Το ξύλο, η δίκη κι ένα τραγούδι των Queen(SportDay /Διονύσης Ελευθεράτος)

Για ορισμένους σύγχρονους «πραιτοριανούς» η αλήθεια αντιπροσωπεύει αυτό που δεν θέλουν και το πειστικό ψέμα εκείνο που δεν μπορούν

Θυμάστε τα συμβάντα στο συλλαλητήριο εκπαιδευτικών και φοιτητών την 8η Μαρτίου; Ναι, ήταν τότε που τα ΜΑΤ έριξαν «στον σωρό» χημικά και ξύλο, έκαναν συλλήψεις επίσης «στον σωρό» και έστειλαν στον Ερυθρό Σταυρό ένα σωρό διαδηλωτές. Η σοβαρότητα των τραυμάτων, σε κεφάλια και αυχένες, είχε κάνει γιατρούς και νοσοκόμους να φρίξουν.
Ε, λοιπόν, έπειτα από τόσα «ανδραγαθήματα» που διεπράχθησαν «στον σωρό», σωριάστηκε καταγής όλη τούτη η επιχείρηση «γενικού σωφρονισμού». Το Αυτόφωρο Τριμελές Πλημμελειοδικείο όχι μόνο αθώωσε ομόφωνα τους δαρμένους, ψεκασμένους κι όμως κατηγορούμενους «49», αλλά έπραξε κάτι ακόμη. Κάτι σημαντικό, αν μη τι άλλο σε συμβολικό επίπεδο.

Οι δικαστές έδωσαν εντολή να αποσταλεί απόσπασμα πρακτικών της δίκης στον εισαγγελέα, για να ερευνηθεί κατά πόσο διεπράχθησαν αδικήματα σε βάρος των μέχρι πρότινος κατηγορουμένων: βιαιοπραγίες, εκτεταμένη χρήση χημικών αλλά και ψευδορκία. Ναι, ψευδορκία. Ο Αγγλος συγγραφέας Jerome έλεγε πως η καλύτερη πολιτική είναι να λες την αλήθεια, εκτός αν είσαι ταλαντούχος ψεύτης. Ε, φαίνεται ότι για ορισμένους σύγχρονους «πραιτοριανούς» η αλήθεια αντιπροσωπεύει αυτό που δεν θέλουν και το πειστικό ψέμα εκείνο που δεν μπορούν.

Ο… πανηγυρικά «δικαιωμένος» υπουργός Δημόσιας Τάξης, Β. Πολύδωρας, έχει κάθε λόγο να προβεί σε (νέες) συγκλονιστικές καταγγελίες: για τις διασυνδέσεις του δικαστηρίου με την Αριστερά. Για τη συνωμοσία των…ανθοπωλείων της Βουλής. Αυτών, ντε, που έστειλαν τις ζαρντινιέρες στο -κοντινό, άλλωστε- σημείο της αστυνομικής επέμβασης. Αποτέλεσμα: κατά την προσφιλή τους συνήθεια, οι φοιτητές έπεσαν στις ζαρντινιέρες, τραυματίστηκαν και τα ΜΑΤ συκοφαντήθηκαν ασυστόλως.

Ας είναι. Η Δικαιοσύνη ενίοτε λυγίζει. Ο Πανούτσος, πάλι, όχι. Είδε, λέει, «50 χοντροκώλες» καθηγήτριες να διαδηλώνουν εναντίον των ιδιωτικών πανεπιστημίων. Μέτρησε των οπισθίων το εμβαδόν και απεφάνθη εναντίον των διαδηλώσεων, αναφανδόν. Να δείτε που σε λίγο ο Αντώνης θα σταματήσει να ανακατεύει τα συλλαλητήρια με τους «Τραβόλτες» και, παραμένοντας στα seventies, θα τα συνδέσει με ένα τραγούδι των Queen. Το «Fat Bottomed Girls». Το άσμα εμπεριέχεται σε ένα άλμπουμ των Queen του οποίου ο τίτλος συμβολίζει θαυμάσια τις συζητήσεις (;) μεταξύ εμού και του Πανούτσου: το «Jazz»…

Πώς να μην «τζαζέψεις»; Ενώ με είχε συγκλονίσει η αναλυτική μεθοδολογία του Αντώνη και ήμουν έτοιμος να αποδεχθώ τα αισθητικώς άψογα επιχειρήματα (του πρωκτού), ξαφνικά θυμήθηκα ότι έχω δει κάμποσες εύσωμες καθηγήτριες ιδιωτικών εκπαιδευτηρίων. Περιήλθα για λίγο σε ιδεολογική σύγχυση, αλλά μόλις η μνήμη μου ανακάλεσε τόσες και τόσες λυγερόκορμες διαδηλώτριες φοιτήτριες, αναζωπυρώθηκε η πίστη μου στο «μπανάλ» αίτημα της δωρεάν δημόσιας Παιδείας.
Αφήστε με, όμως, εμένα. Ο Αντώνης γράφει ιστορία -κάποτε θα τη διδάξουν στα σχολεία. Δημόσια και ιδιωτικά. Ο κύκλος της δημόσιας εκπαίδευσης που άνοιξε το 1964 με τη μεταρρύθμιση Παπανούτσου, οσονούπω θα κλείσει με την τομή Πανούτσου. Η αλλαγή ζυγώνει, με όχημα τον Αντώνη. Να, γίνεται και σύνθημα -έστω και λίγο μακρόσυρτο, σαν αυτά που φώναζε το ΕΚΚΕ το 1975: «για ν' ανοιχτούν μπροστά μας του μέλλοντος οι δρόμοι, τις χοντροκώλες διώξτε τες και φέρτε τις Ναόμι».

Εάν, μάλιστα, απορείτε γιατί η κυβέρνηση δεν νομοθετεί αμέσως, ώστε να διδάσκουν στα ΑΕΙ μόνο καθηγήτριες με σωστές σωματομετρικές διαστάσεις, σκεφτείτε: θα ήταν αδόκιμο να υπογράψει τέτοιον νόμο η Μαριέττα Γιαννάκου. Λίγη υπομονή, ο ρηξικέλευθος νόμος θα καταφθάσει. Αρκεί να μην επεκταθεί η ισχύς του και στον Τύπο, διότι είμαστε κάμποσοι όσοι -το λέω διακριτικά-απέχουμε αρκετά από το πρότυπο του «ανδρικού μοντέλου». Ανάμεσά τους, εγώ κι ο Πανούτσος. Εσείς μπορεί να μη χάσετε τίποτε, αλλά εμείς θα χάσουμε το ψωμί μας. Και το δημόσιο «τζάζεμά» μας…