Τι μας δίδαξε το πρώτο διήμερο του Παγκοσμίου Κυπέλλου

Η πρώτη αγωνιστική του Παγκοσμίου Κυπέλλου ολοκληρώθηκε χωρίς κάποια εκκωφαντική έκπληξη, αλλά με αρκετές ομάδες να δείχνουν τις διαθέσεις τους και με χρήσιμα συμπεράσματα για τη συνέχεια. Ας δούμε ορισμένα από αυτά:

Γράφει από τη Μανίλα ο Χρήστος Ρομπόλης

* Όσοι εξακολουθούν να απαξιώνουν το ΝΒΑ, ας δουν πόσο ξεχωριστοί είναι οι πραγματικοί αστέρες του κορυφαίου πρωταθλήματος και στο FIBA Basketball. Από τους All Stars όπως Ντόντσιτς, SGA, Έντουαρντς, Τζάκσον, Μπράνσον, Μάρκανεν και Μάρκανεν, μέχρι τον Φοντέκιο, τον Γκίντι, τον Σρέντερ, τον Μ. Βάγκνερ, τον Ολίνικ, τον Βαλαντσιούνας, τον Μπογκντάνοβιτς και τον Βούτσεβιτς, μιλάμε για άλλο επίπεδο.



* Οι άμυνες είναι απαραίτητες, αλλά το επιθετικό ταλέντο είναι μάλλον που αυτό πλέον καθορίζει τους αγώνες ακόμη και στο μπάσκετ της FIBA: Οι νικητές στους 16 αγώνες της πρεμιέρας πέτυχαν κατά μέσο όρο 94,4 πόντους. Όχι σε 48 λεπτά όπως στο ΝΒΑ, αλλά σε 40.

* Καναδάς και Αυστραλία είναι ό,τι πλησιέστερο σε ποιότητα σε σχέση με τις ΗΠΑ. Έχοντας, δε, καλύτερους κώδικες επικοινωνίας ως ομάδες με κορμό αρκετών ετών σε αντίθεση με την Team USA που κατεβάζει συνθέσεις μιας χρήσης σε κάθε διοργάνωση, δεν αποκλείεται να έχουν τελικά ανάλογες πιθανότητες να κατακτήσουν τον τίτλο.

* Η νίκη του Καναδά επί της Γαλλίας σημαίνει ότι μία εκ των Γαλλίας (αν οι «μπλε» νικήσουν απόψε τη Λετονία) και Ισπανίας θα μείνει έξω από τα προημιτελικά. Αν, δε, οι «τρικολόρ» χάσουν απόψε, τότε η ασημένια ομάδα Ευρωμπάσκετ και Ολυμπιακών Αγώνων θα πάει στους αγώνες κατάταξης 17-32.

* Η Γερμανία είναι αυτή τη στιγμή η πληρέστερη ευρωπαϊκή ομάδα. Με λιγοστές απουσίες, κορμό από πέρσι και ενισχυμένη σημαντικά με τον Μόριτς Βάγκνερ. Κερδίσει ή χάσει από τους Αυστραλούς στο σημερινό ντέρμπι κορυφής, η Σλοβενία δύσκολα θα βάλει κάτω μία από τις δύο αυτές ομάδες στους «16» για να μπει εκείνη στα προημιτελικά. Ένας Ντόντσιτς δεν φέρνει την άνοιξη.

* Είναι μεγάλο κρίμα για την Ελλάδα να έχει τόσες απουσίες. Το μονοπάτι προς την οκτάδα κι ακόμη παραπέρα φέτος ήταν στρωμένο για μεγάλα πράγματα, αν η Εθνική ομάδα ήταν όσο πλήρης πέρσι. Με Γιάννη, Σλούκα, Καλάθη, Μήτογλου και λοιπούς (ο υπογράφων θα προτιμούσε το πολυεργαλείο Γουόκαπ από τον εκτελεστή Ντόρσεϊ), ο δρόμος για την τετράδα θα ήταν απόλυτα βατός και ένα μετάλλιο ή έστω απευθείας εισιτήριο για τους Ολυμπιακούς στο Παρίσι ένας ρεαλιστικότατος στόχος. Με υποθέσεις όμως δεν πας πουθενά και ούτως ή άλλως απουσίες έχουν και οι άλλοι… Ας είναι, θα παλέψουμε με όσους είναι εδώ και παλεύουν με όσες δυνάμεις διαθέτουν (και βάλε) και… όπου μας βγάλει.



* Το ματς με τη Νέα Ζηλανδία δεν είναι καθόλου εύκολο. Κι ας μην έχει τον Στίβεν Άνταμς ή τους αδερφούς Γουέμπστερ. Σκληρή ομάδα, που την ένιωσε στο πετσί της και ολάκερη Team USA. Θα μας… τραμπουκίσουν με «Χάκα», θα μας δείρουν και θα πρέπει να απαντήσουμε αναλόγως και να διαχειριστούμε την πίεση του «πρέπει». Εμφάνιση ανάλογη του Σαββάτου με την Ιορδανία ενδεχομένως να μην φτάνει.

* Το τουρνουά έχει και «μαύρα άλογα». Μη σας εκπλήξει αν δείτε τη Δομινικανή Δημοκρατία του Τάουνς, την ελλιπή Λιθουανία ή το υποτιμημένο Μαυροβούνιο στους «8». Εμείς, πάλι, έχουμε ακόμη μια κρυφή ελπίδα για την Ελλάδα. Ας φύγει το βάρος της πρόκρισης στους «16» και κατόπιν τα βαρίδια θα τα έχουν οι άλλοι.

* Το επίπεδο διαιτησίας εξακολουθεί να μην πορεύεται παράλληλα με την κλάση των παικτών. Υπάρχει ένδεια καλών διαιτητών και ισχυρών προσωπικοτήτων, με εξόφθαλμα λάθη και ακατανόητες αποφάσεις.

* Καταπληκτικός λαός οι Φιλιππινέζοι και όχι μόνο επειδή είναι φουλ μπασκετικοί. Παρά την ανέχεια που έχουν οι περισσότεροι, είναι μονίμως με το χαμόγελο στα χείλη, άκρως εξυπηρετικοί και απολαμβάνουν αυτό που ζουν στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Μπορεί να κουράζεσαι να λες 10-15 φορές καλημέρα από την πόρτα του δωματίου του ξενοδοχείου σου μέχρι το γήπεδο, αλλά βγαίνει από την καρδιά τους και σου φτιάχνει τη διάθεση.