Δεν βάλαμε τα ρούχα στις βαλίτσες

Ο Λάζαρος, ο Ανδρέας, ο Γλύκος, ο Σωκράτης, ο Κώστας, ο Γιάννης, ο Χοσέ, ο Βασίλης, μαζί με τον Σάλπι και τον «Τυπάρα» και τα υπόλοιπα παιδιά έκαναν την υπέρβαση κι ασφαλώς με τον Κονέ που έδωσε τα πάντα στα προηγούμενα ματς. Η Εθνική μας για πρώτη φορά σε αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο, μπήκε μέσα αποφασισμένη για να κερδίσει και τα κατάφερε.

Με την μεγάλη οξυδέρκεια του Σάμαρη, με την κλάση του Σαμαρά και την «ολύμπια» ψυχραιμία που είχε στο τέλος για να στήσει την μπάλα στην άσπρη βούλα. Με τους ανυπέρβλητους Παπασταθόπουλο και Κονέ να σταματάνε σχεδόν τα πάντα στην άμυνα, τον Λάζαρο να κάνει ένα παιχνίδι βγαλμένο από όνειρο, τον Σάμαρη να μπαίνει και να βάζει ένα γκολ, προϊόν της δικής του πίεσης, σε έναν απλό, όσο και έξοχο συνδυασμό με τον Σαμαρά.

Μέσα από τη στήλη, αλλά και στο ραδιόφωνο, είχα τονίσει πως ο Σάντος, έπρεπε να δώσει ευκαιρίες στα νέα παιδιά. Δίχως τον Λάζαρο και τον Σάμαρη, η αλήθεια είναι πως η τύχη μας θα ήταν εντελώς διαφορετική. Ο Χριστοδουλόπουλος έκανε το παιχνίδι της ζωής του και ήταν άτυχος που δεν κατέληξε κάποιο από τα σουτ του, στα δίχτυα. Από την άλλη ο Σάμαρης, έδειξε πως πρέπει να παίζει ένα σύγχρονο χαφ, που οπωσδήποτε οφείλει να πιέζει, να μπορεί να πιέζει και να πατάει την αντίπαλη περιοχή. Αυτή τη στιγμή είναι ότι πιο σύγχρονο έχει στα χέρια του ο Σάντος στο κέντρο και αυτό πρέπει να το λάβει σοβαρά υπόψη του για το επόμενο παιχνίδι.

Περάσαμε, επιβιώσαμε κι όπως είπε και ο Γιώργος Χελάκης, δεν βάλαμε τα ρούχα στις βαλίτσες. Μπορούμε να κοιτάμε πιο μπροστά, πιο ψηλά, αρκεί ο Πορτογάλος που μας ξέρει και τον ξέρουμε, να βάλει αυτούς που μπορούν να παίξουν σε τέτοιο επίπεδο. Η Εθνική απέναντι σε όλες τις αναποδιές που της έτυχαν στο ματς, άντεξε, είχε δοκάρια, επιμονή και υπομονή και στο τέλος δικαιώθηκε. Είναι η μεγαλύτερη στιγμή από το EURO του 2004, μέχρι την επόμενη…