Μόνο ο Μπερλουσκόνι ξέρει τον τρόπο (SportDay / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Γερασμένη ομάδα ή ομάδα με προσωπικότητες; Ομάδα από ατσάλι που ποτέ δεν υποκύπτει στα δύσκολα ή ομάδα που απλώς η εμπειρία της τής επιτρέπει να αντιμετωπίζει σωστά τις ειδικές δυσκολίες των ευρωπαϊκών ματς; Ομάδα που πρέπει να ξαναχτιστεί από την αρχή ή ομάδα που πρέπει να διατηρηθεί ως ό,τι καλύτερο υπάρχει στην Ευρώπη τα πέντε τελευταία χρόνια; Η φετινή Μίλαν, κάνοντας πράγματα που ξεπερνούν τη φαντασία, δημιουργεί συνεχώς αναπάντητα ερωτήματα, που ο μόνος που μπορεί να τα απαντάει λέγεται Σίλβιο Μπερλουσκόνι.

Tο ότι στο Μιλάνο προετοίμασαν λάθος τη χρονιά φαίνεται από τη μέτρια πορεία της Μίλαν στο Καμπιονάτο. Προφανώς οι παίκτες που αποκτήθηκαν το καλοκαίρι δεν αποδείχτηκαν οι καλύτερες επιλογές, γι' αυτό και η Μίλαν δεν κατάφερε ούτε μια στιγμή να φανεί ανταγωνιστική της Ιντερ, που χωρίς αντίπαλο κερδίζει το ευκολότερο πρωτάθλημα της ιστορίας της. Πιθανότατα η απόφαση να στηριχθεί πάλι η ομάδα στους 35άρηδες πάρθηκε εν θερμώ: όταν οι εισαγγελείς «χτυπάνε την πόρτα» δεν υπάρχει περιθώριο για καθαρή σκέψη. Αυτή είναι η μια πλευρά του νομίσματος, γιατί υπάρχει και μια άλλη: δεν είναι απίθανο η διοίκηση της Μίλαν, δηλαδή ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι που έχει τον τελικό λόγο σε όλα, να μη θέλει να φύγουν από το Μιλάνο οι συγκεκριμένοι γερόλυκοι.

Αναγέννηση

Είναι δύσκολο να καταλάβεις τη Μίλαν του Μπερλουσκόνι αν δεν την έχεις δει να γεννιέται και να μεγαλώνει. Το 1987, ο Μπερλουσκόνι ουσιαστικά επανίδρυσε τη συγκεκριμένη ομάδα, προτάσσοντας ως βασική αποστολή της αναγέννησής της όχι την πρωτιά στην Ιταλία αλλά τη διάκριση στην Ευρώπη, όπως μάλιστα έλεγε ο Δον Σίλβιο «τη διαρκή διάκριση». «Τι είναι για μένα το πρωτάθλημα; Μα απλώς μια υποχρεωτική δοκιμασία για να κερδίσω με τη Μίλαν το Κύπελλο Πρωταθλητριών», έλεγε σε μια συνέντευξή του το 1987.

Περιστατικό

Ο Μπερλουσκόνι θυμίζει σε κάθε ευκαιρία ένα περιστατικό. Ηταν, λέει, νέος ακόμα και ήθελε να δει τον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών ανάμεσα στη Μίλαν και την Μπενφίκα που γινόταν στο Λονδίνο τον Μάιο του 1963. Η RAI δεν το μετέδωσε κι αυτός για να το δει από την τηλεόραση (!) ταξίδεψε στο Γκρατς της Αυστρίας! Υποσχέθηκε τότε στον πατέρα του ότι κάποτε θα γίνει πρόεδρος αυτής της ομάδας για να βλέπει όλη η Ιταλία τους ευρωπαϊκούς της θριάμβους. Δεν ξέρω αν αυτό είναι αλήθεια ή ψέματα: ο Δον Σίλβιο λέει ωραία παραμύθια. Το βέβαιο είναι ότι η ιστορία αποδεικνύει ότι από μικρός καμάρωνε για το ότι η Μίλαν είναι, πρώτα από όλα, μια ευρωπαϊκή ομάδα.

