Ζούπας: «Νοσταλγώ εκείνη την ημέρα…»

4 Απριλίου 1968: Η ΑΕΚ επικρατεί της Σλάβια Πράγας στον τελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων με 89-82 και κατακτά τον πρώτο ευρωπαϊκό τίτλο της ιστορίας της και πρώτο για το ελληνικό μπάσκετ. Το κατάμεστο από 80.000 θεατές Παναθηναϊκό Στάδιο (επίδοση που αποτελεί ακατάρριπτο ρεκόρ μέχρι σήμερα) αποθεώνει την ομάδα του Αμερικάνου, του Τρόντζου και του Ζούπα και ο δρόμος για την καταξίωση του ελληνικού μπάσκετ εκτός συνόρων ανοίγει διάπλατα. Προπονητής της «Ένωσης» στον αλησμόνητο εκείνο τελικό ήταν ο Νίκος Μηλάς, ενώ τους πόντους της ιστορικής νίκης σημείωσαν οι: Χρηστέας 4, Αμερικάνος 29, Βασιλειάδης 11, Λαρεντζάκης 6, Ζούπας 12, Τρόντζος 24, Τσάβας 3 (συμμετείχαν ακόμη οι Νεσιάδης, Δημητριάδης, Πετράκης).

Ένας από τους πρωταγωνιστές εκείνης της επιτυχίας, που άνοιξε το δρόμο για την άνθιση του ελληνικού μπάσκετ, ο Χρήστος Ζούπας, σήμερα, 38 χρόνια μετά, αναφέρεται μέσω της επίσημης ιστοσελίδας της μπασκετικής ΑΕΚ στη μεγάλη εκείνη μέρα.

Κύριε Ζούπα, ποια στιγμή απ’ όλες από εκείνο το αξέχαστο βράδυ έχει μείνει χαραγμένη στη μνήμη σας;

Μα φυσικά το Παναθηναϊκό Στάδιο πλημμυρισμένο από κόσμο. Φίλαθλοι όλων των ομάδων, που ανεξάρτητα από συλλογικές προτιμήσεις φώναζαν το σύνθημα «ΑΕΚ, Ελλάς», το οποίο δονούσε την ατμόσφαιρα. Μια ολόκληρη χώρα ζούσε με το όνειρο του κυπέλλου. Ολη η Ελλάδα από άκρη σε άκρη με ένα τρανζίστορ στο χέρι ζούσαν στο παλμό της μετάδοσης του Βασίλη Γεωργίου. Είναι ένα τρόπαιο που θα μείνει στην ιστορία και τη συνείδηση του κόσμου, ειδικά στη δική μας γενιά στη γενιά των 50άρηδων και 60άρηδων...

Ηταν και ο πρώτος ελληνικός τίτλος σε συλλογικό επίπεδο...

Ηταν η καταξίωση ενός λαού στην Ευρώπη, από μια ομάδα 100% ελληνική, χωρίς ξένους ή ομογενείς, χωρίς προσμίξεις.

Πως θα χαρακτηρίζατε την πορεία εκείνης της ομάδας;

Ως κάτι παραπάνω από όνειρο. Μαγεία! Κανείς από εμάς δεν περίμενε όταν ακόμα ξεκινούσαμε να παίζουμε μπάσκετ οτι κάποια στιγμή θα φθάσουμε εκεί. Ηταν η κορύφωση μιας ομάδας που μεγαλούργησε επί μια δεκαετία.

Νοσταλγείτε εκείνες τις εποχές;

Τις θυμάμαι συνεχώς, άλλωστε έχω μια φωτογραφία δίπλα στο κρεβάτι μου κι άλλη μια μεγάλη με το Παναθηναϊκό στάδιο, τον κόσμο και τον πίνακα του σκορ στο ιατρείο μου. Είναι το πρώτο πράγμα που βλέπει κανείς στην είσοδο. Είναι συγκινητικό να έρχεται ακόμα κόσμος και να μου λεει οτι ήταν στο γήπεδο και έζησε τις μοναδικές εκείνες στιγμές.