Περί απέλασης (SportDay / Αντώνης Πανούτσος)

«Ώθησε». «Απώθησε». «Έσπρωξε». «Απομάκρυνε βίαια». «Pushed». «Druckt». Και συγγνώμη που δεν μπορώ να βρω ένα καλό συνώνυμο σε άλλη γλώσσα, αλλά όσα και να βρω αυτό που έκανε ο Ριβάλντο είναι αυτό που έδειξε η κάμερα.

Οταν ο Γκαλίτσιος προσπάθησε να κρατήσει στα χέρια του την μπάλα ώστε το φάουλ να μην εκτελεστεί γρήγορα από τον Ριβάλντο, ο Βραζιλιάνος του έδωσε μία με το χέρι και του πήρε την μπάλα από τα χέρια. Τώρα θέλει να πει κάποιος ότι ο Γκαλίτσιος έκανε θέατρο για να εκβιάσει την αποβολή του αντιπάλου του. Μπορεί. Αλλά ο τελευταίος που μπορεί να διαμαρτυρηθεί είναι ο Ριβάλντο. Πριν από πέντε χρόνια στο ματς της Βραζιλίας με την Τουρκία στο Παγκόσμιο Κύπελλο είχε κάνει τον νεκρό, όταν ένας Τούρκος στο κόρνερ τού είχε πετάξει την μπάλα κοντά στο πρόσωπο. Απλά αυτά είναι μέσα στο ποδόσφαιρο. Στην κάψα του ματς ο κάθε ένας μπορεί να σπρώξει ή και να ρίξει μια ψιλή στον αντίπαλό του, χωρίς η πράξη να αποτελέσει έγκλημα καθοσιώσεως. Γεγονός που αναγνώρισε ο Ριβάλντο, που, προς τιμήν του, μετά την κάρτα γύρισε κι έφυγε στα αποδυτήρια. Χωρίς διαμαρτυρίες. Αντίθετα με τον Τύπο. Διάβαζα στο χθεσινό πρωτοσέλιδο του «Πρωταθλητή» τον τίτλο για το ξύλο στα ματς του Παναιτωλικού με την Ηλιούπολη και του Μεσσηνιακού με την Καλλιθέα. «Και τώρα τι κάνουμε, κύριε Ορφανέ; Να κλείσουμε την Καλαμάτα και το Αγρίνιο;». Πρώτον, θα είχε λογική, αν ο Ορφανός μετά τα επεισόδια της Λεωφόρου Λαυρίου είχε κλείσει την Παιανία και το Μαρκόπουλο. Δεύτερον, τα επεισόδια στο Αγρίνιο και την Καλαμάτα δεν είχαν ομοιότητα με αυτά της Λεωφόρου Λαυρίου.

Στο Αγρίνιο μέλη της αποστολής της Ηλιούπολης πλακώνονται στις μάπες με παίκτες του Παναιτωλικού και στην Καλαμάτα οι οπαδοί την έπεσαν στον Αμορίν. Καμία σχέση με μάχη ανάμεσα σε οργανωμένους στρατούς. Στην «Πράσινη» ένα χτύπημα στον τίτλο ήταν «Αυτοί γεννούν τη βία». Χτύπημα που συνοδευόταν από φωτογραφίες του Μπούσι και του Μπριάκου. Θα ίσχυε, αν αυτοί που ασκούσαν τη βία ήταν οπαδοί του Ιωνικού και του Ηρακλή. Τη βία όμως ασκούν οι οπαδοί των δύο πιο ευνοημένων ελληνικών ομάδων, του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού, και ο λόγος είναι ότι έχουν τον Τύπο να τους υπερασπίζεται. Ας πούμε ότι το γκολ στην Καλαμαριά είχε μπει από τον Γκονζάλες. Εάν ο Αργεντινός είχε κάνει την ίδια χειρονομία θα υπήρχε άνθρωπος να γράψει ότι πρέπει να του αφαιρεθεί η άδεια παραμονής; Αμφιβάλλω. Κάποιος θα είχε θυμηθεί την περίπτωση του Νάβας, που είχε απαλλαχθεί για το σηκωμένο δάχτυλο στην αποβολή του σε ματς με τον Ολυμπιακό, με αιτιολογικό ότι έδειχνε τη θέση της ομάδας του. Ας πούμε ότι το σπρώξιμο είχε δεχθεί ο Ριβάλντο από τον Γαλανόπουλο. Η προσέγγιση θα ήταν η ίδια; Αμφιβάλλω. Για να μην πω ότι μπορεί και να ζητούσαμε την απέλαση του Γαλανόπουλου.

