Ραούφ: «Τιμή μου που έπαιξα στον Αρη»

Στις 25 Οκτωβρίου του 2006 ο Αμπντούλ-Ραούφ έκανε το ντεμπούτο του με τη φανέλα του Αρη κόντρα στη Φενέρμπαχτσε-Ούλκερ στη φετινή Ευρωλίγκα. Στις 21 του προηγούμενου μήνα, ο Αμερικανός σούπερ σταρ αγωνιστηκε για τελευτάια φορά με την κίτρινη φανέλα κόντρα στη Μάλαγα και στη συνέχεια αποχαιρέτησε τους φιλάθλους του Αρη και τη Θεσσαλονίκη. Από την άλλη άκρη του Ατλαντικού, στην οποία βρίσκεται εδώ και δέκα ημέρες, ο Ραούφ άνοιξε την καρδιά του στο επίσημο site της ΚΑΕ και μίλησε για όλους και για όλα.

-Μαχμούντ, έχουν περάσει έντεκα μέρες που επέστρεψες στην Ατλάντα. Ποιο είναι πλέον το καθημερινό σου πρόγραμμα;

«Αφιερώνω αρκετό χρόνο στα παιδιά μου, γιατί μου έλειψαν πολύ όλους αυτούς τους μήνες. Ξεκίνησα, επίσης, προπονήσεις με μεγάλη ένταση, προκειμένου να επιστρέψω δυνατότερος και δίνω αρκετές συνεντεύξεις που θα χρησιμοποιηθούν για το βιβλίο που ετοιμάζω. Πιέζει ο χρόνος και πρέπει να το τελειώσω. Θέλω επίσης να ασχοληθώ με τη γιόγκα. Αρκετοί φίλοι μου ισχυρίζονται ότι βοηθάει να δυναμώσεις μυϊκά και ότι σου δίνει τεράστια ευκαμψία. Είναι κάτι με το οποίο θέλω να ασχοληθώ τα τελευταία πέντε, έξι χρόνια. Έχω διαβάσει βιβλία σχετικά με τη γιόγκα και θέλω να δω αν μπορεί να γίνει ένα με το σώμα μου».

-Μέχρι πριν λίγο καιρό ζούσες στη Θεσσαλονίκη και ήσουν παίκτης του Αρη. Πως θα το χαρακτήριζες ως εμπειρία;

«Ήταν μια από τις καλύτερες εμπειρίες της καριέρας μου. Η διοίκηση, από την αρχή μου φέρθηκε πολύ όμορφα τιμώντας το συμβόλαιό μας, όπως και εγώ προσπάθησα να το τιμήσω. Ήμουνα, επίσης, τυχερός που είχα εξαιρετικούς συμπαίκτες. Ο ένας νοιαζόταν για τον άλλον και αυτό έκανε τη συνύπαρξή μας πολύ ευχάριστη. Και το λέω αυτό, διότι είναι σπάνιο να περάσει όλη σχεδόν η σεζόν χωρίς να υπάρχουν μεγάλες κόντρες ή διαμάχες. Πάνω από όλα, πέρασα πολύ καλά και είναι τιμή μου που αποτέλεσα μέλος μιας ομάδας με πλούσια ιστορία και τόσους τίτλους. Θεωρώ επίσης ότι πολλοί έμειναν έκπληκτοι, γιατί δεν πίστευαν ότι θα φτάσουμε στους «16» της Ευρωλίγκα. Φυσικά, κοιτάζοντας πίσω μένει μια πικρία, διότι δεν πήγαμε τόσο μακριά όσο θα θέλαμε. Όσο για μένα, υπήρχαν στιγμές που ένιωθα ότι δεν συνείσφερα όσα μπορούσα. Δεν κακίζω, όμως, σε καμία περίπτωση τον κόουτς, γιατί αντιλαμβάνομαι ότι είναι δύσκολη δουλειά να μοιράζεις τον χρόνο και να είναι όλοι ευχαριστημένοι. Θέλω μάλιστα να πω σχετικά με τον κόουτς ότι είναι καλός στη δουλειά του και ότι εφαρμόζει πολύ καλές μεθόδους. Επίσης, τα έργα του στον Αρη μιλάνε από μόνα τους. Πήρε την ομάδα πέρσι από τον προκάτοχό του οδηγώντας τη στην Ευρωλίγκα, μετά από πολλά χρόνια απουσίας και είχε μεγάλο μερίδιο στην πρόκριση στους «16» της διοργάνωσης. Ελπίζω ότι η ομάδα θα μπορέσει να παίξει και του χρόνου στην Ευρωλίγκα, εξασφαλίζοντας τη συμμετοχή της, μέσω του ελληνικού πρωταθλήματος. Με αυτόν τον τρόπο θα της δοθεί η δυνατότητα να πάει ακόμα καλύτερα».

