Ας μην γελιόμαστε… Πριν τη σέντρα, μπορεί αρκετοί να το πίστευαν αλλά και οι ίδιοι γνώριζαν πόσο δύσκολο είναι για τον ΟΦΗ να πάρει το Κύπελλο. Πόσω μάλλον από τη στιγμή που είχε να αντιμετωπίσει τον πιο σοβαρό Ολυμπιακό των τελευταίων ετών, τον χειρότερο δυνατό αντίπαλο που θα μπορούσε να έχει.
Το τελευταίο σφύριγμα του Μαρτσίνιακ βρήκε τον Μπάκιτς, τον Λαμπρόπουλο, τον Σωτηρίου και τα άλλα παιδιά με δάκρυα στα μάτια. Άλλοι ξαπλωμένοι στο χορτάρι, άλλοι κοιτάζοντας τους τουλάχιστον 16 χιλιάδες φίλους τους που ταξίδεψαν από κάθε γωνιά της χώρας για να το ζήσουν. Ήθελαν κάτι παραπάνω για τους εαυτούς τους, αλλά περισσότερο για τον κόσμο τους. Γνώριζαν άπαντες πως ένας τελικός Κυπέλλου δεν είναι κάτι εύκολο και σύνηθες, ξέρουν πως ο επόμενος, γιατί δεδομένα θα υπάρχει, τελικός μπορεί να αργήσει και αυτοί να μην βρίσκονται εκεί να πάρουν την «εκδίκησή» τους.
Λίγα λεπτά μετά, η κερκίδα τους χάρισε απλόχερα το χειροκρότημα. Αμέσως μετά, ακολούθησε το pasillo των νικητών, κάτι που έδειξε και την αξία του ηττημένου. Άξια βρέθηκε στον τελικό, αποκλείοντας στους τέσσερις τελευταίους γύρους τρεις ομάδες της Stoiximan Super League. Αλλά και το χειροκρότημα του κόσμου του Ολυμπιακού προς τον ΟΦΗ, πρώτα για το τεχνικό επιτελείο και στη συνέχεια για τους παίκτες.
Όλα αυτά έχουν τη δική τους σημασία. Για τους Κρητικούς είχε μεγαλύτερη σημασία το ταξίδι και μικρότερη ο προορισμός. Ασφαλώς, ο κάθε ένας ήθελε να πάρει το Κύπελλο. Ο Μπούσης, συνδυάζοντας την ανοδική πορεία της ομάδας του και τις επενδύσεις του με ένα τρόπαιο. Ο Ράσταβατς στον παρθενικό του τελικό. Οι παίκτες που είχαν ευκαιρία να περάσουν στον λαιμό τους το χρυσό και όχι το αργυρό μετάλλιο. Ο Νέιρα, ο Σωτηρίου, ο Νίκος Κουνδουράκης, οι φροντιστές, κάθε ένας στον σύλλογο που ζούσε κάτι μοναδικό.
Ο κόσμος ήταν εκεί, στήριξε και παρότι ήταν οι μισοί από αυτούς του Ολυμπιακού, έκαναν το χρέος τους. Η ατμόσφαιρα εντυπωσιακή, φωνή για 90 και πλέον λεπτά, ταξίδια με κάθε τρόπο από κάθε σημείο της Ελλάδας. Ήταν η δική τους γιορτή και το διασκέδασαν σε μεγάλο βαθμό, μένοντας στο τέλος με μια πικρία. «Κανείς δεν θα μπορούσε να φέρει τόσο κόσμο από νησί. Δείξαμε ότι ο ΟΦΗ είναι μεγάλη ομάδα», είπε ο Σέρβος τεχνικός και αποτυπώνει πλήρως τα όσα πρεσβεύει η ομάδα και ο κόσμος της, τη δυναμική και την ιστορία του συλλόγου.
Ανάψαμε φωτιά και μεγαλώνει λέει το γνωστό τραγούδι-σύνθημα. Αυτή είναι η αλήθεια και το μεγαλύτερο κατόρθωμα του ΟΦΗ μετά τον χθεσινό τελικό. Ας αντιληφθεί κανείς πως η προηγούμενη φορά που διεκδίκησε το τρόπαιο ήταν πριν από 35 χρόνια και ο μοναδικός τίτλος ήρθε πριν από 38. Ιστορική στιγμή ήταν, ασφαλώς. Δείγμα της προόδου της ομάδας, της συνέπειας που έχει και της συνέχειας που πρέπει να δείξει. Έχει όλα τα εχέγγυα για να το καταφέρει: Ιδιοκτήτη που αγαπά και νοιάζεται την ομάδα και τον τόπο, εξαιρετικό προπονητή και καλή μαγιά στο ρόστερ, η οποία με ποιοτική αναβάθμιση μπορεί να στοχεύσει ψηλότερα. Το Κύπελλο ήταν ένα τεράστιο δέλεαρ, όπως και η προοπτική της Ευρώπης, αλλά η ομάδα θα πρέπει να είναι έτοιμη στις αρχές Αυγούστου να διεκδικήσει το Σούπερ Καπ. Τίτλος είναι και αυτός, πόσω μάλλον από τη στιγμή που θα γίνει στην Κρήτη και μπορεί να φτιάξει όλη τη νέα σεζόν.
