Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ-Λίβερπουλ πράξη 208η.
Όταν συναντήθηκαν για πρώτη φορά, στις 28 Απριλίου του 1894, κανείς δεν περίμενε ότι αυτό το ζευγάρι θα εξελισσόταν στη μητέρα των μαχών, ίσως -για κάποιους- όχι μόνο στην Αγγλία, αλλά σε ολόκληρο τον κόσμο.
Οι δυο τους, λοιπόν, ετοιμάζονται για άλλο ένα ντέρμπι το απόγευμα της Κυριακής (24/10, 18:30, sport-fm.gr/COSMOTE SPORT 3 HD) και ανεξάρτητα από την κατάσταση στην οποία βρίσκονται, τα μεταξύ τους παιχνίδια αποτελούν παραδοσιακά τη μεγαλύτερη ποδοσφαιρική σύγκρουση στο Νησί.
Αλλά γιατί; Πώς ξεκίνησε η έχθρα, πώς καθιερώθηκε, πώς γιγαντώθηκε;
Το sport-fm.gr ξετυλίγει την ιστορία που γέννησε τη μητέρα των μαχών ανάμεσα σε Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και Λίβερπουλ!
Γράφει ο Νίκος Ράλλης
Η Βαμβακούπολη και το λιμάνι
Κατά τη διάρκεια της βιομηχανικής επανάστασης τον 19ο αιώνα, το Μάντσεστερ και το Λίβερπουλ ευδοκιμούσαν στα βορειοδυτικά της Αγγλίας.
Το Μάντσεστερ ήταν γνωστό ως μία από τις καλύτερες κλωστοϋφαντουργικές βάσεις στον κόσμο. Το έλεγαν, μάλιστα και Βαμβακούπολη (Cottonopolis), καθώς διέθετε μερικά από τα μεγαλύτερα εργοστάσια στον κόσμο. Το Λίβερπουλ από την άλλη πλευρά είχε ένα μεγαλοπρεπέστατο και υπερσύγχρονο για την εποχή λιμάνι, που μπορούσε να «φέρνει» και να «στέλνει» τεράστια φορτία στο εξωτερικό.
Στα τέλη του αιώνα, ωστόσο, ολοκληρώθηκε το κανάλι του Μάντσεστερ και από τότε άλλαξαν όλα.
Το κανάλι
Οι έμποροι από το Μάντσεστερ, ενοχλημένοι από τα τέλη, που έπρεπε να πληρώνουν για χρόνια, προκειμένου να εισάγουν και να εξάγουν αγαθά από και προς την πόλη τους, αποφάσισαν να κατασκευάσουν ένα κανάλι πλοίων, το οποίο με το άνοιγμά του το 1894 έγινε το μεγαλύτερο στον κόσμο, επιτρέποντας σε πλοία μήκους έως 600 ποδιών (183 μ.) να πλοηγηθούν στη διαδρομή των 36 μιλίων (58 χλμ.). Τα πλοία, επομένως, δεν ήταν αναγκασμένα πια να σταματούν στο λιμάνι του Λίβερπουλ και μπορούσαν να πάνε κατευθείαν στο Μάντσεστερ μέσω του καναλιού, ώστε να παραδώσουν τα υφαντικά τους υλικά.
Αυτό, όμως, θα έφερνε τώρα μεγάλη δυσαρέσκεια στην άλλη πλευρά, στο Λίβερπουλ, όπου οι κάτοικοι της περιοχής έχασαν επιχειρήσεις και δουλειές, αφού τα πλοία δεν σταματούσαν, πλέον, στις δικές τους αποβάθρες. Γενικά οι ιστορικοί συμφωνούν ότι η αντιπαλότητα μεταξύ των δύο πόλεων πυροδοτήθηκε -και όμως- μετά την κατασκευή του καναλιού του Μάντσεστερ!
