«Ευτυχώς ήρθα στον ΠΑΟ!»

Απόλυτα ευχαριστημένος από την επιλογή του να μεταγραφεί στον Παναθηναϊκό, τόνισε o Σαρούνας Γιασικεβίτσιους σε συνέντευξη που παραχώρησε στην εφημερίδα Sportday. Ο Λιθουανός σταρ μίλησε για τις πρώτες του εντυπώσεις στο «τριφύλλι», καθώς επίσης για την εμπειρία του στο NBA, τον Πίνι Γκέρσον αλλά και την αγάπη του για το τένις που παραλίγο να μας στερήσει τη δυνατότητα να τον δούμε στα ελληνικά γήπεδα. Διαβάστε ακόμη τι έγινε στη χθεσινή, γεμάτη φιλικά ημέρα για τις ομάδες της Α1, με τον Παναθηναϊκό να ολοκληρώνει τις υποχρεώσεις του, την Παρασκευή και παράλληλα να κατακτά το τουρνουά της Κύπρου στη Λεμεσό μετά την επικράτησή του επί της Χάποελ με 98-96.

Αναλυτικά η συνέντευξη του Σάρας στη Sportday και τη Νίκη Μπάκουλη

«Σημασία έχει η ομάδα»

Το 2004 είχε δηλώσει ότι θα ήθελε να συνεργαστεί με τον Ομπράντοβιτς. «Πάντα θες να δουλέψεις με ανθρώπους που είναι έξυπνοι. Είναι πολύ νωρίς να πω κάτι παραπάνω. Η πρώτη εντύπωση είναι πως πρόκειται για ευθύ τύπο. Σου λέει 20 "μπράβο" στη σειρά, αν έχεις κάνει 20 καλά πράγματα. Αν κάνεις ένα λάθος θα σ’ το πει, όπως θα σου το πει αν κάνεις και πέντε λάθη στη σειρά. Είναι δίκαιος και ευθύς, στοιχεία που σέβομαι». Εφυγε ως κάτοχος του τριπλ κράουν με ριπίτ στην Ευρωλίγκα και ήρθε να υπερασπιστεί το τριπλ κράουν και να επιδιώξει το ριπίτ. «Ολα αυτά είναι πολύ μακριά. Δεν αξίζει να μιλάμε ακόμα για τέτοια πράγματα. Κάθε χρονιά είναι διαφορετική. Και αυτή τη στιγμή ξεκινάω από το μηδέν. Γνωριζόμαστε μεταξύ μας ως ομάδα, περνάμε ώρα μαζί. Η Νο1 προτεραιότητά μου είναι να ενσωματωθώ. Υπάρχει εκπληκτική ατμόσφαιρα και όλοι είναι χαρούμενοι. Υποστηρίζουν ο ένας τον άλλον. Σκεφτείτε λοιπόν πως έχουν κερδίσει τρεις τίτλους και ότι εγώ ήρθα πριν από μια εβδομάδα. Προέχει να γίνω μέλος του γκρουπ. Γιατί αυτό που έχει σημασία είναι η ομάδα. Ολοι ξέρουν πως στο ευρωπαϊκό μπάσκετ νικά το καλύτερο σύνολο όχι το καλύτερο όνομα. Πόσω μάλλον οι φανέλες από μόνες τους».

«Ο Παναθηναϊκός τα έχει όλα»