Λάθος

Στην ιστορία του ποδοσφαίρου δεν υπάρχει καμία ομάδα που να έχει τόσο συχνή παρουσία σε ευρωπαϊκούς τελικούς και ημιτελικούς όσες έχει η Μίλαν του Μπερλουσκόνι. Από το '87 και μέχρι σήμερα για είκοσι ολόκληρα χρόνια είναι ζήτημα η Μίλαν να έχει κάνει πέντε χρονιές λάθος! Εχει χάσει και τελικούς και ημιτελικούς, όμως καμία ομάδα στο αντίστοιχο διάστημα δεν μπορεί να συγκριθεί μαζί της. Γιατί; Πιθανότατα γιατί η Μίλαν με εντολή του αφεντικού της έχει ως προτεραιότητα την ευρωπαϊκή παρουσία της. Σκεφτείτε ότι σε αυτή την εικοσαετία η Μίλαν έχει κερδίσει πιο πολλές φορές το Τσάμπιονς Λιγκ από το Κύπελλο Ιταλίας! Είναι προφανές ότι για το πρώτο «πεθαίνει» και το δεύτερο ειδικά δεν την ενδιαφέρει καθόλου.

Τσάμπιονς

Παρακολουθώντας το πώς κινείται και το πώς σκέφτεται ο Μπερλουσκόνι, έχω τη βεβαιότητα ότι αν το ιταλικό πρωτάθλημα δεν έδινε εισιτήρια για το Τσάμπιονς Λιγκ, η Μίλαν μπορεί να μην έπαιζε καθόλου σε αυτό! Δεν είναι τυχαίο ότι ο Μπερλουσκόνι και οι συνεργάτες του ήταν οι πρώτοι που σκέφτηκαν το πρωτάθλημα της G14 -ένα ευρωπαϊκό υπερπρωτάθλημα που θα λειτουργούσε ως κλειστή Λίγκα των ισχυρών της Ευρώπης, οι οποίοι θα έπαιζαν κάθε χρόνο μεταξύ τους για τον τίτλο του υπερπρωταθλητή. Αυτού του είδους την ιδέα μπορεί να τη γεννήσει μόνο το μυαλό κάποιου που τα εθνικά πρωταθλήματα τα έχει βαρεθεί και θα ήθελε να τα δει ευχαρίστως να διαλύονται.

Νοοτροπία

Με τα χρόνια οι ομάδες μοιάζουν σχεδόν αποκλειστικά στα αφεντικά τους -η θέληση των αφεντικών γίνεται νοοτροπία των παικτών. Στη Μίλαν των τελευταίων πέντε χρόνων, αφεντικό και παίκτες συμφωνούν ότι, πάνω από όλα, υπάρχουν μόνο οι μεγάλες ευρωπαϊκές βραδιές: ο Μπερλουσκόνι δύσκολα θα αλλάξει αυτή την ομάδα που τόσο τον καταλαβαίνει. Από ό,τι φαίνεται, σιωπηρά έχει δώσει το δικαίωμα στους παίκτες να επιλέγουν τα ματς. Το 1992 η Μίλαν έφτασε στον τελικό με 10 σερί νίκες και τον έχασε από τη Μαρσέιγ. Τώρα 10 νίκες δεν απαιτούνται: χρειάζονται απλώς κάποιες πολύ μεγάλες όπως αυτή της Τετάρτης στο Μόναχο! Για τέτοιες βραδιές οι μπαρουτοκαπνισμένοι βετεράνοι (με πρώτο τον 38χρονο Πάολο Μαλντίνι) είναι οι κατάλληλοι παίκτες!

Τηλέφωνα

Χθες ο Σιλβάνο Ραματσόνι, τιμ μάνατζερ της ομάδας από την πρώτη μέρα που ο πρόεδρος την απέκτησε, αποκάλυψε ότι πριν από το ματς ο Μπερλουσκόνι τηλεφώνησε στον Φίλιππο Ιντζάγκι και τον Πάολο Μαλντίνι. Στον πρώτο θύμισε ότι όταν ήρθε στη Μίλαν του είχε πει ότι θέλει να τον δει να γίνεται ο Ιταλός που έχει σκοράρει πιο πολύ από όλους στην Ευρώπη. Τον δεύτερο τον ρώτησε πώς βλέπει τα παιδιά και αν στην τελευταία προπόνηση «σκοτώθηκαν», όπως πρέπει πάντα να συμβαίνει πριν από τους μεγάλους αγώνες. Ο Μαλντίνι τού είπε ότι η ατμόσφαιρα θυμίζει τις μεγάλες βραδιές κι άρχιζε να του θυμίζει κάποιες από αυτές. Ο Μπερλουσκόνι τον παρακάλεσε να πάει να το πει στην ομάδα. Οχι για να τους τονώσει το ηθικό, αλλά για να τους θυμίσει σε ποια ομάδα παίζουν. Αυτό, όταν μιλάμε για τη μεγαλύτερη ομάδα του καιρού μας, είναι υπεραρκετό.

