Βασιλόπουλος: «Ήθελα σαν τρελός να παίξω»

Η πρώτη συμμετοχή του Παναγιώτη Βασιλόπουλου σε φάιναλ φορ Ευρωλίγκας δεν ήταν και η πιο ευχάριστη για τον Έλληνα διεθνή φόργουορντ του Ολυμπιακού, που δεν κατάφερε να «ιδρώσει» ούτε λεπτό στο Βερολίνο, ώστε να βοηθήσει την ομάδα του να κατακτήσει την, όσο πιο δυνατόν καλύτερη θέση, στη διοργάνωση, λόγω τραυματισμού. Ο ίδιος ο παίκτης μίλησε στο προσωπικό του blog στην Ευρωλίγκα για την εμπειρία του από τη γερμανική πρωτεύουσα και για το πρόβλημα που αντιμετώπισε με τη μέση του.

Αναλυτικά:

«Κανονικά, θα έπρεπε τώρα να σας γράφω τις εντυπώσεις μου από το παιχνίδι και πως θα ένιωθα παίζοντας ένα τέτοιο ματς, έναν αγώνα που το ονειρεύομαι, από όταν ξεκίνησα να παίζω μπάσκετ και καθόμουν συνέχεια στην τηλεόραση για να δω τα φάιναλ φορ. Αλλά, είπα να κάνω κάτι διαφορετικό και να ξεκινήσω από το προηγούμενο βράδυ και την προετοιμασία μας για το παιχνίδι, προτού πάω στην 1η Μαΐου.

Μπαίνουμε, που λέτε, στο καταπληκτικό γήπεδο, που είναι χαρά κάθε αθλητή να παίζει σε τέτοιες εγκαταστάσεις. Κάνουμε προπόνηση και, ενώ κυλάνε όλα ομαλά-, αν και νιώθω κάποιες μικρές ενοχλήσεις- δε θεωρούσα ότι ήταν κάτι τέτοιο ικανό για να με σταματήσει να παίξω…Λάθος!!! Και όμως γίνεται… ΠΩΣ; Με έναν τρελό πόνο στη μέση μου, πράγμα που με έκανε να μην μπορώ να καθήσω στη θέση του λεωφορείου, αλλά ούτε όρθιος.

Το χειρότερο, βέβαια, ήταν ότι την επόμενη ημέρα το πρωί και, εφόσον, είχε προηγηθεί ένα επεισοδιακό βράδυ με εμένα και τον Γιάννη να κάνουμε ενέσεις για να ηρεμήσουμε, εγώ από τον πόνο και ο Γιάννης από τον πυρετό, γιατί είχε φτάσει 40!!! Και άλλαζε συνεχώς μπλούζες, επειδή ίδρωνε, οπότε η ώρα έχει πάει αισίως 7 και, ενώ ηρέμησε κάπως ο δικός μου πόνος και ο Γιάννης είχε κάνει μούσκεμα μέχρι και το στρώμα, δεν μπορούσαμε να κοιμηθούμε και βάλαμε να ακούσουμε λίγο μουσική για να ηρεμήσουμε.

Εγώ άκουγα από πιο πριν, γιατί δεν ήθελα να τον ξυπνήσω, καθώς προσπαθούσε να κοιμηθεί. Μου είχε κολλήσει ένα τραγούδι της Μαρινέλας, το «άμα δείτε το φεγγάρι», λες και δεν ήθελα να έρθει η ημέρα και να έχω περισσότερο χρόνο για να γίνω, όσο το δυνατόν καλύτερα για να παίξω… Αλλά… Γιατί, να υπάρχει πάντα ένα αλλά, το οποίο σχεδόν ποτέ δεν είναι καλό;

