Εβίνα Μάλτση: «Μοναδική η κάθε στιγμή μου με την Εθνική – Με στιγμάτισε το ‘87»

Δίπλα στο όνομα του Γιάννη Αντετοκούνμπο, του Νίκου Γκάλη και του Βασίλη Σπανούλη θα πρέπει να μνημονεύεται και εκείνοτης Εβίνας Μάλτση.

Της ζωντανής μύθου της γυναικείας καλαθοσφαίρισης, η οποία αποτελεί την μεγαλύτερη πρέσβη του ελληνικού προϊόντος στο παγκόσμιο στερέωμα.

Πολυταξιδεμένη, χαρισματική σκόρερ και παθιασμένη με τα γαλανόλευκα πραγματοποίησε καριέρα αξιοζήλευτη για τις περισσότερες Ευρωπαίες αθλήτριες.

Από το άνοιγμα των φτερών της σε νεαρή ηλικία με τον Παναθηναϊκό μέχρι την δύση της καριέρας της στον αιώνιο αντίπαλο Ολυμπιακό διαμεσολάβησαν πολλά. Μεταξύ αυτών το βραβείο της MVP στο Eurobasket της Λετονίας, η μεταγραφή της στο WNBA και η διάκριση της ως η κορυφαία σκόρερ του ελληνικού πρωταθλήματος από την ίδρυση του. Πλέον αποτελεί την head coach των ακαδημιών Antetokounbros, ενώ παράλληλα συνεργάζεται με την ΕΟΚ για την αναδόμηση του γυναικείου μπάσκετ.

Για αυτά και για ακόμη περισσότερα μίλησε στην χθεσινή μας κουβέντα, η οποία αποτελεί ένα ταξίδι στα πέρατα της μπασκετικής οικουμένης. Από την Ελλάδα στο εξωτερικό και την Ισπανία. Από εκεί στη Γαλλία για να κάνει το μεγάλο βήμα στην Αμερική. Μετέπειτα στην Τσεχία, την Πολωνία, την Τουρκία και πίσω στην Ελλάδα, ώστε να δώσει το "κύκνειο άσμα" της καριέρας της στην Ουγγαρία. Κρατώντας στην καρδιά της μονάχα μία ομάδα. Την πρώτη της αγάπη και παντοτινή.

Συνέντευξη του Αντώνη Νιανιά

Μεγάλωσες στην ελληνική επαρχία την δεκαετία του 80 με την γυναικεία καλαθοσφαίριση να μην είναι ιδιαίτερα διαδεδομένη. Πως πήρε η μικρή Εβίνα το ερέθισμα για να ασχοληθεί με το άθλημα;

«Tα ερεθίσματα μου ξεκίνησαν σε πολύ μικρή ηλικία γιατί τα δύο μεγαλύτερα αδέρφια μου παίζανε μπάσκετ στην επαρχία από την οποία κατάγομαι. Σαν κάθε μικρό παιδί που θέλει να μιμηθεί και να τραβήξει την προσοχή των μεγαλύτερων αδερφών του ήθελα να ασχοληθώ και εγώ με αυτό. Σε ηλικία εννέα ετών ήρθε η μεγάλη εθνική επιτυχία του '87, που όπως όλα τα παιδιά της εποχής στιγμάτισε και εμένα. Ήταν ο λόγος που όλοι θέλαμε να παίξουμε μπάσκετ, όλοι θέλαμε να μοιάσουμε στην Νίκο Γκάλη και στον Παναγιώτη Γιαννάκη. Σε ηλικία 14ων χρονών ο προπονητής μου είπε ότι αν δούλευα πολύ θα μπορούσα να παίξω στην εθνική ομάδα και αυτό ήταν που με έκανε να αφοσιωθώ ακόμη περισσότερο στο άθλημα. Εκεί κλείδωσαν όλα στο μυαλό μου.