Αν μένει ένα «γαμώτο» στους Κρητικούς, αυτό ήρθε κυρίως για την συνολική απόδοση. Ήταν ξεκάθαρο πως το μυαλό ήθελε, αλλά τα πόδια δεν μπορούσαν να ακολουθήσουν. Είχαν βαρύνει από το άγχος, είχαν μπουκώσει οι παίκτες και το πρώτο μισάωρο ήταν μια «πάλη» με τον ανώτερο Ολυμπιακό, αλλά κυρίως με τους ίδιους τους εαυτούς τους. Ενδεικτικό του άγχους τα δύο εύκολα φάουλ που έδωσαν στα πρώτα 8 λεπτά εκτός περιοχής, με το δεύτερο να φέρνει το 1-0. Η διαχείριση των συναισθημάτων ήταν δύσκολη γι’ αυτούς…
Ο ΟΦΗ επέμεινε στις αρχές του, δηλαδή στο build-up παρά το αφόρητο pressing του Ολυμπιακού. Θέλησε με τον τρόπο του να σπάσει την πίεση, αλλά και να αναπτυχθεί. Υστερούσε όμως η ομάδα του Ράσταβατς στις αποφάσεις μέσα στο γήπεδο. Έλλειψη εμπειρίας είναι αυτό, αφού βρήκε ιδιαίτερα στο δεύτερο ημίχρονο χώρους δράσης και προϋποθέσεις αλλά οι επιλογές ήταν κακές. Από ποδοσφαιριστές μάλιστα που άπαντες περίμεναν περισσότερα και να τραβήξουν κουπί. Η μπάλα μεταφερόταν σωστά στα πλάγια, αλλά ως εκεί, ενώ χάθηκαν οι δεύτερες μπάλες στον άξονα όπου ο Έσε έτρεχε για να… σκουπίσει κάθε «βρωμιά». Για όσους σκέφτονται και λένε γιατί ο Σέρβος δεν άνοιξε περισσότερο το τέμπο και δεν έπαιξε με πιο ψηλά τις γραμμές, ας θυμηθούν τα όσα έχει περάσει η ΑΕΚ, ο Παναθηναϊκός και ο ΠΑΟΚ φέτος από τον Ολυμπιακό…
Με το δίδυμο των στόπερ (Λαμπρόπουλος, Σίλβα), τον Μπάκιτς και τον Χριστογεώργο να είναι στους διακριθέντες, ο ΟΦΗ έμεινε ζωντανός σε όλο το παιχνίδι. Ωστόσο, αντιλαμβάνεται κανείς πως δύσκολα θα μπορούσε να πάρει κάτι παραπάνω, αν δεν έβγαινε κάποιος ακόμη μπροστά. Η είσοδος του Σενγκέλια έπρεπε να φέρει κάτι απρόβλεπτο και καλύτερη μετάβαση στην επίθεση, αλλά ο Γεωργιανός ήταν εκτός κλίματος. Η τελευταία ένεση ποιότητας και φρεσκάδας δεν ήρθε αργά, αλλά σε ιδανικό σημείο για το «χτύπημα». Με κάτι παραπάνω από δέκα λεπτά να απομένουν, ο Ράσταβατς έριξε τον Λέουις για περισσότερα ανεβάσματα αλλά δύο φορές βρέθηκε παράλληλα με την περιοχή και η σέντρα του δεν πέρασε. Ο Θεοδοσουλάκης δεν τροφοδοτήθηκε, ο Νέιρα έδωσε ψυχολογία στους συμπαίκτες του αλλά έκανε ένα ανεπίτρεπτο λάθος για την εμπειρία του, φέρνοντας το 2-0 των Πειραιωτών. Σε μια φάση που η αντίπαλη περιοχή ήταν γεμάτη παίκτες του ΟΦΗ και ήταν μία από τις τελευταίες ευκαιρίες για κάτι καλό, έστω και ανορθόδοξα…
Η «έκπληξη» δεν έγινε, αλλά δεν είμαστε συνηθισμένοι σε τέτοιες. Καθαρά ποδοσφαιρικά μιλώντας, είναι λιγοστές οι φορές που η καλύτερη ομάδα και το φαβορί χάνουν έναν τελικό. Μια φορά στα 20 χρόνια που λέμε… Ο ΟΦΗ θέλησε να γίνει αυτή η μία φορά, δεν το κατάφερε αλλά έχει τα εχέγγυα ώστε αυτή η φορά να μην είναι και η μοναδική. Η Κρήτη και οι φίλοι του ΟΦΗ πρέπει να είναι υπερήφανοι για όσα έζησαν, για το μοναδικό και όμορφο ταξίδι που τους πρόσφερε η ομάδα τους. Οι παίκτες τρύπησαν το ταβάνι τους και ήθελαν να πάνε κόντρα στο ρεύμα, να φέρουν το Κύπελλο… σπίτι. Είχαν απέναντί τους ένα ανυπέρβλητο, όπως αποδείχτηκε, εμπόδιο και έμειναν τελικά να φορούν το αργυρό μετάλλιο στον λαιμό τους, το οποίο είχε ποτίσει από δάκρυα.
Σε έναν τόσο μεγάλο αλλά και ταλαιπωρημένο σύλλογο, ας είναι τούτη εδώ η διαδρομή ένα ακόμη… προσάναμμα στη φωτιά που έχει ανάψει και μεγαλώνει. Λατρεύουν άλλωστε τον ΟΦΗ και την Κρήτη… Και το καμίνι τώρα ξαναζεί!
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
