Στα χνάρια του Πίτερ Σίλτον!

Αποτελούν παίκτες – σύμβολα για το θάρρος, την θέληση, την διάθεση και τον ενθουσιασμό τους για μπάλα. Η αντοχή τους στον χρόνο είναι παροιμιώδης. Δεν είναι ακριβώς αυτό που λέμε «αειθαλείς». Ίσως να τους ταίριαζε καλύτερα το προσωνύμιο «αιωνόβιοι». Ακόμα και σε προχωρημένη για ποδόσφαιρο ηλικία, τολμάνε και βάζουν τα «γυαλιά» στους νεότερούς τους, οι οποίοι σίγουρα επιθυμούν ύστερα από κάποια χρόνια, να είναι στην θέση τους. Πολλές θα είναι σίγουρα οι στοιχηματικές εταιρείες, οι οποίες δέχονται κάθε χρόνο πονταρίσματα, πως η εκάστοτε θα είναι η τελευταία τους χρονιά. Ο λόγος γίνεται για εν ενεργεία τερματοφύλακες, οι οποίοι προκαλούν έκπληξη στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο, τόσο με τις ικανότητές τους κάτω από τα γκολπόστ των ομάδων τους, όσο και για το «πόσο μακριά μπορεί να πάει μία βαλίτσα», όταν την κρατάνε τα γάντια ενός γκολκίπερ.

Ακολούθως, σας παρουσιάζουμε τους πέντε τερματοφύλακες, οι οποίοι συνεχίζουν να υπερασπίζονται επάξια την εστία τους, και κατά πως φαίνεται θα συνεχίσουν να το κάνουν, για πολλά ακόμα χρόνια. Και αν η νιότη, τα μαλλιά – σε κάποιους από αυτούς – και η ευλυγισία τους άφησαν, η διάθεση για ποδόσφαιρο και ζωή δεν πρόκειται να το κάνουν. Η σχέση τους με τον χρόνο είναι αυτό που λέμε «πέρασε και δεν άγγιξε». Και συνεχίζουν…


1.Έντουιν Βαν Ντε Σαρ (ετών 39)

Γεννημένος στις 29 Οκτωβρίου του 1970. Αισίως στα 39 του. Όποιος πει πως δεν έχει βαρεθεί να βλέπει την φάτσα του «ασχημόπαπου» στην τηλεόραση, τα περιοδικά και τις εφημερίδες, θα πει ψέματα. Όποιος πει πως έχει χορτάσει να παρακολουθεί τις εντυπωσιακές επεμβάσεις του, στο αγγλικό πρωτάθλημα (αγωνίζεται με την Μάντσεστερ) και το Champions League θα πει επίσης ψέματα. Από το 1994 και μετά, όταν τον πρωτοπαρακολουθήσαμε να μπλοκάρει τους αντίπαλους επιθετικούς με τα μακριά του χέρια, φορώντας την φανέλα του Άγιαξ, μέχρι και σήμερα, θεωρείται έναν από τους πιο αξιόπιστους γκολκίπερ που έχουν περάσει από το παγκόσμιο στερέωμα. Όντας παίκτης του «Αίαντα», υπό την καθοδήγηση του Λουίς Βαν Γκαάλ, την σεζόν 94-95’ αποτέλεσε μέλος μιας από τις πιο εντυπωσιακές ομάδες της ιστορίας. Ο Άγιαξ του Λιτμάνεν, του Όβερμαρς, του Ντάβιντς, του Ζέντορφ, του αρχηγού Ντάνι Μπλιντ, του Κλάιφερτ, του Φίνιντι και όλων των άλλων αστέρων, είχε έναν γίγαντα κάτω από τα δοκάρια του, ο οποίος συνέβαλε τα μέγιστα ούτως ώστε οι πρωταθλητές Ολλανδίας, να στεφθούν και πρωταθλητές Ευρώπης, επικρατώντας στον τελικό του Champions League της Μίλαν με 1-0. Η μεταγραφή του στην Γιουβέντους, την σεζόν 1999-2000, θα τον στείλει στο Τορίνο, μία μετακίνηση που όπως αποδείχτηκε, απλά δεν του βγήκε. Δεν μπόρεσε ποτέ να προσαρμοστεί πραγματικά στις συνθήκες που επέβαλε η «γηραιά κυρία», με αποτέλεσμα, δύο χρόνια μετά και σε ηλικία 31 ετών, να φύγει για το «Κρέιβεν Κότατζ» και την Φούλαμ. Όλοι τότε έσπευσαν να δηλώσουν πως η αρχή του τέλους για τον δίμετρο γκολκίπερ, ήταν γεγονός. Αμ δε! Τα τέσσερα χρόνια στην Φούλαμ (2001-2005) και οι εξαιρετικές του εμφανίσεις, σε συνδυασμό με το έμπειρο μάτι του Σερ Άλεξ Φέργκιουσον, τον φέρνουν στο «Ολντ Τράφορντ», εν έτη 2005 και σε ηλικία 35 ετών. Όταν οι άλλοι αποχωρούν, αυτός αποφασίζει μία καινούρια αρχή. Συνεχίζει στο υψηλότερο επίπεδο παρά το γεγονός πως κοντεύει τα σαράντα!!! Δείχνει ακόμα καλύτερος και από όταν ήταν 25. Οι περισσότεροι θεωρούν πως έχει ακόμα δύο με τρία χρόνια προσφοράς. Το κέρδισε με την αξία του.

