Κρατούσε χρόνια αυτή η κολόνια...
Αν κάποια ομάδα, πλην Πορτογαλίας, έχει σημαδέψει όσο καμία άλλη την πορεία της Εθνικής του Ότο Ρεχάγκελ, τότε αυτή είναι δίχως άλλο η Ισπανία.
Όταν λέμε «πορεία», είναι ορθό να σημειώνουμε τι εννοούμε. Το έπος του Euro 2004 δεν ήταν οι έξι αγώνες στην Πορτογαλία. Η προσπάθεια της ομάδας των «θαυμάτων», που σήμερα τη θυμόμαστε με ακόμα περισσότερη ποδοσφαιρική αγάπη λόγων των αναπόφευκτων συγκρίσεων με το σήμερα, είχε αρχίσει με τα προκριματικά. Μία διαδικασία που είχε ως εκκίνηση δύο ήττες με Ισπανία εντός και Ουκρανία εκτός κι όλοι περίμεναν ακόμα μία αποτυχημένη προσπάθεια.
Τελικά, η ίδια η Εθνική είχε αφυπνίσει τον κόσμο και είχε «φωνάξει» ότι αξίζει της προσοχής, πρώτα από όλα των ίδιων των Ελλήνων φιλάθλων. Αργότερα θα τη μάθαινε όλο ο κόσμος. Αυτό είχε συμβεί στις 7 Ιουνίου του 2003, όταν η Ελλάδα είχε επικρατήσει της Ισπανίας με 1-0 χάρη σε μία γκολάρα του Στέλιου Γιαννακόπουλου. Όσο κι αν φαντάζει απίστευτο αυτή είναι η μοναδική εντός έδρας ήττα της Ισπανίας σε προκριματικά Euro και Παγκοσμίου Κυπέλλου από το 1991! Τότε, πραγματικά ο κόσμος άρχισε να βλέπει με καλύτερο μάτι την Εθνική...
Με ένα... fast forward από το εκείνο το βράδυ φτάνουμε στις 16 Ιουνίου του 2004. Ακριβώς 15 χρόνια πριν, όταν οι δύο ομάδες ξανασυναντήθηκαν αυτή τη φορά για τη φάση των ομίλων στα γήπεδα της Πορτογαλίας για το Euro 2004. Η ανάγκη και η δίψα των Ισπανών, όχι μόνο για εκδίκηση, αλλά και για πρόκριση από το δεύτερο παιχνίδι κιόλας, αφού είχε προηγηθεί η νίκη τους επί των Ρώσων με 1-0.
Γήπεδο Μπέσα στο Πόρτο. Η Ισπανία είχε παραταχθεί με ένα από τα πιο εμβληματικά δίδυμα στην ιστορία του παγκοσμίου ποδοσφαίρου, που έκανε όργια και με τη Ρεάλ Μαδρίτης, τους Ραούλ και Μοριέντες, κάτω από τα δοκάρια ήταν ο Ίκερ Κασίγιας, ενώ στην άμυνα εκτός από τον αρνητικό πρωταγωνιστή των τελευταίων εβδομάδων στην Ισπανία, Ραούλ Μπράβο, ήταν ο δεξιός μπακ ακόμα, Πουγιόλ, αφού αργότερα πήρε μετάθεση για το κέντρο της άμυνας που έγραψε τον δικό μύθο.
Από την άλλη πλευρά, ο Ότο Ρεχάγκελ αποφάσιζε να αφήσει εκτός ενδεκάδας τον Άγγελο Μπασινά, παρά το γεγονός ότι είχε σκοράρει στην πρεμιέρα με την Πορτογαλία, περνώντας τον Κώστα Κατσουράνη ως έναν «λίμπερο» μπροστά από τους Δέλλα και Καψή, ακριβώς γιατί ήθελε να ελέγξει την ορμή των Ισπανών.
