Ο Κώστας Κοκκινάκης στο Κέντρο Αθλητικού Ρεπορτάζ

Έχοντας ως όπλο το... αστείρευτο χιούμορ του, απάντησε σε όλες τις ερωτήσεις που του έγιναν. Σε μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη, ο Κώστας Κοκκινάκης τόνισε ότι μικρός ήθελε να γίνει... πιλότος, ενώ στάθηκε και στα πρώτα χρόνια της καριέρας του και την πρώτη του ομάδα, τον ΟΦΗ.

Σε τόσα χρόνια καριέρας, ο τέως αθλητής της υδατοσφαίρησης έχει κατακτήσει ένα πρωτάθλημα Ελλάδας και δύο κύπελλα με τον Εθνικό, ενώ πήγε σε δύο τελικούς Ευρώπης με τον Πανιώνιο, τους οποίους και έχασε.

Αξιοσημείωτες στιγμές της καριέρας του είναι οι συμμετοχές στους Ολυμπιακούς αγώνες του Λονδίνου και του Πεκίνου.

Πλέον είναι προπονητής στα τμήματα υποδομών του Ναυτικού Ομίλου Βουλιαγμένης, ενώ προπονείται και με την Εθνική ομάδα πόλο της Κίνας...

«Η εθνική ομάδα της Κίνας βρίσκεται στην Ελλάδα και πραγματοποιεί την προετοιμασία της. Είναι γύρω στα 40 άτομα, κάνουν πολλές προπονήσεις και παίζουν μάλιστα μεσοβδόμαδα στα παιχνίδια του Ελληνικού πρωταθλήματος. Μαζί τους είμαστε δυο ξένοι παίκτες, εγώ και ο Άλμπερτ Εσπανιόλ. Εμείς ουσιαστικά είμαστε οι «προπονητές» τους μέσα στο νερό. Όσον αφορά τους Κινέζους, και επειδή με ρωτούν συνέχεια, δεν είναι κοντοί, είναι πιο ψηλοί από εμένα οι περισσότεροι. Είναι πειθαρχημένοι, μου έχει κάνει εντύπωση ότι θέλουν να μάθουν και οι παίκτες και οι προπονητές, είναι συνέχεια με ένα κινητό και παίρνουν με βίντεο τις ασκήσεις. Θεωρώ πως αν συνεχίσουν έτσι σε λίγα χρόνια θα γίνουν ευρέως γνωστοί στο άθλημα»

Ποια είναι η γνώμη σου για του Έλληνες προπονητές; «Έχουν γνώσεις. Η έλευση του Νίκολα Στάμενιτς, ενός από τους καλύτερους προπονητές στον κόσμο βοήθησε πάρα πολύ στην ανάπτυξη του αθλήματος στη χώρα. Πάρα πολλοί προπονητές πήραν από αυτόν πολλά στοιχεία στην εξέλιξη τους.

Για πιστεύεις πως το πόλο δεν έχει απήχηση ανάλογη των επιτυχιών του; «Αυτό είναι παγκόσμιο φαινόμενο, μόνο στην Ουγγαρία και στη Σερβία παρακολουθείται εκτενώς το πόλο. Γενικώς ψάχνουν στην Παγκόσμια υδατοσφαίριση το πως θα προωθήσουν το άθλημα. Η άποψή μου είναι ότι επειδή δεν πουλάει τόσο πολύ στην Αμερική δεν μπορεί να γίνει τίποτα, γιατί συνήθως ότι πάει καλά στις ΗΠΑ πάει καλά και στις υπόλοιπες χώρες. Αν δείτε από την τηλεόραση ένα παιχνίδι πόλο στην Ουγγαρία και ένα στην Ελλάδα, θα δείτε πολλές διαφορές. Το φίλαθλο κοινό στην Ελλάδα είναι φανατισμένο με το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ, το πόλο είναι δύσκολο να το καταλάβει. Αν δεν ξέρει κάποιος τους κανονισμούς του αθλήματος δύσκολα μπορεί να το παρακολουθήσει κιόλας».

Ποιοι είναι οι προσωπικοί στόχοι για το μέλλον; «Τώρα ξεκίνησα την καριέρα μου. Θεωρώ πως είμαι στις πιο δύσκολες κατηγορίες, στις πιο κρίσιμες για το μέλλον των αθλητών. Θα ήταν πολύ πιο εύκολο να ήμουν σε μια ομάδα έτοιμη. Τώρα όλα είναι πολύ δύσκολα, πρέπει να τους βάλεις στο μυαλό την πειθαρχεία και την εργατικότητα που είναι πολύ σημαντικά πράγματα για την εξέλιξή τους. Ωστόσο είναι ωραίο να βρίσκεσαι σε αυτές τις ηλικίες. Είχα διάφορες προτάσεις από ομάδες, αλλά εν τέλει επέλεξα αυτή της Βουλιαγμένης, γιατί είναι ένα σωματείο οργανωμένο. Είμαι τυχερός που είμαι σε έναν τέτοιο σύλλογο. Στο μέλλον δεν ξέρω τι θα γίνει».