Εκείνη την εποχή το να παίζει ένα κορίτσι μπάσκετ ήταν για την κοινή γνώμη απλά ένα χόμπι, τίποτα παραπάνω. Όταν έφτασα στο λύκειο και η επιλογή μου ήταν ξεκάθαρη ότι θα ακολουθήσω αυτόν τον δρόμο η οικογένεια μου προβληματίστηκε. Δεν ήξεραν πως να το αντιμετωπίσουν, ήταν ανήσυχοι για το τι θα κάνω από πλευράς σπουδών και επαγγελματικής αποκατάστασης. Ο πατέρας μου με ρωτούσε για το τι θα κάνω στην ζωή μου. Σίγουρα και στην χώρα που ζούμε είμαστε ούτως ή άλλως στην σκιά των ανδρών όσων αφορά τον αθλητισμό. Δεν με αντιμετώπιζαν ως ίση με έναν αντίστοιχο μπασκετμπολίστα, γνώρισα αυτόν τον ρατσισμό. Δεν ήταν εύκολο».

Συνήθως, κατ' εμέ λανθασμένα, ο κόσμος παρομοιάζει μία γυναίκα αθλήτρια με κάποιον άντρα. Εγώ θα το πάω αντίθετα. Ποιος καλαθοσφαιριστής σου θυμίζει περισσότερο με το παιχνίδι του την Εβίνα Μάλτση;

«Νομίζω αυτή την στιγμή δεν έχουμε Έλληνα σουτέρ σε αυτό το επίπεδο (σ.σ. γέλια). Σοβαρά τώρα, δεν μου αρέσει να μπαίνω σε αυτές τις συγκρίσεις. Για χρόνια δεν υπήρχε δομή στο γυναικείο αθλητισμό και για να αναγνωρίσουμε την αξία μιας γυναίκας έπρεπε να την παρομοιάσουμε με ένα αντρικό πρότυπο γιατί αυτό ήταν το οικείο. Αντιλαμβάνομαι την ανάγκη κάποιου να με χαρακτηρίσει με το παράδειγμα ενός μπασκετμπολίστα και είναι και τιμή πολλές φορές να σε συγκρίνουν με κάποιον που έχει τεράστια προσφορά. Ωστόσο δεν υφίσταται αυτό το πράγμα. Είναι λάθος, δεν θα έπρεπε να συγκρίνουμε ανόμοια πράγματα. Ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός και ξεχωριστός, έχει την δική του πορεία και ιστορία. Θα έπρεπε κάποια στιγμή να λένε η Εβίνα Μάλτση και τελεία. Σε αυτή την πορεία θέλουμε να κινηθούμε από εδώ και πέρα, για τα νέα κορίτσια. Είναι πολύ σημαντικό να δώσουμε στην γυναίκα την υπόσταση που της αξίζει».

Συνεργάζεσαι πλέον με την ΕΟΚ του Βαγγέλη Λιόλιου με σκοπό την αναδιάρθρωση της γυναικείας καλαθοσφαίρισης. Τι πιστεύεις ότι μπορεί να συμβεί για να αυξηθεί η εμπορικότητα του προϊόντος, με σκοπό να ασχοληθούν τα νέα κορίτσια περισσότερο με την καλαθοσφαίριση;

«Kατ' αρχάς να πω ότι είμαστε ένα σύνολο γυναικών που έχει υπηρετήσει το άθλημα και θέλουμε να προσφέρουμε την εμπειρία και την γνώση μας. Σε επιστημονικό επίπεδο αλλά και εμπειρικά. Σίγουρα αυτή την στιγμή το που βρίσκεται το γυναικείο μπάσκετ στην Ελλάδα δεν μας ικανοποιεί και θεωρώ ότι δεν μας αντιπροσωπεύει κιόλας. Όμως η εθνική μας ομάδα τα τελευταία 10-15 χρόνια βρίσκεται ανάμεσα στις 16 καλύτερες ομάδες της Ευρώπης και αυτό είναι από μόνο του τεράστιο. Από εκεί και πέρα έχουμε μοιράσει αρμοδιότητες, εγώ ασχολούμαι περισσότερο με το κομμάτι της προώθησης του πρωταθλήματος.

