Ολυμπιακός: Ο κρίσιμος ρόλος των αμυντικών σε αυτό το σημαντικό κομμάτι

· Τελικά ο Ολυμπιακός δεν σκόραρε μόνο στο τελευταίο από τα εννιά φιλικά παιχνίδια του, με την Ίντερ, στην ήττα του 0-2 στο Μπάρι. Στα οκτώ προηγούμενα είχε σκοράρει 16 γκολ, είχε δηλαδή ένα καλό μέσο όρο δύο γκολ ανά αγώνα.

· Η ομάδα του Μεντιλίμπαρ λογικά σκόραρε πιο εύκολα κόντρα στις λιγότερο δυνατές ομάδες που αντιμετώπισε (3-2 την Μπρέντα και την Χάγη), πήρε καλό βαθμό και κάποιες πιο δυνατές (3-0 τη Νόριτς, 2-0 την ΑΖ, 2-1 την Αλ Τααβόν) κι από εκεί και πέρα δυσκολεύτηκε συνήθως στα λεγόμενα πιο σκληρά τεστ (0-2 από την Ίντερ, 1-2 από τη Νάπολι, 1-0 την Ουνιόν Βερολίνου και 1-1 με τη Χέρενβεν).

· Μπορεί κάποιος να παρατηρήσει ότι όλα τα άσχημα αποτελέσματα του Ολυμπιακού ήταν όταν δέχθηκε πρώτος γκολ, στις ήττες από τις δύο μεγάλες ιταλικές ομάδες και στην ισοπαλία με την μικρομεσαία ολλανδική. Και στα τρία αυτά παιχνίδια οι «ερυθρόλευκοι» πήγαν στο ημίχρονο χάνοντας και δη με γρήγορα γκολ (στο 16’ το 0-1 από Νάπολι και Ίντερ, ενώ κι από τους Ολλανδούς έχαναν με γκολ στο 28’). Εν τέλει, αυτό που κατάφεραν ήταν να ισοφαρίσουν στο β΄ ημίχρονο τη Χέρενβεν 1-1 και να μειώσουν στην ήττα τους από τη Νάπολι με ένα γκολ στο 91΄.

· Αντιθέτως, όταν ο Ολυμπιακός άνοιξε αυτός το σκορ, πάντοτε κέρδισε. Με την υποσημείωση ότι σε τρία παιχνίδια σκόραρε τέσσερα γκολ μέσα στο πρώτο δεκάλεπτο! Είναι, άλλωστε, ένα από τα χαρακτηριστικά της ομάδας αυτό το δεδομένο: Όταν ανοίγει το σκορ και δη γρήγορα, κερδίζει. Όταν φάει πρώτη γκολ και δη γρήγορα, δυσκολεύεται πάρα πολύ και ελάχιστες φορές κερδίζει.


· Βλέπουμε δηλαδή ότι ακόμη και στα φιλικά παιχνίδια της, μία ομάδα δεν αλλάζει θεαματικά φυσιογνωμία. Απλά, με αφορμή τη δυσκολία στο σκοράρισμα στα πιο δύσκολα παιχνίδια κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας θα ήθελα να σταθώ σε ένα συγκεκριμένο κομμάτι-τη συνεχιζόμενη αδυναμία του Ολυμπιακού να βάλει γκολ μέσα από τη διαδικασία των στατικών φάσεων: μόνο ένα έβαλε, με τον Μπιανκόν, μετά από εκτέλεση φάουλ του Γιαζίτσι κόντρα στη Νόριτς.

· Κι όμως θυμάμαι αρκετές φορές τους κεντρικούς αμυντικούς του Ολυμπιακού, τον Ρέτσο, τον Πιρόλα, τον Καλογερόπουλο, τον Μπιανκόν, αλλά και τον Κοστίνια, να κερδίζουν τις μονομαχίες στον αέρα στα επιθετικά «στημένα»-πάντοτε όμως με άστοχες τελικές. Πρόκειται ίσως για μία λεπτομέρεια, αλλά βασική στο σύγχρονο ποδόσφαιρο. Οι αμυντικοί πρέπει να βοηθάνε κι αυτοί επιθετικά, όπως πρέπει να βοηθάνε κι οι επιθετικοί αμυντικά. Ειδικά στις στατικές φάσεις, οι στόπερ πρέπει να έχουν τον τελευταίο λόγο. Είναι τα πιο ψηλά και τα πιο δυναμικά παιδιά.

· Αλλά βλέπουμε ότι δεν δίνουν παρά ελάχιστες βοήθειες. Σε όλη την περασμένη σεζόν ο Ολυμπιακός πήρε και στις τρεις διοργανώσεις δύο γκολ από τον Μπιανκόν κι άλλα δύο από Ρέτσο και Κάρμο. Κανένα από Πιρόλα και Κοστίνια. Και βάζω μέσα και τον Πορτογάλο γιατί είναι καλός στον αέρα και λογικά προωθείται στα κόρνερ και στα φάουλ. Οι δε αμυντικοί δεν πρόσφεραν πράγματα στις στημένες φάσεις ούτε καν δημιουργικά. Για παράδειγμα να πάρουν μία κεφαλιά, να διώξει ο αντίπαλος γκολκίπερ και να έρθει ένας συμπαίκτης τους να σκοράρει.

· Είναι καλό που είδαμε κάποιες, έστω όχι πολλές, καλές εκτελέσεις φάουλ και κόρνερ από τον Στρεφέτσα, τον Γιαζίτσι και τον Καμπελά, αν και πάντα ο Ρόντινεϊ νομίζω ότι έχει τα καλύτερα κτυπήματα. Φαντάζομαι ότι με την καλύτερη χημεία που θα βγάζει η ομάδα μέσα στη σεζόν, μπορεί να έχει και καλύτερα αποτελέσματα σε αυτό το κομμάτι, που δεν είναι και το καλύτερο της, είναι αλήθεια.