Ημερίδα… απουσιών

Έλαμψαν δια της απουσίας τους οι εκπρόσωποι των ομάδων από την επιμορφωτική ημερίδα για τους τρόπους ανάπτυξης μεθόδων με στόχο το κέρδος στις δεκατέσσερις ΚΑΕ της Α1 ανδρών που διοργάνωσε ο ΕΣΑΚΕ στα Καμένα Βούρλα στο πλαίσιο του 15ου All Star Game. Τα θέματα στα οποία αναφέρθηκαν οι ομιλούντες ήταν ο ρόλος του διευθύνοντα συμβούλου στην ΚΑΕ, οι απειλές αλλά και οι ευκαιρίες στην αθλητική χορηγία, οι στρατηγικές κινήσεις για τη δημιουργία μίας ανταγωνιστικής ΚΑΕ και οι τρεις ρόλοι (διοίκηση, προπονητής, αθλητής). Στο πάνελ των ομιλητών παρέστησαν εκτός του προέδρου του ΕΣΑΚΕ, Βασίλη Οικονομίδη, ο διευθύνων σύμβουλος της ΚΑΕ Ολύμπια Λάρισας, Απόστολος Μαλάκος, η διευθύνων σύμβουλος της "ASSET-OGILVY PR" Μπέτυ Καζακοπούλου, ο διευθύνων σύμβουλος του κολλεγίου "ICBS Business School" Κωνσταντίνος Τσοτσουμάνος και ο ακαδημαϊκός διευθυντής του κολλεγίου "ICBS Business School", Χρήστος Μαλαβάκης.