-Η αλήθεια είναι ότι η παραμονή σου στον Αρη ήταν άρρηκτα συνδεδεμένη με την χρονική διάρκεια της πορείας του στην Ευρωλίγκα. Σε άγχωνε αυτό το πράγμα;

«Δεν θα έλεγα ότι αισθανόμουν άγχος. Γενικότερα δεν ανησυχώ για ένα συμβόλαιο που ολοκληρώνεται. Ερχόμενος στον Αρη, είχα την ελπίδα ότι με την παρουσία μου θα έκανα σημαντική διαφορά, συνεισφέροντας στην ομάδα κάποια πράγματα. Τελικά αυτό δε συνέβη ακριβώς όπως θα περίμενα, αλλά πίστευα ότι μπορούσαμε να φτάσουμε μέχρι το τέλος της Ευρωλίγκα. Εάν δε σκέφτεσαι έτσι, τότε δε χρειάζεται να παίζεις μπάσκετ. Πρέπει πάντα να αγωνίζεσαι για τη νίκη και με στόχο να φτάσεις στην κορυφή. Δεν ήθελα να πάω νωρίς στο σπίτι μου. Ήθελα να αγωνιστώ περισσότερο».

-Εκτός του ότι τίμησες τον Αρη στην Ευρωλίγκα, είχες συμβολή και στο ελληνικό πρωτάθλημα, όπου προσέφερες τις υπηρεσίες σου σε δύο αγώνες στους οποίους η ομάδα πέτυχε ισάριθμες νίκες. Θα ήταν προτιμότερο, όμως, να συμμετείχες σε δύο αγώνες την εβδομάδα, αντί για έναν;

«Για μένα είτε παίζω ένα παιχνίδι την εβδομάδα, είτε δύο, είναι το ίδιο πράγμα. Το μόνο που με ενδιαφέρει είναι να αγωνίζομαι. Και στην Ροζέτο, εξάλλου, ένα παιχνίδι την εβδομάδα έδινα».

-Τι είναι αυτό που θα μείνει για πάντα χαραγμένο στη μνήμη σου, φορώντας την κίτρινη φανέλα;

«Δεν είναι μόνο ένα, αλλά πολλά πράγματα. Όπως είπα και πιο πριν, όλοι όσοι εργάζονται για την ομάδα, αλλά και οι συμπαίκτες που είχα είναι εξαιρετικοί. Και στη Ροζέτο με μεταχειρίστηκαν πολύ καλά, αλλά, όπως πάντα, τελειώνεις την συνεργασία σου με μια ομάδα έχοντας κάποια πικρία από τον τρόπο που σε αντιμετώπισε κάποιος. Το ίδιο και στη Ρωσία, με την Ουράλ Γκρέϊτ. Εδώ κάτι τέτοιο δε συνέβη. Φυσικά, δε θα μπορούσα να μην αναφέρω τους φιλάθλους του Αρη, που μας υποστήριξαν με θέρμη και εμένα μου συμπεριφέρθηκαν πολύ όμορφα από την πρώτη στιγμή. Μου θυμίζουν αρκετά τους αντίστοιχους της Ροζέτο, για τον τρόπο που μας αντιμετώπιζαν όχι μόνο μέσα στο γήπεδο, αλλά και έξω από αυτό. Και αυτό είναι πολύ σημαντικό για έναν παίκτη. Σε κάνει να νιώθεις ταπεινός και την ίδια ώρα να θέλεις να μπεις στο παρκέ για να δώσεις τον καλύτερό σου εαυτό».