Το κανάλι του Μάντσεστερ καθώς κατασκευάζεται το 1890
Μέχρι σήμερα οι δύο πόλεις -και για άλλους λόγους, βέβαια- παραμένουν «αντίπαλοι», αλλά είναι μια σχέση, στις μέρες μας πια, που βελτιώνεται σταθερά. Άλλωστε, οι κάτοικοι και των δύο πόλεων ανέφεραν σε πρόσφατη έρευνα την πεποίθηση ότι η διατήρηση ισχυρών δεσμών μεταξύ Λίβερπουλ και Μάντσεστερ είναι προς το συμφέρον τους, αλλά και προς το συμφέρον ολόκληρης της Βορειοδυτικής Αγγλίας, που ανταγωνίζεται παραδοσιακά την πρωτεύουσα.
Το 2011, μάλιστα, οι Financial Times έγραψαν ότι η βορειοδυτική οικονομία -με την ανάπλαση και των δύο πόλεων- είναι ένας τρομερός αντίπαλος για το Λονδίνο, ενώ το Μάντσεστερ, μερικά χρόνια νωρίτερα, είχε υποστηρίξει ανοιχτά το Λίβερπουλ στην πολυετή προσπάθειά του να γίνει η Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης, την οποία, τελικά, πέτυχε το 2008.
Το ποδόσφαιρο, όμως, είναι μια άλλη ιστορία...
Εύλογα καταρχήν θα αναρωτηθεί κάποιος: Γιατί η κόντρα «φούντωσε» ανάμεσα σε Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και Λίβερπουλ και όχι ανάμεσα στην Έβερτον και τη Γιουνάιτεντ ή τη Μάντσεστερ Σίτι και τη Λίβερπουλ. Η απάντηση είναι απλή: Λόγω των επιτυχιών, καθώς από την ίδρυσή τους, στα τέλη του 19ου αιώνα, η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και η Λίβερπουλ έχουν κερδίσει έναν απίστευτο αριθμό τροπαίων μαζί, συνολικά 131 -65 η Λίβερπουλ, 66 η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ! Για την ιστορία, η Άρσεναλ (όσο περίεργο και αν ακούγεται) είναι στην 3η θέση της σχετικής λίστας με 48 τρόπαια, 33 έχει η 4η Τσέλσι και ακολουθεί η Σίτι με 28.
Ο εφιάλτης για τους ''reds'' και το όνειρο για τους «κόκκινους διάβολους» έγινε πραγματικότητα το 2011
Στα πιο σημαντικά τώρα, η Γιουνάιτεντ έχει κατακτήσει 20 πρωταθλήματα και η Λίβερπουλ είναι μόλις ένα πίσω με 19, αλλά «κερδίζει» στα Κύπελλα Πρωταθλητριών, έχοντας έξι τίτλους έναντι τριών της μισητής αντιπάλου της, αλλά και τρία Κύπελλα UEFA (Europa League) απέναντι στο ένα των «κόκκινων διάβολων».
Για χρόνια η Λίβερπουλ των «πέτρινων χρόνων» έτρεμε στην ιδέα και μόνο, μήπως την περάσει η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στα πρωταθλήματα. Ο εφιάλτης για τους ''reds'' και το όνειρο για τους «κόκκινους διάβολους» έγινε πραγματικότητα πριν από μία δεκαετία. Όταν η ομάδα του σερ Άλεξ Φέργκιουσον κατακτούσε το 19ο πρωτάθλημα στην ιστορία της, αφήνοντας τους «κόκκινους» στα 18, όπου παρέμεναν «κολλημένοι» από το 1990. Πάμε, λοιπόν, πίσω...
Ο Ράιαν Γκιγκς σηκώνει το 19ο πρωτάθλημα της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ
First Division
Πριν την ίδρυση της Premier League το 1992, η κορυφαία κατηγορία στην Αγγλία λεγόταν First Division. Η Λίβερπουλ κυριάρχησε στη διάρκεια αυτής της εποχή, κερδίζοντας 18 από τους συνολικά 19 τίτλους της.
