Συνέντευξη στην επίσημη ιστοσελίδα της Euroleague έδωσε ο προπονητής της Χίμκι, Γιώργος Μπαρτζώκας, ο οποίος μίλησε για τα παιδικά του χρόνια, το ύψος του που τον οδήγησε στο μπάσκετ, τους συνεχείς τραυματισμούς που τον ανάγκασαν να εγκαταλείψει πρόωρα την καριέρα του σαν παίκτης μπάσκετ και την προπονητική που του έδωσε ελπίδα και τον κράτησε κοντά στη μεγάλη του αγάπη.
Αναλυτικά τα όσα δήλωσε ο 53χρονος προπονητής:
«Άρχισα να παίζω μπάσκετ ως παιδί στο Μαρούσι από την ηλικία των 9 χρόνων. Ήμουν ψηλότερος από τους συμμαθητές μου και όπως συμβαίνει πάντα κάποιος τύπος μου είπε " Γιατί δεν παίζεις μπάσκετ;". Έτσι το προσπάθησα και ήμουν αρκετά καλός για να συνεχίσω και μέρα με την μέρα το μπάσκετ έγινε το πάθος μου».
«Πάντα έπαιζα ποδόσφαιρο, γιατί αυτό ήταν το νούμερο 1 άθλημα στη χώρα την εποχή. Κάποια στιγμή ψήλωσα πολύ για το ποδόσφαιρο, αλλά είχα το κατάλληλο μέγεθος για το μπάσκετ Σε ένα περιβάλλον που πετυχαίνεις και καθένας είναι ικανός να το δει, αισθάνεσαι σημαντικότερος, νιώθεις καλά. Μέρα με την μέρα το είδα να συμβαίνει. Για παράδειγμα, με έβαλαν αμέσως στην αρχική πεντάδα λόγω του ύψους και της αθλητικής ικανότητας, παρά το γεγονός ότι δεν γνώριζα σχεδόν τίποτα για το μπάσκετ. Αυτό με βοήθησε να νιώσω άνετα».
«Σε νεαρή ηλικία είχα πολλούς προπονητές, ένας ήταν ο μέντορας όλων μας εκείνη την εποχή. Ήταν μαζί μας όλη την μέρα και μας έκανε να αγαπήσουμε το μπάσκετ Είχε μεγάλη επιρροή. Με επηρέασαν και τα παιδιά στην γειτονιά βέβαια επειδή παίζαμε μαζί μπάσκετ. Στα 16 μου, με έβαλαν στην πρώτη μου ομάδα, το Μαρούσι, όπου έπαιζαν τα δύο ινδάλματά μου, ο Νίκος Δαρίβας και ο Δημήτρης Φωσσές. Ήταν θρύλοι στο Μαρούσι, τους έβλεπα από παιδί. Είχα την ευκαιρία να παίξω με τον πρώτο, όμως ο Φωσσές είχε φύγει για τον Πανιώνιο έναν χρόνο νωρίτερα».
«Οι γονείς μου δεν με υποστήριζαν, πίστευαν ότι το μπάσκετ θα "τρώει" χρόνο από την μόρφωσή μου. Είχα όμως την ευκαιρία να πάω στο πιθανώς καλύτερο λύκειο της Αθήνας, με αποτέλεσμα να είμαι καλός και στις σπουδές και στο μπάσκετ, ώστε στην συνέχεια να πάω σε ένα μεγάλο πανεπιστήμιο. Νομίζω και τα δύο με βοήθησαν πολύ στην καριέρα μου, αλλά η προπονητική δεν είναι το μοναδικό πράγμα στην ζωή μου».
«Μικρός ήμουν πολύ ικανός για το ύψος μου. Ήμουν αθλητικός, από τα 13 μου μπορούσα να καρφώσω. Όλα τα παιδιά εντυπωσιάζονταν από αυτό. Εμένα όμως μου άρεσε περισσότερο να πασάρω. Ακόμα και τώρα η πάσα μου αρέσει περισσότερο από οτιδήποτε. Αυτό το στοιχείο εκτιμώ περισσότερο από ένα όμορφο κάρφωμα, την έξυπνη και εντυπωσιακή πάσα. Κάθε χρόνο προσπαθώ να χτίσω ομάδες με αυτό το χαρακτηριστικό, με παίκτες που θα μπορούν να μοιράσουν τη μπάλα και το παιχνίδι».
«Ως παίκτης είχα πολλούς σημαντικούς τραυματισμούς, επεμβάσεις στα γόνατα από τα 21 μου. Στα 28 αποφάσισα να σταματήσω να παίζω μπάσκετ μετά από τρεις ή τέσσερις σοβαρές εγχειρήσεις. Ήταν σαν την πρώτη μου κηδεία, ήταν τρομερό το συναίσθημα. Αντιμετώπισα την κατάθλιψη, όμως μέρα με τη μέρα αντιλήφθηκα πως δεν μπορούσα να αγωνιστώ σε υψηλό επίπεδο εξαιτίας των πόνων, των επεμβάσεων και των θεραπειών. Ήρθε η προπονητική και μου έδωσε ελπίδα, γιατί μπορούσα να μείνω κοντά στο άθλημα από ένα διαφορετικό πόστο».
«Από τα 20 προπονούσα παιδικές ομάδες, ακόμα και όταν ήμουν παίκτης. Στα 28 μου χρόνια έγινα προπονητής σε μία μικρή ομάδα στην Αθήνα και για πολλά χρόνια συνέχισα έτσι. Πάντα το έβλεπα σοβαρά, παρά το γεγονός πως το επίπεδο δεν ήταν υψηλό. Ήταν το πάθος μου. Αγαπώ το μπάσκετ. Μέχρι και τώρα μπορώ να δω 3-4 αγώνες την ημέρα».
«Όλα αυτά τα παιδιά που έπαιζαν μαζί μου τότε στο Μαρούσι, είμαστε ακόμη μαζί και όταν υπάρχει η δυνατότητα συναντιόμαστε. Είναι φίλοι μίας ζωής από την γειτονιά και δεν ήμασταν καν συμμαθητές. Πήγαινα σε άλλο σχολείο, αλλά στην γειτονιά ήμασταν φίλοι και το μπάσκετ ήταν πάντα το βασικό στοιχείο στην ζωή μας».
Επιμέλεια: Δημήτρης Παπαδήμας
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
