Ο Γκέρσον και η…ανοχή (Νίκος Ζέρβας)

Το απόγευμα της 22ης ημέρας του Απρίλη βρεθήκαμε μπροστά από ένα ακόμη παράξενο αθλητικό γεγονός. Ο Ολυμπιακός, κατέκτησε και μαθηματικά το δέκατο ποδοσφαιρικό του πρωτάθλημα τα τελευταία έντεκα χρόνια και η είδηση άφησε σχεδόν αδιάφορους τους οπαδούς του, είτε ήταν εντός ή εκτός γηπέδου Καραϊσκάκη. Το ερώτημα και ο πόνος τους ήταν το τμήμα μπάσκετ, αφού μιλώντας ακόμη και με ανθρώπους που δεν τιμούν με τον οβολό τους τα εισιτήρια της ΚΑΕ, μου εξέφρασαν τον έντονο προβληματισμό τους για την ομάδα (;) του Γκέρσον, με αφορμή τη νέα εντός έδρας ήττα από τον Πανιώνιο στο ΣΕΦ, που φέρνει τους ερυθρόλευκους μια ανάσα από την 3η θέση της κανονικής περιόδου της Α1. Κατανοώ τον προβληματισμό και την οργή τους καθώς οι προσδοκίες και τα χρήματα που ξοδεύτηκαν το καλοκαίρι από τους αδελφούς Αγγελόπουλους, παρέπεμπαν σε επιτυχίες και δόξες του παρελθόντος αλλά επί του πρακτέου…τζίφος. Το ερυθρόλευκο σύνολο δείχνει αγάλι-αγάλι σημάδια αποσύνθεσης ή αλλιώς τα πράγματα αντί να βελτιώνονται χειροτερεύουν μετά και τον αποκλεισμό στα προημιτελικά της Ευρωλίγκας από την Ταού Κεράμικα. Και ερωτώ: Προς τι η απορία;

Από τις πρώτες στιγμές της φετινής σεζόν, έχοντας τα πρώτα δείγματα γραφής του Ολυμπιακού, οι ψυχραιμότεροι παρατηρητές είχαμε προβλέψει το «ναυάγιο». Αυτό που ίσως δεν είχαμε μαντέψει (ανήκω και εγώ στους ψυχραιμότερους) είναι πως το «ικανός για το καλύτερο και χειρότερο» που είχαμε προσδώσει στην ομάδα, μετά από τη πρώτη σοβαρή «στραβή» θα γινόταν «εικόνα διάλυσης». Ο Πίνι Γκέρσον και οι χειρισμοί του, κατά την άποψή μου, συγκεντρώνουν το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης για το γεγονός ότι ο Ολυμπιακός δεν έχει παίξει αν όχι όμορφο, ορθολογικό μπάσκετ, όπως επίσης κατέχει και το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης για τη μη κατάκτηση έστω και μιας σημαντικής νίκης στα λεγόμενα κρίσιμα ματς. Και μην βιαστείτε να μου καταλογίσετε τη μη αναφορά του θριάμβου στο ΟΑΚΑ. Καλή και άγια αυτή η νίκη αλλά ο Παναθηναϊκός ήταν ουσιαστικά αδιάφορος, όντας σχεδόν σίγουρος κατακτητής της πρώτης θέσης της κανονικής περιόδου. Παραδέχομαι επίσης ότι έγιναν κάποιες καλές νίκες στην Ευρωλίγκα, αλλά οι συγκρίσεις με το περυσινό κατόρθωμα -είναι αναπόφευκτες- μιλούν από μόνες τους. Αποτυχία…