Εξάλλου, μιας και το θίξαμε παραπάνω, το πρώτο της πρωτάθλημα στην Premier League μετά από εκείνο του 1990 ήρθε μόλις το 2020. Ένας βασικός -και ευνόητος- λόγος καζούρας άνευ προηγουμένου για τρεις δεκαετίες από την άλλη πλευρά, που πανηγύρισε έξαλλα τον τίτλο του 2011, αφού η Γιουνάιτεντ έγινε η Νο.1 -και παραμένει- ομάδα σε πρωταθλήματα στο Νησί.
Το κλαμπ, ωστόσο, στην εποχή της First Division, βίωνε μια εντελώς διαφορετική κατάσταση. Ουσιαστικά δεν μπόρεσε ποτέ να συμβαδίσει με τους αντιπάλους της και παρά το γεγονός ότι κυριάρχησε σε όλη τη δεκαετία του 1960 υπό τις οδηγίες του θρυλικού Ματ Μπάσμπι, το πρωτάθλημα του 1967 ήταν το τελευταίο της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ για τα επόμενα 26 χρόνια! Η Λίβερπουλ, στον αντίποδα, ήταν πανίσχυρη τις δεκαετίες του 1970 και του 1980, κατακτώντας 11 πρωταθλήματα και τέσσερα Κύπελλα Πρωταθλητριών, συν δύο Κύπελλα UEFA, από το 1972 έως το 1990!
Η παντοδυναμία της Λίβερπουλ σταμάτησε το 1990
Σερ Άλεξ
Η ιστορία άρχισε να αλλάζει από το 1993 και μετά. Ή αν θέλετε επτά χρόνια πριν, με την απόφαση της Γιουνάιτεντ να δώσει τα κλειδιά στον σερ Άλεξ Φέργκιουσον και να τον στηρίξει όσο, ίσως, δεν έχει στηρίξει άλλη ομάδα ποτέ προπονητή στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, γιατί έχει ενδιαφέρον το πώς έριξε η Γιουνάιτεντ τη Λίβερπουλ από την κορυφή, για να γιγαντωθεί η ήδη τεράστια κόντρα τους.
Ο Φέργκιουσον, αρχικά, διαπίστωσε αμέσως πως η ομάδα ήταν εξαρτημένη από το ποτό. Μεγάλα ονόματα όπως οι Ρόμπσον, Γουάιτσαϊντ και ΜακΓκράθ ήταν εθισμένοι στο αλκοόλ. Δεν ήταν και κρυφό. Άπαντες στο κλαμπ το γνώριζαν, όπως και ο Τύπος, οι φίλαθλοι, όλη η Αγγλία. Την πρώτη του χρονιά τερμάτισε 11ος, αλλά μιας και δεν πραγματοποίησε καμία μεγάλη μεταγραφή, κρίθηκε επιτυχημένος και συνέχισε κανονικά στον πάγκο.
«Ο κόσμος μιλάει για μία μορφή κατάρας για την ομάδα μας. Ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω για τι ακριβώς μιλάνε»
Την επόμενη σεζόν αγόρασε τρεις μεγάλες «κολόνες» για την ομάδα, τους Βιβ Άντερσον, Στιβ Μπρους και Μπράιαν ΜακΚλέιρ. Όλοι τους αποδείχθηκαν «λίρα εκατό», μιας και η Γιουνάιτεντ τερμάτισε 2η, με μόνο πέντε ήττες. Τη σεζόν 1988-89, ωστόσο, η Γιουνάιτεντ κάνει «κοιλιά», τερματίζοντας και πάλι 11η με το εξής παράλογο: Τον Φεβρουάριο να βρίσκεται στην 3η θέση και έως το Μάιο να χάνει σερί 14 αγώνες! Παράλληλα η Λίβερπουλ κατακτούσε τον έναν τίτλο μετά τον άλλον, με τους «κόκκινους διάβολους» να διανύουν το 22ο έτος χωρίς τίτλο και τον Φέργκιουσον να λέει: «Ο κόσμος μιλάει για μία μορφή κατάρας για την ομάδα μας. Ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω για τι ακριβώς μιλάνε».