Οταν εμφανίστηκε στη ζωή του ο Παναθηναϊκός, υπήρχαν κι άλλοι... διεκδικητές. Για παράδειγμα η Μπαρτσελόνα, «που είναι σπίτι μου. Ετσι νιώθω κάθε φορά που πηγαίνω εκεί. Θα είναι πάντα σημαντική για μένα. Προσπαθήσαμε να γίνει κάτι, αλλά δεν "δούλεψε" και ήρθε ο ΠΑΟ. Που έχει τα πάντα. Ο,τι μπορείς να θελήσεις. Είναι μια μεγάλη ομάδα, σε μια όμορφη πόλη, με παράδοση, εμπειρίες, τα πάντα». Η εικόνα από το αεροδρόμιο είναι πρόχειρη. Ανάλογη θα είναι και στα εντός έδρας παιχνίδια. Νιώθει μήπως κάποια πίεση; «Είναι πολύ ωραία η εμπειρία να παίζεις σε γεμάτα γήπεδα, με τρελές ατμόσφαιρες και να έχεις τη μεγαλύτερη δυνατή υποστήριξη. Δεν με ενοχλεί. Ούτε με πιέζει. Γιατί εγώ πιέζω πάρα πολύ τον εαυτό κάθε μέρα. Οταν πας σε ομάδα σαν τον Παναθηναϊκό, ξέρεις πως υπάρχουν απαιτήσεις. Γνωρίζω τι γίνεται. Τα έχω ξαναζήσει. Και στη Μακάμπι θέλαμε να νικάμε σε κάθε ματς. Ξέρεις πως δεν γίνεται να τα πάρεις όλα. Τουλάχιστον όμως προσπαθείς με όλες σου τις δυνάμεις».

«Δεν πιστεύω στις συμπτώσεις»

Οταν λέει ο Ομπράντοβιτς πως «είναι έξυπνος παίκτης. Ξέρει πώς να ενσωματωθεί γρήγορα», εσείς να έχετε στο μυαλό σας ότι από την πρώτη κιόλας μέρα ήξερε πώς θα πάει από το ξενοδοχείο όπου διαμένει στο ΟΑΚΑ για προπόνηση. Με το δικό του αυτοκίνητο. «Ερχομαι από τα 13 στην Ελλάδα. Ξέρω τους δρόμους». Οι λόγοι των επισκέψεων ήταν δύο: κατ’ αρχάς οι υποχρεώσεις με ομάδες (σε συλλογικό και εθνικό επίπεδο) και μετά... η προσωπική τέρψη. Σε απλά ελληνικά, οι διακοπές. Ο ίδιος εξηγεί πως «όλες οι μεγάλες διοργανώσεις είναι πάντα, όχι πάντα, αλλά σε πάρα πολλές περιπτώσεις, στην Ελλάδα. Ερχομαι πάρα πολλά χρόνια. Πάντα μου άρεσε η Αθήνα, γιατί συνήθως εδώ ερχόμουν για ματς. 'Η για διακοπές». Ηταν μήπως το κάρμα του κάποια μέρα να παίξει και στην Ελλάδα; «Δεν πιστεύω στις συμπτώσεις. Πάντα μου άρεσε η χώρα και με κάποιον τρόπο έτυχε να συνεχίσω εδώ την καριέρα μου. Ηταν σωστή η κατάσταση που είχε δημιουργηθεί. Η πλέον κατάλληλη». Πράγμα που μεταφράζεται ως εξής: «Πρόκειται για εξαιρετικό σύλλογο, πολύ μεγάλη ομάδα. Ενα εκπληκτικό μέρος για να παίξεις. Από όλες τις απόψεις. Καλώς εχόντων των πραγμάτων, όλα θα λειτουργήσουν σωστά».

«Χρωστώ ένα "ευχαριστώ" στον κόσμο»

Κάτι είχε υποψιαστεί για την παρουσία κόσμου κατά την άφιξή του στην Ελλάδα. Ομολογεί όμως ότι «σε καμία περίπτωση δεν περίμενα αυτό που είδα! Στην αρχή ήταν όλα πάρα πολύ ωραία. Αλλά σε κάποιο σημείο ένιωσα και λίγο φοβισμένος». Οι πληροφορίες αναφέρουν ότι ο μάνατζέρ του έψαχνε... μέρος να κρυφτεί μέσα στο τζιπ που τους μετέφερε από το «Ελ. Βενιζέλος» στο κεντρικό ξενοδοχείο. «Και εκείνος στην αρχή έλεγε «τι ωραία που είναι» και «πόσο μεγάλο είναι το πλήθος». Πέντε λεπτά αργότερα έλεγε «πάμε να φύγουμε γρήγορα από εδώ. Εχει αρχίσει να γίνεται επικίνδυνο». Τους χρωστώ φυσικά ένα μεγάλο "ευχαριστώ". Ηταν εκπληκτικοί».

