Σιγάλας: «Έμαθα πολλά από τον Ιωαννίδη!»

Με κολακευτικά λόγια για τον νυν Υφυπουργό Αθλητισμού, Γιάννη Ιωαννίδη, μίλησε ο Γιώργος Σιγάλας στο «ΕΘΝΟΣΠΟΡ». Ο πρώην διεθνής μπασκετμπολίστας μίλησε για όλους και για όλα, ενώ αποκάλυψε ότι πρώτος στόχος του είναι να πάρει το δίπλωμα προπονητικής. Ο άλλοτε παίκτης των Παπάγου, Ολυμπιακού, Στεφανέλ Μιλάνου, ΠΑΟΚ, Γρανάδα, Ρέτζιο Εμίλια, Μακεδονικού, Πανιωνίου και Άρη, θυμήθηκε μερικές από τις χαρακτηριστικότερες στιγμές της ένδοξης καριέρας του.

Αναλυτικά η συνέντευξη του Γιώργου Σιγάλα:

Σε αποκάλεσαν «gym-rat» (=ποντικός του γυμναστηρίου), σαν λάτρη της προπόνησης. Πώς αισθάνεσαι που αντί για το παρκέ είσαι στην βεράντα του σπιτιού σου και κουβεντιάζεις;

«Ξεκούραστα! Αλλά και περίεργα. Έτσι και αλλιώς γνωρίζεις πως κάποια στιγμή η καριέρα τελειώνει. Το σώμα αρχίζει να το κατανοεί, οπότε το θέμα είναι μάλλον να το αντιληφθεί το μυαλό γιατί για χρόνια το σπίτι μας ήταν το γήπεδο».

Αν η καριέρα σου ήταν βιβλίο, τι τίτλο θα ήθελες να έχει;

«Αίμα, δάκρυα και ιδρώτας... Ίσως θα αντικαθιστούσα το αίμα, γιατί μοιάζει υπερβολικό, με την λέξη 'ψυχή'. Έζησα δύσκολα παιδικά χρόνια. Μπορεί να μην πείνασα, ωστόσο, δεν γνώρισα πατέρα και με την μητέρα μου πέρασα έντονες στιγμές. Την βοηθούσα όταν δούλευε σαν καθαρίστρια και όλα αυτά συντέλεσαν στην διαμόρφωση του παίκτη και ανθρώπου Σιγάλα».

Σε είπαν «Ράμπο», «ζώο» («il animale») στο Μιλάνο…Εσύ πως θα χαρακτήριζες τον εαυτό σου;

«Έστω και αν ακούγεται εγωιστικό, θα προτιμούσα να αυτοαποκληθώ άτρωτος. Τον εαυτό μου τον θυμάμαι περισσότερο στο γήπεδο παρά σε ένα ιατρείο».

Ποιος είναι ο αντιπροσωπευτικός εαυτό σου; Ο εργένης στην πόλη της μόδας, το Μιλάνο ή εκείνος που υπέμεινε όλη την ταλαιπωρία με ομάδες που δεν πλήρωναν;

«Είναι αυτός που βλέπεις εδώ μπροστά σου. Που έχει μια υπέροχη γυναίκα και ένα παιδί. Θεωρώ πως πια είμαι απόλυτα συνειδητοποιημένος. Κάποτε μου προσάπτανε ότι ήμουν Νο1 στα Μ.Μ.Ε. αλλά δεν ήμουν ποτέ προκλητικός, Εχω διασκεδάσει όσο οι απλοί άνθρωποι...»

Είπες πως η αποχώρησή σου από την ενεργό δράση ήταν κάτι σαν πρώτος θάνατός. Πώς φαντάζεσαι την νέα ζωή σου;

«Το μπάσκετ είναι τρόπος ζωής. Αφήνοντας πίσω το αγωνιστικό κομμάτι, αισθάνεσαι να ξαναγεννιέσαι. Άσχετα αν παραμένω στον χώρο ή όχι…»

Ρολίστας στο παρκέ, αλλά σταρ εκτός γηπέδου. Θαυμάστριες, το περίφημο «ζντο» στο Τελ Αβίβ... Ποιος ρόλος σου άρεσε περισσότερο και ή πώς κατόρθωσες να τους συνδυάσεις;

«Δεν είναι θέμα επιθυμίας, Προτιμώ την ερώτηση περί συνδυασμού. Διαχειρίστηκα απλώς τις καταστάσεις. Δεν μπήκα ποτέ στην διαδικασία να πω ότι θα κάνω σήμερα αυτό ή αύριο το άλλο».

