Η ομάδα της απογοήτευσης, της παραίτησης, της ανύπαρκτης προοπτικής (SportDay/Αλ.Σπυρόπουλος)

Περίπου δυόμισι μήνες πίσω, αυτήν εδώ τη γωνιά την απασχολούσε... γιατί χρειάζεται το Αιγάλεω να έχει προπονητή! Να τον κάνει τι;

«Αφού εκεί παίζει όποιος έχει συμβόλαιο που τελειώνει σε τρία, τέσσερα χρόνια, μένει στον πάγκο όποιος έχει συμβόλαιο που "όπου να 'ναι" τελειώνει και δεν το ανανεώνει, τη μια χρονιά αναδεικνύονται παίκτες που τους προμοτάρουν για "μεγάλα πράγματα" (Μάριτς, Ψωμάς κ.λπ.) και την επομένη τους τρώει το μαύρο σκοτάδι, δανεικοί πάνε κι έρχονται από δω κι από κει ανά εξάμηνο» και ούτω καθεξής.

Οπότε «το αποτέλεσμα είναι ότι (όχι με τον Χατζάρα, με τον Μουρίνιο τον ίδιο) δεν γίνεται να στρώσει κάτι που να μοιάζει με ομάδα, δεν γίνεται ν' αποκατασταθεί πνεύμα και ηθικό ομάδας... αφού όλοι ψάχνουν πώς θα γίνει να την κοπανήσουν με την πρώτη ευκαιρία. Είναι η πολιτική της ΠΑΕ, είναι σεβαστή, στο κάτω κάτω της γραφής εάν υπάρχει κόστος η ΠΑΕ το πληρώνει».

Αλλά πάλι, καταλήγαμε, «ένας γυμναστής να τους διατηρεί, είναι εντάξει. Αντε κι ένας "γενικός αρχηγός" να τους μοιράζει στο δίτερμα ή ένας "τεχνικός σύμβουλος" να βγάζει την ενδεκάδα και να κάνει τις αλλαγές. Τον προπονητή, τι τον θέλουν;».
Δυόμισι μήνες μετά, ξαναδιαβάζοντας, το καταπληκτικό που διαπιστώνει κάποιος είναι η απόλυτη ταύτιση απόψεων... με τον Θωμά Μητρόπουλο. Το αφεντικό, πράγματι, δεν πήρε (μετά τον επαναπροσληφθέντα, και κατόπιν επαναπομακρυνθέντα, Χατζάρα) προπονητή! Εβαλε να κάνει τη δουλειά ο κύριος Πούλος, κι αργότερα πήρε και τον κύριο Μίχο.

Οκτώ αγωνιστικές αργότερα το Αιγάλεω, διόλου παράξενο, νίκησε μονάχα τον Ιωνικό εντός έδρας. Η ειρωνεία, πλέον, είναι ότι δεν του φτάνει ακόμη και να νικήσει την Κυριακή τον Ολυμπιακό! Τα «μεγάλα πράγματα» ήταν η σειρά του Γκανέζου Κουμόρτζι να προμοταριστεί ότι τα υπόσχεται, προτού χαθεί κι ετούτος καθ' οδόν προς το 2009 ή το 2011 ή όποτε, τέλος πάντων, λήγει το κοντράτο.

Ο Γκουντελίτσας, ο Μανουσάκης, ο Σαγανάς, ο Κυβελίδης, ο Λαμπρόπουλος, ο Χοβανισιάν, ο Τσιτσομήτσος ξοδεύουν τον ελεύθερο χρόνο τους δίχως σκοτούρες στο Χαϊδάρι. Απ' το οποίο Χαϊδάρι επέστρεψε ο Πετρόπουλος και πήραν μετάθεση ο Τουρνάς κι ο Νεντέλικοβιτς, την ώρα που ο Αγρίτης απέδρασε στο Οφενμπαχ, ο δε Σκοπελίτης ανακοίνωσε χθες ότι είναι για να τα μαζεύει σιγά σιγά (ή, μάλλον, γοργά γοργά).

Οπως και με τον Ιωνικό, για το Αιγάλεω ένας σημαντικός κύκλος (άνοδος, ακμή, πτώση, παρακμή) κλείνει. Και το μέλλον μοιάζει, για την ώρα, παντελώς άδηλον. Κλείνει, κι η πικρή αλήθεια είναι ότι δεν τους κλαίει κανείς! Διότι, εάν για τον Ιωνικό μπορεί και να λειτουργεί η συμπάθεια ότι την πάτησαν λόγω απειρίας οι μικροί Κανελλάκηδες κι απ' το αψέντι τους φούνταραν το καράβι καταπάνω στην ξέρα, εδώ το σκάφος δεν το βύθισε ο Δημητράκης, ο γιος του Βίκτωρα.
Ο Δημητράκης το πολύ πολύ, διαβάσαμε κάποια στιγμή στην «Αποψη» όταν έγινε η μεταγραφή, να... φταίει επειδή τον αγαπημένο του Νεντελίκοβιτς τον έβλεπε, με τα παιδικά μάτια, σαν Ντε Λα Πένια. Αλλά το σκάφος το βύθισαν οι ίδιοι οι καθηγητές, οι μεγάλοι διδάκτορες του πανεπιστημίου της ζωής, Μητρόπουλοι. Αυτοί που, για χρόνια, επιτιμούσαν (σε κάθε ευκαιρία) τον οποιονδήποτε χαροκαμένο του ποδοσφαίρου «δεν ήξερες, δεν ρώταγες κιόλας». Ενώ αυτοί που τα ξέρουν όλα...

Ο Σκοπελίτης είπε ότι χάλασαν τη χημεία της ομάδας, με τους αλόγιστα πολλούς ξένους. Ξένοι ή Ελληνόπουλα, εάν είναι καλοί παίκτες, δεν υπάρχει πρόβλημα. Ο Εργοτέλης παίζει μονίμως, και ολοκληρώνει την καλύτερη περίοδο στα χρονικά του, με 9/11 ξένους. Πιο εύστοχο ακούγεται το άλλο που είπε ο ιστορικός κάπτεν. Οτι άλλη ομάδα ήταν πριν ο ίδιος φύγει δανεικός στην Πόρτσμουθ, άλλη ομάδα βρήκε όταν (ένα χρόνο μετά) επέστρεψε.
Η «πριν» ήταν ομάδα που καιγόταν απ' τη φιλοδοξία και πεινούσε για καριέρα. Η «μετά» είναι ομάδα της απογοήτευσης, της παραίτησης, της ανύπαρκτης προοπτικής. Η ομάδα που «παίζει την κατηγορία» και δεν (βρίσκει ένα σοβαρό λόγο ώστε να) πεθαίνει να παλέψει γι' αυτό.