Η αφ' υψηλού συμπεριφορά του Λορένσο Σέρα Φερέρ (στην άλλη άκρη της πατερναλιστικής φιγούρας του Φερνάντο Σάντος) και τα δυνητικά, εξ αυτής, προβλήματα επισημάνθηκαν εδώ σε ανύποπτο, που λένε, χρόνο (την περίοδο Ιανουάριο-Φεβρουάριο της καταστροφικής ασχήμιας της ΑΕΚ) για να χρειάζεται, τώρα, να επανέλθουμε παίρνοντας τα κομμάτια του Ισπανού ή του Σέρβου ή του Ιταλού ή του όποιου άλλου. Ορθόδοξου ή καθολικώς διαμαρτυρόμενου. Απλώς τα προβλήματα νομοτελειακά έγιναν από δυνητικά, υπαρκτά.
Εννοείται πως η θέση αρχής, εάν είσαι πρόεδρος, είναι δίπλα στον προπονητή. Επιπλέον, πέραν του θεσμικού, η εκτίμηση για το πρόσωπο οδηγεί στο να πάρει ο συγκεκριμένος πρόεδρος θέση δίπλα στον συγκεκριμένο προπονητή.
Αναλαμβάνοντας, ταυτόχρονα, το ενδεχόμενο κόστος (να χάσει απ' το ρόστερ ή και να οδηγήσει στην «αγκαλιά» του ανταγωνισμού έναν αποδεδειγμένα καλό παίκτη ή δύο). Στο τέλος της ημέρας, εκείνο που δεν αλλάζει είναι ότι τον Σέρα Φερέρ δεν τον φέρνεις στην Ελλάδα για να τον προσαρμόσεις, χαμηλώνοντάς τον στα εδώ. Τον φέρνεις για να προσαρμοστείς (ανερχόμενος) στα δικά του.
Η ΑΕΚ έκανε μόδα τον τεχνικό διευθυντή και εισέπραξε το απτό έργο που παρήγαγε επί δυόμισι χρόνια στον ρόλο ο Ιλια Ιβιτς. Οταν η μόδα άρχισε σιγά σιγά (με τα χαρακτηριστικά αργά ανακλαστικά του ελληνικού οικοσυστήματος) να εξαπλώνεται, ο γοργοχόρταγος Νικολαΐδης την είχε κιόλας εγκαταλείψει. Και, σε μόνιμη δίψα για το καινούργιο, πέρασε στην επόμενη τάση. Του μάνατζερ βρετανικού τύπου. Οπου τα πάντα, όχι μόνον το ποδοσφαιρικό τμήμα αυτό καθαυτό, περνούν απ' τα χέρια του και τον έλεγχό του. Εάν νιώσεις ότι συνάντησες στον δρόμο τον κατάλληλο άνθρωπο, η μετάβαση μοντέλου διευκολύνεται. Προϋποτίθενται, φυσικά, η διαρκής ανησυχία και η ποδοσφαιρική κουλτούρα. Η ΑΕΚ παραμένει, στο βασικό σκεπτικό, η «πιο ποδοσφαιρική» ελληνική ομάδα.
Ο Νικολαΐδης δεν είναι ούτε άσχετος ούτε τρελός που δίνει τα κλειδιά του μαγαζιού στον Σέρα Φερέρ. Κάθε μέρα, εδώ και δέκα μήνες, βλέπει. Αξιολογεί. Η κεντρική ιδέα ήταν να ζητηθεί απ' τον Μαγιορκίνο εντρεναδόρ «επιθετική» ομάδα. Εκείνος την παρέδωσε με, ομολογουμένως, εντυπωσιακή (απέναντι στο ζητούμενο) συνέπεια. Δεν είναι μονάχα τα 59 γκολ σε 28 ματς (έναντι των 42 πέρυσι στα 30). Είναι η όλη «επιθετική» λειτουργία και παρουσία. Η δημιουργία «επιθετικών» καταστάσεων. Τα πατήματα στην αντίπαλη περιοχή. Οι περίοπτες πρωτιές στις σχετικές στατιστικές κατηγορίες.
Η δεύτερη θέση, ως περίπου φυσική συνέπεια, κατοχυρώθηκε με απρόσμενη (τεράστια) άνεση: 180 λεπτά πριν από το νήμα, όχι στο τελευταίο λεπτό της τελευταίας αγωνιστικής. Για μπόνους («εκτός προγράμματος») της σεζόν, ήλθαν τα δέκα ευρωπαϊκά ματς και οι οκτώ πόντοι στο Τσάμπιονς Λιγκ. Η ΑΕΚ, ωφελεί να το θυμόμαστε πού και πού, από καταβολής Τσάμπιονς Λιγκ δεν είχε ούτε νίκη σε τούτο το επίπεδο και πέρυσι αποκλείστηκε, δίχως να σκοράρει καν, πριν από τους ομίλους... του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ.
Αυτή τη στιγμή η «Ενωση», σε σχέση με πέρυσι, είναι σε χρόνο τρεις μήνες (και, σε γνώση, μία ολόκληρη περίοδο) μπροστά. Τον Ιούλιο του 2006 βρήκε τον προπονητή που δεν ήξερε την ομάδα. Τον Απρίλιο του 2007 έχει τον προπονητή που ξέρει την ομάδα. Και παίκτες, απ' όσους επιδέχονται βελτίωση, καλύτερα εκπαιδευμένους. Δίχως να παραγράφεται το χειμερινό δίμηνο της δραματικής κάμψης, ίσα ίσα εκείνο είναι το διάστημα της μαθητείας περί των αδυναμιών και υπ' αυτή την έννοια δεν είναι «για να το ξεχνάμε», αλλά «για να το θυμόμαστε», πάλι η ΑΕΚ είναι η ομάδα που φτάνει στο φινάλε του πρωταθλήματος τόσο φορτσάτη ώστε να... στενοχωριέσαι που δεν έχει κι άλλο! Οταν για τη συντριπτική πλειονότητα των εταίρων της Σούπερ Λίγκας το ίδιο φινάλε έρχεται, με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο, σαν... λύτρωση.
Το αβαντάζ είναι αυταπόδεικτο, έως τεράστιο, για να ευρίσκεται έδαφος πρόσφορο στην απαισιοδοξία. Ή, πολύ περισσότερο, στην πρώιμη καταστροφολογία «τι να την κάνεις τη δεύτερη θέση άμα είσαι στο γκρουπ των αδύναμων». Αλλωστε, η πρόβλεψη-διαίσθηση του Νικολαΐδη προ διμήνου στο Παρίσι ήταν ότι το επόμενο ευρωπαϊκό ματς της ΑΕΚ θα 'ναι με τη Ρέιντζερς!