Συγγνώμη για τις κλισέ ερωτήσεις, αλλά μοιάζουν επιτακτικές όταν ένα τόσο σπουδαίο κεφάλαιο κλείνει... Θα ήθελες να γυρίσεις τον χρόνο πίσω και αλλάξεις κάτι;

«Αγωνιστικά θυμάμαι λανθασμένες επιλογές, όμως για κάθε απόφασή μου προσπάθησα 1000%. Ο Ιωαννίδης με έμαθε να είμαι ο πιο αυστηρός κριτής του εαυτού μου. Δεν θα ήθελα να γυρίσω τον χρόνο πίσω, γιατί αισθάνομαι ήρεμος και “καθαρός”. Υπήρχαν αποφάσεις που θα άλλαζαν την ζωή μου 180μοίρες. Η οικονομική άνεση μου θα ήταν μεγαλύτερη, αν όμως πατούσα πάνω στην ηθική μου. Τα “πιστεύω” μου δεν θα τα αλλοίωνα ούτε τώρα».

Μια βραδιά που δεν θα ξεχάσεις ποτέ;

«Πρεμιέρα Ευρωμπάσκετ 1999 στην Ντιζόν, με την Γερμανία, Βάζω το καλάθι (σ.σ.: πέτυχε 21π.) και προσπερνάμε στα 6'', αλλά χαλαρώσαμε στην άμυνα και δεχτήκαμε καλάθι για την ήττα 59-58. Στην Ελλάδα δεν ξεχνώ την μέρα που παραλίγο να πλακωθώ με φιλάθλους του Άρη... Ανέβηκα μέχρι την κερκίδα! Είχαμε χάσει από την Βαλένθια, αν θυμάμαι καλά, και μετά μας ενημέρωσαν επιπλέον πως μας περιμένει αγριεμένος κόσμος εκτός Αλεξάνδρειου. Δεν δέχτηκα να φυγαδευτώ. Πήρα μαζί τους συμπαίκτες μου και στο τέλος οι αποδοκιμασίες έγιναν χειροκροτήματα».

Πριν γίνει Υφυπουργός ο κ. Ιωαννίδης, φρόντισε να? κυβερνήσει το ελληνικό μπάσκετ. Πώς διαχειριζόταν το μπασκετικό «χαρτοφυλάκιό» του;

«Έμαθα πολλά από εκείνον, αν και συνήθως ήμουν το εξιλαστήριο θύμα. Σε ένα ματς στο Ιβανώφειο, μου κάνει νόημα να σηκωθώ να μαρκάρω τον Ινγκραμ. Μου ψιθυρίζει, πως αν μου βάλει καλάθι ως το ημίχρονο, θα με στείλει στην εξέδρα δύο μήνες! Έλεγα πάντα ότι ανησυχούσα όταν δεν μου φώναζε. Με έκανε μέρος του Ολυμπιακού, Επιμένω πως δεν έπρεπε να φύγει το 1996 από το ΣΕΦ και ίσως ήταν καλύτερο να οδηγούσε εκείνος την Εθνική στους Ολυμπιακούς της Αθήνας».

Ποια ήταν η πρώτη σου σκέψη όταν το μπουκάλι από τα χέρια του προσγειώθηκε στο κεφάλι σου στο Τρεβίζο;

«Εκανα 3ο φάουλ στον Κούκοτς και με έβγαλε. Φώναζε σε μένα σε κάθε καλάθι της Μπενετόν και βλέποντας δίπλα του τα μπουκάλια, λέω στον Ελληνιάδη να τα απομακρύνει μην χτυπήσει κανείς. Με μια απότομη κίνησή του, χτυπάει ένα μπουκάλι που πέρασε ανάμεσα μας και με βρήκε σε ώμο και λαιμό! Τι να σκεφθώ; Αλλωστε δεν έγινε επίτηδες... Μόνο μια φορά μαλώσαμε. Οταν με άφησε, μαζί με τον Φασούλα, να πάω χαριστικά σε φιλικό της Μικτής Ευρώπης στο Τελ Αβίβ και όταν γύρισα, είχαμε ματς στο Ηράκλειο. Σερνόμουν, αλλά κερδίσαμε και στ' αποδυτήρια λογοφέραμε».

Πως προσαρμόστηκες στην μετάλλαξη που σου ζήτησε; Από ένας δεινός σκόρερ σε αμυντικός «εξολοθρευτής»;

«Βρισκόμουν σε ηλικία που μπορούσα να “πλάσω” πάλι τον μπασκετικό εαυτό μου. Δεν ήταν ακριβώς σχέδιο, απλώς ήμουν πιο αθλητικός από τους Μωραΐτη-Σταμάτη και ενσωματώθηκα ευκολότερα στον αμυντικό ρόλο».