«Ζω τη ζωή μου όπως θέλω»

Είμαστε παθιασμένοι ως λαός, όπως θα έχει καταλάβει από τις άπειρες επισκέψεις του σε γήπεδα και τουριστικά θέρετρα. «Οπως σε όλα τα πράγματα, έτσι και στο μπάσκετ αυτό που μετράει περισσότερο απ’ όλα είναι το αποτέλεσμα». Και σε αυτό έχει επικεντρωθεί. Επειδή όμως έχει και μια πρότερη ελαφρώς αρνητική εμπειρία για το πού μπορεί να φτάσει ο κόσμος, παρακολουθώντας στενά το αντικείμενο της λατρείας του, λέει: «Πάντα είναι ωραίο να σου δείχνουν οι φίλαθλοι την αγάπη τους. Μέχρις ενός σημείου. Εκεί που σκέφτεσαι δύο φορές για το αν πρέπει να βγεις έξω και να πας σε ένα δημόσιο χώρο, τότε είναι που προκύπτει ζήτημα. Βέβαια, στο διά ταύτα, εγώ πάντα πηγαίνω όπου θέλω να πάω. Και ζω τη ζωή μου όπως θέλω. Οσο πιο φυσιολογικά μπορώ. Τουλάχιστον προσπαθώ. Σκέφτομαι πως ό,τι είναι να συμβεί, θα συμβεί. Ομολογώ ωστόσο ότι υπήρξαν στο Τελ Αβίβ 2-3 μέρη που απέφευγα να επισκεφτώ, γιατί ήξερα... τι με περιμένει». Γενικότερα, όμως, στο μυαλό του υπάρχει ο εξής προσανατολισμός: «Δεν αφήνω τους άλλους να ελέγχουν τη ζωή μου. Τη ζω με τον τρόπο που θέλω εγώ».

«Παραλίγο τενίστας»

Στην Αμερική πρωτοπήγε για σπουδές. «Για να συνδυάσω το σχολείο με το μπάσκετ». Οσο έπαιζε στο Μέριλαντ σπούδαζε και πολιτικές επιστήμες. Με θέμα την Ευρώπη. «Βέβαια, κάναμε τα πάντα». Πτυχίο πήρε; «Οχι ακόμα. Αλλά θα το πάρω σίγουρα». Ετσι, θα ικανοποιήσει και τους γονείς του, που του έδειξαν τον δρόμο για... ένα καλύτερο αύριο. Απ’ όλες τις απόψεις. «Ηταν η ιδανικότερη επιλογή να φύγω στις ΗΠΑ, για να παίξω καλό μπάσκετ και να πάω κολέγιο. Ηταν αυτό που ήθελαν οι γονείς μου. Να σπουδάσω. Η χώρα μου μόλις είχε ανεξαρτητοποιηθεί και η κατάσταση δεν ήταν σταθερή. Ολα λοιπόν μου έδειχναν πως έπρεπε να πάω στην Αμερική». Πότε προέκυψαν οι ενδείξεις ότι το μπάσκετ θα γίνει το επάγγελμά του; «Από τα 6 που ξεκίνησα το μπάσκετ. Ημουν τρελός γι’ αυτό. Ακόμα είμαι. Το εκπληκτικό είναι το πώς εξελίχθηκαν τα πράγματα. Δεν το περίμενα πως θα ζήσω ό,τι έχω ζήσει». Υπήρξε μια φορά που σκέφτηκε να εγκαταλείψει. «Στα 15-16. Είχα ερωτευτεί το τένις. Ηθελα να τα παρατήσω για να ασχοληθώ αποκλειστικά με αυτό. Ο πατέρας μου όμως με έπεισε να μην το κάνω. Δεν υπήρχε μεγάλη παράδοση στο τένις στη Λιθουανία». Μπορούσε όμως να γίνει ο πρώτος του είδους; «Μπα, δεν υπήρχε παράδοση κι έτσι έμεινα στο μπάσκετ. Το αγάπησα όμως το τένις».