Αυτή την στιγμή ένας από τους πυλώνες που έχουμε ξεκινήσει να υλοποιούμε και έχουμε σαν πρόγραμμα είναι να βάλουμε το γυναικείο μπάσκετ στα σχολεία. Θέλουμε να μπούμε πιο δυναμικά στην συνείδηση του κόσμου. Μέσω τον σχολείων να αυξήσουμε την βάση μας, να δημιουργήσουμε ένα καλύτερο αναπτυξιακό πλαίσιο που θα συνεισφέρει και στην εθνική ομάδα. Να βελτιώσουμε το προϊόν με σκοπό να ξαναμπεί σιγά, σιγά στην τηλεόραση και με σωστά βήματα να φέρουμε το μπάσκετ εκεί που θέλουμε».

Παράλληλα εδώ και περίπου δύο χρόνια εργάζεσαι ως head coach στην ακαδημία των Antetokounbros. Θέλω να μας μιλήσεις με λίγα λόγια, να μας διαφημίσεις αυτό το πρότζεκτ. Πως αισθάνεσαι με αυτό το νέο κομμάτι στην καθημερινότητα σου;

«Κατ' αρχάς πρέπει να τονιστεί ιδιαίτερα ότι πρόκειται για μία από τις πολλές δράσεις των αδερφών, τα παιδιά αυτά κάνουν πολλά πράγματα. Άλλα φαίνονται και άλλα δεν φαίνονται. Το εγχείρημα ήταν μία ιδέα της οικογένειας. Είναι σαν μία αναβίωση της δικής τους πορείας. Έχοντας βιώσει οι ίδιοι πολύ έντονα το πως είναι να μην διαθέτεις τους πόρους για να δημιουργήσεις καλύτερες συνθήκες στην ζωή σου, θέλουνε να προσφέρουν σε ευπαθείς κοινωνικά και οικονομικά ομάδες. Να τους δώσουν αφενός την ευκαιρία να βρουν ένα μέρος να ανήκουν, γιατί το πρώτο πράγμα που έχει ανάγκη ο άνθρωπος είναι να ανήκει κάπου. Αφετέρου αποτελεί έναν τρόπο για να κοινωνικοποιηθούν μέσω της ομάδας και φυσικά στην συνέχεια να προπονηθούν και να βελτιωθούν μέσω της δικής μας δουλειάς.

Είναι όπως τα αδέρφια Αντετοκούνμπο που μέσα από το μπάσκετ άλλαξαν τις συνθήκες ζωής τους. Να δώσουμε την δυνατότητα στα παιδιά να βρουν το βήμα να βελτιώσουν τις δικές τους συνθήκες ζωής. Όταν μου έγινε η πρόταση συνεργασίας το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα είναι ότι αποτελεί κάτι που ταιριάζει απόλυτα με τις αξίες μου και θα μου άρεσε πάρα πολύ να είμαι μέρος αυτού. Πολύ πριν προχωρήσουμε στην μορφή του πρότζεκτ. Είναι κάτι που κάνω με πάρα πολύ χαρά. Μπήκα στο πρόγραμμα και διαπίστωσα σιγά-σιγά ότι έχω να πάρω πολλά περισσότερα από αυτά τα παιδιά απ' ότι έχω εγώ να τους δώσω».