Το καλοκαίρι του 1989 οι ΜακΓκράθ και Γουάιτσαϊντ έφυγαν, το ίδιο και ο Στράχαν για τη Λιντς και ο Μόουζες αναγκάστηκε να αποσυρθεί λόγω τραυματισμών. Οι μόνοι, λοιπόν, που απέμειναν στην ομάδα από την παλιά Γιουνάιτεντ ήταν οι Ρόμπσον και Ντούξμπουρι. Η πίεση από τη διοίκηση στο πρόσωπο του Σκωτσέζου τεχνικού, όμως, ήταν πια ασφυκτική. «Ήταν η δυσκολότερη περίοδος της καριέρας μου», θα παραδεχθεί αργότερα ο ίδιος. Μετά και την ισοπαλία απέναντι στην ΚΠΡ, οι φήμες έλεγαν πως σε ενδεχόμενη ήττα και από την Κρίσταλ Πάλας στο Κύπελλο, ο «Φέργκι» θα αποτελούσε παρελθόν. Αλλά η ιστορία είχε «αποφασίσει». Το Κύπελλο, έστω και με τα χίλια ζόρια, κατέληξε στη Γιουνάιτεντ και η 13η θέση στο πρωτάθλημα πέρασε αναίμακτα.
Ένα συγκλονιστικό ντοκιμαντέρ της Λίβερπουλ για την κόντρα με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ
Για να φτάσουμε στο 1992, πρώτη χρονιά της Premier League. Με τη νίκη επί της Νότιγχαμ Φόρεστ, οι «κόκκινοι διάβολοι» θα σηκώσουν δεύτερο συνεχόμενο Λιγκ Καπ. Την ίδια στιγμή, η μεγάλη αντίπαλος, Λίβερπουλ, είχε αρχίσει να παρακμάζει, με τον Νταγκλίς να έχει αποσυρθεί και τους μεγάλους αστέρες των «κόκκινων» να βρίσκονται στη δύση της καριέρας τους. Στο φινάλε της σεζόν έρχεται, επιτέλους, το πρώτο πρωτάθλημα για τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ μετά το 1967 και έναν χρόνο αργότερα, το 1994, θα έρθει και ο δεύτερος συνεχόμενος τίτλος, μαζί με το Κύπελλο Αγγλίας, κάτι το οποίο είχε να συμβεί από το 1957 -πρώτο νταμπλ στην ιστορία της ομάδας!
Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, σε αντίθεση με τη Λίβερπουλ, εκμεταλλεύτηκε υποδειγματικά το γεγονός ότι τα παιχνίδια στη νέα εποχή της Premier League έγιναν pay-per-view στην τηλεόραση και τα κλαμπ είχαν πρόσβαση σε πολύ περισσότερα μετρητά χάρη στα τηλεοπτικά.
Για να το πούμε απλά, η Γιουνάιτεντ γιγαντώθηκε σε όλους τους τομείς, από το καθαρά ποδοσφαιρικό τμήμα μέχρι το τμήμα marketing, και με τον σερ Άλεξ Φέργκιουσον στον πάγκο της κυριάρχησε τα πρώτα χρόνια, κατακτώντας έξι τίτλους τη δεκαετία του 1990. Μέχρι τη συνταξιοδότηση του Σκωτσέζου τεχνικού το 2013, η μεγαλύτερη μορφή, πιθανότατα, που κάθισε στον πάγκο του συλλόγου, τον βοήθησε να ξεπεράσει αφενός το ρεκόρ των 18 τίτλων της Λίβερπουλ, κατακτώντας αφετέρου δύο φορές και την κορυφή της Ευρώπης. Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι οι «κόκκινοι διάβολοι» είχαν επτά πρωταθλήματα πριν τη δική του εποχή -και κανένα μετά από αυτήν.
