Όταν ο οίστρος της αυθαιρεσίας γίνεται... (SportDay /Διονύσης Ελευθεράτος)

Λένε ότι πρώτα βγαίνει η ψυχή και κατόπιν το χούι. Τι συμβαίνει, όμως, όταν το χούι ενός ισχυρού επιχειρηματία, αν και ζημιογόνο για τους άλλους, γίνεται ανεκτό από το «μεγαλόψυχο» κράτος; Τότε η Κυψέλη στέλνει περήφανο χαιρετισμό στην Αργολίδα, λέγοντάς της: «Τα μπάζα σου τα είδα»...
Το χούι του κ. Μίνωα Κυριακού, ιδιοκτήτη του ΑΝΤ1, προέδρου της Ολυμπιακής Επιτροπής και «αφεντικού» του Πανελλήνιου Γυμναστικού Συλλόγου, είναι γνωστό: αυθαίρετες δομήσεις. Δώσ’ του αυθαίρετα και πάρ’ του την ψυχή -το χούι θα βγει πολύ αργότερα. «Πεδίον του Αρεως», θα πείτε. Ναι, αλλά όχι μόνο. Κανένα χούι δεν περιορίζεται αυτοβούλως, εάν μείνει ανεμπόδιστο το χούι γίνεται… Πανελλήνιο!
Δικαστήριο του Ναυπλίου καταδίκασε προσφάτως τον Μ. Κυριακού σε φυλάκιση τεσσάρων ετών για πολεοδομικές παραβάσεις. Πρόκειται για αυθαίρετες κατασκευές στο εξοχικό κτήμα του επιχειρηματία, στον Αγιο Αιμιλιανό Αργολίδας: εκεί διαμορφώθηκε λιμάνι με καταπάτηση -όπως χαρακτηριστικά αναγράφηκε σε (μικρή) μερίδα του Τύπου- «του χειμέριου κύματος, αλλά και με επέκταση της ακτής». Με άλλα λόγια, «τσιμεντοποίηση» και της… θάλασσας. Απόρροια, φαντάζομαι, της… οικολογικής ανησυχίας του Μ. Κυριακού: ε, θα άκουσε ο άνθρωπος ότι οι επιστήμονες προβλέπουν μελλοντική «εισβολή» θαλάσσιων όγκων σε βάρος της ξηράς στη Γη. Να μην αρχίσει την… αντίσταση στην Αργολίδα;
Ειδικός δεν είμαι, αλλά εικάζω ότι η αυθαιρεσία θα ήταν εξωφρενική, εφόσον επέσυρε ποινή φυλάκισης τεσσάρων ετών -και μάλιστα άμεσα εκτελεστή: η έφεση δεν είχε ανασταλτικό χαρακτήρα. «Κανονικά», λοιπόν, το «αφεντικό» του Πανελληνίου θα έπρεπε τώρα να εκτίει την ποινή του. Σιγά μην… αστυνομικές δυνάμεις έσπευσαν «στο στέκι του», αλλά το έκαναν με σκοπό να «περιποιηθούν» τους ογδόντα κατοίκους της Κυψέλης που διαμαρτύρονταν για το «ροκάνισμα» του Πάρκου.

Ολη τούτη η κρατική παχυδερμία διέπεται, πάντως, από κάποια λογική συνέπεια: εάν η δικαστική απόφαση για την παρανομία στην Αργολίδα γίνεται κουρελόχαρτο, γιατί άραγε να έχει καλύτερη τύχη η όποια θεσμική προστασία του Πεδίου του Αρεως;

Πέντε πρωτόκολλα κατεδάφισης αυθαίρετων κτισμάτων. Σαφή όρο -να μην πειραχτεί πράσινο- είχε θέσει η Κτηματική Εταιρεία του Δημοσίου το 1988, ως προϋπόθεση για την παραχώρηση 5,6 στρεμμάτων στον Πανελλήνιο. Αυτά και πολλά ακόμη μένουν κενό γράμμα. Οι πάσης φύσεως αρμόδιοι εδώ και χρόνια σφυρίζουν αδιάφορα.

Ενίοτε αναγκάζονται να μιλούν. Τι λένε; Να, όταν ο Μ. Χρυσοχοΐδης ήταν υπουργός Δημόσιας Τάξης της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ, απαντώντας σε ερώτηση βουλευτών επιβεβαίωσε ό,τι υποψιάζονταν οι πάντες: η αρμόδια υπηρεσία του υπουργείου είχε διενεργήσει δύο ελέγχους στον Πανελλήνιο -Νοέμβριο 1998, Φεβρουάριος 2000- και διαπίστωσε την εκτέλεση οικοδομικών εργασιών χωρίς άδεια. Υποβλήθηκαν και μηνύσεις. Ε, και; Λίγο αργότερα τα αυθαίρετα ολοκληρώνονταν, ανεμπόδιστα -κι ας διαβεβαίωνε ο Μ. Χρυσοχοΐδης ότι είχαν δοθεί οδηγίες για την «τήρηση της διακοπής των εργασιών».
Κατά καιρούς η υπόθεση γινόταν ιλαροτραγωδία. Κάποτε η δημοτική αρχή είπε ότι δεν διέθετε συνεργεία (!) για την κατεδάφιση.

Τον Οκτώβριο του 2001 η Κτηματική Εταιρεία του Δημοσίου, συμφιλιωμένη προφανώς με την ιδέα ότι δεν έπρεπε να «δέσει κόμπο» τους όρους που η ίδια είχε θέσει το 1988, υποστήριξε το αμίμητο: «Δεν υπάρχει δυνατότητα να διαπιστωθεί η καταγγελθείσα κοπή δέντρων, αφού δεν είχε γίνει καταγραφή του υπάρχοντος πρασίνου».

Φθάσαμε αισίως στο 2007. Τώρα που ο πρωθυπουργός λησμόνησε όσα έλεγε για τους «νταβατζήδες», ας του θυμίσουμε μια ρήση: «Λένε ότι η πολιτική είναι το δεύτερο αρχαιότερο επάγγελμα, αλλά διαπιστώνω ότι μοιάζει πολύ με το πρώτο». Μια κυβερνητική πολιτική που θρέφει «νταβατζήδες» μοιραία δικαιώνει το ρητό του Ρίγκαν…
ΥΓ.1: μας έμειναν δύο εκκρεμότητες: Ν. Κακλαμάνης και… Αντ. Πανούτσος. Θα αρθούν…