Πλήρωσε τα λάθη της, αλλά παραμένει φαβορί για τον τίτλο η ΑΕΚ

Με άδεια χέρια και χωρίς να βρίσκεται στην κορυφή θα επιστρέψει στη βάση της η ΑΕΚ, μετά την ήττα (2-1) από τον Παναθηναϊκό στη Λεωφόρο.

Στην πρώτη ήττα για την ομάδα του Ματίας Αλμέιδα κόντρα στο «Big-4» ύστερα από 388 μέρες και 13 αγώνες (17 συνολικά εάν βάλουμε και αυτά με τον Άρη), με επτά νίκες και έξι ισοπαλίες να μεσολαβούν, στην πρώτη της ήττα στο πρωτάθλημα μετά από 184 μέρες, στη μόλις δεύτερή της τη φετινή σεζόν.

Για μια ΑΕΚ που μπήκε με νοοτροπία πρωταθλήτριας στη Λεωφόρο, λυγίζοντας όμως εν συνεχεία από ατομικά λάθη.

Ίσως, βέβαια, να «απαιτούνταν» εντέλει τέτοια λάθη για να υποστεί την πρώτη της ήττα σε ντέρμπι μετά από τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα...

Η σωστή νοοτροπία και τα λάθη που πλήρωσε

Πολύ σωστή η νοοτροπία, με την οποία παρουσιάστηκαν οι «κιτρινόμαυροι» παρά του ότι θεωρητικά ακόμα και η ισοπαλία δεν θα ήταν αρνητικό αποτέλεσμα. Όχι, φυσικά, πως περιμέναμε κάτι διαφορετικό. Παίζουν πάντα για τη νίκη.

Τρομερό μπάσιμο στην αναμέτρηση από τον «δικέφαλο». Με σημαντική φάση μόλις στα 36'' με τον Τσούμπερ και πίεση με δύο γρήγορες στατικές μπάλες. Από το δεύτερο κόρνερ βρήκε και το γκολ, με το μισό να ανήκει στον «χρυσό» σκόρερ του προηγούμενου ντέρμπι με τον Ολυμπιακό, Νίκλας Ελίασον, που δεν παράτησε τη φάση βγάζοντας και την ασίστ -11η φετινή- για τον Βίντα (7ο φετινό του γκολ).

Παρεμπιπτόντως μιας και λέμε για κόρνερ, η ΑΕΚ εν συνεχεία θα μπορούσε να έχει βρει και άλλο τέρμα με σχετικό τρόπο (1-11 τα κόρνερ).

Η ομάδα του Ματίας Αλμέιδα είχε το μομέντουμ και θέλησε να το εκμεταλλευτεί, συνεχίζοντας με το πόδι στο γκάζι. Σε ένα παιχνίδι με τρομερό ρυθμό στο ξεκίνημα. Θα μπορούσε να είχε βρει και δεύτερο γκολ με τη μεγάλη ευκαιρία του Τσούμπερ στο 12', ωστόσο θα μπορούσε και να είχε ισοφαριστεί ελάχιστα νωρίτερα με το δοκάρι του Μπερνάρ στο 10'.



Επανέρχεται εδώ το κομμάτι της νοοτροπίας.

Η «Ένωση» δεν έκατσε πίσω. Δεν προσπάθησε απλώς να υπερασπιστεί αυτό το γρήγορο προβάδισμα που πήρε, ξέροντας, όπως προαναφέρθηκε, ότι ακόμα και η ισοπαλία δεν θα ήταν αρνητικό αποτέλεσμα βαθμολογικά. Αλλά, την ΑΕΚ του Αλμέιδα τη γνωρίζουμε. Αυτή είναι και θα συνεχίσει να είναι. Θα μπορούσε να γίνει πιο κυριαρχική στα επόμενα, για τα δικά της πάντα δεδομένα; Ναι. Όμως, το έψαξε και το δεύτερο γκολ και μάλιστα στην έδρα ενός αντιπάλου που έδινε έναν «τελικό».

Άνω τελεία όμως στα θετικά. Επειδή, γρήγορα άρχιζαν να εμφανίζονται και αρνητικά στοιχεία για τον «δικέφαλο». Και πριν δεχθεί το γκολ. Υπό την έννοια των ζητημάτων που εμφάνιζε στον άξονα και στα μεσοδιαστήματα, παρά την κοινή συνύπαρξη Γιόνσον-Σιμάνσκι, με τους «πράσινους» να δημιουργούν καταστάσεις.

Για να φτάσουμε στο καταστροφικό τρίλεπτο με την ολική ανατροπή από πλευράς Παναθηναϊκού. Το χειρότερο για την ΑΕΚ ήταν ότι και τα δύο τέρματα προήλθαν από ατομικά λάθη-«δώρα» (εάν και στην εξέλιξη της πρώτης φάσης δεν έγινε και σωστό μαρκάρισμα από τον Γιόνσον στον Μπακασέτα). Δύο προσωπικά λάθη, αμφότερα από τον Μουκουντί. Ενός πραγματικά εξαιρετικού επιπέδου στόπερ, όπως έδειξε (και) στο πρόσφατο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό, του οποίου όμως το μυαλό κόλλησε στις εν λόγω περιπτώσεις.

Για μια «Ένωση» που είχε πληρώσει τις λανθασμένες αντιδράσεις της και στη συνάντηση των δύο ομάδων στην OPAP Arena τον περασμένο Ιανουάριο. Τότε, βέβαια, στην αντιμετώπισή της στις στατικές φάσεις.

