Ο Ολυμπιακός του 0-1, η επιστροφή Σεμέδο και οι 13 τελικές Τικίνιο και Ονιεκουρού!

• Με αφορμή την εντυπωσιακή επίδοση του Ολυμπιακού να ανοίγει πρώτος το σκορ σε όλα τα παιχνίδια του στο φετινό πρωτάθλημα, είχα αναρωτηθεί κάποια στιγμή τι θα συμβεί όταν δεχθεί πρώτος αυτός γκολ. Και η απάντηση ήρθε χθες, έστω σε αγώνα Κυπέλλου-έχασε στη Λιβαδειά για πρώτη φορά μέσα στη σεζόν από ελληνική ομάδα.

• Μία ήττα πραγματικά βαριά, καθώς δεν ήταν μόνο που ο Ολυμπιακός έφαγε πρώτος γκολ για πρώτη φορά: το έφαγε πολύ γρήγορα, μόλις στο 3ο λεπτό και μέσα σε τρία λεπτά δέχθηκε κι άλλο γκολ, μένοντας πίσω στο σκορ 0-2 από τα αποδυτήρια! Τόσο άσχημο ξεκίνημα η ομάδα με τον Μαρτίνς στον πάγκο είχε κάνει μόνο μία φορά ακόμη, αλλά πριν 2,5 χρόνια, στην πρώτη σεζόν του Πέδρο στον Πειραιά, και παίζοντας στην Τούμπα με τον ΠΑΟΚ, στην ήττα με 1-3. Ακόμη κι εκεί, όμως, ναι μεν το πρώτο γκολ το είχε φάει στο 3’ και το δεύτερο στο 19’, κι όχι στο…6’!

• Τέλος πάντων, μας αρέσει δεν μας αρέσει, είναι ένα θέμα για τον Ολυμπιακό η αντίδραση του όταν προηγείται ο αντίπαλος. Από τον πιο δυνατό (βλέπε την Άιντραχτ, που προηγήθηκε στο 26’ μέσα στην Φρανκφούρτη και τελικά κέρδισε 3-1), έως τον λιγότερο δυνατό (βλέπε τον Λεβαδειακό, που προηγήθηκε 2-0 μέσα στη Λιβαδειά και τελικά κέρδισε 3-2)…

• Γενικά, η εικόνα να έχει φάει ο Ολυμπιακός τρία γκολ και στην Φρανκφούρτη, αλλά και στη…Λιβαδειά, στα δύο μόνο εκτός παιχνίδια στα οποία άνοιξε το σκορ ο αντίπαλος του, είναι πολύ δυσάρεστη. Κι ας σκεφθούμε ότι και στο μοναδικό παιχνίδι στο Καραϊσκάκη, στο οποίο προηγήθηκε αντίπαλος του Ολυμπιακού, η Λούντογκορετς και δη με γκολ στο 49’, οι «ερυθρόλευκοι» γλίτωσαν την ήττα με τα χίλια ζόρια, με γκολ στο 87’.

• Συμπέρασμα: δεν είναι δυνατόν ο Ολυμπιακός να περιμένει να ανοίγει ο ίδιος το σκορ σε όλα τα παιχνίδια του, προκειμένου να νιώθει άνετα και όπως τον βολεύει τον ίδιο. Πρακτικά είναι αδύνατο, πώς να το κάνουμε. Πρέπει να βρει μηχανισμούς αντίδρασης όταν μένει πίσω στο σκορ. Αλλιώς πολύ απλά δεν γίνεται!

• Τώρα, σε ατομικό επίπεδο, η κατάσταση χθες ήταν πραγματικά στενάχωρη.



• Η περιβόητη επιστροφή του Σεμέδο συνοδεύθηκε με την εμπλοκή του και στα τρία γκολ του Λεβαδειακού! Στο πρώτο γκολ και λάθος πάσα έκανε προς τον Ανδρούτσο και τον Σουρλή αντί να διώξει μακριά την μπάλα, και τον πέρασε ο Λινάρδος σαν σταματημένο δίνοντας την πάσα στον σκόρερ Πολέτο…Στο δεύτερο γκολ ξανά τον πέρασε σαν σταματημένο ο Πολέτο, από εκτέλεση αράουτ, με τον Πορτογάλο να αδυνατεί έστω φάουλ να κάνει και στην εξέλιξη της φάσης, μπλοκάροντας ένα σουτ, να παραχωρεί το κόρνερ από το οποίο προήλθε το 0-2…Και στο τρίτο χάνει κατά κράτος την εναέρια μονομαχία από τον Δούμτσιο, με τον Κρίστινσον να του διαμαρτύρεται έντονα…

Για να είμαστε δίκαιοι, δεν είναι ότι ο Σεμέδο εμφανίστηκε αδιάφορος. Και δεν το γράφω αυτό επειδή έβαλε ένα ωραίο γκολάκι με κεφαλιά η, επειδή σε δύο άλλα στημένα είχε μία ακόμη απειλητική κεφαλιά (καρφωτή, αλλά κακή) και μία από την οποία στο 93’ ο Τικίνιο θα μπορούσε να ισοφαρίσει. Το πάλεψε, είχε επεμβάσεις αμυντικά, στον αέρα και χαμηλά, κόντραρε σουτ. Όμως, πρώτον ό,τι αφήσεις σε αφήνει (το ίδιο και το ποδόσφαιρο…) και δεύτερον ο Σεμέδο εν πολλοίς αυτός είναι και σε νορμάλ συνθήκες, ικανός για το καλύτερο και το χειρότερο, ακόμη και μέσα στο ίδιο το παιχνίδι. Να θυμηθούμε το 2-2 στη Λούντογκορετς η, το 1-2 του τελικού από τον ΠΑΟΚ;..

