Το βράδυ που το «Cholismo» ήταν απλά ένα κακό 6-3-1!

Αποτελεί τον μακροβιότερο προπονητή σε πάγκο ομάδας του ανώτατου επιπέδου και όχι άδικα. Άλλωστε, αν δει κανείς την καριέρα του Ντιέγκο Σιμεόνε από τότε που ήταν εντός αγωνιστικού χώρου, κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι του χαρίστηκε το οτιδήποτε. Πρόκειται για τις περιπτώσεις προπονητών, που για όσους δεν τον πρόλαβαν ως ποδοσφαιριστή, η Ατλέτικο Μαδρίτης που παρουσιάζει από το 2011 και μετά, είναι κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση εκείνου του αμυντικού χαφ, με τον οποίο δεν ήθελες πολλά μπλεξίματα.

Θα ήταν, λοιπόν, εντελώς άστοχο, ανεδαφικό και άδικο για τον ίδιο, να μην αναγνωρίζει κανείς τα όσα έχει καταφέρει στον πάγκο των «ροχιμπλάνκος» αυτά τα περίπου 10 χρόνια, καθώς ανέλαβε μια ομάδα που εκείνη την περίοδο προσπαθούσε απλά να έχει μία σταθερή θέση στα ευρωπαϊκά εισιτήρια και την έχει μετατρέψει σε έναν σύλλογο που έσπασε το «δίπολο» Ρεάλ Μαδρίτης-Μπαρτσελόνα στην Ισπανία, έφτασε σε δύο τελικούς Champions League και πριν από δύο χρόνια δαπάνησε 120 εκατ. ευρώ για την απόκτηση ενός ποδοσφαιριστή. Με άλλα λόγια, η Ατλέτικο Μαδρίτης άλλαξε επίπεδο τόσο εντός γηπέδου, όσο και εκτός αυτού, χωρίς τα λεφτά κάποιου Καταριανού με πετρέλαια, ούτε με την είσοδο κάποιου ουρανοκατέβατου επενδυτή που ήθελε να κάνει το χόμπι του. Επίπεδο άλλαξε χάρη στον Ντιέγκο Σιμεόνε.

Το «Cholismo»

Στις πολύ μεγάλες επιτυχίες, υπάρχουν θαυμαστές και πολέμιοι και η περίπτωση της Ατλέτικο Μαδρίτης του Αργεντινού τεχνικού δεν αποτελεί εξαίρεση, καθώς η φιλοσοφία του, η λεγόμενη και ως «Cholismo», αποτέλεσε πεδίο αντιπαράθεσης για το πόσο «σκοτώνει» το ποδόσφαιρο στον βωμό της επιτυχίας και του αποτελέσματος. Τι είναι όμως το «Cholismo», καθώς δεν είναι ο καθένας υποχρεωμένος να το γνωρίζει. Αμυντική στιβαρότητα, ταχύτητα και ένταση στο αμυντικό και επιθετικό τρανζίσιον, προσοχή στην τακτική λεπτομέρεια και τις ακριβείς αποστάσεις των γραμμών και το κυριότερο: Πνευματική θέληση για τη νίκη. Αν δεν το έχεις αυτό, τότε το ταλέντο είναι άχρηστο μπροστά στα «θέλω» του Ντιέγκο Σιμεόνε.



Με τα χρόνια να περνούν και το ταλέντο να αυξάνεται χρόνο με τον χρόνο λόγω και των πιο ακριβών μεταγραφών, ακόμα και οι πιο μεγάλοι θαυμαστές της Ατλέτικο, επιζητούσαν το κάτι διαφορετικό από τον πετυχημένο τεχνικό. Μεγαλύτερη φαντασία, περισσότερη δημιουργία, το κάτι παραπάνω στην επίθεση. Με άλλα λόγια, μια μετάγγιση… ανανέωσης στο «Cholismo». Άλλωστε, πόσο μεγάλο αυτογκόλ μπορεί να θεωρηθεί για μια ομάδα όταν επενδύει πάνω από 120 εκατ. ευρώ για την απόκτηση του Ζοάο Φέλιξ και ουσιαστικά τον μετατρέπει σε ακόμα ένα «γρανάζι» μιας πολύ σκληροτράχηλης μηχανής;

Σε αυτές τις περιπτώσεις οι αλλαγές σε μια φιλοσοφία, αντιμετωπίζονται περίπου σαν βλασφημία ή σαν ιεροσυλία. Πόσω μάλλον όταν μιλάμε για μία λογική, που βάσει αποτελεσμάτων μπορεί να θεωρηθεί κατά βάση επιτυχημένη, ενώ και ως φιλοσοφία ποδοσφαίρου έχει αφήσει τη δική της εποχή, ανεξάρτητα αν στο μάτι του ουδέτερου ή του αντιπάλου η εικόνα δεν είναι ελκυστική.

Τόλμησε την αλλαγή

Με τη φετινή σεζόν να είναι ιδιαίτερη, ο Ντιέγκο Σιμεόνε τόλμησε την αλλαγή. Το 4-4-2 που δεν άλλαζε ποτέ και για κανέναν λόγο στη δική του Ατλέτικο, μετατράπηκε αρκετά νωρίς στη σεζόν σε ένα 3-5-2, θέλοντας με αυτό τον τρόπο να συνδυάσει και την αμυντική σταθερότητα, προσθέτοντας ακόμα έναν παίκτη στο κέντρο της άμυνας και παράλληλα να «μεγαλώσει» το γήπεδο, με επιθετικούς μπακ-χαφ όπως είναι ο Κίριαν Τρίπιερ ή ο Ρενάν Λόντι.

