Η «αγωγή» του καλού οπαδού... (SportDay / Διονύσης Ελευθεράτος)

Κατά τον Τσόρτσιλ, φανατικός είναι όποιος αρνείται να αλλάξει και γνώμη και… θέμα. Η φανατική, ιεραποστολική προσήλωση του Σάββα Θεοδωρίδη στο θέμα «η αγωγή του καλού οπαδού» αφ’ ενός προδίδει εμμονή, αφ’ ετέρου αποπνέει ματαιότητα: είναι σαν να μαλώνεις τον άνεμο επειδή φυσάει έτσι όπως δεν σου αρέσει…

Ουδείς μπορεί να υπερασπιστεί πειστικά την ιδέα ότι οι οπαδοί μιας ομάδας οφείλουν να είναι άβουλοι χειροκροτητές, δίχως απαιτήσεις, πεπεισμένοι ότι με το αντίτιμο του εισιτηρίου εξασφαλίζουν το ζηλευτό δικαίωμα να τα βλέπουν όλα ρόδινα, πάντα. Νισάφι.

Σύμφωνοι, οι οπαδοί ενίοτε αποδεικνύονται υπερβολικοί ή άδικοι: ο γράφων το έχει επισημάνει ορισμένες φορές στο παρελθόν. Ούτως ή άλλως, στο ατελείωτο κουβεντολόι του ποδοσφαίρου όλα και όλοι κρίνονται από όλους. Αλίμονο εάν από την καθολική αυτή ελευθερία εξαιρούσαμε το πρωταρχικό δικαίωμα των οπαδών να «κοινοποιούν» ό,τι πιστεύουν. Ακόμα και υπό μια ψυχρά τεχνοκρατική οπτική γωνία κάτι τέτοιο θα ήταν αστείο: απαιτείς από τον «πελάτη» να μην αξιολογεί το προϊόν; Πού ακούστηκε;

Αυτού του είδους η «έκρηξη» Θεοδωρίδη ήταν η δεύτερη στην τρέχουσα περίοδο –έπειτα από εκείνη στα «μεθεόρτια» του αγώνα με το Αιγάλεω. Ηταν όμως και πιο χονδροειδής. Γιατί; Διότι, απλούστατα, τίποτε το σκληρό ή το εξεζητημένο δεν εκπορεύτηκε από τα χείλη των φίλων του Ολυμπιακού την περασμένη Κυριακή. Δεν χλευάστηκαν παίκτες την ώρα που πάσχιζαν να «γυρίσουν» ένα ματς. Η προσθήκη του αιτήματος για μεταγραφές στο σύνθημα «να τοι, να τοι οι πρωταθλητές» ήταν λογική και ισορροπημένη «γραμμή πλεύσης». Τον κ. Θεοδωρίδη τον ενόχλησε το ότι ακούστηκε το όνομα του Σ. Κόκκαλη. Ποιος στην ευχή, όμως, θα ήταν ο αποδέκτης του μηνύματος που εξέπεμπαν οι οπαδοί του Ολυμπιακού, αν όχι ο ιδιοκτήτης του; Η Κομισιόν; Ο ΟΗΕ;

Τα περί χιλιάδων προπονητών που είπε ο κ. Θεοδωρίδης –μιμούμενος τον... Σόλιντ– στέλνουν την μπάλα απελπιστικά άουτ: δεν παριστάνεις τον προπονητή όταν διακηρύττεις πως ονειρεύεσαι καλύτερη κι ελκυστικότερη την ομάδα σου. Οπως ακριβώς δεν χρειάζεται να είσαι σκηνοθέτης για να δηλώσεις ανικανοποίητος από μια κινηματογραφική ταινία.

Μένει η σύγκριση με «τους άλλους» –κυρίως τον ΠΑΟ. Μια κινέζικη παροιμία διατεινόταν: «Παραπονιόμουν επειδή είχα ένα παπούτσι, ώσπου είδα κάποιον με ένα πόδι». Μόνο που είναι προσωρινές αυτές οι παρηγοριές: το πρόβλημα του «εχθρού» σου, όσο μεγάλο ή μεγαλύτερο κι αν είναι, δεν αποτελεί λύση στο δικό σου. Ούτε καν στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο.