Άλλο οι λύσεις, άλλο η θεαματικότητα (SportDay / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Ο Ολυμπιακός πληρώνει με πολλή μουρμούρα ένα πρωτάθλημα που ουσιαστικά είχε στο τσεπάκι από πέρυσι το καλοκαίρι. Οταν ο ΠΑΟ και η ΑΕΚ έκαναν μια καινούργια αρχή με νέους προπονητές κι ο Σωκράτης Κόκκαλης είχε κατορθώσει να μη γίνει καμία καινούργια αρχή στο ελληνικό ποδόσφαιρο, διατηρώντας στις θέσεις τους όσους το ελληνικό ποδόσφαιρο το έχουν οδηγήσει στο τωρινό χάλι. Δεν υπολόγισε όμως ότι οι οπαδοί του περίμεναν να δουν το πώς για να τον χειροκροτήσουν. Ποιος είπε ότι το θέαμα δεν μετράει κι ότι οι οπαδοί θέλουν μόνον τίτλους;

Ποιος απαξίωσε το φετινό πρωτάθλημα; Σίγουρα όχι ο Τύπος. Ο Τύπος στην Ελλάδα στην καλύτερη καταγράφει την πραγματικότητα και στη χειρότερη σε κάποιες περιπτώσεις την ωραιοποιεί. Αν οι εφημερίδες που δεν διαβάζονται από οπαδούς του Ολυμπιακού παρουσιάζουν ένα πρωτάθλημα ως κάλπικο ή ανάξιο αναφοράς, μικρή σημασία έχει: το πρόβλημα δημιουργείται εκεί όπου ο φιλικός (ή έστω μη εχθρικός προς τον Ολυμπιακό) Τύπος δεν βρίσκει καλά λόγια να πει. Ο Τύπος καμιά φορά μπορεί να κάνει το μαύρο-άσπρο. Δύσκολα όμως μπορεί να κάνει το άσπρο-μαύρο. Αν ο Ολυμπιακός έφτανε στην κατάκτηση του πρωταθλήματος παίζοντας μπαλάρα ή αν το κέρδιζε έχοντας κατατροπώσει την ΑΕΚ και τον ΠΑΟ στα ντέρμπι, ο ενθουσιασμός των οπαδών του θα ήταν ο συνηθισμένος και δε θα γινόταν καμιά συζήτηση περί απαξίωσης του πρωταθλήματος. Οταν αυτά δεν υπάρχουν, είναι δύσκολο να πείσεις τον κόσμο –και ειδικά τον κόσμο του Ολυμπιακού– ότι εδώ φέτος έγινε κάτι σπουδαίο.

Σόλιντ

Το κακό ξεκίνησε πέρυσι το καλοκαίρι, όταν οι οργανωτικές αδυναμίες του Ολυμπιακού δεν άφησαν τον Τροντ Σόλιντ να ολοκληρώσει το παζλ: στην πραγματικότητα ο Νορβηγός φορτώθηκε με πρωτοβουλίες που στάθηκαν αιτία της μελλοντικής αποτυχίας του. Οταν πέρυσι αποκτούσε τον Νε ή τον Ντομί ή τον Μπόρχα υπέγραφε ουσιαστικά το τέλος του. Κυρίως γιατί δεν είχε καταλάβει ότι από τη στιγμή που χρεωνόνταν ποδοσφαιριστές αμφιβόλου προσφοράς έπαιρνε τεράστια ρίσκα.

Φρένο

Ο Ολυμπιακός του Σόλιντ ήθελε δύο-τρεις ποδοσφαιριστές σε συγκεκριμένες θέσεις για να παίξει καλύτερα. Πρώτα από όλα ένα καλό δεξί χαφ εξτρέμ, έπειτα ένα αναπληρωματικό του «Τζόλε» για τη θέση του αριστερού εξτρέμ και κυρίως ένα δεξί μπακ που να έχει μεγάλη συμμετοχή στο επιθετικό παιχνίδι. Τέλος, αν έχανε τον Τουρέ θα έπρεπε να τον αντικαταστήσει με έναν κόφτη-οργανωτή αναλόγου επιπέδου. Ο Σόλιντ έκανε άλλου τύπου αξιολογήσεις: από μια στιγμή κι έπειτα μου έδινε την εντύπωση ότι πιο πολύ ενδιαφερόταν να κάνει μεταγραφές παρά έψαχνε ό,τι χρειαζόταν. Ποιος άλλωστε να τον φρενάρει; Ο Κόκκαλης του είχε τυφλή εμπιστοσύνη.