Αγωνίστηκες σε επτά διαφορετικά ευρωπαϊκά πρωταθλήματα συμπεριλαμβανομένου και του ελληνικού. Ποια χώρα θα ξεχώριζες για τις καλύτερες αγωνιστικές συνθήκες και ποια για την ποιότητα ζωής της;

«Αυτά είναι πράγματα που μεταβάλλονται, δηλαδή όταν εγώ έπαιξα στην Ισπανία θεωρούταν το πρωτάθλημα ένα από τα κορυφαία του κόσμου, παρ' όλα αυτά η οικονομική κρίση και διάφοροι άλλοι παράγοντες έφεραν σε καλύτερο επίπεδο την Ρωσία και την Τουρκία. Γι' αυτό δεν θέλω να αδικήσω καμία χώρα και καμία ομάδα από όσες αγωνίστηκα. Θα σου πω ξεκάθαρα ότι η Αμερική έχει το πιο ποιοτικό πρωτάθλημα του κόσμου και αυτό είναι κάτι το οποίο το βιώνει κάποιος όταν βρεθεί εκεί. Είναι γεγονός, αποτελεί την πραγματικότητα. Από εκεί και πέρα επειδή οι ομάδες στις οποίες αγωνίστηκα έχουν συμμετοχές σε Final Four και στην Euroleague γενικότερα, υπήρχε πάντα υψηλό επίπεδο. Σίγουρα ξεχωρίζω την Ισπανία, την Ρωσία και την Τουρκία, τουλάχιστον στα χρόνια που αγωνίστηκα εγώ. Αυτά μεταβάλλονται πάντοτε ανάλογα με την εκάστοτε κοινωνικοπολιτική κατάσταση της κάθε χώρας.

Σαν συνθήκες ζωής αυτό που έχω συζητήσει με πάρα πολλούς αθλητές συναδέλφους είναι ότι είναι πολύ δύσκολο να κρίνεις μία χώρα αντικειμενικά. Η ποιότητα ζωής του αθλητή εξαρτάται από το πως κυλάει η σεζόν του. Όταν παίζει είναι χαρούμενος και ικανοποιημένος οπότε μπορεί να χαρεί την χώρα στην οποία βρίσκεται. Αν με τοποθετήσεις στην ομορφότερη χώρα του κόσμου, αλλά εγώ για κάποιον λόγο δεν αγωνίζομαι ή αντιμετωπίζω τραυματισμό, καταλαβαίνεις ότι η ψυχολογική μου κατάσταση δεν είναι τέτοια για να μπορώ να απολαύσω αυτό που προσφέρεται. Οπότε για τους αθλητές έχει πολύ μεγάλη σημασία η ισορροπία ανάμεσα σε αυτό που κάνουν και στον τρόπο ζωής τους στην εκάστοτε χώρα. Αντίστοιχα μπορεί να είσαι σε ένα μέρος, σε μία ομάδα όπου είναι όλα τέλεια. Παίζεις καλά, αποδίδεις, έχεις καλές οικονομικές απολαβές, αλλά είσαι σε ένα χωριό, σε μία χώρα πολύ διαφορετική από την δική σου από πλευράς κουλτούρας το οποίο να σε δυσκολέψει στον ελεύθερο σου χρόνο. Είναι δύσκολο να καταφέρεις να βρεις τον συνδυασμό, λένε ότι αν το κατορθώσεις δύο φορές στην καριέρα σου είναι επιτυχία.

Είχα την τύχη να βρω αυτή την ισορροπία στην Τσεχία, παρ' όλου που οι κάτοικοι έχουν διαφορετική νοοτροπία από εμάς. Μπασκετικά η σεζόν ήταν πολύ καλή και η πρωτεύουσα, η Πράγα, είχε πάρα πολλά πράγματα για να σου προσφέρει. Το πάντρεμα της δικής μου κουλτούρας με την δική τους λειτούργησε θετικά. Την ισορροπία βρήκα και στην Τουρκία. Δεν θα αρέσει σε πολλούς που θα το ακούσουν αλλά οι Τούρκοι έχουν πολλές ομοιότητες με εμάς σαν λαός. Εκεί ουσιαστικά μπορούσα να επιβιώσω πιο εύκολα συγκριτικά με άλλες χώρες. Σου ξαναλέω όμως ότι αυτό είναι κάτι που μεταβάλλεται και εξαρτάται από πολλούς παράγοντες. Τώρα για παράδειγμα δεν θα μπορούσα να είμαι στην Τουρκία, θα ήμουν ανασφαλής. Αντιλαμβάνεσαι ότι τέτοιες καταστάσεις παίζουν ρόλο...».