Επιπλέον, διαθέτοντας έναν από τους καλύτερους άξονες στην Ευρώπη με Σαούλ, Κόκε, Γιορέντε, η Ατλέτικο μπόρεσε να έχει ουσιαστική κατοχής της μπάλας στα παιχνίδια της, ειδικότερα με ομάδες που εφάρμοζαν ένα δικό τους «Cholismo», ενώ στην επίθεση με σημείο αναφοράς τον Σουάρες, ευνοήθηκαν ανά διαστήματα οι Ζοάο Φέλιξ, Κορέα, Καράσκο και λιγότερο ο Λεμάρ.

Ωστόσο, τον τελευταίο μήνα που προέκυψαν τα προβλήματα με τον κορωνοϊό (η Ατλέτικο παρουσίασε από τον περασμένο Μάρτιο τα περισσότερα κρούσματα από κάθε άλλη ομάδα στην Ισπανία) με αποκορύφωμα το ματς της Τρίτης κόντρα στην Τσέλσι, το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, έδωσε την οδηγία στον Σιμεόνε ότι πρέπει να επιστρέψει στη γνωστή πετυχημένη συνταγή, στην οποία όμως αποδείχθηκε ότι δεν υπάρχει το βασικό συστατικό: Η ενέργεια.

Το 6-3-1

Οι λύσεις για την Ατλέτικο σε συγκεκριμένες θέσεις, όπως αυτές του άξονα (ο Τορέιρα δεν έπεισε, ο Κοντογκμπιά ήρθε αργά, ο Ερέρα τραυματίας) ήταν ήδη περιορισμένες, ενώ σε άμυνα και επίθεση «χτυπήθηκαν» βασικά κομμάτια του παζλ (Χιμένες, Τρίπιερ, Καράσκο, Ντεμπελέ κλπ.) που ακόμα κι αν κάποιοι εξ αυτών αγωνίστηκαν κόντρα στην Τσέλσι ήταν φανερά μακριά από το 100%.



Με άλλα λόγια, όσο κι αν ο Ντιέγκο Σιμεόνε είχε ως οδηγό του το «Cholismo», αυτό μέσα σε μία νύχτα μετατράπηκε σε ένα 6-3-1 χωρίς «ναι μεν, αλλά», χωρίς παρερμηνείες, χωρίς ιδιαίτερες τακτικές επεξηγήσεις. Στο υποτιθέμενο 3-5-2 που προέβλεπε τους Γιορέντε και Λεμάρ ως μπακ-χαφ από δεξιά και αριστερά αντίστοιχα, τελικά ο Γιορέντε έπαιξε περισσότερο ως δεξιός στόπερ σε άμυνα τεσσάρων κεντρικών αμυντικών (Ερμόσο, Φελίπε, Σάβιτς οι άλλοι τρεις) και τα δύο άκρα ήταν οι Λεμάρ και Κορέα, αριστερά και δεξιά αντίστοιχα. Μπροστά από αυτό το αμυντικό τείχος, ήταν οι Σαούλ και Κόκε, με τους Σουάρες και Φέλιξ να έχουν έναν εντελώς ελεύθερο, αλλά επί της ουσίας άχαρο ρόλο.

Κι όλα αυτά κόντρα σε μία Τσέλσι, που άλλαξε προπονητή πριν από περίπου έναν μήνα, κόντρα σε μία Τσέλσι που είναι 5η στην Premier League (η Ατλέτικο είναι μόνη πρώτη στην Ισπανία), κόντρα σε μία Τσέλσι που στο προηγούμενο ματς κόντρα στη Σαουθάμπτον έμεινε στο 1-1, σκοράροντας από το σημείο του πέναλτι και χωρίς πολλές σοβαρές φάσεις στο ματς, κόντρα σε μία Τσέλσι που είχε κεντρικούς αμυντικούς τους Αθπιλικουέτα, Κρίστενσεν, Ρούντιγκερ και δεξιό μπακ-χαφ, τον Χάντσον-Οντόι, που στην πραγματικότητα είναι ένα εξτρέμ και τελικά ποτέ η Ατλέτικο δεν κατάφερε να χτυπήσει αυτές τις αδυναμίες.

Προφανώς, το ζευγάρι παραμένει ορθάνοιχτο. Σε μία σεζόν που δεν υπάρχει κόσμος στα γήπεδα και που οι Λονδρέζοι δεν είναι αποτελούν τεκμήριο σταθερότητας, η σαφώς πιο έμπειρη Ατλέτικο μπορεί να φέρει τα πάνω-κάτω στο δεύτερο ματς, όσο κι αν η εικόνα της ήταν αποκαρδιωτική στο Βουκουρέστι. Ωστόσο, το βράδυ της Τρίτης ήταν εκείνο στο οποίο ο Ντιέγκο Σιμεόνε «πνίγηκε» από την ίδια του πετυχημένη συνταγή, που πλέον μετρά 10 χρόνια.

Διαβάστε ακόμα:

Ο Ζιρού «ψαλίδισε» τις ελπίδες πρόκρισης της Ατλέτικο Μαδρίτης

Τα highlights της νίκης της Τσέλσι ενάντια στην Ατλέτικο

Η γκολάρα του Ζιρού από κοντινή λήψη (video)