Μήπως τελικά η Ευρωλίγκα αξίζει περισσότερο από το NBA;

Αρχικά να ξεκαθαριστεί κάτι βασικό. Ο υπογράφων παρακολουθεί ανελλιπώς και τις δύο λίγκες για τις οποίες θα μιλήσει, επομένως δεν πρόκειται για κάποιον «πολέμιο» του NBA. Ίσα ίσα, έχει σπαταλήσει πολλές ώρες, κυρίως του ύπνου του, ώστε να δει κάποιον αγώνα από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού.

Γνωρίζω πολύ καλά πως δεν θα βρω πολλούς «συμμάχους» όσον αφορά το θέμα του συγκεκριμένου κειμένου. Το NBA έχει πλέον κυριαρχήσει στη συλλογική συνείδηση ως η κορυφαία μπασκετική διοργάνωση στον κόσμο, επομένως αναμένω το... γιαούρτωμα στα social media με μεγάλη ανυπομονησία.

Ωστόσο, αφού κανείς δεν βγαίνει να το πει με θάρρος, θα πάρω εγώ την πρωτοβουλία. Η Ευρωλίγκα είναι πολύ πιο ενδιαφέρουσα από το NBA. Τελεία. Ήδη ακούω στο μυαλό μου τις ατάκες που σκέφτονται οι υπερασπιστές του αμερικάνικου πρωταθλήματος.΄«Μα, το NBA είναι πολύ πιο θεαματικό». Σύμφωνοι, αφού αυτός είναι και ο μοναδικός σκοπός του, η φανφάρα και όχι η ουσία. Κανείς στις ΗΠΑ δεν παίζει για να κερδίσει, αλλά κατά κύριο λόγο έτσι ώστε ο κόσμος που παρακολουθεί να εντυπωσιαστεί από ένα κάρφωμα, κάποιο τρίποντο εκτός συστήματος από τα 12 μέτρα, ή από τα τρομερά στατιστικά ενός αθλητή που κοιτάζει μόνο την πάρτη του και τη στατιστική γραμμή του.

Το δεύτερο πιο συνηθισμένο επιχείρημα των «προστατών» του NBA είναι πως «εκεί παίζουν πολύ καλύτεροι παίκτες». Επίσης σύμφωνοι, όμως το γεγονός πως η συγκεκριμένη λίγκα έχει τη δυνατότητα να προσελκύει τους κορυφαίους αθλητές λόγω των πολύ μεγαλύτερων μισθών και ανέσεων που προσφέρει, δεν την καθιστά ανώτερη, απλώς πιο εμπορική και ικανότερη στο κομμάτι του μάρκετινγκ. Δεν το συζητάμε, οι Αμερικανοί είναι «μανούλες» στο περιτύλιγμα, όμως αν ανοίξει κανείς το «κουτί» του ΝΒΑ βρίσκει το απόλυτο κενό νοήματος...

Πάμε τώρα και στο πιο πρακτικό κομμάτι. Οι αγώνες του NBA, ειδικά αυτοί της Regular Season, ΔΕΝ βλέπονται! Μπορεί να μοιάζουν πολύ θεαματικοί στο 10λεπτο βίντεο με highlights που βλέπουμε οι περισσότεροι το πρωί, όμως όσοι έχουν ξενυχτήσει για να δουν έναν αγώνα κανονικής διάρκειας κατανοούν πως πρόκειται για κάτι αδιανόητα βαρετό. Επειδή οι 82 αγώνες είναι πάρα πολλοί, στην πραγματικότητα η νίκη και η ήττα παύουν να έχουν την οποιαδήποτε σημασία.

Όλη αυτή η κατάσταση οδηγεί σε ένα ατέρμονο παιχνίδι που διαρκεί περίπου δυόμιση με τρεις ώρες λόγω των ατελείωτων διακοπών, και περιλαμβάνει «αστέρες» να κάνουν ό,τι κατεβάσει η «κούτρα» τους έτσι ώστε να γεμίσουν τα στατιστικά τους. Σε κανονικό αγώνα μπάσκετ, δεν γίνεται ένας παίκτης να βάλει 50 ή 60 πόντους, παρά μόνο αν «ξεχάσει» ότι έχει συμπαίκτες. Στο ΝΒΑ, τέτοιου είδους επιδόσεις έχουν γίνει καθημερινότητα, επομένως πλέον έχουν χάσει και κάθε αξία. Ας αφήσουμε ασχολίαστες τις επιλογές κάποιων σουτ που κάνουν παίκτες όπως ο Ντέιμιαν Λίλαρντ ή ο Τρέι Γιανγκ, που θα έκαναν προπονητές όπως ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς και ο Γιώργος Μπαρτζώκας να αρχίσουν το... ευχολόγιο.