«Ο κόουτς που μου άλλαξε την καριέρα»

Αρκετοί είναι οι προπονητές με τους οποίους έχει συνεργαστεί. Εκείνος όμως που «μου άλλαξε την καριέρα» ήταν «ο Σμάγκο Σάγκατιν. Ηταν η πρώτη φορά που συνεργάστηκα με έναν all around προπονητή. Που ασχολείται και με την ομαδική δουλειά, αλλά και με την προσωπική βελτίωση. Ηταν το καλύτερο πράγμα που μου συνέβη σε εκείνη την ηλικία. Κατά κάποιον τρόπο το προγραμμάτισα να συμβεί. Εγώ επέλεξα να συνεργαστώ με αυτόν τον δάσκαλο. Είχαν πάει πολλοί παίκτες και είχαν βελτιωθεί. Πολύ. Είπαμε λοιπόν με τον μάνατζέρ μου να πάω και εγώ στην Ολίμπια. Και αν όλα πήγαιναν καλά, να γίνω και εγώ καλός παίκτης. Ομολογώ ωστόσο πως κάποιες φορές ήταν... κόλαση το να σε προπονεί. Κάτι που συμβαίνει με όλους τους μεγάλους προπονητές». Η μετάβασή του στην Μπαρτσελόνα είχε διαφορετικό υπόβαθρο. «Εκεί πας για να φέρεις άμεσα αποτελέσματα. Δεν έχουν χρόνο για να δουλέψουν πάνω στην ατομική βελτίωση των παικτών. Υπάρχουν δύο επίσημα παιχνίδια την εβδομάδα κορυφαίου επιπέδου και πρέπει να δίνεις αποτέλεσμα. Το ίδιο ισχύει και για τη Μακάμπι».

«Δώδεκα αδέλφια»

Είναι ο «Πίνχας» καλός φίλος; «Καλός είναι ο φίλος που περνάς πολλές ώρες και καταστάσεις μαζί του. Ο Γκέρσον είναι φίλος μου. Δεν ξεχνώ τι κάναμε με τη Μακάμπι. Αυτά τα δύο χρόνια ήταν τα καλύτερα της καριέρας μου, αν όχι της ζωής μου». Και αυτό γιατί «η ατμόσφαιρα γενικά ήταν πολύ φιλική. Ημασταν 12 αδέλφια που κάναμε τα πάντα μαζί. Παλεύαμε όλοι για έναν κοινό σκοπό. Τρώγαμε μαζί, πηγαίναμε στην ντίσκο μαζί, παίζαμε μαζί, περνούσαμε πολλές ώρες μαζί με τις οικογένειές μας. Η ατμόσφαιρα ήταν εκπληκτική και τα συναισθήματα απερίγραπτα. Βεβαίως, υπήρχε και το ταλέντο που μας ένωνε».

«Δεν θέλω να ξέρω»

Ο επίλογος γράφτηκε από τον ίδιον τον Σάρας, όταν τον ρωτήσαμε αν έχει τύχει να κάνει ποτέ IQ τεστ, δεδομένου ότι έζησε πολλά χρόνια σε μια χώρα που έχει έμβλημα τις εξετάσεις. Και φυσικά όλοι όσοι αναφέρονται σε αυτόν υμνούν την εξυπνάδα του. «Οχι. Δεν έτυχε. Μάλλον δεν υπάρχει λόγος. Αλλωστε είδες πόσο σκ... τα έκανα με κάποιες ερωτήσεις που αφορούσαν το ΝΒΑ. Αν τώρα όντως έκαναν στις ΗΠΑ συνεχώς εξετάσεις, δεν θέλω να ξέρω τα αποτελέσματα που θα είχαν οι περισσότεροι παίκτες».

