Το συγκινητικό κείμενο του Τζέφερσον για τον Λεμπρόν

Στα 36 του, ο Ρίτσαρντ Τζέφερσον διεκδικεί το πρώτο πρωτάθλημα στην καριέρα του. Λίγες ώρες πριν τον έκτο τελικό των Καβαλίερς με τους Γουόριορς (τον οποίο η ομάδα του κέρδισε), ο βετεράνος φόργουορντ περιέγραψε μέσα από το Players Tribune (μια ιστοσελίδα που γράφουν αθλητές) τα συναισθήματά του.

«Αυτή τη στιγμή κάθομαι στον υπολογιστή μου. Είμαι νευρικός. Είναι το βράδυ πριν το μεγαλύτερο παιχνίδι της καριέρας μου και πιθανότατα το μεγαλύτερο στην ιστορία των Καβαλίερς. Μου είναι δύσκολο να ηρεμήσω. Το μόνο που σκέφτομαι είναι ο ήχος της Q την Πέμπτη το βράδυ. Το τελευταίο παιχνίδι της σεζόν στο σπίτι μας. Έχω βρεθεί στους τελικούς δύο φορές σε ολόκληρη την καριέρα μου, αλλά ποτέ στην κορυφή. Δεν θεωρώ τίποτα δεδομένο. Όλο αυτό ήταν ένα απίστευτο ταξίδι. Ας το συνεχίσουμε», ανέφερε.

Παράλληλα, ο Τζέφερσον κατέδειξε μέσα από δύο άγνωστα περιστατικά την ηγετική μορφή του Λεμπρόν Τζέιμς.

Το πρώτο περιστατικό: «Η αλλαγή ξεκίνησε στο σπίτι του Λεμπρόν πριν από τον πρώτο γύρο των playoffs. Καθόμασταν 15 άτομα γύρω από το τραπέζι. Στη μέση της βραδιάς ο Τζέιμς σηκώθηκε και αναφέρθηκε σε κάθε έναν ξεχωριστά. Ξεχώρισε κάτι που ο κάθε ένας από εμάς έδινε στην ομάδα και εξήγησε γιατί ήταν τόσο απαραίτητο αν θέλαμε να κερδίσουμε το πρωτάθλημα. Και έδωσε στον καθένα από εμάς ένα μικρό δώρο. Δεν θα πω ακριβώς τι γιατί είναι κάτι που αφορά την ομάδα. Αλλά δεν ήταν κάτι μεγάλο. Νομίζω πως όλους εκείνη τη στιγμή μας διαπέρασε το ίδιο συναίσθημα. Καταλάβαμε πόσο ιδιαίτερη ήταν αυτή η κατάσταση. Ο Λεμπρόν μας είπε: “Μπορούμε να τα καταφέρουμε αν είμαστε μαζί. Μόνο αυτό έχει σημασία”. Έχει κερδίσει πρωταθλήματα πριν από αυτό. Όλοι μας θέλαμε να τον ακούσουμε».

Το δεύτερο περιστατικό: «Υπάρχει ακόμα ένας λόγος που τα μοιράζομαι όλα αυτά μαζί σας τώρα που κανονικά θα έπρεπε να προσπαθώ να ηρεμήσω. Είναι ένας προσωπικός λόγος. Δεν είμαι πια ένας νεαρός παίκτης της λίγκας. Δεν είμαι 25 ή 30, δεν είμαι ο πρωταγωνιστής. Με κουβαλάει κάποιος άλλος στους ώμους του. Όταν ήρθα εδώ το περασμένο καλοκαίρι ήξερα τον ρόλο μου. Προσπαθώ απλά να βοηθήσω την ομάδα και να φέρω εις πέρας την αποστολή που μου αναλογεί. Ξέρω πόσο δύσκολο είναι να φτάσεις στους τελικούς. Να φτάσεις στο Game 6. Ξέρω πόσο τυχεροί είμαστε που αγωνιζόμαστε σπίτι μας. Ο Λεμπρόν με έκανε να το νιώσω μετά τη σειρά με τους Ράπτορς. Καθόμασταν διαγώνια στο αεροπλάνο μετά τη νίκη στο Game 6. Κοιτούσα από το παράθυρο και κουνούσα το κεφάλι μου. Δεν είχα προσέξει πως με παρακολουθεί. Σηκώθηκε και κάθισε δίπλα μου.“Ρίτσαρντ, καταλαβαίνω.” Συνέχισα να κουνάω το κεφάλι μου. “Ρίτσαρντ, καταλαβαίνω.” Κουνούσα το κεφάλι μου. Δεν ήξερα τι να πω. Ήμουν συγκινημένος. “Τέσσερα ακόμα”, μου είπε. Πιθανότατα θα του πω πόσα πολλά σήμαινε για εμένα όλο αυτό όταν θα έχει τελειώσει. Ο Λεμπρόν ξέρει το ταξίδι που έχω διανύσει. Αγωνίστηκα για πρώτη φορά σε τελικούς όταν εκείνος ήταν στο Λύκειο. Ξέρει ακριβώς τι προσπαθεί να πετύχει για την πόλη, ξέρει τι σημαίνει για εμένα και τα υπόλοιπα παιδιά να κατακτήσουμε το πρωτάθλημα. Δεν με ενδιαφέρει αν είσαι φαν του Λεμπρόν, ή όχι, εγώ το έχω δει: Ο Λεμπρόν έχει κάτι που δεν το είδα ποτέ ξανά σε κανέναν. Ο τρόπος που λέει “ακολούθησε με και θα σε οδηγήσω”, με πράξεις περισσότερο από λόγια, δεν μπορεί να συγκριθεί με κανέναν με τον οποίο έχω παίξει. Είναι το είδος του ηγέτη που σε κάνει να θες και εσύ να σηκώσεις το βάρος. Νιώθω ευγνώμων σε εκείνον. Όλοι μας».