Η μετάβαση σου στο WNBA το 2007 ήταν ένα όνειρο ζωής όπως έχεις αναφέρει. Πως ήταν η προσαρμογή στην απέναντι μεριά του Ατλαντικού και γιατί δεν μακροημέρευσε η πορεία σου με την ομάδα;

«Σε αυτό το σημείο έχει αξία να σου τονίσω ότι ήμουν ένα παιδί από την επαρχία. Την εποχή που μεγάλωσα σαν έφηβη είχαμε ασπρόμαυρες τηλεοράσεις και καθόμασταν μέχρι τα ξημερώματα για να δούμε τον Τζόρνταν να παίζει. Αυτό που λέω έχει σημασία, διότι η Αμερική ήταν κάτι πάρα πολύ μακρινό, δεν είχαμε τον τρόπο επικοινωνίας και τα μέσα ενημέρωσης που έχουμε σήμερα. Πλέον όλος ο πλανήτης είναι ένα τηλεφώνημα απόσταση. Και με εικόνα. Αυτό δεν υπήρχε τότε. Το ότι εγώ είμαι από ένα μέρος της Γης που δεν υπάρχει στο χάρτη για να το δείξω σε κάποιον Αμερικάνο και βρέθηκα στο κέντρο του κόσμου, για 'μενα τουλάχιστον είναι τεράστιο. Ήταν ένα όνειρο που θεωρούσα ότι δεν θα καταφέρω ποτέ να εκπληρώσω.

Όταν βρέθηκα εκεί όπως καταλαβαίνεις και μόνο η παρουσία μου ήταν κάτι τεράστιο. Πως μπορώ να στο περιγράψω; Ζούσα το όνειρο μου. Δεν πίστευα ποτέ ότι θα καταφέρω να ξεχωρίσω ανάμεσα σε τόσα πολλά παιδιά και να βρεθώ εκεί. Αυτό που ήταν μαγικό από μόνο του, είναι ότι όλα αυτά που βλέπουμε στην τηλεόραση και τα θεωρούμε υπερβολικά, είναι ακριβώς έτσι. Έχει αυτό το μέγεθος σαν χώρα. Αισθάνθηκα ευγνώμων σαν άνθρωπος που είχα την ευκαιρία να ζήσω κάτι τέτοιο, ανεξάρτητα από το μπάσκετ. Διότι δεν είναι κάτι που συμβαίνει κάθε μέρα, δεν συμβαίνει σε όλους καθημερινά. Ο κόσμος του WNBA ήταν όντως μαγικό για εμένα. Με υποδέχθηκε πολύ θερμά, μου ανταπέδωσε τις προσδοκίες μου και όλα όσα ονειρευόμουν μικρή.

Έζησα την αίγλη του να παίζεις μπροστά σε 15.000 κόσμο, έζησα την αίγλη του να βγαίνω από το γήπεδο και να με αναγνωρίζουν όλοι στον δρόμο. Αυτό στην Ελλάδα για παράδειγμα δεν υπάρχει. Στιγμές αναγνωρισιμότητας. Ωστόσο ήταν δική μου επιλογή που δεν επέστρεψα πίσω στην Αμερική και αυτό έχει να κάνει με το ότι αμερικάνικο πρωτάθλημα λαμβάνει δράση στους καλοκαιρινούς μήνες. Δεν είναι σαν τους άντρες οι οποίοι μπορούν να επιλέξουν αν θα παίξουν στην Ευρώπη ή στην Αμερική. Για εμάς είναι νον στοπ. Εγώ έπαιζα την χρονιά μου στο εξωτερικό, ήμουν ήδη εκτός Ελλάδος για εννέα μήνες, έπειτα έπαιξα στην Αμερική το τετράμηνο Ιουνίου-Σεπτεμβρίου και πάλι πίσω στην Γαλλία. Ξανά Αμερική και γυρνάω για να ολοκληρώσω την σεζόν μου στην Ισπανία. Όταν έφτασα στο σημείο να μην έχω πατήσει το πόδι μου στην Ελλάδα για 18 μήνες ώστε να δω τους δικούς μου, ψυχολογικά δεν άντεξα. Επέλεξα ότι δεν είναι αυτό που θέλω να κάνω.