«Στο ΝΒΑ είσαι... σαν στρέμμα γης»

Διαβάζαμε τα άπαντα για τη ζωή του, την καριέρα του και το ενδεχόμενο να τον δούμε στο ελληνικό πρωτάθλημα από την αρχή του καλοκαιριού έως το τέλος του. Μεταξύ αυτού του διαστήματος υπήρξαν και κάποιες δικές του δηλώσεις, που αρνείτο... κάθε ανάμειξη. Τελικά ποια ήταν η πραγματική διάρκεια της υπόθεσής του; «Πραγματικά συνέβη κάτι στο τέλος του Ευρωμπάσκετ, όταν ήταν προφανές για μένα πως δεν θα ήταν υγιής η κατάσταση στο Γκόλντεν Στέιτ. Δεν ήθελα πια να μείνω στους Ουόριορς. Μάθαινα τις κινήσεις τους μέσω του μάνατζέρ μου και είχα καταλάβει ότι δεν θα άντεχα άλλη μια χρονιά. Δεν είχαν την παραμικρή ιδέα τι θα κάνουν με μένα. Αν θα με κρατήσουν, αν με υπολογίζουν για το παιχνίδι τους ή αν θέλουν να με ανταλλάξουν τον Νοέμβριο, ίσως τον Δεκέμβριο ή κάποια άλλη στιγμή. Τότε άρχισα να σκέφτομαι πραγματικά σοβαρά την επιστροφή μου στην Ευρώπη, ενώ πριν προσανατολιζόμουν στο να δοκιμάσω άλλη μια σεζόν στο ΝΒΑ». Οχι όμως και στο Γκόλντεν Στέιτ. «Ενδιαφερόμουν να γίνω ανταλλαγή. Να πάω σε μια καλύτερη κατάσταση». Αυτό που κατάλαβε ζώντας εκ των έσω την κατάσταση είναι ότι «στο ΝΒΑ θεωρούν πως είσαι ιδιοκτησία τους. Οτι μπορούν να σε κάνουν ό,τι θέλουν. Να σε κρατήσουν ή να σε πουλήσουν. Σαν ένα στρέμμα γης. Κάνουν τα πράγματα με τον δικό τους τρόπο. Μιλάνε για τις ομάδες σαν να είναι καθαρά επιχειρήσεις. Κάποιοι ιδιοκτήτες δίνουν εντολές για τα χρήματα που θέλουν να βγάλουν ή να μη χάσουν. Για εκείνους είναι μια δουλειά σαν όλες τις άλλες επιχειρήσεις που έχουν. Διοικούν τα πάντα με τον ίδιο τρόπο». Συνήθως όμως προωθείς το καλό προϊόν, αυτό που θα πουλήσει. Δεν το θάβεις. «Εξαρτάται πάντα από το τι πουλάει. Δεν ξέρω. Κάποιοι άνθρωποι έχουν πολύ μεγάλη δύναμη πάνω στους κόουτς. Επίσης, υπάρχει το ενδεχόμενο να μη σε συμπαθεί ο προπονητής σου. Ετσι λειτουργεί το πράγμα. Μόνο τις ανταλλαγές να δείτε, καταλαβαίνετε πως στην πραγματικότητα ανταλλάσσουν χρήματα, παίκτες με το ίδιο ποσό στα συμβόλαια. Οχι βάσει ποιότητας. Τους ενδιαφέρει να μην έχουν έλλειμμα. Είναι πολύ περίεργη κατάσταση».

«Πάντα πρέπει να δοκιμάζεις»