Σύμφωνοι, εάν δεν γίνουν λάθη, σχεδόν όλα τα ματς θα λήγουν χωρίς σκορ. Αλλά εδώ το παράκανε...

Το έψαξε πολύ ο Αλμέιδα

Η ΑΕΚ προσπάθησε να δείξει άμεσα αντίδραση, πριν το φινάλε του πρώτου μέρους. Όπως φυσικά το επιχείρησε και καθ' όλη τη διάρκεια του δευτέρου. Εάν και ο Παναθηναϊκός είχε μεγάλη ευκαιρία στο 55' με τον -μακράν κορυφαίο του γηπέδου- Ιωαννίδη, εν συνεχεία οι «πράσινοι» σιγά-σιγά άρχισαν να γυρνούν όλο και πιο πίσω, παίζοντας και με τριάδα στα στόπερ ώστε να κρατήσουν το αποτέλεσμα. Σε μια σαφώς διαφορετική προσέγγιση από εκείνη που είχαν οι «κιτρινόμαυροι» όταν προηγήθηκαν. Βέβαια, οκ, κάθε ομάδα έχει τον δικό της τρόπο...

Ο Ματίας Αλμέιδα το έψαξε πολύ. Αρχικά με τετραπλή αλλαγή στο 57', σε μια κίνηση που την χρειαζόταν η ομάδα του και η οποία θύμισε και το περυσινό παιχνίδι των δύο αντιπάλων στη Λεωφόρο στο ξεκίνημα του πρωταθλήματος (και τότε στο ίδιο λεπτό, όταν ο Αργεντινός τεχνικός μάς είχε πρωτοσυστήσει τον τρόπο παρέμβασής του από τον πάγκο). Εν συνεχεία, στο 70', πέρασε και τον Άμραμπατ, παίζοντάς τα όλα για όλα με δίδυμο Πινέδα-Γκατσίνοβιτς στα κεντρικά χαφ.



Όσο κυλούσαν τα λεπτά, η ΑΕΚ είχε πλέον την πλήρη πρωτοβουλία. Ωστόσο, συναντούσε απέναντί της το τείχος που είχε υψώσει ο Παναθηναϊκός. Και η αλήθεια είναι ότι το είχαν… υψώσει καλά οι «πράσινοι». Την μπλόκαραν επιθετικά την «Ένωση», στην οποία έλειψε η έξτρα δημιουργία.

Ενδεχομένως να της έλλειψε και ο Λιούμπισιτς που έμεινε στον πάγκο. Το ερώτημα βέβαια είναι σε ποιου τη θέση θα ήταν «καλύτερο» να μπει ο Αυστριακός χαφ. Πιθανότατα σ' εκείνη του Μάνταλου αντί του Αραούχο. Και αυτό διότι, όπως αποδείχθηκε και στη συνέχεια με τα ακόμα μεγαλύτερα ρίσκα που θα έπαιρναν οι «κιτρινόμαυροι», απαιτούνταν και οι γρήγορες επιστροφές του Πινέδα για να μη δεχθούν το «τελειωτικό» χτύπημα (προέβη εξάλλου σε μία τέτοια καίρια επιστροφή ο Μεξικανός άσος, τον οποίο προτίμησε -σωστά βάσει του προαναφερθέντος- για αλλαγή στα χαφ ο Ματίας Αλμέιδα). Αλλά καλύτερα γνωρίζει την ομάδα του και τα «θέλω» του ο Αργεντινός τεχνικός (που προφανώς ήθελε ακόμα έναν επιθετικό εντός γηπέδου). Άλλωστε, μετά Χριστόν προφήτες...

Σε κάθε περίπτωση, οι «κιτρινόμαυροι» είχαν τις στιγμές τους μέχρι το φινάλε, αλλά το γκολ δεν ήρθε.

Παραμένει στο χέρι της

Η ΑΕΚ έπεσε, λοιπόν, από την κορυφή. Έχει τον πρωτοπόρο, πλέον, ΠΑΟΚ στην έδρα της την Κυριακή (7/4) και εάν επικρατήσει θα επιστρέψει σ' αυτήν. Ωστόσο, δεν είναι αυτός ο βασικός ο λόγος για τον οποίο παραμένει φαβορί.

Καταρχάς, εν συνεχεία θα στρώσει το πρόγραμμά της. Θα έχει βγάλει δύσκολη τριάδα -την πιο απαιτητική απ' όλους τους ανταγωνιστές της- με τρία σερί ντέρμπι σε οκτώ μέρες.

Το βασικό, όμως, είναι ότι παραμένει α) η κορυφαία ομάδα στα ντέρμπι, β) με ένα ρόστερ (φυσικά και προπονητή) ξεχωριστό, αλλά και γεμάτο (δεδομένων των όσων έχει περάσει φέτος με τις μαζεμένες απουσίες) και γ) ένα σύνολο με το know-how του πρωταθλητισμού σε σχέση με τους ανταγωνιστές της (δεν το πάμε... ιστορικά, αλλά για τα συγκεκριμένα σύνολα).

Όλα βέβαια θα φανούν και θα αποδειχθούν στο γήπεδο. Το θετικό για τους «κιτρινόμαυρους» είναι ότι και πίστη έχουν στη δουλειά τους και ξέρουν να αντιδρούν σε τέτοιες καταστάσεις.