Η Λίβερπουλ απλά κοιτούσε. Και μόνο το Champions League του 2005 στην Κωνσταντινούπολη απάλυνε λίγο τον πόνο για το γεγονός ότι η ομάδα, όχι απλά δεν κατακτούσε το πρωτάθλημα, αλλά τις περισσότερες χρονιές δεν το διεκδικούσε καν, τερματίζοντας από το 1990 μέχρι το 2013, που κρέμασε το μπλοκάκι του ο «Φέργκι», μόλις τρεις φορές στη 2η θέση!
Ο τελικός του 1977, ο Κίσναλ και ο Ρούνεϊ
Όπως είδαμε παραπάνω, η αντιπαλότητα μεταξύ των δύο ομάδων ανάγεται στα προπολεμικά χρόνια και πολύ πιο πίσω. Ας όψεται το κανάλι... Υπάρχουν, ωστόσο, αξιοσημείωτα σημεία στην ιστορία, που έβαλαν μια για πάντα... φωτιά στη σχέση τους! Για παράδειγμα, ο τελικός του FA Cup το 1977. Η Λίβερπουλ μόλις είχε κατακτήσει το πρωτάθλημα και θα έκανε ένα μαγικό τρεμπλ στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών με την Μπορούσια Μενχενγκλάντμπαχ τέσσερις ημέρες μετά το «Γουέμπλεϊ», αν η Γιουνάιτεντ δεν της στερούσε το Κύπελλο. Οι «κόκκινοι διάβολοι» επικράτησαν 2-1 και έκαναν εκείνοι, τελικά, τρεμπλ 32 χρόνια μετά, το 1999. Η Λίβερπουλ δεν έχει κανένα ακόμη.
Άλλο σημείο, φυσικά, ήταν η μεταγραφή του Φιλ Κίσναλ από τη Γιουνάιτεντ στη Λίβερπουλ το 1964. Κανένας παίκτης δεν είχε ακολουθήσει αυτό το δρομολόγιο -ή το ανάποδο- μεταξύ των δύο συλλόγων μέχρι τότε. Παρ' όλα αυτά, ο ίδιος, που πέθανε μόλις τον περασμένο Μάρτιο σε ηλικία 78 ετών, είχε πει το 2007: «Δεν υπήρξε ποτέ τίποτα σαν τη σημερινή ένταση μεταξύ Λίβερπουλ και Γιουνάιτεντ», εννοώντας πως όλη αυτή η κόντρα «μεγάλωσε» με τις επιτυχίες των δύο ομάδων.
«Δεν υπήρξε ποτέ τίποτα σαν τη σημερινή ένταση μεταξύ Λίβερπουλ και Γιουνάιτεντ»
Σε άλλη συνέντευξή του, για παράδειγμα, ο Κίσναλ είχε δηλώσει: «Η αντιπαλότητα δεν ήταν η ίδια τότε. Η Λίβερπουλ ήταν πρωταθλήτρια το 1964, αλλά ''ανέβηκε'' μόλις το 1962 και η Γιουνάιτεντ ήταν πολύ μεγαλύτερος σύλλογος». Και συνέχισε: «Ο Μπάσμπι μού είπε ότι είχε λάβει μια πρόταση από τον Σάνκλι, αλλά ότι δεν υπήρχε πίεση για να φύγω. Ήμουν μόλις 22 ετών και, δικαίως ή αδίκως, πήρα την απόφαση να μετακομίσω. Πίστευα ότι θα έμπαινα στην ομάδα της Λίβερπουλ και η καριέρα μου θα έπαιρνε τα πάνω της. Ήταν ιδιαίτερο το να καθίσω στο δωμάτιο με τον Μπάσμπι και τον Σάνκλι, καθώς διαπραγματεύονταν το μέλλον μου μεταξύ τους. Ήταν σαν πατέρας και γιος και σκέφτονταν ο ένας τον κόσμο του άλλου».
