Και Ντουρμάζ κι άλλη λύση μπροστά…

*** Είδα δύο-τρία παιχνίδια από τα πλέϊ οφς του Τσάμπιονς Λιγκ αυτό το διήμερο. Νάπολι-Αθλέτικ, Λιλ-Πόρτο, Σάλτσμπουργκ-Μάλμε

*** Τι μου έμεινε;

*** Ένα, αν δεν έχεις σούπερ σύνολο, θα πρέπει ο σέντερ φορ σου να βγάζει φωτιές. Όπως ο Ιγκουαίν της Νάπολι, ο Τζάκσον Μαρτίνες της Πόρτο, ο Σοριάνο της Σάλτσμπουργκ.

*** Δύο, κάθε ομάδα που σέβεται τον εαυτό της, πρέπει να έχει στον πάγκο ένα-δύο παίκτες που μπορούν να γυρίσουν το παιχνίδι, άμα χρειαστεί να μπουν μέσα. Όπως ο Τέγιο της Πόρτο κι ο Μάρτενς της Νάπολι, που μπήκαν μέσα και τα έκαναν…Ας μην πω τη λέξη. Ας πω «άνω κάτω».

*** Κι ένα τρίτο, πιο…συνολικό: είναι πολύ…σχετικός ο παράγοντας έδρα σε τέτοιο επίπεδο, και με τις ομάδες να έχουν διαχωριστεί από πριν σε πιο δυνατές και λιγότερο δυνατές στην κλήρωση. Από τα δέκα ζευγάρια, γηπεδούχοι κέρδισαν μόνο στα δύο και δη αντιπάλους όπως η Μάλμε κι η Λούντογκορετς. Στα υπόλοιπα οκτώ ζευγάρια είχαμε πέντε ισοπαλίες και τρία διπλά. Και για να καταλάβουμε πόσο οι διαφορές είναι επίσης κάτι…σχετικό: δεν υπήρχε ούτε μία νίκη με πάνω από ένα γκολ διαφορά.

*** Τι θυμήθηκα στα δύο πρώτα συμπεράσματα; Τον περσινό Ολυμπιακό του Τσάμπιονς Λιγκ, που με τόσους νέους παίκτες και χωρίς να προλάβει καν να δέσει ως ομάδα, στάθηκε τόσο καλά με το σέντερ φορ του (το Μήτρογλου) να βγάζει φωτιές, αλλά και με αρκετούς παίκτες από τον πάγκο να κάνουν τη διαφορά. Γιατί άλλοτε έπαιζε βασικός ο Σαβιόλα κι άλλοτε ο Τσόρι, άλλοτε ο Κάμπελ κι άλλοτε ο Βάϊς η, ο Φουστέρ.

*** Που κολλάνε όλα αυτά στον φετινό Ολυμπιακό; Πολύ απλά πιστεύω ότι κάπως έτσι θα επιχειρήσει, εν αρχής, ο Μίτσελ να χτίσει την ομάδα, πάλι. Με ένα σέντερ φορ να τα κολλάει και με επιθετικογενείς παίκτες να του κάνουν τη διαφορά, ακόμη κι ως αλλαγές.

*** Ήδη υπάρχουν ο Αφελάϊ, ο Ντοσεβί, ο Μπενίτες, ο Φουστέρ, ο Διαμαντάκος, έρχεται κι ο Ντουρμάζ, αλλά νομίζω ότι θα υπάρχει τουλάχιστον μία ακόμη λύση στο ρόστερ. Ίσως κι η πιο δυνατή;…