Σήμερα που το σκέφτομαι από άλλη οπτική είναι κάτι που το μετανιώνω. Έπρεπε να είχα ξαναπάει. Εκείνη όμως την χρονική περίοδο με όλη την ψυχολογική και σωματική κούραση θεώρησα πως χρειαζόμουν ένα διάλλειμα. Ακόμη ένας λόγος που δεν επέστρεψα ήταν ότι τότε άλλαξε το σύστημα των πανευρωπαϊκών πρωταθλημάτων και εκεί που παίζαμε πάντοτε Σεπτέμβριο, καλούμασταν να αγωνιστούμε τον Ιούνιο. Έπρεπε να επιλέξω αν θα αγωνιστώ στην Αμερική ή στην εθνική ομάδα. Σε αυτό το κομμάτι δεν υπήρξε ποτέ δίλλημα στην ζωή μου. Σίγουρα σήμερα που τα βλέπω διαφορετικά έχοντας άλλη εμπειρία μπορώ να σου πω ότι κάποια πράγματα θα ήταν διαφορετικά. Αλλά αυτά ήταν τα τότε κριτήρια μου».

Όπως και να 'χει η ιστορία έγραψε. Καταφέρατε να πετύχετε τον μεγάλο σας στόχο...

«Η ιστορία θα μπορούσε να έχει γράψει και παραπάνω. Είμαστε λίγο άπληστοι μερικές φορές... Συνολικά βέβαια είμαι ευγνώμων για όλο το προσωπικό μου ταξίδι, δεν έχω απωθημένα πάνω σε αυτό. Το μόνο που λείπει από την συλλογή μου και με ενοχλεί, είναι ένα μετάλλιο με την εθνική ομάδα. Τίποτα άλλο. Έπαιξα πολλά χρόνια μέχρι που χόρτασα, το απόλαυσα. Έκανα μία διαδρομή που μου προσέφερε πάρα πολλά σαν άνθρωπο. Είδα πολλά μέρη, γνώρισα πολύ κόσμο, πήρα πάρα πολλά από την καριέρα μου».

Κορυφαία αθλήτρια του Eurobasket της Λετονίας, κορυφαία σκόρερ του ελληνικού πρωταθλήματος όλων των εποχών, μεταγραφή στην Αμερική και συμμετοχές σε Final Four της Euroleague. Έχοντας πλέον αποσυρθεί, με μια πιο «εξωτερική» ματιά, ποια στιγμή θα χαρακτήριζες ως την κορυφαία της καριέρας σου;

«Είναι πάρα πολύ δύσκολη ερώτηση. Όταν περνάς δεκαετίες στον χώρο είναι κάποιες στιγμές που ξεχωρίζουν. Την αλήθεια θα σου πω και πάλι γιατί έτσι είναι. Μοναδική για εμένα ήταν η κάθε στιγμή μου με την Εθνική. Μοναδική. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι δεν ήταν τιμητική και εξίσου ξεχωριστή η συμμετοχή με την κάθε ομάδα. Έχω παίξει σε συλλόγους με τεράστια ιστορία, είναι τιμή μου που αγωνίστηκα στον Παναθηναϊκό, στον Ολυμπιακό, στην Βαλένθια, στο Μπουρζ. Απλά η εθνική ομάδα ήταν και ο λόγος που έγιναν όλα για εμένα, το μεγαλύτερο εσωτερικό μου κίνητρο. Κάθε φορά που είχα μία συμμετοχή με την εθνική ομάδα, κάθε φορά που άκουγα τον εθνικό ύμνο ήταν μία ιδιαίτερη στιγμή.