Στη σύγχρονη εποχή, η αντιπαλότητα εντάθηκε από τις ενέργειες ορισμένων παικτών. Ο Γουέιν Ρούνεϊ «γεννήθηκε» στην μπλε πλευρά του Μέρσεϊσαϊντ και δεν έχει κρύψει το γεγονός ότι μεγάλωσε μισώντας τη Λίβερπουλ. Πριν από μερικά χρόνια, όταν ρωτήθηκε για το αν το ντέρμπι με τη Σίτι είναι πια το ματς της χρονιάς, απάντησε: «Έχουν επιτυχίες πρόσφατα, αλλά, μάλλον, θα έλεγα ότι το Γιουνάιτεντ-Λίβερπουλ είναι ακόμα το μεγαλύτερο παιχνίδι».
Ο αξέχαστος πανηγυρισμός του Ρούνεϊ μπροστά στο Kop
Ο πρώην αρχηγός της Γιουνάιτεντ, Γκάρι Νέβιλ, έχει επίσης πολύ λίγα καλά λόγια να πει για την ομάδα του «Άνφιλντ» όλα αυτά τα χρόνια και η αντιπαλότητά του συνεχίζεται σήμερα στο στούντιο του Sky Sports με τον Τζέιμι Κάραγκερ. Και το 2011, βέβαια, είχαμε τη ρατσιστική επίθεση του Λουίς Σουάρες στον Πατρίς Εβρά, που προκάλεσε χαμό.
Τα αρρωστημένα συνθήματα
Σε καθαρά οπαδικό επίπεδο, τα επεισόδια μεταξύ οπαδών των δύο ομάδων -έξω από το γήπεδο- δεν δείχνουν σημάδια ύφεσης. Οι πράξεις χουλιγκανισμού έχουν μειωθεί σίγουρα από τη δεκαετία του '80, αλλά μια μικρή ομάδα οπαδών της Λίβερπουλ συνεχίζει να χλευάζει τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ με αρρωστημένα συνθήματα για την τραγωδία του Μονάχου, που στοίχισε τη ζωή σε οκτώ παίκτες. Ορισμένοι οπαδοί της Γιουνάιτεντ απαντούν στον χλευασμό με επίσης αρρωστημένα συνθήματα για τις τραγωδίες του Χίλσμπορο και του Χέιζελ.
Yπάρχει μια αυξανόμενη κίνηση μέσα από τη Λίβερπουλ και τη Γιουνάιτεντ, προκειμένου να σταματήσει όλο αυτό, αλλά το γεγονός ότι κάποιος έφερε ένα φουσκωμένο αεροπλάνο σε έναν αγώνα κάποτε «φούντωσε» τα πράγματα. Το εμετικό σύνθημα των οπαδών της Λίβερπουλ ξεκίνησε μετά την τραγωδία και, σε μεγάλο βαθμό, είχε υποχωρήσει μέχρι το 1993. Δυστυχώς, το αντίστοιχο σύνθημα για το Χίλσμπορο οδήγησε ορισμένους οπαδούς της Λίβερπουλ στο να αρχίσουν ξανά το τραγούδι.
