Ήττα για το άθλημα

Αν παραφράσουμε το γνωστό σύνθημα της εξέδρας του μπασκετικού Άρη της δεκαετίας του 80, που αναφερόταν στην υπερομάδα της Θεσσαλονίκης και τις μεγάλες νίκες που αυτή πετύχαινε χάρη στα μαγικά χέρια του Γκάλη, του Γιαννάκη και των άλλων παιδιών, νομίζω πως θα αποτυπώσουμε, σε πολύ μεγάλο βαθμό, τους λόγους για τους οποίους ο χθεσινός τελικός του Κυπέλλου, 70ος στην ιστορία του θεσμού, είχε αυτήν την κατάληξη.

Δυστυχώς για μια ακόμα φορά γίναμε μάρτυρες μιας τραγικής διαιτητικής παρουσίας. Φαίνεται πως στον ήλιο του ελληνικού ποδοσφαίρου ο λιγότερο ισχυρός, ο μικρός, ο Δαυίδ αν θέλετε, δεν έχει δικαίωμα στο όνειρο. Τραγική ειρωνεία την ίδια περίπου ώρα με τον δικό μας τελικό διεξαγόταν στην Αγγλία ο αντίστοιχος όπου η μικρούλα, και σχεδόν σίγουρα υποβιβασμένη, Γουίγκαν, κέρδιζε την Σίτυ την πιο πλούσια, ίσως, ομάδα του πλανήτη η όποια μάλιστα έπαιζε και με παίκτη λιγότερο. Αλλά εκεί βέβαια δεν υπάρχει Γιάχος, Τριτσώνης και τα άλλα παιδιά. Δεν λέω πως και στα μεγαλύτερα πρωταθλήματα δεν γίνονται ακόμα και κραυγαλέα λάθη, αλλά η διαφορά με εδώ είναι πως γίνονται προς όλες τις κατευθύνσεις οπότε με αυτόν τον τρόπο εξασφαλίζεται, σε μεγάλο βαθμό, η λεγόμενη έξωθεν καλή μαρτυρία.

Δεν είναι μόνο η απόφαση- σταθμός, ή σωστότερα η μη απόφαση, για τον μη καταλογισμό της εσχάτης των ποινών και της αποβολής στη φάση του Μανιάτη, αλλά η όλη παρουσία του Χιώτη ρέφερι και των υπολοίπων στη διάρκεια του ματς. Χωρίς σωστό πειθαρχικό έλεγχο, άραγε που αλλού ο Χολέμπας δεν θα είχε αποβληθεί ή ο Κοντοές θα τελείωνε το παιχνίδι, χωρίς τα ίδια κριτήρια στην επιβολή καρτών ή στο σφύριγμα των φάουλ για τις δύο ομάδες, φθάσαμε και στο τελευταίο δίλεπτο της παράτασης για να μπει το κερασάκι στη τούρτα, όπου το πέναλτι υπέρ του Αστέρα δεν ήρθε ποτέ, ενώ το φάουλ εκτός, έστω και οριακά, περιοχής έγινε πέναλτι υπέρ του Ολυμπιακού στην αντεπίθεση των ερυθρολεύκων. Δεν μπορεί να πει κανείς με βεβαιότητα αν η αποβολή του Μανιάτη και το ενδεχόμενο της επίτευξης γκολ από την άσπρη βούλα από τους Αρκάδες, θα έγερνε την πλάστιγγα υπέρ του Αστέρα αλλά η αλήθεια είναι πως μπορεί να θεωρηθεί ξεκάθαρη αλλοίωση αποτελέσματος γιατί αφαιρεί από την ομάδα της Τρίπολης ένα σαφέστατο συγκριτικό πλεονέκτημα σε σχέση με τον Ολυμπιακό σε κομβικό σημείο της αναμέτρησης.

Για το αγωνιστικό κομμάτι δεν υπάρχουν και πολλά να σχολιάσει κάποιος. Από τη μια ο Αστέρας του Τσιώλη μετά από το φοβισμένο ξεκίνημα έδειχνε να πατάει καλύτερα στο γήπεδο. Αν μάλιστα είχε περισσότερο εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του μπορεί και να είχε σκοράρει, ειδικά στο δεύτερο ημίχρονο, και να είχε πάρει προβάδισμα έναντι των αντιπάλων του για την κούπα. Σε γενικές γραμμές πάντως θα μπορούσε να ήταν πιο τολμηρός. Ο Ολυμπιακός του Μίτσελ από την άλλη μάλλον περισσότερο έτοιμος για διακοπές έμοιαζε παρά για τελικό. Αν δεν είχε την διαιτητική εύνοια σήμερα πολύ δύσκολα θα έπαιρνε το κύπελλο. Ούτε φάση, αν εξαιρέσει κανείς εκείνη της επίτευξης του πρώτου γκολ, χωρίς δημιουργία, μόνο με την είσοδο του γερόλυκου Ιμπαγάσα βελτιώθηκαν κάπως τα πράγματα, και κυρίως με τεράστιο έλλειμμα φυσικής κατάστασης.

Υ.Γ1 : Στην Τουρκοκρατία όλοι γνώριζαν τους λόγους που οι Χιώτες περπατούσαν δυο- δυο. Σήμερα συντρέχουν τέτοιοι λόγοι;

Υ.Γ2 : Ο Τριτσώνης " εξάντλησε" τις δυνατότητες της όρασης του στα σημαιάκια του ΑΕΚ- Πανθρακικός;

Υ.Γ3 : Η άρση της μονιμότητας στο ελληνικό Δημόσιο είναι κοντά. Στο ποδόσφαιρο μάλλον αργεί ακόμα.