Τα ακούτε, idiot; (SportDay / Στέφανος Χάρης)

«Εκείνη τη στιγμή ένιωθα πνιγμένος. Δεν είχα τη δύναμη να συνεχίσω. Υπήρχε και η πίεση του κόσμου και όπως αντιλαμβάνεστε το μυαλό μου δεν ήταν στο ποδόσφαιρο. Σε όλη μου την καριέρα ήμουν σε ομάδες που είχαν προβλήματα και έπρεπε πλέον να πάω κάπου, όπου θα σκεφτόμουν μόνο το ποδόσφαιρο. Δεν μπορούσα να ζω με τη θηλιά στο λαιμό, γι' αυτό και έφυγα. Θεωρώ ότι έφυγα με ψηλά το κεφάλι. Ας με καταλάβει ο κόσμος».

Οχι, αγαπητέ αναγνώστη. Δεν είναι Σαίξπηρ. Είναι απλώς ένα απόσπασμα από δηλώσεις του Δημήτρη Σαλπιγγίδη στο γερμανικό περιοδικό «Kicker»…

Στο μεταξύ διορθώνω ένα χθεσινό λάθος. Ο ΑΝΤ1 έπειτα από απαίτηση του κοινού προβάλλει από χθες τον «Ιησού από τη Ναζαρέτ». Με τους φανατικούς και τους οργανωμένους μπορεί κάποιος να τα βάλει. Με τις θεούσες ποτέ…

Ενώ γίνεται αυτές τις μέρες ο κακός χαμός για το θέμα της βίας, στο site του Ολυμπιακού μπήκαν μια σειρά από δηλώσεις του Νέρι Καστίγιο - αποσπάσματα μιας συνέντευξης που έδωσε στο περιοδικό του Ολυμπιακού. Δεν ξέρω αν η προβολή του Καστίγιο έχει να κάνει με το κλίμα των ημερών. Το θεωρώ σατανικό σχέδιο κατά του image του συλλόγου!

Αν πάντως τον δείτε να κυκλοφορεί αυτές τις μέρες με μια μύτη τεράστια σαν τον Πινόκιο, είναι γιατί έκανε την ακόλουθη δήλωση: «Αν δεν σου δείχνουν εμπιστοσύνη και ότι σε υπολογίζουν, δύσκολα μπορείς να καταφέρεις κάποια πράγματα. Το καταλαβαίνω κάθε μέρα και περισσότερο αυτό το πράγμα. Δεν ξέρω αν τώρα δείχνω άλλος άνθρωπος, αλλά καταλαβαίνω πολύ καλά ότι τώρα παίζω την μπάλα μου και βοηθάω την ομάδα, αλλά και τον εαυτό μου. Η ζωή μου κυλάει καλά. Δεν είμαι εγωιστής ή ατομιστής, ούτε με ενδιαφέρει μόνο ο εαυτός μου».

Εγωιστής ο Νέρι; Ποτέ!

Βρήκα επίσης εντυπωσιακή και μια άλλη παραδοχή του. «Με ενδιαφέρει να παίζω μπάλα και να μην προσπαθώ πάντα να αποδείξω ότι μπορώ να βοηθήσω και να καταφέρω κάποια πράγματα. Αυτό ήταν που μου δημιουργούσε εκνευρισμό και μερικές φορές έδειχνα ένα άλλο πρόσωπο. Δεν ήμουν εγώ», είπε.

Μα αυτός δεν είναι ποδοσφαιριστής! Είναι ο Δόκτωρ Τζέκιλ και ο Κύριος Χάιντ…

Το μόνο καλό σε αυτή την ιστορία των ατελείωτων τηλεπαράθυρων στα οποία λύνεται καθημερινά το πρόβλημα της βίας είναι ότι μπορεί να τύχει να δεις και καμιά μεγάλη σκηνή καβγά όπως αυτός που έγινε χθες ανάμεσα στον Γιάννη Πρετεντέρη και τον Μανόλη Μαυρομάτη. Οταν συζητήθηκε η πρόταση του Ντέμη Νικολαΐδη για αποκλεισμό των ελληνικών ομάδων από την Ευρώπη επί τρία χρόνια, ο «Μανόλο» δήλωσε ότι ίσως έχουμε κυρώσεις από τη FIFA. Ο δημοσιογράφος έγινε έξω φρενών! «Έλεος, κ. Μαυρομάτη», είπε, «τι είναι αυτό το πράγμα με τη FIFA και την UEFA που μας τσαμπουνάτε συνέχεια; Ο,τι και να αποφασίσει κάποιος, μας λέτε ότι κινδυνεύει να τιμωρηθεί από τη FIFA. Τι είναι η FIFA, καταφύγιο λαμογιών»;