Παρακολουθείς κάποιο άλλο άθλημα: «Αν τύχει μπορεί να δω λίγο ποδόσφαιρο, όχι ελληνικό πρωτάθλημα. Μπορεί να δω το Μπαρτσελόνα-Ρεάλ Μαδρίτης, αλλά και πάλι δεν θα κάτσω σπίτι να το παρακολουθήσω ενώ έχω την ευκαιρία να κάνω κάτι άλλο. Από’ κει και πέρα μου αρέσει και λίγο το μπάσκετ».

Ποια είναι κορυφαία σου στιγμή σε εθνικό και συλλογικό επίπεδο; «Η Ολυμπιάδα του Πεκίνο. Αυτή είναι η κορυφαία στιγμή για εμένα και νομίζω για κάθε αθλητή. Σε συλλογικό επίπεδο το πρωτάθλημα που είχαμε πάρει με τον Εθνικό».

Τι είναι αυτό που σε "τράβηξε" στο πόλο; «Είχα περάσει από πολλά αθλήματα. Από ποδόσφαιρο, ενόργανη, μπάσκετ, βόλεϊ... Μια μέρα ένας φίλος μου είπε να πάω μαζί του στην πισίνα. Ήμουν 13 χρονών τότε και ξεκίνησα έτσι. Ξαναλέω ότι βοήθησε πάρα πολύ στην εξέλιξη μου ΟΦΗ γιατί ήταν μια ομάδα καινούργια, χωρίς πολλούς παίικτες.

Ποιος είναι ο καλύτερος αντίπαλος που έχεις μαρκάρει ποτέ; «Από τους κορυφαίους είναι ο Κρις Χάμπερτ. Ήταν μάλιστα και αριστερόχειρας και δύσκολα μπορούσα να τον μαρκάρω. Εκείνη την περίοδο ήταν ίσως ο καλύτερος στον κόσμο, έβαζε κάπου στα επτά γκολ ανά αγώνα. Ήρθε στον δεύτερο γύρο στον Εθνικό, εμείς στον πρώτο ήμασταν έκτοι και πήραμε το κύπελλο. Από εκεί και πέρα ο Πέρεζ ήταν εξίσου καλός».

Ποια στιγμή θα ήθελες να... «σβήσεις» από το ιστορικό της καριέρας σου; «Ο αθλητισμός δεν έχει μόνο χαρές, έχει και λύπες, κυρίως λύπες. Εγώ, για παράδειγμα, πρέπει να έχω το ρεκόρ στους χαμένους τελικούς. Έχω χάσει πολλά κύπελλα και πρωταθλήματα σε τελικούς. Οι ήττες υπάρχουν και πρέπει να τις ξεπερνάμε».

Πώς είναι η μετά-Survivor ζωή σου: «Πλέον είμαι πιο αναγνωρίσιμος. Πολλά παιδιά ζητούν φωτογραφίες.Για κάποιο λόγο έχω πέραση στους νέους και τους ηλικιωμένους... Άλλωστε με το που γύρισα πήγα στις σχολές της Βουλιαγμένης και στα προπονητικά καμπ που έκανε η ομάδα. Είχα και προτάσεις για κάποια πρότζεκτ στην τηλεόραση… Εγώ πήγα εκεί για να ζήσω την εμπειρία και να είμαι ο εαυτός μου. Το ότι είμαι προπονητής τώρα δεν το κέρδισα από το Survivor».

Τέλος, θα έδινε κάποια συμβουλή στους νεαρού αθλητές: «Είναι κάτι το οποίο με βοήθησε και στο ριάλιτι. Θα τους έλεγα ότι όλα είναι στο μυαλό. Αν πιεστείς μπορείς να αποδώσεις πολύ περισσότερο και είναι αυτό που πρέπει να καταλάβουν όλοι. Κάποιος πρέπει να μας πιέσει για να καταλάβουμε ότι έχουμε απεριόριστες δυνάμεις. Φυσικά με πολύ δουλειά θα προχωρήσεις. Όποιος δεν δουλεύει δεν θα καταφέρει κάτι ουσιαστικό. Είναι σαν να κάνεις σε όλη τη διάρκεια του σχολείου σκονάκι και στο Πανεπιστήμιο να μην μπορείς να κάνεις».