Ο Ντέμης Νικολαΐδης έχει συνδεθεί με όλους τους τρόπους με την ΑΕΚ.
Αναμφίβολα (και ανεξαρτήτως της γνώμης που έχει κανείς για τα πεπραγμένα του ως πρόεδρος) αποτελεί ένα από τα σύμβολα της σύγχρονης ιστορίας της.
Όχι μόνο επειδή έβαζε γκολ.
Αλλά κι επειδή απέδειξε κάποτε ότι η «Ένωση» (τουλάχιστον όπως την έχει στο μυαλό η πλειοψηφία των φίλων της) αρνείται να νικήσει πλαγίως…
Σήμερα λοιπόν συμπληρώνονται 21 ακριβώς χρόνια από τότε που ο «κοντός» (εκτός από τα πόδια) έγραψε ιστορία και με το… χέρι!
Όταν το σήκωσε για να εμποδίσει μια αδικία που θα ήταν κόντρα στα «πιστεύω» του και αυτά που θεωρούσε ότι αντιπροσωπεύει η φανέλα που φορούσε.
Ήταν 10 Μαΐου του 2000 όταν η «Ένωση» αντιμετώπιζε στον τελικό του Κυπέλλου τον Ιωνικό.
Ήταν το μεγάλο φαβορί και χρειαζόταν πάση θυσία το τρόπαιο για να σώσει μια καταστροφική κατά τ’ άλλα σεζόν.
Παρόλο που θα μπορούσε όμως να την απαλλάξει νωρίς από το άγχος και να της δώσει το προβάδισμα, ο Ντέμης αρνήθηκε. Γιατί αν το έκανε με αυτόν τον τρόπο απλώς δεν θα ήταν ο Ντέμης!
Στο 32’ λοιπόν του αγώνα ο Πέτκοφ εκτέλεσε φάουλ. Ο Νικολαΐδης πετάχτηκε στην πορεία της μπάλας. Και αντί για κεφαλιά-ψαράκι, σκόραρε με… κεφαλιά-χεράκι.
Βλέποντας ωστόσο τον Δούρο να μην παίρνει χαμπάρι και να δείχνει σέντρα, δεν έτρεξε να πανηγυρίσει. Δεν έκανε το «παγώνι» (όπως έχουν κάνει συνάδελφοι του στον ίδιο θεσμό και στο ίδιο γήπεδο).
Αλλά σήκωσε αμέσως το χέρι, φώναξε τον διαιτητή και παραδέχθηκε τον (ενστικτώδη, αλλά παράνομο) τρόπο που σκόραρε. Μια κίνηση που επιβραβεύτηκε (αν και τον κιτρίνισε) από τον Δούρο.
Από τους παίκτες του Ιωνικού.
Από τη Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή (που του απένειμε έπειτα το βραβείο fair-play).
Από τον… θεό του ποδοσφαίρου, αφού λίγο αργότερα πέτυχε το κανονικό γκολ που άνοιξε τον δρόμο για το 3-0 και την κατάκτηση του τροπαίου.
Μα κυρίως από τον κόσμο της ΑΕΚ, που έβλεπε ένα ίνδαλμα να δικαιολογεί με τον καλύτερο τρόπο τη διαφορετικότητα που ισχυρίζεται ότι πρεσβεύει ο σύλλογος.
Όπως έχει εξομολογηθεί εξάλλου ο ίδιος με απόλυτη φυσικότητα:
«Δεν μπορώ να διανοηθώ ότι θα γινόταν κάτι άλλο. Δηλαδή θα είχα κερδίσει ένα Κύπελλο κλέβοντας τους παίκτες του Ιωνικού και θα κοιμόμουν ήσυχος; Δεν γίνεται, δεν το συζητάω, δεν είναι καν θέμα προς συζήτηση…»
