Ο φόβος της κατσάδας (SportDay / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Kαι να μη το 'ξερε κανείς, πάλι εύκολα θα διέκρινε από την πρώτη στιγμή, χθες στα Πηγάδια, ποια ομάδα παίζει τον ημιτελικό με την πλάτη στον τοίχο. Εκείνη στα λαχανί. Με την ειδοποιό επισήμανση ότι ο Παναθηναϊκός δεν ήταν καταβεβλημένος απ' αυτό. Του βγήκε, το συσσωρευμένο (στη συγκυρία) στρες του ματς, στο να είναι ορμητικός. Κατακτητικός. Με (πολύ) καλύτερα πατήματα, από την πιστολιά του αφέτη κιόλας.

«Μύρισε», τούτη η εκκίνηση, 4-1 με την ΑΕΚ. Δεν εξελίχθηκε, ολόκληρο το παιγνίδι, έτσι. Επειδή κάθε παιγνίδι δεν μοιάζει με κανένα άλλο. Ομως το καίριο γκολ ήλθε σαν από νομοτέλεια. Ο Ζουέλα κι ο Κωστούλας δεν το δώρισαν... επειδή είναι καλά παιδιά. Το έδωσαν, γονατισμένοι στην πίεση. Παραδομένοι στην ταραχή που οι νικητές τούς προκάλεσαν.

Αλλη, τελείως διαφορετική από (τρεις μέρες πίσω, στην) Καλαμαριά, εικόνα. Γλίτωσε τον Παναθηναϊκό από πολλά παρεπόμενα. Για αρχή, η εικόνα προστάτευσε την αυτοεκτίμηση των ποδοσφαιριστών. Οι διαδοχικές απώλειες στα «εύκολα» του πρωταθλήματος οδήγησαν σε απλουστευμένες ερμηνείες ότι αυτοί οι παίκτες «δεν κάνουν». Παραήταν ισοπεδωτικό για να 'ναι ακριβές.

Πιο ακριβές δείχνει ό,τι έχουμε επισημάνει ήδη, σε κάμποσες ευκαιρίες. Οτι αυτοί οι παίκτες είναι ευπαθείς, ψυχικά. Εύθραυστοι. Εξ ου και ασταθείς. Μία ζέστη, μία κρύο. Ασύμβατα, φαινομενικώς, κατορθώματα (και «κατορθώματα»). Δύο νίκες επί του Ολυμπιακού, καμία επί του ΟΦΗ. Τέσσερα στην ΑΕΚ, ήττες στο Μαρούσι από Εργοτέλη και Ατρόμητο.

Ευάλωτοι. Και, ως προς τα παικτικά χαρακτηριστικά, πιο βολεμένοι στο να τους ταιριάζει (από τη δημιουργία σε στενούς χώρους) η πύκνωση των πίσω γραμμών και ο κλεφτοπόλεμος στην κόντρα. Ηταν η δεύτερη πρόκριση στο Κύπελλο, εκτός έδρας, ύστερα από εντός έδρας ισοπαλία. Πιο βολεμένοι επίσης, ενδεχομένως, στο να τους ταιριάζει το... όσο πιο μακριά απ' το Ολυμπιακό Στάδιο τόσο το καλύτερο.

Η Ξάνθη πρόσθεσε ακόμη ένα χαμένο «στοίχημα υπέρβασης» (και, συνεπώς, πρόκρισης σε τελικό). Η ΑΕΚ πριν από μια πενταετία. Ο Αρης πρόπερσι. Ο Παναθηναϊκός τώρα. Κάποτε, αφού το κυνηγά, θα έλθει η στιγμή της. Οσα είδαμε χθες, αυτά είναι τα τρέχοντα όριά της. Τίποτα για να ντρέπεται ή για ν' απολογείται το ρόστερ. Αρκετά, ωστόσο, ως τροφή σκέψης για όσους εισηγούνται ή (πολύ περισσότερο) αποφασίζουν πώς στελεχώνεται το ρόστερ.

Το ποδοσφαιρικό τμήμα, ευρύτερα. Η απειρία του κόουτς Κεχαγιά, δεδομένη, προδόθηκε απ' την πολύ «ανοιχτή» (ενάντια στο ίδιο το DNA της Ξάνθης) ενδεκάδα. Απειρία, ή ίσως ο φόβος της εκ των υστέρων κατσάδας Πανόπουλου ότι μπήκαν σαν φτωχοί συγγενείς. Ποιος την αντέχει; Οπως και να 'χει, επελέγη διάταξη... μεγάλου: 4-4-2, κατ' ουσίαν (με τους δύο ακραίους) 4-2-4.

Επιθετική χημεία, ξένη προς την ομάδα. Ο φιλοξενούμενος την έκανε κόσκινο, στο κρίσιμο ξεκίνημα. From the word go. Μετά, στην αξιοπρόσεκτη παραγωγική δραστηριότητα, τα αναντίστοιχα (ελλειμματικά έως υποτονικά) τελειώματα ανέδειξαν τη διαπιστωμένη πραγματικότητα ότι η Ξάνθη πληρώνει (τέσσερις-πέντε) σέντερ φορ αλλά δεν έχει κανέναν αληθινό σκόρερ. Εναν Κόκε, έναν Μίετσελ, έναν Ντρούλιτς.
Ο φόβος της κατσάδας Πανόπουλου είναι εικασία. Βεβαιότητα είναι ότι ο φόβος της ανακοίνωσης Πανόπουλου δεν έφτασε στον Βασσάρα. Αυτή είναι η... άλλη βία. Η ψυχολογική βία πού εθιστικά ασκούν η ΕΠΟ και οι ΠΑΕ στους διαιτητές. Εξίσου απεχθής, αν όχι και πιο πολύ, από τη βία των χουλιγκάνων. 'Η των απλώς βλαμμένων της κάθε Κυριακής. Εδώ, ο Βασσάρας έκανε τον Πανόπουλο γραφικό.

Παναθηναϊκός - Λάρισα, στον τελικό, είναι ωραία αναβίωση των '80s. Μόνο που η αστάθεια του Παναθηναϊκού στο πρωτάθλημα ανατρέπει τους υπολογισμούς του Δώνη ότι η πρόκριση θα αρκούσε για το ΟΥΕΦΑ. Με τον Παναθηναϊκό τρίτο, δεν αρκεί. Μονάχα το τρόπαιο, πια, κάνει. Ειδάλλως, η μάχη Πανιωνίου - ΟΦΗ (αντίπαλων μάλιστα, σαν... σε μπαράζ, σε δέκα μέρες στο Παγκρήτιο) για την έκτη θέση αποκτά νόημα.

Θα 'ναι, για τον οποιονδήποτε, πρόωρο. Ahead of schedule. Αλλ' όχι άδικο, ως ανταμοιβή (της δουλειάς) του ενός απ' τους δύο καλούς Γερμανούς προπονητές.