Όπως ο καβαλιέρος συγχωρεί την αργοπορία της κυρίας (SportDay / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Ο αγγλο-αγγλικός τελικός της Αθήνας, εάν γίνει πραγματικότητα σ' ενάμιση μήνα, θα είναι συμβατός με (υπό την έννοια ότι θ' αποτυπώνει) την εξέλιξη της συσσώρευσης του παγκόσμιου πλούτου στην Πρέμιερσιπ. Το χέρι του Ζαγοράκη εκείνο το μεσημέρι στο Μέγαρο, στην κλήρωση προημιτελικών και ημιτελικών, υποτίθεται ότι άνοιξε τον δρόμο αυτό, δηλαδή, να γίνει ο αγγλο-αγγλικός τελικός. Την επομένη, εδώ, είχαμε εκτιμήσει ότι, για να το κάνουν οι Αγγλοι, θα πρέπει πρώτα να βγάλει ο αποτέτοιος τους αίμα.

Διότι, το εκ πρώτης όψεως οξύμωρο με βάση τον πλούτο, τα ρόστερ της Γιουνάιτεντ και της Τσέλσι δεν είναι ανεξάντλητα σε εναλλακτικές λύσεις. Στην πραγματικότητα, είναι μικρά. Και καθότι αμφότερες έχουν αποδυθεί στον ανελέητο πόλεμο, τόσο στο πρωτάθλημα όσο και στο Κύπελλο, η εξουθένωση περιμένει στη γωνία. Επιπλέον, η Πρέμιερσιπ δεν έχει διαιτητές (να μη φοβούνται) ν' αποβάλουν τον Σκόουλς ή να κιτρινίζουν τις βουτιές του Κριστιάνο Ρονάλντο. Η ηπειρωτική Ευρώπη (τους) έχει.

Και τα τέσσερα γκολ στην Μπόλτον το ένα Σάββατο ή στη Μπλάκμπερν το επόμενο, ούτε τη Γιουνάιτεντ κάνουν την πιο φορμαρισμένη ομάδα στη γη ούτε τον Πορτογάλο τον καλύτερο ποδοσφαιριστή στην υφήλιο. Στα τρέιλερ και στις διαφημίσεις, ίσως. Στην αληθινή ζωή είναι αλλιώς. Ο Τότι, π.χ., τι λιγότερο έχει; Παρακολουθούσα τον φίλο μου τον Γκώνια, πριν από μία εβδομάδα στη ΝΕΤ, να προεξοφλεί περίπατο της Γιουνάιτεντ στη Ρώμη και μ' έκανε ν' αναρωτιέμαι εάν... άκουγε τι έλεγε!

Ο Σκόουλς, στο Ολίμπικο, αποβλήθηκε. Κάποτε οι κάρτες τού κόστισαν το να παίξει σε τελικό Τσάμπιονς Λιγκ (το 1999). Τώρα οι κάρτες του μπορεί να κοστίσουν στη Γιουνάιτεντ το να παίξει σε τελικό Τσάμπιονς Λιγκ. Δύο κίτρινες σε έξι λεπτά μέσα, σε πρώτο ημίχρονο εκτός έδρας προημιτελικού, όταν είσαι 32 ετών στα 33 είναι κάτι που απλώς «δεν υπάρχει». Ο Σκόουλς είναι άντρας, αλλά παίζει σαν αγόρι ακόμα. Με τη φυσικότητα του ανθρώπου που παραμένει ποδοσφαιριστής «κατ' επάγγελμα» και όχι ποδοσφαιριστής «για το λάιφσταϊλ».

Εάν το διέπραττε ο Ρούνι ή ο Κριστιάνο Ρονάλντο, ή (ακόμα περισσότερο) στο παρελθόν ο Μπέκαμ, το σύστημα θα τους κομμάτιαζε. Ο Σκόουλς την έβγαλε, δίχως να βραχεί από την κριτική. Η αργοπορία του στα τακλ συγχωρείται, περίπου όπως ο καβαλιέρος συγχωρεί την αργοπορία της όμορφης κυρίας στο ραντεβού. Το κόστος, όμως, εναντίον αντίπαλων-μπλοκ σαν τη Ρόμα παραμένει. Η κίνηση όλων (των υπόλοιπων) στη Ρόμα, όταν ο Τότι έχει τη μπάλα και κινεί τα νήματα, είναι αδιάκοπη.

Το πάθος τους, η ταχύτητά τους, η αφοσίωσή τους προστίθενται και βγάζουν το άθροισμα αυτής της ομολογουμένως εντυπωσιακής ψυχοφυσικής κατάστασης. Εάν κάτι τους λείπει, είναι η πείρα. Η εξοικείωση σε αυτό το επίπεδο του ανταγωνισμού. Αν τα είχαν κι αυτά, θα «έκλειναν» την υπόθεση-πρόκριση από την περασμένη Τετάρτη. Η καταγραφή των χαρακτηριστικών ισχύει και για το γκρουπ Βαλένθια. Η εμφάνισή τους, άλλωστε, στο «Στάμφορντ Μπριτζ» είχε κάτι από... ιταλιάνικο φρόνημα.

Η Βαλένθια είναι ο αντίπαλος που θα με στενοχωρούσε λιγότερο απ' οποιονδήποτε άλλον να κόψει το ταξίδι της Λίβερπουλ στην Αθήνα. Μακρόθεν, ανέκαθεν ήμουν φαν. Και επί Κούπερ και επί Ράφα. Τώρα, και επί Κίκε. Δουλεύουν δίχως την ξιπασιά της Μπάρτσα ή της Ρεάλ, ενδεχομένως όχι η καλύτερη ατραξιόν για τουρ στην Ασία, η «κανονική» ομάδα ωστόσο. Η αληθινή ομάδα της Ισπανίας. Στο Λονδίνο, ξεκίνησαν οκτώ Ισπανοί. Η Εθνική! Ποδοσφαιριστές και πολεμιστές, μαζί. Εκείνος ο Σίλβα είναι, για τη δική μου γνώμη, ο επόμενος Ραούλ.

Ενας βραχύσωμος κολοσσός, ολοκληρωμένος, πληθωρικός, έτοιμος όχι μονάχα να παίξει, αλλά (για το πακέτο) να-παίξει-και-να-θυσιαστεί, ήδη κατακτητής στις καρδιές όλης της χώρας. Ο Κίκε Σάντσεθ Φλόρες, πάλι, είναι (εκτός Ισπανίας) το αίνιγμα, του οποίου η απάντηση λίγο λίγο ξετυλίγεται. Αποκαλύπτεται. Στο σπίτι της Τσέλσι, έδινε εξετάσεις για το διδακτορικό του. Εάν όντως ψάχνουν διάδοχο του Μουρίνιο, και παραλογίζονται με τους Μαντσίνι και τους Ράικααρντ, ο Κίκε τους άφησε κιόλας την κάρτα του.