Ο Ολυμπιακός τι υπήρξε για σένα;

«Δεν ήταν όνειρο να παίξω στον Ολυμπιακό, γιατί έζησα τις κακές στιγμές του. Υπήρξε όμως ένα όραμα πολλών ανθρώπων να φτιάξουμε κάτι και από φτωχός συγγενής να γίνει πρωταγωνιστής. Παράλληλα, ο Ολυμπιακός με έβαλε στην διαδικασία να σκεφθώ πως υπάρχει και άλλο κομμάτι ζωής. Δεν ζήτησα τίποτε από την ομάδα. Επαιρνα ό,τι μου έδιναν. Δεν έγινα δισεκατομμυριούχος. Δεν απαίτησα κάτι αλλά ήμουν ευτυχισμένος. Ομως το 1997 κατάλαβα πως υπάρχει και άλλη ζωή. Δεν ένιωσα ποτέ δημόσιος υπάλληλος και, αν δεν έφευγαν κάποιοι το 1997, δεν θα έχανε πρωταθλήματα!».

Κάποτε χαρακτήρισες «βιασμό» τον τρόπο που έφυγες...

«Το ανακάλεσα την επομένη, γιατί ήταν υπερβολικό. Δεν πικράθηκα, αλλά στενοχωρήθηκα. Ωστόσο, ήμουν προετοιμασμένος από το Πάσχα του 1997. Ήξερα πως θα φύγω. Η ομάδα περνούσε στον Τύπο ιστορίες πως ζητούσα τρελά λεφτά και θα υπέγραφα σε Παναθηναϊκό ή ΑΕΚ. Ηταν άσχετοι όσοι επέμεναν! Πρώτη φορά τα λέω αυτά γιατί πρέπει να μαθευτεί πως δημιουργήθηκε εναντίον μου κλίμα. Εβγαινε ο κόσμος στα ραδιόφωνα και έκανε λόγο για “προδοσία”. Η αλήθεια είναι πως αν το ΣΕΦ ήταν σπίτι μου, μου έκαναν έξωση και όποιος θέλει ας βγει να πει το αντίθετο...».

Συζητήσεις περί επιστροφής υπήρξαν;

«Προσπάθησα να γυρίσω. Αλλά δεν θα παρακαλούσα και κανέναν. Εμένα δεν με ερωτεύονταν οι πρόεδροι και δεν ήθελα χάρες, ούτε θα πουλούσα Ολυμπιακοφροσύνη. Δεν σταματούσαν να λένε πως είμαι ΑΕΚ. Αυτό είχε παρεξηγηθεί. Έλεγαν πως είμαι ΑΕΚ. Αυτό είχε παρεξηγηθεί. Το Σιγαλεϊκο έκανε πάντα γιορτές στις εργατικές εστίες στην Κηφισιά. Οι θείοι μου έπαιρναν να δω Μπάγεβιτς-Μαύρο και μου άρεσε. Όμως, έχοντας όμως μεγαλώσει πάνω από την λέσχη του Ολυμπιακού, πάνω από το κεφάλι του δαφνοστεφανωμένου έφηβου, δεν θα μπορούσα παρά να θεωρώ εαυτόν φίλο του Ολυμπιακού. Το πρώτο και τελευταίο αυτόγραφό μου είναι από τον Αναστόπουλο και μάλιστα του το έχω πει»!

Αυτό ίσως σε απέτρεψε να υπογράψεις στον Παναθηναϊκό; Ο Παύλος Γιαννακόπουλος έλεγε τότε πως παρακαλούσες να φορέσεις τα πράσινα…

«Οι κ. Γιαννακόπουλοι ξέρουν τι είχε γίνει και δεν ήταν φυσικά έτσι. Με πλησίασαν το καλοκαίρι του '97 στην Εθνική. Με τίμησε το ενδιαφέρον τους. Σου είπα νωρίτερα πως δεν ήθελα να πατήσω την ηθική μου. Αφού δεν πήγα τότε, δεν θα πήγαινα ποτέ. Και βέβαια, ό,τι διημείφθη σε συζητήσεις με Ολυμπιακό ή Παναθηναϊκό, τα ξέρω μόνο εγώ και ο εκάστοτε συνομιλητής. Διότι γράφονταν μόνο ψέματα».