Ο διευθύνων σύμβουλος της ΚΑΕ Ολύμπια Λάρισας, Απόστολος Μαλάκος χαρακτήρισε ανύπαρκτο κατά γενική ομολογία τον ρόλο του διευθύνοντα συμβούλου στις ΚΑΕ και ανέλυσε την άποψή του αυτή: «Στις περισσότερες ΚΑΕ δεν υπάρχει ούτε ως θέση ο ρόλος του διευθύνοντα συμβούλου. Οι αρμοδιότητές του μοιράζονται σε πλειάδα ανθρώπων, όπως μάνατζερ, πρόεδρο και προπονητή. Τί κάνει, όμως ένας διευθύνων σύμβουλος; Σε μια ανώνυμη εταιρία στόχος είναι το κέρδος. Χαράζει μια στρατηγική διάρκειας με στόχο να γίνει κερδοφόρος η εταιρεία. Ο διευθύνων σύμβουλος εμπνέει και διαχειρίζεται καθημερινά στελέχη. Δημιουργεί μια ιδέα από το πουθενά. Πρέπει αυτός να τη γεννήσει αυτή την ιδέα, να την εμπνεύσει στους άλλους και να καθοδηγήσει τα στελέχη προς την υλοποίησή της. Είμαστε όλοι σε μία ευφορία στο επαγγελματικό μπάσκετ μετά τις επιτυχίες της Εθνικής μπάσκετ. Η επιτυχία της Εθνικής ποδοσφαίρου στο EURO 2004 ήρθε από το πουθενά και θα πάει στο πουθενά. Η επιτυχία της Εθνικής μπάσκετ όμως ήρθε με μια νέα ομάδα, νέο προπονητή και έχει μέλλον. Αντίθετα η επιτυχία της ποδοσφαιρικής ομάδας ήρθε από μια γερασμένη ομάδα. Ας μην κρύψει, όμως αυτή η ευφορία στο μπάσκετ τα προβλήματα που υπάρχουν στο επαγγελματικό πρωτάθλημα της Α1. Η Ισπανία με 9-10 χιλιάδες φιλάθλους μέσο όρο ανά αγώνα έχει ένα άκρως οργανωμένο πρωτάθλημα. Δυστυχώς αυτό δεν συμβαίνει στο ελληνικό πρωτάθλημα. Βλέπουμε διαρκώς νέους Έλληνες παίκτες να βγαίνουν. Άγνωστο πως -κατά την άποψή μου-, αλλά βγαίνουν. Βγαίνουν νέοι δημοσιογράφοι, νέοι προπονητές, νέοι μάνατζερ παικτών. Δεν βγαίνουν, όμως νέοι παράγοντες. Ποιοι είναι οι νέοι παράγοντες που θα συνεχίσουν για τα επόμενα 20 χρόνια; Ποια είναι η διαδικασία που θα γεννήσει τους νέους παράγοντες; Η προηγούμενη γενιά παραγόντων είχαν το όραμα του ερασιτεχνισμού. Εχω ακούσει τον Γιώργο Βασιλακόπουλο να επιμένει σ' αυτό. Για μένα δεν υπάρχει δίλλημα ερασιτεχνισμού ή επαγγελματισμού; Σαφώς σήμερα πρέπει να επιλέξουμε τον επαγγελματισμό, μάλιστα δεινό επαγγελματισμό. Από τον Ερασιτεχνισμό πρέπει να κρατήσουμε μόνο την έννοια της προσφοράς. Κι αυτό γιατί μιλάμε για αθλητισμό, ένα κοινωνικό αγαθό. Το δίλλημα που προκύπτει είναι υγιής επαγγελματισμός ή τυχοδιοκτικός επαγγελματισμός; Σε έναν τυχοδιοκτικό επαγγελματισμό κάποιος θα έστηνε μια ομάδα με στόχο να πλουτίσει ο ίδιος από τον πρώτο μήνα λειτουργίας της ομάδας. Αυτό είναι κάτι που απευχόμαστε. Το κέρδος από μία ομάδα μπάσκετ πρέπει να επιστρέψει στην ίδια την ομάδα και στην κοινωνία που τη στηρίζει. Ακούω συχνά να αναφέρονται όλοι στην έννοια επενδυτής. Επενδυτής μπορεί να υπάρχει μόνο σε 4-5 ομάδες. Δεν μπορεί να υπάρξει επενδυτής στο Ρέθυμνο ή στη Λάρισα. Ποιος θα βάζει 3 εκατομύρια κάθε χρόνο από την τσέπη του; Για να συνδεθείς με την τοπική κοινωνία πρέπει να σχεδιάσεις σειρά δραστηριοτήτων έξω από τα γήπεδα. Δεν αρκεί να μοιράσεις εισιτήρια και φανέλες. Όταν πέρυσι υπήρξε ένα επεισόδιο με κάποιον αθλητή που επιτέθηκε σε αθλητή της ομάδας μας, το χρησιμοποιήσαμε ως αφορμή για να απευθυνθούμε στην κοινωνία μας. Πήγαμε στα σχολεία της Λάρισας, σταματήσαμε το μάθημα και γράψαμε στον πίνακα τη λέξη φίλαθλος. Τι σημαίνει φίλαθλος; Ο φίλος του άθλου. Για να πάει μπροστά το ελληνικό μπάσκετ, κάθε ομάδα πρέπει να έχει μόνιμο προσωπικό. Δεν αρκεί ένα δελτίο Τύπου από έναν δημοσιογράφο. Εμείς στην Ολύμπια όταν πρωτοανεβήκαμε στην Α1 είχαμε 3 εκατομ. έλλειμα και πέσαμε. Την επόμενη χρονιά είχαμε 900 χιλιάδες έλειμμα και σωθήκαμε. Πέρυσι είχαμε 60 χιλιάδες έλλειμα και ήμασταν 9οι. Η πίττα στην Α1 έχει συρρικνωθεί, αλλά πολλοί παράγοντες του μπάσκετ περιμένουν να παίρνουν τα ίδια πράγματα που έπαιρναν όταν η πίττα ήταν τριπλάσια. Δεν έχουν όλοι την υπομονή και την τσέπη του Γιαννακόπουλου. Πρέπει να προέρχεται από το ίδιο το μπάσκετ το κέρδος και όχι από την τσέπη κάποιων. Δεν πιστεύω στην αντίληψη ότι επαγγελματισμός είναι να υπάρχει ένας πρόεδρος να πληρώνει. Χρειάζεται να έχεις δικό σου τμήμα μάρκετινγκ που να γίνει προέκταση του γραφείου μάρκετινγκ των χορηγών σου. Είμαι κατά του ενός μεγάλου χορηγού. Αντίθετα, μια ομάδα χρειάζεται μια ομάδα από πολλούς μικρούς χορηγούς που θα τους στηρίζει και θα τους προβάλλει 12 μήνες τον χρόνο. Εμείς στην Ολύμπια ανταγωνιζόμενοι την ΑΕΛ είναι σαν να ανταγωνιζόμαστε τον Στάλιν, αλλά έχουμε 500 νέα παιδιά που μαθαίνουν το μπάσκετ στις τάξεις μας». κατέληξε ο Απόστολος Μαλάκος.