Επτά

Ο Ολυμπιακός απέκτησε επτά παίκτες πέρυσι το καλοκαίρι και κανένας από τους νεοφερμένους δεν σου δημιουργούσε τη βεβαιότητα ότι θα βοηθήσει τον Ολυμπιακό να παίξει πιο ελκυστικό ποδόσφαιρο. Ο Ζεβλάκοφ, ο Ουαντού, ο Σέζαρ, ο Ντομί είναι καλοί αμυντικοί, αλλά πλην του Βραζιλιάνου οι τρεις έχουν μικρή συμβολή στο επιθετικό παιχνίδι. Οι περιπτώσεις του Ντομί και του Ζεβλάκοφ είναι ενδεικτικές: καλοί και χρήσιμοι και οι δύο αλλά κανένας τους δεν έχει τις επιταχύνσεις του Μαυρογεννίδη και του Γεωργάτου που ήταν ακραία μπακ στον πιο πρόσφατο θεαματικό Ολυμπιακό που έχουμε δει. Ολοι αυτοί οι παίκτες μπορούσαν να θεωρηθούν καλοί και χρήσιμοι για την ενδεκάδα (και ίσως απαραίτητοι στο ρόστερ): αμφιβάλλω όμως αν κάποιος οπαδός του Ολυμπιακού θα πλήρωνε εισιτήριο για κάποιον από αυτούς αν αγωνιζόταν σε άλλη ομάδα. Για τον Μπούτινα, τον Νε και τον Μπόρχα δεν το συζητάω καν: είναι να απορείς τελικά με τι είδους κριτήρια κρίθηκαν απαραίτητοι.

«Ρίμπο»

Στον Ολυμπιακό το περασμένο καλοκαίρι κανείς δεν έλαβε υπόψη του τον παράγοντα που λέγεται θεαματικότητα της ομάδας. Κανείς δεν υπολόγιζε πόσο θα βάρυνε τα πόδια του «Ρίμπο» ο ένας επιπλέον χρόνος. Κανείς δε σκέφτηκε πόσο πρόβλημα θα ήταν για τον Τζόρτζεβιτς η συμμετοχή του στο Μουντιάλ. Κανείς δεν προβληματίζονταν για το γεγονός ότι ο Οκκάς τελείωνε το προπέρσινο πρωτάθλημα χωρίς να έχει κάνει ουσιαστική πρόοδο κι ο Μπαμπαγκίντα συμπλήρωνε ένα χρόνο χωρίς να είναι κατανοητό σε τι θέση παίζει. Παρά τη φυγή του Τουρέ το καλοκαίρι, φαινόταν ότι ο Ολυμπιακός του Σόλιντ θα είχε περισσότερες λύσεις σε σχέση με πρόπερσι. Μόνο που οι πολλές λύσεις δεν σημαίνουν και ωραίο ποδόσφαιρο: η Τσέλσι έχει τις περισσότερες στον κόσμο αλλά τη βαριέσαι! Λύσεις στο ελληνικό πρωτάθλημα μπορεί να σου δώσουν κι ο Ανατολάκης, ο Πάντος, ο Τοροσίδης που αποκτήθηκε με καθυστέρηση. Ομορφιά στο παιχνίδι μπορούν να σου δώσουν άλλοι –και τέτοιους ο Ολυμπιακός πέρυσι το καλοκαίρι δεν απέκτησε.

Ρολίστες

Η φετινή ομάδα του Ολυμπιακού ήταν εξ αρχής φτιαγμένη για να κερδίζει: όχι όμως και για να παίζει καλό ποδόσφαιρο. Πιθανότατα ο Σόλιντ πίστευε σοβαρά ότι δυναμώνοντας την άμυνα με επαγγελματίες ρολίστες μπορεί να δει την ομάδα να διακρίνεται στο Τσάμπιονς Λιγκ: το σίγουρο ήταν ότι οι ρολίστες αυτοί έριξαν τη θεαματικότητα του Ολυμπιακού σε επίπεδα αφόρητα. Ο Ολυμπιακός στην αρχή της χρονιάς όταν δεν κέρδιζε, δεν βλεπόταν. Στο τέλος δεν βλεπόταν κι όταν κέρδιζε.

Χρειάζεται

Τι χρειάζεται για να παίξει μια ομάδα καλό ποδόσφαιρο; Ή έναν προπονητή που το καλό ποδόσφαιρο να μπορεί να το διδάξει αξιοποιώντας τον χρόνο ή έναν κόουτς-παιδαγωγό που να μπορεί να χτίσει μια ομάδα βασιζόμενος σε ένα γκρουπ από ταλαντούχους πιτσιρικάδες που καταθέτουν στο γήπεδο ενθουσιασμό και όρεξη ή έναν μάνατζερ που να μπορεί να διαχειριστεί και να απαιτήσει από τη διοίκηση φτασμένους παίκτες με διάθεση να διασκεδάσουν το κοινό κάνοντας τα δικά τους. Ο Σόλιντ δεν ήταν τίποτα από όλα αυτά: απλά συμβιβάστηκε γρήγορα με την ελληνική πραγματικότητα νομίζοντας ότι οι νίκες είναι το παν. Δεν είναι.

