Χόρεψε μαζί μου, μαϊμού (SportDay / Στέφανος Χάρης)

Επέστρεψε πιο εντυπωσιακό από κάθε άλλη φορά. Επέστρεψε και μαζί του επέστρεψε το χαμόγελο, η καλή μας, διάθεση, η φαντασία, το μπρίο (τι ωραία λέξη), η τέχνη της δημιουργίας.

Μιλάω, φίλε αναγνώστη, για το ελληνικό πρωτάθλημα που επέστρεψε δριμύτερο και την κατάλληλη στιγμή. Πάνω που ήμασταν όλοι έτοιμοι να κόψουμε τις φλέβες μας με όλα αυτά που αναγκαζόμασταν να βλέπουμε εν τη απουσία του.

Αναφέρομαι σε αυτή την βλαχογκλαμουριά, το Τσάμπιονς Λιγκ, και την άλλη την… ουρά την αρχοντοχωριατίλα που λέγεται Κύπελλο ΟΥΕΦΑ. Αλλη μια εβδομάδα να ήμουν αναγκασμένος να σβήσω το πάθος μου για το ποδόσφαιρο με όλα αυτά τα άθλια, ευρωπαϊκής κατασκευής και έμπνευσης, υποκατάστατα, θα έφτανα άνετα στο σημείο να πιστεύω ότι η αυτοχειρία είναι τελικά μια μορφή λύτρωσης.

Το ελληνικό πρωτάθλημα, το πιο ενδιαφέρον και αμφίρροπο πρωτάθλημα στον κόσμο, όχι μόνο άνοιξε και πάλι τις πύλες του, αλλά προσέφερε στους πιστούς οπαδούς του, που το στερήθηκαν για μέρες, τόσο θέαμα, όσο κάνουν να δουν χρόνια οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι της συμφοράς.

Μέσα σε μια μόνο αγωνιστική, σε μια μόνο μέρα, είχε ξύλο και μάλιστα μπόλικο, αποβολές παικτών, φτυσίματα και ροχάλες, ποδοσφαιριστές που καρπαζώνουν, ιπτάμενα μπουκάλια σε παράγοντες, πέναλτι-μαϊμού και άσεμνες χειρονομίες.

Μόνο στη δική μου την ομάδα, την ΑΕΚ, κύλησαν όλα ομαλά και βαρετά. Γιατί δεν υπάρχει τίποτα πιο ανιαρό, φίλε αναγνώστη, από το να βλέπεις την ομάδα σου να παίζει καλά και να σκοράρει συνέχεια. Με τέτοιο θέαμα αποβλακώνεσαι. Μένεις κολλημένος σε αυτό, χωρίς να έχεις τη δυνατότητα να ασχοληθείς με άλλα ενδιαφέροντα. Οπως το μπινελίκι στους διαιτητές, στον αντίπαλο και στο λιμάνι, στον πρόεδρο Ντέμη, σε ό,τι κινείται τέλος πάντων.

Εμείς στην ΑΕΚ, δεν ξέρω ρε παιδί μου, ίσως από κόμπλεξ, πάντα κοιτάμε να κάνουμε το αντίθετο απ' ό,τι κάνουν οι άλλοι και τελικά μένουμε μόνοι μας. Ολες οι ομάδες σέρνονταν την Κυριακή και η δική μου, ως συνήθως, χάλασε την πιάτσα. Πήγε κι έριξε πέντε, με αποτέλεσμα να γίνει δακτυλοδεικτούμενη.

Ηταν τόσο νοσηρό το κλίμα στο ΟΑΚΑ την Κυριακή, φίλε αναγνώστη, που για να καταλάβεις, όταν σημείωσε το δεύτερο γκολ το Αιγάλεω, πραγματική γκολάρα με τον Κουμορτζί, οι «δικοί» μου οι οπαδοί το χειροκρότησαν. Τέτοια ρεζιλίκια. Και σαν να μην έφτανε αυτό, τους μιμήθηκε και ο Σορεντίνο. Χειροκρότησε τον αντίπαλο επιθετικό. Απίθανα πράματα, που σε κάνουν να κοκκινίζεις από ντροπή και να νοσταλγείς την εποχή του Μάκαρου του Ψωμιάδη, στην οποία ο Κουμορτζί και ο κάθε Κουμορτζί όχι μόνο δεν θα τολμούσε να σκοράρει, αλλά ούτε συμβόλαιο να ζητήσει.

Πότε, επιτέλους, θα αποβάλουμε αυτή την Ευρώπη που κρύβουμε μέσα μας; Αυτή την κατάρα, αυτή την αρρώστια;

Την ίδια περίπου ώρα, στο ματς του Παναιτωλικού με την Ηλιούπολη, ο κόσμος γλεντούσε παραδοσιακά. Εχοντας πληρώσει ένα εισιτήριο οι θεατές απολάμβαναν τουλάχιστον 4-5 αθλήματα συγχρόνως. Ποδόσφαιρο, κυνηγητό, κρυφτό, πυγμαχία, κατς.