Στο μεταξύ, πάνοπλος όπως βλέπεται στο σκίτσο στο κέντρο της σελίδας, ο υφυπουργός Αθλητισμού Γιώργος Ορφανός κήρυξε τον πόλεμο στους συνδέσμους. Έπειτα από μια συνεδρίαση που κράτησε μόλις τέσσερις ώρες αποφασίστηκε η κατάργηση των συνδέσμων.

(Λέω μόνο τέσσερις, γιατί γύρω στις τρεισήμισι πρέπει να μιλούσε μόνο ο Αλέξης Κούγιας…).

Τι λένε όμως οι σύνδεσμοι επί τούτου. Το κείμενο που ακολουθεί το αντιγράφω από το site του «Super 3». Κάτι μου λέει ότι θα έχουμε σύντομα στα γήπεδα μια ωραία ατμόσφαιρα…

«Στην απίστευτη υποκρισία που ακολούθησε τον θάνατο του νεαρού Φιλόπουλου είδαμε να γίνονται κριτές των πάντων κάποιοι που θεωρούν φιλάρεσκα ότι μιλούν εξ ονόματος όλων. Ετσι τηλε-δημοσιογράφοι μεγάλων τραστ που συνελήφθησαν να πετούν μπουκάλια στα γήπεδα παραδίδουν μαθήματα για τη βία, παράγοντες που πίνουν πρωτοσέλιδα κρασί "ντα-πίπα" και προσλαμβάνουν "τα παιδιά" για ιδιωτικό στρατό και πολιτική δύναμη, ή άλλοι που εισβάλλουν σε συνοικιακά γήπεδα δίνουν επίσης μαθήματα για τη βία, αθλητικογράφοι που ζουν πουλώντας φανατισμένα, ρατσιστικά, σεξιστικά πρωτοσέλιδα, δίνουν μαθήματα για τη βία… Σ' αυτήν τη χώρα ούτε η υποκρισία ούτε ο πάτος έχουν τέλος… Θα πρέπει όμως κάποτε η σύνεση και η σιωπή να έχει αρχή…

Ο θάνατος, άλλωστε, καταλύει με τρόπο βάναυσο τη λογική μπροστά στις πύλες του "άβατου" και του "άφατου". Γιατί φέρνει μπροστά μας την πιο πικρή αλήθεια. Οτι ο άνθρωπος, το "έλλογο ον", έχει το πιο "παράλογο" τέλος... Κι έπειτα σιωπή... καμιά εκλογίκευση, καμιά εξήγηση, καμιά βεβαιότητα. Είναι γι' αυτό που κάποιες στιγμές ειλικρινά σου έρχεται να σιωπήσεις. Διότι στ' αλήθεια δεν ξέρεις τι να πεις... Κορυφαία στιγμή όλων ίσως, ο θάνατος ενός νέου που καταλύει ακόμη και την τάξη, τη σειρά του παράλογου.

Κάτι τέτοιο έζησε τις τελευταίες ημέρες η ελληνική, μα ιδιαίτερα η οπαδική κοινωνία. Και το έζησε με τον πιο φριχτό τρόπο. Φριχτό γιατί εδώ δεν έχουμε τη γενναιότητα, τον ηρωισμό ενός θανάτου που καλυτερεύει -ή τουλάχιστον προσπαθεί- την κοινωνία, αλλά την ηλιθιότητα ενός θανάτου που εκτονώνει το σύστημα. Και ο θάνατος των νιάτων είναι τόσο πικρός που πρέπει να 'ναι μονάχα ηρωικός, ποτέ ηλίθιος. Και ο θάνατος του νεαρού Φιλόπουλου μονάχα παν-ηλίθιος μπορεί να χαρακτηριστεί.

Αυτός ο ηλίθιος θάνατος όμως χρησιμοποιήθηκε με τρόπο ηλίθιο από ένα εξίσου "ηλίθιο" (idiot) σύστημα κ.τ.λ., κ.τ.λ.».

Ελπίζω οι ηλίθιοι, συγγνώμη, οι αρμόδιοι, να κατάλαβαν…