Η διευθύνουσα σύμβουλος της "ASSET-OGILVY PR", Μπέτυ Καζακοπούλο,υ προχώρησε στην ανάλυση των εννοιών και των ευκαιριών που μπορεί να προσφέρει ένα τμήμα μάρκετινγκ σε μία επαγγελματική ομάδα μπάσκετ. «Ένα προϊόν, στην προκειμένη περίπτωση το μπάσκετ, χρειάζεται διαφήμιση, προωθητικά προγράμματα, εκδηλώσεις, Ιντερνετ, ΜΜΕ, προγράμματα προσωπικού, προγράμματα φιλοξενείας, δημόσιες σχέσεις και χορηγία. Η χορηγία είναι μόνο ένα μικρό μέρος της πολιτικής κερδών και σε καμία περίπτωση το βασικό όπως συμβαίνει σήμερα στις ομάδες της Α1», ανέφερε, ενώ έκανε ειδική μνεία την υπερβολική έκθεση του αθλήματος την περίοδο1994-98 και στη σημαντική μείωση των μεταδόσεων την περίοδο 1998-2002, όταν τα δικαιώματα μετάδοσης των αγώνων της Α1 παραχωρήθηκαν στο συνδρομητικό κανάλι. Ως αιτία της πτώσης του μπάσκετ θεώρησε επίσης το μέτριο θέαμα λόγω της τεράστιας διαφοράς δυναμικότητας των ομάδων της Α1.

Ο διευθύνων σύμβουλος του κολλεγίου "ICBS Business School", Κωνσταντίνος Τσοτσουμάνος αναφέρθηκε στις στρατηγικές κινήσεις και τις καινοτομικές μεθόδους για τη δημιουργία μίας ανταγωνιστικής και κερδοφόρας ΚΑΕ. Επιπλέον πρότεινε να μετακινηθεί το όριο ηλικίας των συμβάσεων (συμβολαίων) των νέων παικτών από τα 18 έτη στα 21. Χαρακτηριστικά αναφέρθηκε στους αθλητές Λουκά Μαυροκεφαλίδη, Παναγιώτη Βασιλόπουλο και Κώστα Βασιλειάδη που αν και εκπαιδεύτηκαν στον ΠΑΟΚ, σήμερα αγωνίζονται σε άλλες ομάδες χωρίς να έχει οικονομικά κέρδη από την παραχώρησή τους ο σύλλογος της Θεσσαλονίκης. Ο ακαδημαϊκός διευθυντής του κολλεγίου "ICBS Business School", Χρήστος Μαλαβάκης αναφέρθηκε με τη σειρά του στα στάδια που απαιτούνται για να μετατραπούν μεμονομένοι ταλαντούχοι αθλητές σε ομάδα. «Πρώτο στάδιο είναι η ένταξη και η συμφωνία πως θέλουμε να δράσουμε μαζί. Ακολουθεί το στάδιο της επιρροής (Τι; Με ποιον; Πως; Ρόλοι) για να έρθει τελικά η εμβάθυνση (Άνοιγμα, Ποιότητα Σχέσεων, Δέσιμο), στάδιο στο οποίο αρχίζει να αποδίδει η ομάδα», τόνισε.

Κάνοντας έναν απολογισμό της ημερίδας, ο πρόεδρος του ΕΣΑΚΕ, Βασίλης Οικονομίδης τόνισε: «Έγινε μια καινούρια αρχή μετά τη... βουτιά του ελληνικού μπάσκετ. Εύκολα γράφτηκε τους περασμένους μήνες να μην αφήσουμε τις επιτυχίες της Εθνικής να πάνε χαμένες. Μακάρι, αλλά κανείς δεν μας είπε πως να μην πάνε χαμένες. Στο μέλλον θα ξαναδιαβάσουμε παράγοντες ομάδων σε συνεντεύξεις τους να λένε πως απαιτούνται τεχνοκράτες, μαρκετίερς, αλλά αυτοί που τα λένε δεν ξέρουν καν τι σημαίνουν οι έννοιες αυτές και σήμερα έλαμψαν δια της απουσίας τους από την ημερίδα. Είναι αναγκαίο -αν και κουραστικό- ν' ακούς αναλύσεις οικονομικών θεμάτων. Χρειαζόμαστε επιμόρφωση. Πρέπει κι εμείς οι ίδιοι να βελτιωθούμε. Οι περισσότεροι παράγκοντες είναι κρυμμένοι πίσω από την κρατική επιχορήγηση. Διαφωνώ πάντως με την έννοια προϊόν όταν αναφερόμαστε στο μπάσκετ. Το μπάσκετ πρέπει χωρίς να χάσει τον αθλητικό χαρακτήρα του να δυεισδύσει στην κοινωνία. Πρέπει να φέρουμε κοντά μας αυτούς που επαγγελματικά ασχολούνται με το μάρκετινγκ. Αυτή τη στιγμή βιώνουμε μία ακροβασία ανάμεσα στον αθλητισμό και στην ένταξή μας μέσα στο επαγγελματικό πλαίσιο. Αυτό προϋποθέτει επιμόρφωση. Ο Έλληνας κουράζεται να οργανώνεται. Δεν ξέρει τι θα πει μεθοδικότητα, προγραμματισμός και εργασία. Μόνο λόγια, λόγια, λόγια. Υπάρχει και μία Ελλάδα που δουλεύει και μέσα σ' αυτή πρέπει να ενταχθεί στο μπάσκετ».