Τους διώξατε όλους. Γιατί; (SportDay / Γιώργος Ζαχαριάδης)

Οι Θεσσαλονικάρχες ξέχασαν κάτι πολύ ουσιαστικό για τον αθλητισμό της πόλης και γενικότερα της Βόρειας Ελλάδας. Από αυτό αντιλαμβάνεται κανείς ότι ο πολιτικός τους λόγος συμβαδίζει αποκλειστικά και μόνο με επίκαιρα προβλήματα και τίποτα περισσότερο. Οσο για το πραγματικό τους ενδιαφέρον, ε, αυτό δεν χρειάζεται να μας απασχολήσει καθόλου, μα καθόλου, διότι δεν πρόκειται να το ανακαλύψουμε όσο κι αν προσπαθήσουμε. Λόγια αέρος...

Αν ρίξουμε μια ματιά στον χάρτη της Θεσσαλονίκης, οι λάτρες του στίβου όχι απλώς θα απογοητευθούν, αλλά ενδεχομένως να τους πιάσουν τα γέλια. Ορισμένοι θα βάλουν τα κλάματα. Γενικότερα, ένας κλαυσίγελος. Γιατί; Μα πέρα από το Καυταντζόγλειο, που έκανε ένα υποτυπώδες λίφτινγκ το 2004, τα τελευταία χρόνια προέκυψε ένα ακόμα γήπεδο, των Αμπελοκήπων, το οποίο –εν μέρει– χρησιμοποιείται από τους «στιβικούς». Αυτός είναι ο απολογισμός. Δεν είναι μίνι. Είναι ο πραγματικός απολογισμός των γηπεδικών εγκαταστάσεων, από τις οποίες λείπει ο κλειστός στίβος. Δεν υπάρχει ούτε κεραμίδι. Και μη μας κοροϊδεύετε με το υπόγειο του Αλεξάνδρειου, γιατί αν είχε στόμα θα φώναζε «ήμαρτον».

Α, υπάρχει και ένα κτίριο, στο πίσω μέρος του Καυταντζογλείου, το κτίριο Γ, που διαθέτει ένα διάδρομο 100 μέτρων (που μπορεί και να σπάσεις τα μούτρα σου στο 99ο μέτρο, αν δεν είσαι προσεκτικός) και δύο ακόμα αίθουσες για τεχνικές ρίψεις και επί κοντώ. Πασαλείμματα. Για τέτοιο πράγμα μιλάμε. Για πασαλείμματα, αν υποθέσουμε ότι υπάρχουν δεκαπλάσιες ανάγκες από χιλιάδες αθλητές υψηλού ή μέτριου επιπέδου ή αθλητές που κάνουν τα πρώτα τους βήματα. Κι εμείς δεν πρόκειται να επικαλεστούμε τις υπάρχουσες ανάγκες, που είναι πιστοποιημένα πολύ μεγαλύτερες, αλλά θα σταθούμε σε κάτι διαφορετικό μέχρι να φτάσουμε στη... φαντασίωση ενός κλειστού σταδίου για τον στίβο και για άλλα αθλήματα που ψυχορραγούν σε εφιαλτικές εγκαταστάσεις.

Θα τις βάλουμε στην άκρη και θα ξεκινήσουμε από το μηδέν. Το μηδέν οριοθετήθηκε όταν η Ελλάδα ανέλαβε τη διοργάνωση των Ολυμπιακών του 2004 και στη Θεσσαλονίκη υπήρχε ως προίκα ένα έργο που δεν ξεκίνησε ποτέ: το κλειστό της Θέρμης. Είχε σταματήσει νωρίτερα, είχε κριθεί ασύμφορο. Πολύ καλά έκαναν και το «ακύρωσαν». Μέχρι τότε, δεν ήταν λίγοι αυτοί που είχαν «χτίσει» υποψηφιότητες και βουλευτιλίκια πάνω στο κλειστό της Θέρμης. Μέχρι να χαρακτηριστεί ασύμφορο, όλοι τους το εκμεταλλεύτηκαν και όλοι τους, αυτοί οι πολιτικάντηδες, το είχαν συμπεριλάβει στα πλάνα τους, ως έργο πνοής για τον αθλητισμό της Βόρειας Ελλάδας. Τελικά, η κοροϊδία έλαβε τέλος και κανένα κλειστό δεν εμφανίστηκε εκεί αριστερά, στον δρόμο για τη Χαλκιδική. Δυστυχώς, ούτε και κανένα άλλο. Κάποιο που θα έπαιρνε τη θέση του κλειστού της Θέρμης. Κανένα απολύτως. Η Θεσσαλονίκη και η ευρύτερη περιοχή έμειναν στον άσο. Ή, καλύτερα, στο «τίποτα» και το «καθόλου».

Πόσο έχασε ο αθλητισμός; Πολύ. Τεράστιο το κόστος. Δεν ενδιαφέρει κανέναν. Όπως δεν ενδιαφέρθηκε κανείς όταν έκλεισε για έναν ολόκληρο χρόνο το Καυταντζόγλειο μετά την ολοκλήρωση του 2004. Πόσοι επίδοξοι αθλητές χάθηκαν, όταν μάλιστα είχε προηγηθεί η καλύτερη διαφήμιση για τον στίβο; Χιλιάδες. Οσοι χάνονται και σήμερα. Και δεν μιλούμε μόνον γι' αυτούς που θα ξεκινήσουν, αλλά και για όσους (και αυτοί είναι πολλοί) βαρέθηκαν να τους κοροϊδεύουν σε φτωχές γηπεδικές εγκαταστάσεις. Απογοητεύονται και αποχωρούν. Είναι αυτό που λέμε ότι η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της.
Δεν υπάρχουν μόνον οι πρωταθλητές, οι Ολυμπιονίκες, όλοι αυτοί που μία-δύο ή και τρεις φορές τον χρόνο φορούν ένα μετάλλιο στο στήθος, παίρνουν ένα τεράστιο πριμ από την πολιτεία και τους χειροκροτούμε γιατί μας κάνουν υπερήφανους ως Ελληνες. Υπάρχουν χιλιάδες αθλητές από πίσω που προσπαθούν, ίσως και περισσότερο, για να κάνουν το όνειρό τους πραγματικότητα. Υπάρχουν κι αυτοί που ίσως να μην ελπίζουν σε χρυσά και αργυρά, σε εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ και διορισμούς στα σώματα ασφαλείας, αλλά αγαπούν τον στίβο, τον αθλητισμό και έχουν δικαίωμα να τρέξουν πιο γρήγορα, να πηδήξουν πιο ψηλά, να ρίξουν πιο μακριά. Τους απαξιώνετε όλους. Τους αγνοείτε.