Ένας... ρεαλιστής εγωιστής

Γράφει ο Χρήστος Ρομπόλης

Όταν ένας τραγουδιστής βλέπει πως δεν μπορεί «σηκώσει» μόνος του ένα μαγαζί και όταν ένας ηθοποιός δεν μπορεί μόνος του να «τραβήξει» κόσμο στο σινεμά ή στο θέατρο, αναγκάζεται να... ρίξει τα μούτρα του και να ασπαστεί το «ισχύς εν τη ενώσει». Κι επειδή το μπάσκετ στο ΝΒΑ θυμίζει περισσότερο show biz και ξεφεύγει από τα στενά αθλητικά πλαίσια, κάπως έτσι σκέφτηκε ο Λεμπρόν Τζέιμς αποδεχόμενος την πρόταση του Μαϊάμι.

Ο Λεμπρόν δεν είχε πρόβλημα δημοφιλίας στο Κλίβελαντ. Λατρευόταν σαν Θεός, αποκαλείτο βασιλιάς και οι χιλιάδες... υποτελείς του φίλοι των Καβαλίερς έθρεφαν την αυταρέσκειά του στηρίζοντας πάνω του τις ελπίδες για έναν μεγάλο αθλητικό τίτλο στην πόλη τους μετά από 45 ολόκληρα χρόνια. Ο ίδιος απολάμβανε το ρόλο του Μεσσία στιγματίζοντας την πλάτη του με το «Chosen 1» και πετώντας πούδρα στον αέρα στο καθιερωμένο τελετουργικό του πριν από κάθε αγώνα.

Υπό τον κίνδυνο όμως να μείνει βασιλιάς δίχως στέμμα και να προστεθεί στη μακρά λίστα των σπουδαίων παικτών που περιορίστηκαν σε ατομικές διακρίσεις και κανέναν σπουδαίο τίτλο στην καριέρα τους, πήρε τη μεγάλη απόφαση. Ασφαλώς δεν έγινε από τη μια μέρα στην άλλη μετριόφρων. Κάθε άλλο, αφού το πανηγύρι που στήθηκε γύρω από την απόφασή του και η κλιμάκωσή του μέχρι τα ξημερώματα της Παρασκευής, όταν και ανακοίνωσε σε εθνικό δίκτυο (!) πως μετακομίζει στο Μαϊάμι, έγινε προφανώς με τις ευλογίες του. Αναγκάστηκε όμως να γίνει ρεαλιστής...

Στο Μαϊάμι, παρέα με τον Ντουέιν Ουέιντ και τον Κρις Μπος, η δόξα και η προβολή θα διαιρείται με το τρία, αλλά με τον ίδιο αριθμό πολλαπλασιάζονται και οι πιθανότητές του για το δαχτυλίδι του πρωταθλητή. Πλέον δεν θα είναι αυτός και οι υπόλοιποι, αλλά απλώς ένα μέλος των «Big Three» ή στην καλύτερη για τον ίδιο περίπτωση θα είναι πρώτος μεταξύ τριών ίσων. Είναι όμως μία «θυσία» που αποφάσισε να κάνει, προκειμένου να μην παραμείνουν γυμνά τα δάχτυλά του.

Φυσικά, κανένας δεν εγγυάται στον Λεμπρόν και το Μαϊάμι τον τίτλο. Λέικερς και Σέλτικς δικαιούνται από τη στιγμή που διατηρούν τον κορμό των επιτυχιών και με όπλο την ομοιογένεια να θεωρούνται-τουλάχιστον μέχρι αποδείξεως του εναντίου-φαβορί για το πρωτάθλημα. Και οι Χιτ έχουν πολλή δουλειά μπροστά τους...

Για να χωρέσουν τρία μεγάλα συμβόλαια στον προϋπολογισμό του Μαϊάμι, το ρόστερ αποψιλώθηκε και για την ώρα διαθέτει μόνο έναν παίκτη, τον (απλώς φιλότιμο) πλέι μέικερ Μάριο Τσάλμερς. Κι επειδή το μπάσκετ δεν είναι «Three on Three», οι Χιτ θα πρέπει να δημιουργήσουν με περιορισμένα οικονομικά μέσα ένα ικανό supporting cast. Χρήματα δεν έχουν να διαθέσουν πολλά, αλλά η προοπτική της κατάκτησης τίτλου σίγουρα θα αποτελέσει δέλεαρ για κάποιους «ρομαντικούς» παίκτες που θα προτιμήσουν την ελπίδα για δόξα από λίγα ή πολλά περισσότερα εκατομμύρια δολάρια.

Και βέβαια θα πρέπει να αλλάξει άρδην η αγωνιστική φιλοσοφία του Λεμπρόν και του Ουέιντ. Οι δυο τους μαζί με τον Κρις Μπος είναι καλοί φίλοι από τη Dream Team, αλλά είναι διαφορετικό να συναντώνται τα καλοκαίρια, στο All Star Game και στα 3-4 παιχνίδια των ομάδων τους, όπως έκαναν μέχρι τώρα, κι άλλο η καθημερινή «τριβή» και η αγαστή συνεργασία. Τουλάχιστον οι δύο πρώτοι έχουν μάθει να κρατούν πολλή ώρα την μπάλα στα χέρια τους και να τη δίνουν μόνο όταν δεν έχουν άλλη επιλογή, ενώ οι τελευταίες επιθέσεις ήταν σχεδόν μονίμως προσωπική τους υπόθεση. Πλέον θα πρέπει να κάνουν συμβιβασμούς και αγωνιστικές υποχωρήσεις στις οποίες δεν είχαν συνηθίσει θυσιάζοντας το «εγώ» προς όφελος του «εμείς». Από τη διάθεσή τους να ρίξουν νερό στο κρασί τους, την ικανότητα του κόουτς Έρικ Σπόελστρα να διατηρήσει τον έλεγχο της ομάδας και τη συμπλήρωση του ρόστερ από τον Πατ Ράιλι με τα κατάλληλα κομμάτια θα εξαρτηθεί αν το Μαϊάμι θα δικαιώσει τις προσδοκίες.

Απορίες, σχόλια και παρατηρήσεις στο chrobolis@yahoo.com