2.Αντώνης Νικοπολίδης (ετών 38)

Ο δικός μας, Αντώνης Νικοπολίδης δεν θα μπορούσε να λείπει από αυτήν την λίστα. Ο Αντώνης όλων των Ελλήνων από το καλοκαίρι του 2004, όταν υπερβάλλοντας εαυτό, οδήγησε μαζί με τα άλλα παιδιά, το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα στο «πάνθεον» της ποδοσφαιρικής Ευρώπης. Η καριέρα του Αρτινού πορτιέρο ωστόσο, δεν ήταν στρωμένη με «ροδοπέταλα». Ξεκίνησε την ποδοσφαιρική του καριέρα στην Αναγέννηση Άρτας σε ηλικία 16 ετών, από όπου και μεταπήδησε στον Παναθηναϊκό δύο χρόνια αργότερα. Εκεί, είχε την ατυχία να πέσει πάνω σε ένα «βουνό», αφού ο τότε τερματοφύλακας των «πρασίνων», Γιόζεφ Βάντσικ, δεν άφηνε περιθώριο για να φανεί ο μικρός «Αντωνάκης», ο οποίος περίμενε καρτερικά για τις δικές του ευκαιρίες. Τις πήρε προς τα τέλη της δεκαετίας του 90’, όταν και αποφάσισε να αποχωρήσει από την Παιανία, ο Πολωνός τερματοφύλακας. Η αναγνώριση της αξίας του Νικοπολίδη, ήταν πλέον θέμα χρόνου. Και πάνω που αυτή ήρθε, με αποκορύφωμα την κατάκτηση του ελληνικού νταμπλ την σεζόν 2003-2004 και την κατάκτηση του Euro της Πορτογαλίας με την Εθνική, διαμάχες και προστριβές με την διοίκηση του Παναθηναϊκού, τον στέλνουν στον «αιώνιο» αντίπαλο Ολυμπιακό. Λίγο τον νοιάζουν οι αποδοκιμασίες των φιλάθλων της πρώην ομάδας του. Σεμνά, ταπεινά και συγχρόνως παθιασμένα, συνεχίζει να κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα από τον καθένα. Να υπερασπίζεται τα δίχτυα της ομάδας που τον εμπιστεύεται. Η πενταετία που κλείνει στον Ολυμπιακό κρίνεται εκ του αποτελέσματος επιτυχημένη. Και για όποιον διατηρεί τις αμφιβολίες του, ας ρίξει μια ματιά στα στιγμιότυπα του τελευταίου αγώνα του Ολυμπιακού στο Champions League, με την Άρσεναλ στο «Έμιρεϊτς». Μην λέμε και ότι θέλουμε…


3.Μάρκο Μπαλότα (ετών 44 – αποσύρθηκε)