Από αυτές τις στιγμές έχω ξεχωρίσει σίγουρα τρεις. Την συμμετοχή στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, την ύψιστη τιμή για έναν αθλητή, πόσο μάλλον για εμάς που έγινε στην χώρα μας. Είναι μοναδικό το συναίσθημα να αγωνίζεσαι μπροστά σε 10.000 κόσμο που φωνάζει Ελλάς. Ξεχωρίζω το 2009 που πήραμε την 5η θέση για πρώτη φορά στην ιστορία μας και ήταν κάτι πολύ σημαντικό για εμάς. Εξασφαλίσαμε και το εισιτήριο για το παγκόσμιο, γιατί τότε δεν είχαμε πολλές πιθανότητες να προκριθούμε, για εμάς ήταν τεράστιο. Συνδυάστηκε και με την προσωπική μου διάκριση με το MVP αλλά πάντοτε η ομάδα σου σε αναδεικνύει για να πάρεις το βραβείο. Οι συμπαίκτριες μου με βοήθησαν. Ο τίτλος MVP ήταν απλά μία δικαίωση των κόπων μου. Τίποτα παραπάνω. Θα το αντάλλαζα με ένα μετάλλιο. Ξεχωρίζω και την 4η θέση στο πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα του '17 που είναι η υψηλότερη που έχουμε κατακτήσει ως εθνική ομάδα».

Άρα αγαπημένη ομάδα αδιαμφισβήτητα η Εθνική.

«Δε το συζητάω, με ρωτάν στον δρόμο και τους δίνω αυτή την απάντηση, νομίζουν τους πειράζω. Έχω άλλο ρίγος όταν βλέπω την εθνική ομάδα να αγωνίζεται».

Για κλείσιμο θα ήθελα να σε ρωτήσω το εξής. Έχοντας κάνει ήδη το πρώτο βήμα σαν head coach των ακαδημιών Antetokounbros, σκέφτεσαι στο μέλλον να καθίσεις σε πάγκο επαγγελματικής ομάδας; Ποια τα σχέδια του για το μέλλον;

«Θα σου πω το εξής. Έχω αποσυρθεί πολύ πρόσφατα από την ενεργό δράση, ξέρω ότι για τους περισσότερους προπονητές καριέρας αυτό είναι ένα μικρόβιο. Λένε ότι είτε το έχεις είτε δεν το έχεις. Εγώ λοιπόν επειδή ήμουν τόσο βαθιά συνδεδεμένη με την αθλήτρια Εβίνα, έπρεπε σε πρώτη φάση να "σκοτώσω" τον παίκτη μέσα μου. Θεωρώ ότι είμαι ακόμα σε αυτή την φάση. Στην φάση που βρίσκομαι σε σχέση με τους επαγγελματικούς μου ορίζοντες έχω ανοίξει μία τράπουλα στο τραπέζι. Δοκιμάζω πολλά διαφορετικά πράγματα, περιμένοντας να δω σε τι είμαι καλή και τι μου ταιριάζει περισσότερο. Πάντα σε σχέση με το άθλημα μου και με χαρακτηριστικό μου γνώρισμα το πάθος. Σαν παίκτρια αυτό με χαρακτήριζε και αυτό θέλω να με συνοδεύει.

Είναι πιθανό να με δείτε να αφοσιώνομαι στην προπονητική, όπως μπορεί και να μην συμβεί ποτέ κάτι τέτοιο. Ο γνώμονας για 'μενα είναι πάντα ο ίδιος. Να πιστεύω αυτά που κάνω και να τα υπηρετώ με τον καλύτερο δυνατό τρόπο πάντα μέσα στο στο πλαίσιο της προσφοράς. Να βοηθήσουμε τα παιδιά αλλά και το άθλημα να πάει μπροστά. Από πιο πόστο και με ποιον τρόπο δεν είναι κάτι που κάνει την διαφορά».