Κάτι θετικό από πλευράς Σούπερ Λίγκας είναι ότι δεν ζήτησε να κρατηθεί ενός λεπτού σιγή στα γήπεδα στη μνήμη του Μιχάλη Φιλόπουλου. Πρώτον, διότι ενός λεπτού σιγή κρατάμε για άτομα που υπηρέτησαν κάποιο χώρο ή αθώα θύματα εθνικών τραγωδιών. Το πρώτο σίγουρα δεν προκύπτει και για το δεύτερο οποιοσδήποτε βρέθηκε στη Λεωφόρο Λαυρίου δύσκολα μπορεί να επικαλεστεί το τεκμήριο της αθωότητας. Δεύτερον, επειδή ως λαός δεν μπορούμε να σκάσουμε 10 δευτερόλεπτα, πόσω μάλλον ένα λεπτό. Όποτε έχει κρατηθεί ένα λεπτό σιγή σε ελληνικό γήπεδο, οι διαιτητές το έχουν κόψει στο μισό λεπτό, αφού κάποιοι θα βρεθούν να φωνάζουν συνθήματα ή να σφυρίζουν. Το 2001, όταν είχε αποφασιστεί από την ΟΥΕΦΑ να υπάρξει ενός λεπτού σιγή για τα θύματα της επίθεσης στους Δίδυμους Πύργους, στο ματς της ΑΕΚ εναντίον της Χιμπέρνιαν τα άτομα της σκεπαστής τραγουδούσαν ύμνους για τον Μπιν Λάντεν, και τη μνήμη του Φιλόπουλου θα σεβόντουσαν; Όποιος ήθελε να τιμήσει τη μνήμη του Φιλόπουλου μπορούσε να το κάνει ατομικά και μια άνωθεν εντολή μάλλον χειρότερα θα τα είχε κάνει.

Όπως οι εκπομπές με τηλέφωνα ακροατών στον αέρα μπορεί να έχουν πλάκα, αλλά σε θέματα βίας κάνουν την κατάσταση χειρότερη. Την Κυριακή το βράδυ λαχανιασμένοι ακροατές έβγαιναν στον αέρα για να πουν στον Ελευθεράτο το ίδιο πράγμα. «Τώρα, μετά τη διαιτησία του Μπριάκου, θα έχει άδικο όποιος την επόμενη φορά καβαλήσει τα σύρματα και μπει στο γήπεδο;». Τους άκουγες και το καταλάβαινες ότι προσπαθούσαν να περάσουν το μήνυμα σε άλλους χούλιγκαν ότι και πάλι τα γήπεδα θα γίνουν δικά μας. Από εκεί και πέρα, η παρέλαση των κουτών, οι οποίοι πρώτα λένε κάτι και μετά σκέφτονται αν έχει λογική, είναι διασκεδαστική. Καλύτερος όλων ένας που βγήκε κι έλεγε. «Ξέρουμε όλοι μας τι είναι ο Μπριάκος και ότι εξυπηρετεί τον Ολυμπιακό». Σε εκείνο το σημείο ο Ελευθεράτος προβληματίστηκε σοβαρά. «Καλά. Και αν εξυπηρετεί τον Ολυμπιακό, γιατί έπρεπε να σφυρίξει το πέναλτι κατά του Παναθηναϊκού; Τι τον ενδιέφερε τον Ολυμπιακό;». Σε αυτό το σημείο κώλωσε και ο ακροατής. Γρήγορα όμως ανασυγκροτήθηκε. «Περίμενε να σκεφτώ...», είπε στον Ελευθεράτο. Συνέχισε. «Πόσους βαθμούς έχει η Καλαμαριά και το Αιγάλεω;». «Η Καλαμαριά 32, η Κέρκυρα 31 και το Αιγάλεω 27», απάντησε ο Ελευθεράτος. «Κοίτα λοιπόν. Ο Ολυμπιακός δεν ήταν που συνεργαζόταν με το Αιγάλεω; Τώρα πια δεν θέλει να συνεργάζεται. Θέλει το Αιγάλεω να πέσει και να μείνει η Καλαμαριά, που στο ματς με τον Ολυμπιακό βράβευσε τον Σάββα Θεοδωρίδη, που προπονητής της είναι ένας πρώην παίκτης του Ολυμπιακού...».

Στο μόνο που δεν έχουν δίκιο οι παναθηναϊκοί να διαμαρτύρονται είναι στον τρόπο με τον οποίο τους αντιμετώπισε ο Μπούσι. Αν υπάρχει κάτι, είναι η αμεροληψία με την οποία ο Μπούσι αντιμετωπίζει κάθε αντίπαλο. Εναντίον της ΑΕΚ είχε πλακώσει τα καντήλια και τις επισημάνσεις για το επάγγελμα των μανάδων όλων των επισήμων. Τώρα πού μπόρεσε να έχει τέτοια προνομιακή πληροφόρηση για τις μαμάδες των γκικονοτιάδων ο Μπούσι, παραμένει το μυστικό του. Αντίθετα ο Μπούσι δεν ήθελε να κρατήσει μυστικά από τους οπαδούς του Ιωνικού. Στο ματς της Νίκαιας ο Μπούσι κοίταξε στην κερκίδα, είδε το σημείο που υπήρχαν οι περισσότεροι θεατές, στήθηκε μπροστά τους, κατέβασε το σωβρακάκι και τους τα έδειξε. Κάποιος ρώτησε γιατί δεν τον αλλάζει ο Κατσαβάκης. Η απάντηση ήταν «Αν τον αλλάξουμε, θα πρέπει να έρθει στον πάγκο. Με το που ζυγώσει θα κατεβάσει και πάλι το σορτσάκι και θα τους τα ξαναδείξει». Ο Μπούσι έμεινε στο ματς μέχρι το σφύριγμα της λήξης. Βγαίνοντας από το γήπεδο, με τη γαλήνη του ανθρώπου που ξέρει ότι έκανε το σωστό, σιγοτραγουδούσε: «Δεν θα γίνεις Έλληνας ποτέ, Αλβανέ, Αλβανέ». Ετσι για να δείξει ότι είναι υπεράνω προκαταλήψεων.

