Οι Invincibles δεν έχουν μονάχα ξεχωριστό κομμάτι στην ιστορία της Άρσεναλ με το τρομερό επίτευγμα της αγωνιστικής περιόδου 2003-2004, αλλά γενικότερα καταλαμβάνουν έναν ιδιαίτερο χώρο στα χρονικά της Premier League και του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου γενικότερα. Η τεράστια επιτυχία της κατάκτησης τίτλου δίχως την παραμικρή ήττα στον «Μαραθώνιο» που διανύουν οι ομάδες, αυτομάτως τοποθετούν τους θριαμβευτές ενός τέτοιου γεγονότος, σε περίοπτη θέση στα βιβλία που εξιστορούν τα πιο σημαντικά γεγονότα που έχει δει ο κόσμος πάνω στο χορτάρι...
Κι ενώ όλοι ξέρουν, ή μαθαίνουν και τους μένει αμέσως στο μυαλό, πως το 2004 η Άρσεναλ είχε τους αήττητους που έφτασαν στην πηγή και ήπιαν το γάργαρο νερό της πιο λαμπερής Λίγκας, δίχως να τους υποτάξει οποιοσδήποτε αντίπαλος, κοιτάζει κανείς μια σεζόν αργότερα τι συνέβη με την τρομερή Τσέλσι του «Μου» και μπαίνει σε σκέψεις. Όπως ακριβώς μπήκαμε κι εμείς. Και με την ευκαιρία της ελάχιστης ποδοσφαιρικής δράσης ελέω των γιορτινών ημερών των Χριστουγέννων και της μόλις μιας αναμέτρησης για τη Boxing Day στην κορυφαία κατηγορία της Αγγλίας, μοιραζόμαστε αυτές τις σκέψεις μας μαζί σας...
Ο αριθμός "0" στις ήττες μιας χρονιάς και η καλύτερη άμυνα στην ιστορία
Όσο το ποδόσφαιρο και η ζωή προχωρούν, οφείλουν όλοι να σκέφτονται και να καμαρώνουν για το ένδοξο παρελθόν, αλλά να έχουν και απαιτήσεις για το παρόν και το μέλλον. Επομένως, οι φίλοι της Άρσεναλ δεν γίνεται να μένουν πίσω στη σεζόν 2003-2004 και το αήττητο πρωτάθλημα ν’ αποτελεί το μεγαλύτερο επιχείρημα για την τοποθέτηση της ομάδας τους σ’ εκείνες που έχουν αφήσει το στίγμα τους ανάμεσα στις μεγάλες δυνάμεις της Premier League.
Αντίστοιχα, οι υποστηρικτές της Τσέλσι δεν μπορούν να μνημονεύουν την ομάδα με το καλύτερο παθητικό ever στην κορυφαία Λίγκα της Ευρώπης, με το κορυφαίο αμυντικό δίδυμο των Τζον Τέρι και Ρικάρντο Καρβάλιο. Και η αλήθεια είναι πως οι εποχές είναι πια τέτοιες που είναι σχεδόν ακατόρθωτο για ένα κλαμπ σε 38 αγωνιστικές να δεχθεί 15 ή και λιγότερα τέρματα για να πιάσει αυτή την επίδοση.
Θα μπορούσαν τα δυο στοιχεία να μπουν στην ίδια κουβέντα; Η απάντηση είναι πως ναι, θα μπορούσαν. Ειδικά αν σκεφτεί κανείς πως η Τσέλσι του 2005, στην πρώτη σεζόν του Ζοσέ Μουρίνιο, ενός ανθρώπου που συστήθηκε ως special one, φεύγοντας από την πατρίδα του για να πάει στο ανώτατο επίπεδο με θράσος και παντελή άγνοια κινδύνου για το κομμάτι της πίεσης στην Αγγλία, έκανε ηχηρό «μπαμ» και δικαιώθηκε…
Οι νίκες, η διαφορά τερμάτων και οι μεγάλοι πρωταγωνιστές
Θέλετε να τα βάλουμε όλα κάτω να κάνουμε μια σύγκριση που ίσως δεν έχει γίνει ποτέ, να δούμε τι εντυπώσεις θα δημιουργηθούν από αυτό για να… φουντώσει η κουβέντα; Η Τσέλσι το 2004-2005 εξασφάλισε 29 νίκες, έναντι των 26 της Άρσεναλ. Και είχε μονάχα 8 ισοπαλίες, με τους «κανονιέρηδες» να έχουν πάρει έναν βαθμό από 12 παιχνίδια στη χρονιά των Invincibles…
Αυτό έπαιξε ρόλο και στην τελική διαμόρφωση του πίνακα, με τους «μπλε» να παίρνουν τον τίτλο με 95 βαθμούς και την Άρσεναλ να συγκεντρώνει πέντε λιγότερους (90), μια σεζόν νωρίτερα, για το αήττητο πρωτάθλημα. Φυσικά στο κομμάτι της άμυνας το 15 VS. 26 δεν χρειάζεται ιδιαίτερη επεξήγηση…
Αυτή η τρομερή αμυντική λειτουργία της ομάδας του Ζοσέ Μουρίνιο προκάλεσε και τη μεγάλη διαφορά τερμάτων, με το +57, απέναντι στο +47 των συμπολιτών τους που τότε αγωνίζονταν ακόμα στο ιστορικό «Χάιμπουρι». Και τελικά, Γενς Λέμαν ή Πετρ Τσεχ; Δίδυμο με Κάμπελ – Κίον στα μετόποσθεν ή η ποιότητα και η αξία των Τέρι και Καρβάλιο;
Και στα χαφ τι γινόταν; Βιεϊρά, Πάρλουρ, Ζιλμπέρτο Σίλβα ή οι Μακελελέ, Λάμπαρντ και Γκέρεμι;
Για μπροστά, ο μαγικός Ντρογκμπά με τον νεαρό τότε, Αριέν Ρόμπεν από τα άκρα, τον Ματέγια Κέζμαν, αλλά και τη στήριξη του Έιντουρ Γκούντγιονσεν, τα πήγαν καλύτερα από τον φοβερό και τρομερό Ανρί, τον αρτίστα, Ρομπέρ Πιρές, τον Φρέντι Λιούνγκμπεργκ, τον Μπέργκαμπ και τον αδικοχαμένο, Χοσέ Αντόνιο Ρέγες;
Εμείς απλά ρίχνουμε το… λαδάκι και η φωτιά της συζήτησης πάνω στα εορταστικά τραπέζια, μετά το φαγητό, δυναμώνει…
_182459.jpg?w=350&f=bicubic&um=VerySharp)
_182209.jpg?w=350&f=bicubic&um=VerySharp)