Αισθάνεσαι πως δεν κυνήγησες πολύ το όνειρο του ΝΒΑ;

«Πήγα στους Νικς, όταν έγινε το πρώτο λοκ-άουτ στο ΝΒΑ. Είχα συμβόλαιο στα χέρια μου, όμως έπρεπε να περάσω οπωσδήποτε το καμπ βετεράνων των Νικς, στις 3 Οκτώβρίου και χρειαζόταν η συναίνεση του Ολυμπιακού. Δεν μπορούσα ούτε εγώ ούτε η ομάδα να περιμένει, επομένως γύρισα και τελείωσα το 5ετές συμβόλαιο με τον Ολυμπιακό. Πήραμε το τριπλ-κράουν και οι Νικς με 'ενόχλησαν' ξανά. Μου πρότειναν συμφωνία σαν φρι-έιτζεντ, αλλά μου έδιναν το μίνιμουμ των χρημάτων. Ημουν σε ένα ταβερνάκι όταν μου τηλεφώνησε ο κ. Τέπσκοτ, τότε υπεύθυνος της ομάδας. Ήξερε όλη την ιστορία μου από μικρό παιδί και όταν του εξήγησα πως έχω μια πρόταση 700.000 δολ. από την Στεφανέλ, μου απάντησε να την δεχτώ και η πόρτα των Νικς είναι πάντα ανοιχτή».

Τόνισες πολλάκις πως το εξωτερικό είναι παράδεισος για τους Έλληνες παίκτες. Αυτό ίσχυε πάντα;

«Δεν είχαμε ποτέ το κορυφαίο πρωτάθλημα στην Ευρώπη. Αυτό ήταν ουτοπικό. Μπορεί το επίπεδο να ήταν υψηλό, όμως οι συνθήκες της λίγκας δεν βελτιώθηκαν ποτέ. Δεν υπάρχουν ακόμη κατάλληλα γήπεδα, κι όλο αυτό ήταν μια “φούσκα”. Οι περισσότερες χώρες προχώρησαν κι εμείς ούτε καν μείναμε στάσιμοι, αλλά κάναμε και βήματα πίσω».

Αυτό ήταν κάτι που σε ώθησε στο συνδικαλιστικό κομμάτι της καριέρας σου;

«Μπήκαμε κάποια παιδιά που τότε ήμασταν -και δεν το βλέπω εγωιστικά- τα ονόματα στην Α1. Ηταν υποχρέωσή μας. Εχω πει και στα καινούρια παιδιά ότι δυστυχώς δεν υπάρχει δυναμική στους Eλληνες παίκτες. Αυτή την στιγμή, το μισό προεδρείο του ΠΣΑΚ παίζει στο εξωτερικό. Προς τιμήν τους βοηθούν, όμως χρειάζεται να είναι κοντά, να αφουγκράζονται τα προβλήματα στην πηγή τους. Οι παράγοντες δεν ξέρουν σχεδόν ποτέ τι τους προτείνουμε. Δεν υπάρχει πλάνο. Συν τοις άλλοις, πρόεδρος στον ΕΣΑΚΕ είναι ένας άνθρωπος που με κορόιδευε στον ΠΑΟΚ 18 μήνες! Δεν γνωρίζω αν οι προθέσεις του Βασίλη Οικονομίδη ήταν καλές για τον ΠΑΟΚ, όμως το αποτέλεσμα έλεγε άλλα. Με απειλούσε με μηνύσεις και δεν καταλαβαίνω πως αυτός ο κύριος αντιπροσωπεύει όλες τις ομάδες στην Α1. Όταν οι ίδιες οι ομάδες δεν νοιάζονται για το πρωτάθλημα, ας το πάρουν να το βράσουν!...»

Αν εσύ ασχοληθείς με το μπάσκετ από άλλο πόστο, τι μπορείς να υποσχεθείς; Καταρχάς, θα προτιμούσες θέση προπονητή ή κάτι άλλο;

«Δεν μου αρέσουν οι υποσχέσεις. Εγώ είμαι ανοιχτός σε προτάσεις, έχω διάθεση να ακούσω και να προτείνω πράγματα. Δεν έχω δει καμία πρόθεση από κανέναν. Είχα ζητήσει πριν χρόνια να συναντηθούν διαιτητές και προπονητές όπως στα προηγμένα πρωταθλήματα, αλλά… Oσο για τη θέση, θα μπορούσα να γίνω έμμισθος πρόεδρος και να δημιουργήσω μια ομάδα, αλλά προς το παρόν εξετάζω το πώς θα πάρω το δίπλωμα προπονητή».

Επιμέλεια: Σταύρος Καλογεράκης