Στην περσινή ομορφιά του ποδοσφαίρου Λεβαδειακός-Ολυμπιακός, μετά το 3-0 υπέρ της Λιβαδειάς, ο Μπούσι διπλάρωνε τους παίκτες του Ολυμπιακού και έλεγε «Σας πηδάμε». Κανά δυο πήγαν να τον σβερκώσουν. Μέχρι που ένας από τους πάλιουρες πέρασε μπροστά από τον πάγκο της Λιβαδειάς και είπε φόρα παρτίδα στον Λεμονή: «Αν δεν τον βγάλεις αυτόν, μπορεί να ρίξουμε και τέσσερα».

Όσοι λοιπόν ενδιαφέρονται για να ενταχθούν στο υπό ίδρυση exclusive club των «Φίλων Μπούσι», ας στείλουν ένα σύντομο βιογραφικό σημείωμα στην εφημερίδα. Προτεινόμενος μυστικός χαιρετισμός των μελών του club είναι με το που ένα μέλος θέλει να στείλει μήνυμα αναγνώρισης να τα πιάνει και να τα κουνάει. Αν και ο άλλος είναι μέλος, θα τα πιάνει με τη σειρά του και μετά ο ένας θα φτύνει τον άλλο στη μούρη.

Συμπεριφορά πιθανόν καλύτερη από εκείνη στους συνδέσμους των οργανωμένων. Χωρίς οπαδούς της Ξάνθης στην κερκίδα, οι οπαδοί του ΠΑΟΚ στη Θύρα 5 πλακώθηκαν για άγνωστους λόγους όπως έγραφε το χθεσινό ρεπορτάζ. Πιθανόν να πλακώθηκαν για θέματα αιμοδοσίας.

Η βία πάντως στους χώρους των συνδέσμων είναι ενδημική. Στις περιόδους που η ομάδα πάει καλά, όπως στον εφετινό Αρη, η βία μειώνεται. Οταν όμως η σεζόν στραβώνει ή όταν μια διοίκηση δείχνει αδύναμη, όπως του εφετινού ΠΑΟΚ, οι χούλιγκαν ξεσαλώνουν.

Έπειτα από ένα αρχικό μούδιασμα μετά τα επεισόδια της Λεωφόρου Λαυρίου φαίνεται ότι οι οργανωμένοι δοκιμάζουν για μια ακόμα φορά τις δυνάμεις τους. Το καταλάβαινα στην εκπομπή που για πρώτη ύστερα από καιρό φορά έβλεπες υβριστικά ή επιθετικά μηνύματα. Οσο για το ανακριτικό μέρος, στα επεισόδια της Λαυρίου μοιάζει να βγαίνει αληθινό το αρχικό ρεπορτάζ. Οτι το έγκλημα εξιχνιάζεται και αυτός που έδωσε τα περισσότερα στοιχεία για τη διαλεύκανσή του ήταν ένα πρεζόνι.

Πριν από μια περίπου δεκαετία έβλεπα με μια φίλη μου «Τα καλά παιδιά». Πριν από το τέλος της ταινίας η φίλη μου, η οποία κάποια ιδέα είχε από τέτοια, μου είχε πει «Στο τέλος κάποιος θα τους δώσει και αυτός που θα τους δώσει είναι το πρεζόνι». Τον ρόλο έπαιζε στην ταινία ο Ρέι Λιότα. Ο οποίος φυσικά πριν τελειώσει η ταινία τούς είχε δώσει αδιάβαστους.

Όπως είναι στη φύση του σκορπιού να δαγκώνει, είναι στη φύση του πρεζονιού να δίνει. Οχι επειδή είναι κακό. Τους πιο ευαίσθητους ανθρώπους τους έχω συναντήσει στον χώρο της πρέζας. Επειδή έχει μάθει να πηγαίνει με τα νερά όποιου έχει τα κουμάντα για να μπορέσει να γίνεται. Και από τη στιγμή που η υπόθεση της Λεωφόρου Λαυρίου ξέφυγε, από τότε που μετά τον νεκρό η υπόθεση δεν μπορούσε να κουκουλωθεί, όπως η επίθεση στο τρένο του ηλεκτρικού με οπαδούς της ΑΕΚ ή στην επίθεση στο πούλμαν του μπάσκετ του Παναθηναϊκού, με τόσα πρεζόνια στον χώρο ήταν σίγουρο ότι κάποιος θα τα έλεγε χαρτί και καλαμάρι.