Ανέκαθεν τα μεταξύ τους παιχνίδια είχαν τρομερή ένταση
Ένα πολύ άσχημο σκηνικό, επίσης, είχαμε τον Φεβρουάριο του 2006. Στον αγώνα του «Άνφιλντ», ο Άλαν Σμιθ της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ υπέστη ένα σοκαριστικό σπάσιμο στο πόδι και εξάρθρωση, που προβλήθηκε στην τηλεόραση. Ήταν δυνητικά απειλητικό για την καριέρα του και ήταν στην πραγματικότητα ένα ατύχημα. Στον δρόμο για το νοσοκομείο, λοιπόν, το ασθενοφόρο, στο οποίο βρισκόταν ο παίκτης και ένας αξιωματούχος της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, σχεδόν ανατράπηκε από οπαδούς της Λίβερπουλ, που βγήκαν από μια παμπ! Αυτό, δε, που έκανε αυτόν τον αγώνα ακόμα πιο αξέχαστο για όλους τους λάθος λόγους, ήταν ότι από το Kop πέταξαν κύπελλα με ανθρώπινα περιττώματα στους φίλους της Γιουνάιτεντ!
Οπαδοί, επίσης, είναι γνωστό ότι έχουν επιτεθεί στους παίκτες. Μετά τον τελικό του Κυπέλλου Αγγλίας το 1996 -που κρίθηκε από ένα υπέροχο γκολ του Έρικ Καντονά- ένας οπαδός της Λίβερπουλ έφτυσε τον Γάλλο και ένας άλλος προσπάθησε να ρίξει μια γροθιά στον σερ Άλεξ Φέργκιουσον.
Γιατί... έτσι!
Οι οπαδοί της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, για τρεις δεκαετίες, περίπου, έπαιρναν μια εκδίκηση... διαρκείας απέναντι στους γείτονές τους, του Λίβερπουλ (μια ώρα δρόμος η απόσταση των δύο πόλεων), για τα δικά τους «πέτρινα χρόνια» πριν το 1992. Μην ξεχνάμε το εξής: Η Λίβερπουλ τις δεκαετίες του 1970 και του 1980 κέρδιζε σχεδόν τα πάντα, ενώ η Γιουνάιτεντ δεν κέρδιζε σχεδόν τίποτα.
Τα φιλάκια του Τζέραρντ στην κάμερα στο 1-4 του 2009
Κάθε βδομάδα, οι οπαδοί των «κόκκινων διάβολων» έπρεπε να «υποστούν» τους παίκτες και τους προπονητές της Λίβερπουλ, να βγαίνουν στην τηλεόραση, απολαμβάνοντας τη μία επιτυχία μετά την άλλη. Αλλά οι οπαδοί της Γιουνάιτεντ δεν εγκατέλειψαν και συνέχισαν να δίνουν δυναμικά το «παρών» στο «Ολντ Τράφορντ», για χρόνια, χωρίς να χάνουν ποτέ την πίστη τους. Και από το 1992 και έπειτα ανταμείφθηκαν και με το παραπάνω. Στον αντίποδα, η Λίβερπουλ των τριών τελευταίων δεκαετιών έγινε η Γιουνάιτεντ των προηγούμενων -σχεδόν- τριών!
Η έχθρα φούντωσε και έφτασε να μεγαλώσει σε τέτοιο βαθμό, που είναι πια για τους οπαδούς των δύο ομάδων μέρος του DNA τους! Μισιούνται γιατί... έτσι! Ακόμα και οι πολύ νέοι, για να θυμηθούν τις ημέρες δόξας της Λίβερπουλ, μισούν τους αντιπάλους τους στο Μέρσεϊσαϊντ με πολύ δυνατό το αίσθημα της εκδίκησης και το ίδιο ισχύει και στην απέναντι πλευρά. Μισούν τα πάντα: Την κουλτούρα, την προφορά, τις ιδιοσυγκρασίες, την αλαζονεία και την ασέβεια για όλα όσα έχει πετύχει ο ένας και ο άλλος. Την ίδια στιγμή, αμφότερες οι πλευρές αναγνωρίζουν (βαθιά μέσα τους) πόσο τεράστιος είναι και ο ένας και ο άλλος σύλλογος. Αναγνωρίζουν τις περιόδους της παντοδυναμίας του καθενός. Αναγνωρίζουν πως ΜΟΝΟ αυτός είναι ο πραγματικός αντίπαλος, το απόλυτο ντέρμπι!