• Το μεγάλο ερωτηματικό στο χθεσινό παιχνίδι ήταν ο Τικίνιο για εμένα. Ξεκάθαρα έδειξε να το παίρνει σοβαρά το παιχνίδι, κυνήγησε το γκολ, πήρε…δεκάδες (!) κεφαλιές είτε ως καλές πάσες σε συμπαίκτες του (δύο σε Βρουσάι και Ονιεκουρού έβγαλαν καθαρές ευκαιρίες), είτε για γκολ, είτε ως διωξίματα από την άμυνα του σε κόρνερ και φάουλ, όμως ήταν απίστευτα κακός στα τελειώματα του. Είναι απαράδεκτο σέντερ φορ στον Ολυμπιακό να έχει τελειώσει εννιά φάσεις (!) και να μην έχει σκοράρει έστω σε μία-και δεν βάζω μέσα τα δύο θεαματικά ψαλιδάκια του που δεν είχαν καμία τύχη και ίσως μοναδικό αποτέλεσμα μπορούσαν να φέρουν κάποιο νέο τραυματισμό στον ώμο του, εκεί δηλαδή που είχε τραυματιστεί σοβαρά τον Ιούλιο, μένοντας δύο μήνες εκτός δράσης…

Είχε έξι κεφαλιές ο Τικίνιο από πολύ καλές, έως λιγότερο καλές θέσεις και ήταν όλες (!) άστοχες. Και είχε και τρία σουτ, εκ των οποίων το ένα έπρεπε να γίνει γκολ, καθότι σχεδόν εξ επαφής μετά από εκτέλεση κόρνερ του Κούντε. Είχε καλή συμμετοχή στη φάση του δεύτερου γκολ, βγάζοντας ωραία μπροστά τον Ονιεκουρού, αλλά τέτοια αστοχία δεν δικαιολογείται. Νομίζω ότι δημιουργεί πρόβλημα ο ίδιος στον εαυτό του, με το να αγχώνεται και να εκβιάζει το γκολ, δεν μπορώ να το εξηγήσω αλλιώς εύκολα.



• Ανεξήγητη, κατά ένα τρόπο, κι η περίπτωση του Ονιεκουρού-πώς δηλαδή κατόρθωσε, γιατί περί κατορθώματος πρόκειται, να μην σκοράρει ούτε αυτός χθες, έχοντας τόσες ευκαιρίες. Βρέθηκε σε θέση βολής τέσσερις φορές και σούταρε καλά μόλις τη μία, αυτήν που του το έβγαλε το σουτ ο αντίπαλος γκολκίπερ. Πώς όμως θα έχεις απαιτήσεις να σκοράρεις, όταν έχεις τρία στα τέσσερα άσχημα τελειώματα…

Η αλήθεια είναι ότι είχε κάποιες καλές ενέργειες, όπως το γύρισμα στη φάση του δεύτερου γκολ του Ολυμπιακού, αλλά εξίσου αλήθεια είναι ότι ανακόπηκε κάμποσες φορές, είχε ένα κακό κοντρόλ, τον πρόλαβε ο γκολκίπερ μακριά από την εστία του. το πλέον ενοχλητικό, για εμένα; Δύο φορές που είχε πάσα σε συμπαίκτη του ευρισκόμενο σε καλύτερη θέση από τον ίδιο για σουτ, επέλεξε να σουτάρει ο Νιγηριανός. Και σούταρε και χάλια…

• Για το τέλος:

Δεν περίμενα τόσο λίγα πράγματα από τους δύο αρχηγούς του Ολυμπιακού χθες, τον Ανδρούτσο και τον Μπουχαλάκη. Δύο καλές σέντρες και δύο-τρεις καλές επεμβάσεις από τον πρώτο, νομίζω ότι είναι μικρή προσφορά. Δύο-τρεις καλές πάσες και έτερον ουδέν από το δεύτερο, είναι ασήμαντη προσφορά.

Ούτε περίμενα έτσι τον Κρίστινσον. Ήταν σαν να λέμε «ό,τι πάει μέσα είναι γκολ». Στάθηκε μάλιστα και τυχερός στο δοκάρι που τον γλίτωσε από ένα τέταρτο γκολ και μόνο μία αντίδραση καλή είχε με γρήγορη έξοδο. Είναι δυνατόν γκολκίπερ του Ολυμπιακού να έχει τέτοια εικόνα, σαν αυτή στην εκτέλεση του απευθείας κόρνερ για το 0-2; Ακόμη και φάουλ να του έγινε, που δεν είναι ξεκάθαρο, ας έμπαινε ο ίδιος πιο δυναμικά στη φάση.