Για τους funs

Kανονικά δεν έπρεπε να γράψω για διαιτητές, διότι δεν τους άλλαξαν και γι' αυτούς που θα σφυρίξουν την Κυριακή προβλέψεις και ψίθυρους είχα ήδη γράψει πριν από τη διακοπή. Αλλά με πήρε ένας πρόεδρος και με παρακάλεσε να το παίξω το κολονάκι επανάληψη, γιατί πέρασε καιρός και τα ξέχασαν! Για να μην πικράνω τους funs, το αναδημοσιεύω. Εγραφα, λοιπόν, στο «Psycho 27»:
Παπασταμάτης (ΑΕΚ – Αιγάλεω). Βρήκε τον μπελά του επειδή έβγαλε μια κόκκινη στον Καστίγιο. Δεν έχει «διπλό» φέτος, αλλά όταν είχε πρωτοσυναντηθεί με την ΑΕΚ στο Περιστέρι την είχε αφήσει με παράπονα. Αυτή τη φορά θα περάσει απαρατήρητος, λέω εγώ...
Μπριάκος (Απόλλων Καλαμαριάς – ΠΑΟ). Επαιξε δώδεκα ματς φέτος και σε κανένα από αυτά δεν συναντήθηκε με τον Δαμήλο. Ο ΠΑΟ μαζί του είναι αήττητος από πέρυσι, όταν είχε χάσει από τον Ολυμπιακό 0-2. Ενα περίεργο 50-50 με πολύ «Χ» είναι η σπεσιαλιτέ του. Θυμόσαστε το Ξάνθη – ΠΑΟ; Ενα τέτοιο πράγμα...
Κουκουλάκης (ΠΑΟΚ – Ξάνθη). Δεν έχει φέρει «διπλό» φέτος, αλλά προσοχή: το γεγονός είναι απολύτως συμπτωματικό. Δεν διστάζει να πάει στη βούλα, δεν διστάζει να βγάλει κάρτες, γενικά είναι καλός διαιτητής και πολύ βελτιωμένος. Δεν κάνει πολιτική. Ο,τι βλέπει το σφυράει κι όποιος αντέξει.
Κάκος (Αρης – Εργοτέλης). Μπορεί να είναι σύμπτωση αλλά ματς κουμπάρων δεν έχει σφυρίξει –πιθανότατα γιατί δεν παίρνει από λόγια. Αν δεν είναι σύμπτωση, καλό για τον Αρη. Αν πάλι είναι, υπάρχει πολύ «Χ».
Φινοκαλιώτης (ΟΦΗ - Ιωνικός). Φίνος...
Τεροβίτσας (Λάρισα – Ολυμπιακός). Ελπίζω να κάνει ένα από εκείνα τα καλά παιχνίδια, τα οποία αποδεικνύουν ότι δεν ακούει κανέναν. Να με κάψει ο Θεός, αλλά τόσο περίεργους επόπτες (Τζούνας-Αραμπόπουλος) δεν θα ήθελα αν ήμουν από τη Λάρισα και «καιγόμουν» για βαθμούς.
Κασναφέρης (Κέρκυρα – Ηρακλής). Μετά το Κέρκυρα – ΑΕΚ είχα γράψει ότι ο Σπύρος είναι τυχερός, γιατί αν δεν υπήρχε η διακοπή δύσκολα θα του στέλνανε τρίτο Αθηναίο διαιτητή στη σειρά. Βουλωμένο γράμμα διαβάζω! Μετά τη διακοπή κατεβαίνει η Αυτού Εξοχότης, ο Αρχιδιαιτητής. Αφού οι διοικητικοί του Ηρακλή δηλώνουν ευχαριστημένοι, δεν μου πέφτει λόγος. Να πουλήσουν τα δικαιώματα του ματς στο Χόλιγουντ που ψάχνει σενάρια για επικά φίλμ του είδους «το τέλος του Ηρακλή» κ.λπ…
Μαζαράκος (Ατρόμητος – Πανιώνιος). Ο Πανιώνιος γλίτωσε στην Ξάνθη. Αν γλιτώσει και στο Περιστέρι, θα σκίσω τα πτυχία μου. Και θα ζητήσω να με προσλάβουν βοηθό του να «καρφώνουμε» τους «άσους» παρέα…