Μιλώντας για άσεμνες χειρονομίες... (SportDay / Διονύσης Ελευθεράτος)

Πασίγνωστη είναι η γκάμα των άσεμνων χειρονομιών των ποδοσφαιριστών -και όχι μόνο: δάκτυλο υψωμένο σαν αλεξικέραυνο. Δάκτυλο που κινείται ρυθμικά προς τα κάτω. Γροθιά σφιγμένη, χέρι που τινάζεται προς τα πίσω, σαν πολεμικός ρωμαϊκός καταπέλτης.

Αποδέκτες τέτοιων σεξουαλικών «μηνυμάτων» είναι συνήθως οι οπαδοί της αντίπαλης ομάδας: «Σας γ...». Σπανιότερα οι… νταβραντισμένοι παίκτες απευθύνονται σε δικούς τους οπαδούς: «Τους γ…». Αυτό ακριβώς έκανε κάποτε, στη δεκαετία του '90, ο Κωστής της ΑΕΚ, στην εκπνοή ενός ντέρμπι με τον Ολυμπιακό: πέτυχε το γκολ της ισοφάρισης κι αμέσως κατευθύνθηκε προς την κερκίδα των οπαδών της «Ενωσης», γνέφοντας ότι η γενετήσια ορμή του ικανοποιήθηκε.
Οι «ερυθρόλευκοι» ήραν αυτή την… ιστορική εκκρεμότητα και «ισοφάρισαν», χρόνια αργότερα, με τον Καστίγιο. Στο Παγκρήτιο, στον τελικό Κυπέλλου Ολυμπιακός–ΑΕΚ. Κατά μία διαβολεμένη σύμπτωση, το γκολ του Καστίγιο σημειώθηκε –κι αυτό– στις καθυστερήσεις.

Ομως, είπαμε, οι άσεμνες κινήσεις συχνότερα απευθύνονται στους αντίπαλους οπαδούς. Το έπραξαν κάποτε ο Νάβας της ΑΕΚ, οι Ολιβάρες και Ολισαντέμπε του ΠΑΟ κ.ά. Οι φίλοι της Ρεάλ Μαδρίτης, εξαιτίας του Φαν Μπόμελ, θυμήθηκαν φέτος την παλιά προσβολή που υπέστησαν από τον Ζιοβάνι. «Χοντράδες» μεν, παγκόσμιες δε…

Η περίπτωση Μπούσι σε σχέση με τις προαναφερθείσες παρουσιάζει τέσσερις διαφορές. Πρώτον, πριν κάνει τις χειρονομίες είχε διαπράξει την «ομορφιά» εναντίον του Παπαδόπουλου. Επιβαρυντικό στοιχείο; Βεβαίως. Δεύτερον, δεν περιορίστηκε σε μία κίνηση που θα μπορούσε να θεωρηθεί απόρροια στιγμιαίας φόρτισης. Την επανέλαβε δυο-τρεις φορές, μάλλον για να «εμπεδωθεί» το μήνυμα. Επιβαρυντικό; Ασφαλώς. Κάπου εδώ, όμως, εξαντλούνται τα πραγματικά επιβαρυντικά…

Τρίτη διαφορά: ο Μπούσι στράφηκε προς τον αντίπαλο πάγκο, όχι προς αντιπάλους οπαδούς. Το δεύτερο θα ήταν, νομίζω, χειρότερο. Τέταρτη διαφορά: οι παίκτες των μικρών ομάδων σπανίως επιδίδονται σε προκλήσεις τόσο θρασείς και εξόφθαλμες: άντε, το πολύ πολύ καμία χειρονομία στα «κλεφτά», όταν και όπου σπανίως η κάμερα «γράφει». Εάν, όμως, αυτό μας ξενίζει, είναι διότι έχουμε διαφορετικά μέτρα, σταθμά και όρια ανοχής. Αναλόγως των «κυβικών» της ομάδας…

Ο χαρακτηρισμός «βρομοαλβανός» που κατά κόρον ακούγεται, μαζί με υστερικές κραυγές για... απέλαση, επιβεβαιώνει το γνωστό: δυστυχώς ο Μπούσι δεν κρίνεται με μοναδικό γνώμονα την –απαράδεκτη και «φθηνή», όντως– πράξη του, αλλά και την καταγωγή του. Η κριτική σε βάρος των προαναφερθέντων (Νάβας, Ολισαντέμπε, Ολιβάρες, Καστίγιο), όσο σκληρή κι αν ήταν, δεν «αμπαλαρίστηκε» με απαράδεκτες ενοχοποιήσεις γονιδίων και εκφράσεις τύπου «βρομοαργεντίνος» ή «βρομοουρουγουανός». Τώρα όμως…