Από ένα σημείο και μετά το χάπενινγκ εκτροχιάστηκε κι έδερναν όλοι. Παράγοντες, παίκτες, βασικοί και αναπληρωματικοί, μέχρι και οι τραυματιοφορείς. Γεμάτο θέαμα που ικανοποιεί και τον πιο απαιτητικό Ελληνα θεατή!

Στην Καλαμάτα είχαμε τα ίδια. Στην Τούμπα, με το σφύριγμα της λήξης, οικοδεσπότες και φιλοξενούμενοι έγιναν ένα κουβάρι, στην Καλαμαριά είχαμε πέναλτι-μαϊμού, στη Λάρισα μέχρι και ο Ριβάλντο πλακώθηκε, χαρίζοντας λίγο θέαμα στους φιλάθλους. Αλλά κι αυτός μόνος του τι να κάνει;

Για το θέαμα βέβαια είχε φροντίσει ο Λεμονής, αλλά όπως διάβασα στο χθεσινό «Φως», στην στήλη του Κώστα Νικολακόπουλου, δεν του βγήκε το σχέδιο του Τάκη. Το σχέδιο «Α», όπως διαβάζω. Το οποίο αποδείχθηκε μάλιστα καλύτερο από το σχέδιο «Β», αλλά πιο σωστό ακόμα το σχέδιο «Γ».

Ο καλός μου, ο Νικολακόπουλος, μάλλον τα γράφει αυτά συνθηματικά, όχι για κανένα άλλο λόγο, αλλά για τον φόβο των Ιουδαίων. Ως γνωστόν τα συστήματα και τα σχέδια του Λεμονή καλό είναι να αναφέρονται με γράμματα και κωδικούς, αφού όλοι γνωρίζουν ότι τα παρακολουθεί με κατασκόπους του ο Μουρίνιο για να τα κοπιάρει.

Το γαμώτο είναι ότι μας μένουν μόνο 3 αγωνιστικές μέχρι το τέλος αυτού του συναρπαστικού πρωταθλήματος. Πράγμα που σημαίνει ότι μόλις φτιαχτούμε πάλι για τα καλά, αυτό θα τελειώσει. Κρίμα, γιατί όλα είχαν αρχίσει να παίρνουν και πάλι τον δρόμο τους. Ακόμη και οι δηλώσεις των πολιτικών.

Χθες είχαμε δήλωση που σπάει κόκαλα σε αυστηρό τόνο από τον κυβερνητικό εκπρόσωπο Θοδωρή Ρουσόπουλο. Εναν πολιτικό που δεν φοβάται το πολιτικό κόστος. Διάβασε τη δήλωση, φίλε αναγνώστη, αλλά μακριά από μικρά παιδιά διότι είναι πολύ σκληρή:

«Οπως έχει αποδειχθεί η πολιτική βούληση της κυβέρνησης για την αντιμετώπιση της βίας στα γήπεδα, με τον ίδιο τρόπο πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες τους οι αθλητικές Αρχές, επιβάλλοντας ποινές στους πρωταγωνιστές των επεισοδίων. Οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές εξάλλου θα πρέπει να αποφεύγουν να ρίχνουν λάδι στη φωτιά. Οφείλουν πρώτοι απ’ όλους να δίνουν το παράδειγμα του φιλάθλου πνεύματος».

Θα τη θεωρούσα την πλέον σκληρή στο είδος της, αν δεν έπεφτε στα χέρια μου η δήλωση της διοργανώτριας Αρχής για τα επεισόδια στο Αγρίνιο. Αυτή όντως ξεπερνά κάθε όριο. Η κάθε λέξη της, χαστούκι στον ένοχο:

«Η Ενωση Επαγγελματικού Ποδοσφαίρου Β' και Γ' Εθνικής Κατηγορίας καταδικάζει τα επεισόδια που έλαβαν χώρα στον αγώνα μεταξύ των ομάδων Παναιτωλικού-Ηλιούπολης και δηλώνει ότι δεν θα ανεχθεί τέτοιες συμπεριφορές, οι οποίες απάδουν της ευγενούς άμιλλας και του φιλάθλου πνεύματος.

Καλεί, δε, όλους τους αθλητικούς παράγοντες, τις ΠΑΕ και τα στελέχη αυτών, τους ποδοσφαιριστές αλλά και τον φίλαθλο κόσμο ν’ αναλογισθούν τις ευθύνες τους και να αναλάβουν ενεργό ρόλο, συνδράμοντας και στηρίζοντας αμέριστα την προσπάθεια της πολιτείας και του υφυπουργού Αθλητισμού για την πάταξη του φαινομένου της βίας εντός κι εκτός των αγωνιστικών χώρων».

Δηλώσεις που πραγματικά τιμωρούν τους ενόχους...