-Είναι πραγματικά γεγονός, ότι οι φίλοι του Αρη σε αγάπησαν όσο λίγους άλλους παίκτες…

«Οι φίλαθλοι αποτελούν πάντα την προέκταση ενός παίκτη. Το γεγονός ότι ήταν κοντά μας τόσο στις νίκες, όσο και στις ήττες και μας υποστηρίζανε, είναι κάτι που μας έδινε μια έξτρα ώθηση. Οι φωνές και τα τραγούδια τους είχαν πάντα θετικό αντίκτυπο. Είναι άγριοι, είναι τρελοί, αλλά πάντα με την καλή έννοια. Ξέρουν καλά το άθλημα. Δεν είναι από αυτούς που θα πάνε στο γήπεδο, απλά για να παρακολουθήσουν μια αναμέτρηση και να διασκεδάσουν. Αντιλαμβάνονται όλα όσα συμβαίνουν στο παρκέ και οι απόψεις τους έχουν πάντα λογική. Ξέρουν πότε γίνεται κάτι σωστό και πότε κάτι λάθος. Συνεπώς, δεν μπορείς σε καμία περίπτωση να πας και να τους πεις ότι δεν γνωρίζουν για τι πράγμα μιλάνε, ούτε να τους δώσεις αόριστες εξηγήσεις περιμένοντας να τις πιστέψουν. Έχουν άριστη γνώση του αντικειμένου».

-Τι μήνυμα θα ήθελες να τους στείλεις;

«Θέλω να τους ευχαριστήσω για την υποστήριξή τους, για το γεγονός ότι ήταν κοντά μου στις καλές και στις κακές στιγμές, για το ότι με πίστεψαν, όπως επίσης πίστεψαν την ομάδα γενικότερα. Έτσι θα πρέπει να υποστηρίζουν την ομάδα, γιατί εμείς οι παίκτες μπορεί ορισμένες φορές να δίνουμε την εντύπωση ότι είμαστε αγνώμονες, αλλά κατά βάθος χρειαζόμαστε την ώθηση που δίνουν οι φίλαθλοι τόσο στις επιτυχίες, όσο και στις αποτυχίες».

-Πως αισθάνθηκες όταν η ομάδα σε τίμησε, όπως ακριβώς σου άξιζε, πριν αρχίσει ο αγώνας με τη Μάλαγα;

«Η αλήθεια είναι ότι δεν το περίμενα. Πάντα προσπαθώ να είμαι ταπεινός και μετριόφρων. Εκτιμώ πολύ την τιμή που μου έγινε, αλλά δεν νομίζω ότι την αξίζω. Ακούγοντας τον εκφωνητή να διαβάζει το κείμενο αισθάνθηκα ότι υπήρχαν κάποιες λέξεις τόσο δυνατές που δε νομίζω ότι έχω φτάσει σε τόσο υψηλό επίπεδο, ώστε να ειπωθούν για μένα. Είναι όμως σίγουρα κάτι για το οποίο αξίζει να αγωνιστώ σκληρά. Θέλω πραγματικά να κάνω πράγματα που να δικαιολογήσουν όλες αυτές τις λέξεις και δεν κρύβω ότι ένιωσα συγκινημένος και ευγνώμων. Θα θυμάμαι για πάντα εκείνη την στιγμή, εκτός και αν πάθω αμνησία! (γέλια)».

-Το γεγονός ότι «δέθηκες» με τον Αρη και τον κόσμο του έκανε πιο δύσκολη την αποχώρησή σου;

«Σίγουρα. Αν είχα την ευκαιρία να μείνω, πιστέψτε με, δε θα πήγαινα πουθενά και θα δεχόμουν μετά χαράς να παίξω για τον Αρη και τη νέα χρονιά. Ακόμα και τώρα, αν με πάρουν τηλέφωνο από την ομάδα και μου πουν ότι με θέλουν να γυρίσω πίσω, δεν πρόκειται να το σκεφτώ καθόλου. Θα πάρω αμέσως την πρώτη πτήση για Θεσσαλονίκη και θα είμαι πάλι εδώ. Απόλαυσα το γεγονός ότι ήμουν παίκτη του Αρη, όπως επίσης λάτρεψα τη Θεσσαλονίκη. Μου έχει λείψει η ομάδα και η πόλη, αλλά ξέρω ότι αυτό δεν εξαρτάται μόνο από εμένα και το μόνο που μπορώ να κάνω στην προκειμένη περίπτωση είναι να προχωρήσω μπροστά. Δεν νιώθω ότι ήρθε το τέλος της καριέρας μου, επειδή έφυγα από τον Αρη, αλλά στενοχωριέμαι, επειδή αυτή η ομάδα ήταν από τις καλύτερες που είχα την ευκαιρία να συνεργαστώ».

Επιμέλεια: Παναγιώτης Βλαχαδάμης