Ηταν τελικά και στη δική του περίπτωση, όπως και στου Βασίλη Σπανούλη, οι υποσχέσεις που δόθηκαν και δεν τηρήθηκαν το πρόβλημα; «Ο μεγαλύτερος λόγος που διάλεξα την Ιντιάνα ήταν ότι από τις 45 ημέρες που προσπαθούσα να σκεφτώ πού θέλω να πάω στο ΝΒΑ, τις 40 είχα μιλήσει στο τηλέφωνο με τον Ρικ Καρλάιλ. Μου έλεγε τι σκέφτεται για το δικό μου παιχνίδι, πώς οραματίζεται τα πλέι της ομάδας. Οταν είπα το "ναι" και πήγα εκεί, διαπίστωσα πως συνέβαιναν ακριβώς τα αντίθετα. Μου είχε μιλήσει για πολλά πικ εν ρολ και γρήγορο ρυθμό. Για πράγματα δηλαδή, που μου αρέσει να κάνω. Ε, δεν έγινε τίποτα από αυτά. Ποτέ δεν μας έκανε να τρέξουμε. Αντιθέτως, μείωνε συνεχώς την ταχύτητα». Ουδέποτε, όμως, διαμαρτυρήθηκε. Ούτε γκρίνιαξε. Στην ομάδα ή στα ΜΜΕ. «Πάντα προσπαθείς να κάνεις τα πράγματα να λειτουργήσουν. Και για κάποιο καιρό λειτουργούσαν. Η περίπτωσή μου δεν ήταν σαν του Βασίλη, που δεν έπαιζε. Είχα χρόνο συμμετοχής πάνω από 20 λεπτά κατά μ.ό. στο πρώτο τρίμηνο της πρώτης σεζόν. Και στο πρώτο τρίμηνο της δεύτερης. Ηταν όμως διαφορετικό». Τώρα που έχει κάνει το επόμενο βήμα κρίνει ότι «ήταν χρήσιμη εμπειρία. Και στην τελική πάντα πρέπει να δοκιμάζεις. Δοκίμασα λοιπόν. Και τα πράγματα ήταν διαφορετικά απ’ ό,τι τα περίμενα ή μου είχαν πει. Πλέον ξέρω τη λίγκα από μέσα. Αυτό είναι εν τέλει το πιο σημαντικό. Τότε δεν ήξερα. Προσπαθούσα να μάθω πληροφορίες, μάζεψα όσες περισσότερες μπορούσα, επί ενάμιση μήνα ασχολήθηκα αποκλειστικά με αυτό, για να κάνω τη σωστή επιλογή. Τελικά έκανα τη λάθος». Αν γύριζε τον χρόνο πίσω «θα προτιμούσα να παίξω κάπου αλλού. Στο Πόρτλαντ ή το Τορόντο. Ακόμα και στο Κλίβελαντ». Θα επέστρεφε; «Ποτέ δεν λέω ποτέ. Δηλαδή, υπάρχουν κάποια πράγματα, πολύ συγκεκριμένα που λέω "ποτέ". Προσπαθώ όμως γενικά να είμαι ανοιχτός και να μη μετανιώνω αργότερα γι’ αυτά που λέω».

«Ηλπιζα ότι κάτι θα άλλαζε»

Σε τηλεφωνική επικοινωνία που είχαμε με τον Σμάγκο Σάγκατιν μας είχε πει πως «ο Σάρας ήταν δυστυχισμένος στο ΝΒΑ». «Στο Γκόλντεν Στέιτ όντως ήμουν δυστυχισμένος. Στην Ιντιάνα απλώς δεν ήμουν χαρούμενος. Επαιζα και όταν έχεις χρόνο στο παρκέ προσπαθείς να κάνεις τα πράγματα να λειτουργήσουν για μέσα. Εχεις την ευκαιρία να δείξεις τι μπορείς να κάνεις, ακόμα και αν σε τοποθετούν σε λάθος κατάσταση. Είσαι όμως στο γήπεδο και περιμένεις την μπάλα. Επειτα από ένα μήνα κατάλαβα πως ο κόουτς δεν είχε πλάνα για μένα. Οι πρώτες 2-3 εβδομάδες ήταν δύσκολες. Μετά το αποδέχτηκα. Πήγαινα στις προπονήσεις και έκανα ό,τι καλύτερο μπορούσα. Εμενα συγκεντρωμένος στη δουλειά μου». Και πάλι δεν μουρμούρησε. «Η ομάδα πήγαινε καλά και δεν ήθελα να γίνω πρόβλημα. Αλλωστε, απέμενε ενάμισης μήνας για να επιστρέψω σπίτι. Και καλώς εχόντων των πραγμάτων θα προέκυπτε κάτι που θα άλλαζε τα πράγματα». Προέκυψε. «Ευτυχώς»!