Κάθε αρχή και δύσκολη λένε, αλλά οι Ισπανοί την έκαναν πολύ δύσκολη για τους Έλληνες ποδοσφαιριστές. Ανελέητη πίεση, συνεχείς διεμβολισμοί από τα άκρα με τους Βιθέντε και Ετσεμπερία από τα δύο άκρα και οι Χαριστέας, Γιαννακόπουλος να λειτουργούν ως δεύτεροι μπακ λόγω των προωθήσεων των Ραούλ Μπράβο και Πουγιόλ. Ήταν σαφές ότι η Ελλάδα δεν πατούσε καλά κι αυτό αποδείχθηκε στο 28’. Ο Μιχάλης Καψής υπέπεσε μάλλον στο μοναδικό του λάθος στο τουρνουά και ο Ραούλ με μια υπέροχη τακουνιά έδωσε το γκολ στον... Διόσκουρό του, Φερνάντο Μοριέντες. Η Ελλάδα έδειχνε να χάνει τη λάμψη της και κυρίως το πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού.
Παρά την κυριαρχία των Ισπανών, αυτό ήταν και το μοναδικό τους σουτ στο πρώτο ημίχρονο. Όχι απλά εντός εστίας, αλλά γενικότερα στο 45λεπτο. Με το χαρακτηριστικό του σφύριγμα, με το μικρό δάχτυλο του χεριού του, ο Ότο Ρεχάγκελ προσπαθούσε να δώσει οδηγίες. Όλα, όμως, πήγαιναν στραβά... Ο Στέλιος Γιαννακόπουλος, μόλις στο 49’ αποχωρεί με μυϊκό πρόβλημα τραυματισμού, με τον Ντέμη Νικολαΐδη να μπαίνει στη θέση του. Τίποτα, όμως, δεν συμβαίνει χωρίς κάποιο λόγο, ειδικότερα όταν το σύμπαν είναι σύμμαχός σου. Στο 53’ ο Γερμανός περνά στη θέση του Καραγκούνη τον Τσιάρτα, ψάχνοντας μία σέντρα, μία πάσα, μία ενέργεια που για τον μεσοεπιθετικό ήταν ο τρόπος που έβγαζε το... ψωμί του. Ο Ζαγοράκης μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν ο εκφραστής των δύο πολύ καλών φάσεων για την Ελλάδα, οπότε το πρόβλημα ήταν προφανές. Την ίδια στιγμή, ο προπονητής των Ισπανών, είχε περάσει στο παιχνίδι τον ξεκούραστο, Χοακίν, που προσπαθούσε να δημιουργήσει το δεύτερο γκολ για την ομάδα του, αλλά ο Ραούλ έδινε φιλιά ζωής, χάνοντας απλές ευκαιρίες για την κλάση του.
Είχε έρθει η ώρα όμως για τη μία μαγική στιγμή. Στο 66’ ο Τσιάρτας με τριαντάρα μπαλιά βρήκε τον Χαριστέα, αυτός με κάποιο τρόπο έκανε το κοντρόλ και με αριστερό σουτ πέρασε την μπάλα κάτω από τα πόδια του Κασίγιας. Το ταμπλό έγραφε 1-1 κι είχε αρχίσει ήδη ένα από τα μεγαλύτερα σε διάρκεια 25λεπτα του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Οι κούρσες του Χοακίν μνημονεύονται μέχρι και σήμερα. Ο Φύσσας έχει να λέει ακόμα για το δύσκολο απόγευμα που πέρασε. Δέλλας και Καψής ήταν απροσπέλαστοι. Ο Ινιάκι Σάεθ σε μία κίνηση έμμεσης παραδοχής «ήττας», πέρασε εκτός και τον Ραούλ.
Η Ελλάδα ήταν πια τόσο κοντά να υποχρεώσει σε νέο μεγάλο κάζο την Ισπανία και να σπάσει το δίδυμο της Ιβηρικής, που θεωρούνταν δεδομένο από όλους ότι θα περάσει χέρι-χέρι στην επόμενη φάση.
Ευτυχώς, αυτοί που είχαν αντίθετη άποψη ήταν η παρέα του Ότο Ρεχάγκελ...
_195959.jpg?w=350&f=bicubic&um=VerySharp)