Τάκης

Την ερώτηση «τι από όλα αυτά είναι ο Λεμονής;» λέω να την κάνω του χρόνου τέτοιο καιρό. Αφού δω πρώτα τι θα γίνει το καλοκαίρι. Αντίθετα με άλλους, δεν βιάζομαι...

ProZone 28

Χθες Δευτέρα ήταν η μεγάλη γιορτή της ελληνικής διαιτησίας, αφού γιόρταζε η ΚΕΔ (δηλαδή ο Ψυχομάνης και ο Μποροβήλος) αλλά και ο πραγματικός αρχιδιαιτητής, δηλαδή ο Γιώργος ο Κασναφέρης που λόγω της ημέρας είχε πάει στην Τρίπολη για να δώσει ρεσιτάλ στο Αστέρας – Εθνικός. Ως αρχιδιαιτητής την Κυριακή το μεσημέρι είχε δηλώσει σε στενό κύκλο φίλων του ότι δεν θα γίνει το παραμικρό σοβαρό λάθος στα ματς της Κυριακής, όπως και συνέβη.
•Καρατζάς (Απ. Καλαμαριάς – Ατρόμητος 1-0). Ο Λιάς ο Δαμήλος, που ξεκίνησε με επίδειξη δύναμης το «ένας εναντίον όλων» πετυχαίνοντας την αναβολή της εκδίκασης Μπούσι την Παρασκευή, πήρε για δεύτερη χρονιά φέτος τα σώβρακα όλων αποδεικνύοντας ότι η διοίκηση (και η διαιτησία) δε θέλει κόπο, θέλει τρόπο…
Κοντογιαννίδης ( Πανιώνιος – ΠΑΟΚ 3-1).
Εχει μια συμπάθεια στον ΠΑΟΚ αλλά όταν άρχισε τις «βουτιές» ο Μίετσελ, τα πήρε στο κρανίο! Ηταν κι ο φίλος του ο Αχιλλέας στο γήπεδο (που φώναζε «διαιτητάρα μου», τι να κάνει συγκινήθηκε! Σας είχα γράψει ότι ο Πανιώνιος δεν κρατιέται. Αέρα στα πανιά του και μπράβο του…
Τσίκινης (ΠΑΟ – Αρης 0-1). Τι ωραία τους δουλεύουν στον ΠΑΟ! Μετά τη σφαγή του Μπριάκου στείλαν στον ΠΑΟ κι άλλο διεθνή που φυσικά έπειτα από αυτό που έγινε στην Καλαμαριά τα είδε και τα σφύριξε όλα! Τι να σου κάνει κι ο επόπτης που έπαιζε λίγο ΠΑΟ! Τον έχουν πάντως στην μπούκα τον Ηρακλή. Είναι δυνατόν αυτή η διαιτησία να παίρνει τον χειρότερο βαθμό της αγωνιστικής;
Γκαϊτατζής (Ξάνθη – ΟΦΗ 4-1). Σας είχα προειδοποιήσει ότι στο ματς-κλειδί για την παραμονή της Ξάνθης «βρέθηκε ο σωστός κλειδοκράτορας».
Ζολώτας (Εργοτέλης – Λάρισα 2-0). Θα κάνει μεγάλη καριέρα. Και 50 – 50, και κουμπάρο! Μιλάμε για θεό. Κι ο Παπαδόπουλος που ακύρωσε το γκολ του Νταμπίζα πήρε άριστα! Θερμά συγχαρητήρια.
Ζανετίδης (Ιωνικός – ΑΕΚ 1-5). Ευτυχώς που το ματς αποδείχτηκε άνευ σημασίας.
Φωτιάδης (Ολυμπιακός – Κέρκυρα 3-1). Σας είχα γράψει ότι «δεν θα χαλάσει τη φιέστα του Ολυμπιακού». Σε καροτσάκι τον ανέβασε να κάνει γύρω θριάμβου.
Σκουφίτσας (Αιγάλεω – Ηρακλής 0-1). Ο Ηρακλής πήγε με τον σταυρό στο χέρι κι έκανε εξορκισμό, μολονότι ο Σκουφίτσας στα μικρά τον ψιλοέφαγε. Αλλά κι ο Ακριβός που ακύρωσε το γκολ του 1-1 πήρε άριστα. Επίδειξη δύναμης έγινε, κ. Κοκαλιάρη…