Ο τελικός είναι εγερτήριο και αναφορά ζωής (SportDay / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Το επίτευγμα της Λάρισας, αυτό καθαυτό το αθλητικό κομμάτι, δεν είναι για να... παραλογίζεται κανείς. Το να αποκλείσεις διαδοχικά τον Πανθρακικό (άνευ σχολίων), τον ΟΦΗ (με δύο, ομολογουμένως, καλά παιγνίδια), την (παραιτηθείσα στο Κύπελλο) Κέρκυρα και τον (ξεθυμασμένο, μετά την πρόκριση εις βάρος του Ολυμπιακού) ΠΑΣ είναι απλή πορεία συνέπειας και αυτοσεβασμού.

Σεβασμού, δηλαδή, της φανέλας και των δυνατοτήτων. Κανένα παραμύθι. Κανένα θαύμα. Θαύμα θα ήταν, με όλη τη σημασία, εάν έφτανε έως τον τελικό ο ΠΑΣ (περνώντας πάνω από Αιγάλεω, Ηρακλή, Ολυμπιακό... και ΑΕΛ).
Μαζί με τη δική της συνέπεια η Λάρισα είχε, σε ολόκληρη τη δαιδαλώδη διαδρομή προς τον Βόλο, την αστάθμητη τύχη να της καθαρίσουν τον δρόμο απ' τους δυνητικούς κινδύνους ο ΠΑΣ (με τα σκαλπ, ιδίως του Ολυμπιακού, που μάζεψε), το Χαϊδάρι (την ΑΕΚ), η Νίκη Βόλου (τον Αρη), και οι τρεις απρόοπτοι σύμμαχοι. Μαζί τους και ο Παναθηναϊκός (τον ΠΑΟΚ). Οσο θαύμα... δεν είναι λοιπόν η πρόκριση στον τελικό, παραμένει (αδιαφόρως βαθμού δυσκολίας) να είναι σημαντική. Οσο σημαντικά είναι τα ορόσημα. Κάθε τελικός Κυπέλλου, για οποιονδήποτε σύλλογο πίσω απ' τους τρεις μεγάλους, είναι ορόσημο. Είναι αναφορά ζωής. Η Δόξα ακόμη ζει με το '50, η Καστοριά με το '80, ο ΟΦΗ με τον (πατέρα) Σηφάκη το '87. Ο Αρης έχει κολλήσει στο '70. Ο Ηρακλής, στον Χατζηπαναγή. Ο Αθηναϊκός, στο διαβατήριο προς το «Ολντ Τράφορντ». Στον Πανιώνιο, ο Λουκάς (Σιότροπος), όταν τον πιάνει ν' αυτοσαρκαστεί, λέει είμαι «ο κυπελλικός πρόεδρος»!

Ο τελικός είναι εγερτήριο. Μολονότι δεν πρόκειται πάντοτε για κατά κυριολεξίαν once-in-a-lifetime γεγονός, έχει τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του once-in-a-lifetime. Ηλεκτρίζει το σύστημα. Ξεσηκώνει, όπως και να επιτεύχθηκε. Βγάζει κόσμο στον δρόμο. Βγάζει τον καλύτερο εαυτό του οργανισμού του φιναλίστ, σε ιδέες, σε εγρήγορση, στις ετοιμασίες, στα διαδικαστικά. Τα πάντα, ακόμη και το πώς θα ντυθούν για να πάνε στο γήπεδο, παίρνουν άλλη διάσταση. Είναι η σπίθα που δίνει ξεχωριστή αξία στο ίδιο το ταξίδι, έως τη στιγμή που θα αρχίσει ο τελικός. Γι' αυτές τις δυόμισι εβδομάδες αλλάζουν οι καθημερινοί ρυθμοί. Ξεπερνούν τη ρουτίνα. Σαν να 'χει εξεγερθεί όλη η φύση. Και η γεωγραφική, φέτος, σύμπτωση του Βόλου (άλλο θα 'ταν π.χ. το Παγκρήτιο στο Ηράκλειο) επίσης συνωμοτεί!

Το υπό τον Πηλαδάκη συνεργείο δικαιούται να απολαμβάνει την ηθική ικανοποίηση (και το τεκμαρτό πειστήριο) ότι το project, με όλες τις εύλογες παρεκκλίσεις στον δρόμο, σε βάθος χρόνου προχωρεί. Η άνοδος στην Α' Εθνική, το Ιντερτότο, τώρα ο τελικός (και, ίσως, το ΟΥΕΦΑ), αύριο-μεθαύριο «κάτι καλύτερο» (αντίστοιχο της ποιότητας και του οργανογράμματος και του δυναμικού) στο πρωτάθλημα. Είναι βήματα, βασισμένα το καθένα επάνω στο αμέσως προηγούμενο. Με ιδρώτα, με στενοχώριες, με πληγές, με σφάλματα. Οπως... πρέπει. Δεν είναι άλματα νεοπλουτισμού. Δεν είναι παρά φύσιν εξέλιξη, σαν κάτι άλλες, απόρροια προσχώρησης στον κόσμο της διαφθοράς. Είναι διαδικασία football-only.

Στον τελικό, το μίνιμουμ απαιτητό απ' την ΑΕΛ είναι να 'ναι... καλό ματς για τον μεγάλο Παναθηναϊκό. Εφάμιλλο. Είναι υπόθεση μιας βραδιάς. Στη μία βραδιά, που διαφέρει απ' το να είναι μία σεζόν, η ποιότητα (οργανογράμματος και δυναμικού) είναι τέτοια για να αντεπεξέλθει η Λάρισα στα ερωτήματα του παιχνιδιού. Δεν έχει να τα φοβηθεί. Ο Παναθηναϊκός υπερέχει σε δύναμη πυρός, η Λάρισα είναι ανώτερη (θα τολμούσε να υποστηρίξει κάποιος) στη δυνατότητα να παίξει με την μπάλα στα πόδια ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας. Το... pre-game έρχεται, το μεταξύ τους παιγνίδι πρωταθλήματος, την άλλη Κυριακή. Εξι μέρες πριν από το ραντεβού στον Βόλο. Ακόμη κι αυτό, πώς θα το διαχειριστούν ως τεστ οι κόουτς, έχει τη σημασία του.

Πριν το κλείσω: είδα στις παλαιές φωτογραφίες απ' τα αποδυτήρια του Ολυμπιακού Σταδίου το '85 με την «κούπα» (Ζιώγας, Παραφέστας, Βουτυρίτσας κ.ά.) την ευγενική μορφή του Απόστολου Κουτούγια. Είχα ξεχάσει πόση χαρά πήρε τότε η άδολη θεσσαλική ψυχή του. Είκοσι δύο χρόνια μετά, ο πιό μοντέρνος κοσμοκαλόγερος που αξιώθηκα στη ζωή μου να γνωρίσω έχει φύγει για τους ουρανούς. Είναι ο άνθρωπος που χάραξε την εφηβεία τη δική μου... και μερικών χιλιάδων άλλων Ελλήνων και Ελληνοκυπρίων. Είμαι σίγουρος ότι εκεί επάνω αγαλλιάζει, όσο και οι Λαρισαίοι κάτω. Το συνεργείο Πηλαδάκη, καθότι όχι ντόπιο, μπορεί να ρωτήσει το ντόπιο στοιχείο και να μάθει για το (ιεραποστολικό) έργο του Κουτούγια. Θα 'ναι η γνώση καλή πηγή έμπνευσης και ενδυνάμωσης.