Κάποιοι, ανάμεσά τους και ο Πίνι Γκέρσον, λένε ότι το ταμείο θα γίνει στο τέλος της χρονιάς, αλλά δε νομίζω να κλείσει με θετικό πρόσημο. Να κατακτήσει δηλαδή ο Ολυμπιακός το πρωτάθλημα εννοώ. Αν γίνει, εδώ είμαι να πω ότι έσφαλα, αλλά δείξτε μου έστω και έναν που θα έβαζε ένα Ευρώ στοίχημα ότι θα γίνει κάτι τέτοιο ούτως ώστε να υπάρξει εξιλέωση. Κάνοντας μια σύντομη αναδρομή στα έργα και τις ημέρες του Πίνι Γκέρσον στο λιμάνι -σεβόμενοι το δημοσιογραφικό απόρρητο καθώς πολλοί ξέρουν αλλά δε μπορούν να μιλήσουν πιο συγκεκριμένα- εύκολα μου έρχονται στο μυαλό η κόντρα με τον Σχορτσιανίτη, ο «αποκεφαλισμός» του χρήσιμου Μουλαομέροβιτς –ποιος Στεφάνοφ;-, ο παραγκωνισμός των Ελλήνων παικτών –Μπάρλος, Παπαμακάριος, Χαρίσης- που αν μη τι άλλο παιχνίδια όπως αυτά με Πανιώνιο και Άρη έχουν τη ψυχή να τα «καθαρίσουν» και ο αποκλεισμός της γνώμης και των γνώσεων του Σφαιρόπουλου από τα συστήματα και τις τεχνικές της ομάδας. Αυτά είναι κάποια από τα λάθη του. Προπονητής δεν είμαι και ούτε θέλω να γίνω αλλά το ότι ο Ολυμπιακός δεν έχει ούτε ένα σύστημα για να γίνει μια επίθεση με ορθόδοξο τρόπο το καταλαβαίνει και ένα 13χρονο παιδί που μαθαίνει μπάσκετ στα προ-παιδικά τμήματα του Αμύντα.

Σε καμία περίπτωση δεν θέλω να βγάλω τους παίκτες της ομάδας «λάδι». Κάποιοι από αυτούς δεν έχουν υπερβάλει εαυτό για να βοηθήσουν την ομάδα, αλλά θεωρώ πως το παιχνίδι έχει χαθεί προ πολλού. Το μπάσκετ όπως και όλα τα αθλήματα χρειάζονται ψυχολογία και πλην του αναγεννημένου Μπουρούση και του Ματσιγιάουσκας που επέστρεψε και έχει δίψα για μπάσκετ, οι υπόλοιποι αυτή τη στιγμή στερούνται από αυτό το σημαντικό στοιχείο επιτυχίας. Αυτό γιατί ο Ισραηλινός τεχνικός δεν κατάφερε σε καμία στιγμή της σεζόν να τους κερδίσει. Να παίξουν και γι’ αυτόν όπως το λέμε λαϊκά. Και μέσα σε όλα, αρχίζουν και τα προβλήματα συμπεριφοράς του ίδιου του προπονητή, που στις συνεντεύξεις Τύπου, ρίχνει το βάρος της ευθύνης στον κόσμο (!), στους παίκτες, ακόμη και στη διοίκηση…Σηκώνω τα χέρια ψηλά!

Στο δια ταύτα και επειδή θα μπορούσαμε να μιλάμε για ώρες ή να γράφουμε χιλιάδες λέξεις για τον φετινό Ολυμπιακό, πιστεύω πως στην ερυθρόλευκη ΚΑΕ θα πρέπει να ετοιμάζουν τα πλάνα για τη νέα σεζόν, καθώς η φετινή εκτός συγκλονιστικού απροόπτου είναι χαμένη. Αν με ρωτούσατε πώς θα γινόταν να αναστραφεί το κλίμα, θα απαντούσα ευχαρίστως και θα ήμουν αντίθετος με όλους αυτούς που λένε πως σε αυτό το σημείο η αλλαγή προπονητή δεν θα βοηθούσε. Όταν κάτι είναι αποδεδειγμένα «άρρωστο» το «κόβεις» άμεσα μήπως και σωθείς, δεν «κυνηγάς» φαντάσματα και δεν ανέχεσαι καταστάσεις. Σίγουρα στην ΚΑΕ Ολυμπιακός θα ξέρουν περισσότερα από εμένα πάντως…Ως τότε…υπάρχει και Final Four. Και μη ξεγελαστεί κανείς πάλι αν ο Άρης κάνει δώρο και η ομάδα τερματίσει δεύτερη. Δεν αλλάζει κάτι με παυσίπονα.

Υ.Γ. Οι φίλαθλοι που αποθεώνουν τον περαστικό για τον Ολυμπιακό Νίκο Χατζή κατά την είσοδό του στο παρκέ, δε μπορεί να θέλουν κάνουν κακό στην ομάδα κύριε Γκέρσον. Απλά έχουν αγανακτήσει…Ψαχτείτε, αλλά μάλλον αργήσατε.

Απορίες, σχόλια και παρατηρήσεις στο mesastiraketa@yahoo.com