Και μετά από όλο αυτό το «δικαστήριο» της αμερικάνικης λίγκας, ας περάσουμε στην κατά τη γνώμη μου πιο ενδιαφέρουσα μπασκετική διοργάνωση στον κόσμο, την Ευρωλίγκα. Υπάρχουν πολλά που μπορεί να πει κανείς για το υπάρχον format και το αν κάνει καλό ή κακό στο άθλημα. Αυτό είναι μια άλλη συζήτηση. Το μόνο σίγουρο είναι, πως η Euroleague του παρόντος έχει την πιο ανταγωνιστική μορφή που είχε ποτέ, και πως το σλόγκαν «Every Game Matters» δεν είναι καθόλου μα καθόλου υπερβολικό.

Σε αντίθεση με το NBA, όπου «No Game Matters unless it's a playoff game», στην κορυφαία ευρωπαϊκή λίγκα μία νίκη ή μια ήττα μπορεί να αποτελέσει τη διαφορά μεταξύ της απόλυτης επιτυχίας και της συγκλονιστικής αποτυχίας. Τα παιχνίδια δεν είναι πολλά και οι ομάδες δεν απέχουν ιδιαίτερα στη βαθμολογία, επομένως τα δίνουν ΌΛΑ σε κάθε αναμέτρηση μέχρι τελικής πτώσεως. Οι παίκτες δεν είναι αδιάφοροι «αστέρες» των 20, 30, 40, 50 εκατομμυρίων ετησίως που κοιτάζουν μόνο τι νούμερο γράφει δίπλα από το όνομά τους στον φωτεινό πίνακα, αλλά αθλητές που καταθέτουν και την «ψυχή» τους στο παρκέ έτσι ώστε να χαρίσουν κάθε δυνατό ροζ φύλλο στις ομάδες τους.

Με άλλα λόγια, η Ευρωλίγκα είναι η αποθέωση του ομαδικού αθλητισμού και το ΝΒΑ η αποθέωση του ατομισμού και του star system. Κατανοώ απολύτως τη θελκτικότητα που έχει η αμερικάνικη λίγκα, δεν αποκαλείται τυχαία «μαγικός κόσμος». Άλλωστε, όπως εξήγησα, είμαι κι εγώ ένας από τους μεγάλους fan της. Ωστόσο, αν θέλουμε να μιλήσουμε από την πλευρά του αθλήματος, σίγουρα αυτό έχει την πιο κανονική μορφή του στα παρκέ της γηραιάς ηπείρου.

Οι Αμερικάνοι, όπως συνηθίζουν σε όλες τις πτυχές του πολιτισμού τους, μετέτρεψαν το μπάσκετ σε ένα υπερθέαμα, σαν μια blockbuster ταινία με πολλά εντυπωσιακά πράγματα να συμβαίνουν στην οθόνη αλλά ελάχιστη ουσία πίσω από αυτά. Είναι απόλυτα λογικό, θεμιτό και κατανοητό να μαγεύεται κανείς από τα καρφώματα σε ανοιχτούς «διαδρόμους», τα μακρινά τρίποντα χωρίς καμία λογική ή τις τάπες. Από την πλευρά μου, όμως, βρίσκω πολύ πιο ελκυστικό να βλέπω αθλητές που βουτάνε στο παρκέ για μια κατοχή ή βάζουν το σώμα τους στη «φωτιά» για ένα ριμπάουντ που μπορεί να κρίνει το μέλλον της ομάδας τους, για την οποία ενδιαφέρονται πραγματικά. Όλα τα υπόλοιπα, είναι για να περνάμε καλά με βιντεάκια στο Youtube...