Και έρχεται η ημέρα του αγώνα. Και το πρωί, πηγαίνοντας στο γήπεδο, πονούσα τόσο πολύ, που αναγκάστηκα να ξαπλώσω στον διάδρομο του λεωφορείου για να ηρεμήσω…Όταν φτάσαμε, έμεινα συνεχώς στα αποδυτήρια, αφού δεν μπορούσα να βγω καθόλου έξω και δεν ένιωθα καθόλου το αριστερό μου πόδι, που είχε μουδιάσει και, φυσικά, ο Γιάννης εκεί, προσπαθώντας να σταθεί στο ύψος του, με τον πυρετό να τον έχει κάνει κομμάτια.
Οπότε καταλαβαίνετε τι γινόταν στο δωμάτιο!!! Έναν κόκκινο σταυρό έπρεπε να βάλουμε για να θυμίζουμε νοσοκομείο.

Και, φυσικά, γίνεται το παιχνίδι και εγώ είμαι δύο φορές χαμένος, γιατί ούτε έπαιξα, αλλά και η ομάδα έχασε.
Σε αυτό το σημείο, είχα αφήσει το κείμενο, όταν έπρεπε να πάω για θεραπεία και γυρίζοντας, έχω ενημερωθεί ότι ο Μπουρούσης είναι στην καλύτερη πεντάδα της Ευρωλίγκας. Μακάρι όλη η ζωή του να είναι γεμάτη με τέτοιες χαρές…
Συνεχίζω, λοιπόν… Είμαι στην άκρη του πάγκου, παρακολουθώντας το παιχνίδι. Να νιώθω "σαν θηρίο στο κλουβί" και να μην μπορώ να κάνω τίποτα για να βοηθήσω την ομάδα μου.

Και μία να ακούμε συνεχώς μουσική, που είναι κάτι σαν διεγερτικό, την ώρα που ετοιμάζομαι να παίξω. Μου ερχόταν στο μυαλό ένα τραγούδι των Μetallica, που είναι ένα από τα αγαπημένα μου, το «nothing else matters» και το πως ξεκινάει. Αλλά και ότι λέει στους στίχους του (για όσους δεν το ξέρουν ας το ακούσουν, θα καταλάβουν), για τους πολλούς που δεν γνωρίζουν και δε νοιάζονται για το τι κάνουν και τι λένε για πράγματα που δεν ξέρουν… Εγώ, όμως, ξέρω και αυτό έχει σημασία…

Δυστυχώς, χάσαμε μία καλή ευκαιρία να πάρουμε την πρόκριση και να δείξουμε ότι αξίζαμε. Γιατί, όντως, αξίζαμε και μπορούσαμε να διεκδικήσουμε τον τίτλο. Κάποιοι μου είπαν ότι το χαρίσαμε. Εμείς δεν είχαμε κάτι στα χέρια μας για να το χαρίσουμε. Χαρίζεις κάτι που σου ανήκει και, σε εμάς, δεν ανήκει ακόμα τίποτα.

Σας έχω πει ότι ποτέ δε δίνω υποσχέσεις, γιατί θέλω να είμαι σίγουρος ότι θα τις τηρήσω. Είχα υποσχεθεί σε ένα άτομο που αγαπώ πολύ ότι θα το κάνω από τη Δευτέρα του Πάσχα, αλλά δεν πρόλαβα, γιατί με έπιασε η μέση μου…

Εδώ είναι που λένε, μην κάνεις σχέδια για τη ζωή, γιατί δεν ξέρεις η ζωή τι σχέδια έχει για εσένα.
Και για να ολοκληρώσω την υπόσχεσή μου θα σας πω: Ότι δε θα υπάρχει μία μέρα, που δε θα κάνω κάτι για να γίνω ακόμα καλύτερος και όχι μόνο φέτος, αλλά και τα υπόλοιπα χρόνια…

Θα δείτε… Και να ξέρετε ότι δε μου αρέσουν τα μεγάλα λόγια, αλλά οι πράξεις».

Επιμέλεια: Παναγιώτης Βλαχαδάμης