Ζητούμε ταπεινά συγνώμη. Δεν αποτελεί εν ενεργεία ποδοσφαιριστή, αλλά θεωρούμε άδικο για τον φαλακρό Ιταλό, να μην τον συμπεριλάβουμε στο συγκεκριμένο αφιέρωμα. Πείτε το ως έκτακτη είσοδο στο «top-5» των «αιωνόβιων». Αποχώρησε μόλις πέρυσι από την ενεργό δράση, σε ηλικία 44 ετών. Θα ήταν απλά… ιεροσυλία να αγνοήσουμε την προσφορά αυτού του ανθρώπου στο ιταλικό ποδόσφαιρο. Γεννημένος το 1964, ο ύψους 1.81 μ. Μπαλότα, αποτέλεσε τον ορισμό του γυρολόγου των ιταλικών γηπέδων. Ούτε λίγο, ούτε πολύ, άλλαξε εννέα ολόκληρες ομάδες, προτού καταλήξει στην Ρώμη και την Λάτσιο για να κλείσει την καριέρα του. Η ηλικία που συνταξιοδοτήθηκε ο Μπαλότα και το πλήθος των ομάδων που υπερασπίστηκε, δεν αποτελούν ωστόσο τα μοναδικά αξιοσημείωτα της καριέρας του. Ένα ακόμα είναι το γεγονός πως όποτε χρειάστηκε, αγωνίστηκε και ως επιθετικός, κυρίως στις ομάδες κατά τα πρώτα χρόνια της πορείας του στο ποδοσφαιρικό γίγνεσθαι.

4.Ροζέριο Σένι (ετών 36)

Ένας από τους κορυφαίους σύγχρονους Βραζιλιάνους τερματοφύλακες. Αισίως στα 36 του χρόνια, ο γκολκίπερ της Σάο Πάολο, αποτελεί μία αξιόπιστη λύση κάτω από τα δοκάρια κάθε ομάδας, αλλά και μία εξαιρετική επιλογή για παραγωγή τερμάτων. Γιατί ο Ροζέριο, ανήκει στο κλειστό κλαμπ των τερματοφυλάκων (μαζί με Σιλαβέρτ, Μπουτ, Κάμπος κλπ.) που σκοράρουν με χαρακτηριστική ευκολία και φροντίζουν να το κάνουν με την πρώτη ευκαιρία. Ισόβια ερωτευμένος με την αγαπημένη του Σάο Πάολο, την οποία υπηρετεί πιστά από το 1993 μέχρι και σήμερα, έχει πετύχει 41 γκολ, σε 373 αναμετρήσεις. Έχει και 17 συμμετοχές με την εθνική Βραζιλίας, χωρίς ωστόσο να έχει ποτέ δικαιολογήσει μαζί της την φήμη του γκολτζή. Πολλοί είναι αυτοί που απορούν για το «πόσο ακόμα θα το τραβήξει». Ο ίδιος δεν δείχνει να βιάζεται.


5.Γενς Λέμαν (ετών 40)

Αν υπάρχει κάποιος που προσπαθεί να σώσει τα προσχήματα στην θέση του τερματοφύλακα της εθνικής Γερμανίας, τότε αυτός είναι σίγουρα ο Γενς Λέμαν. Όχι πως δεν είναι γκαφατζής. Είναι και με το παραπάνω. Αλλά μετά την απόσυρση του μεγάλου Όλιβερ Καν, είναι ότι πιο ποιοτικό έχουν να παρουσιάσουν τα «πάντσερ» κάτω από τα δοκάρια. Μπαίνει αισίως στην τέταρτη δεκαετία της ζωής του, αλλά όπως υποστηρίζουν στην πατρίδα του, «όσο μεγαλώνει, τόσο πιο μεγάλη τρέλα κουβαλάει». Παρά το γεγονός πως δεν υπήρξε ποτέ το πρότυπο σταθερού τερματοφύλακα, οι ομάδες στις οποίες αγωνίστηκε (και αγωνίζεται για να μην ξεχνιόμαστε) ανήκουν στην ελίτ της ποδοσφαιρικής Ευρώπης: Σάλκε, Μίλαν, Ντόρτμουντ, Άρσεναλ και Στουτγάρδη, αποτελούν τους σταθμούς της μέχρι τώρα πορείας του. Μην απορήσετε αν συμπεριλάβει στην σχετική λίστα δύο-τρεις ομάδες παραπάνω. Ψήφο εμπιστοσύνης έχει πάρει και από τους ομοσπονδιακούς προπονητές της «Νάσιοναλμανσαφτ», με την οποία έχει 61 συμμετοχές. Κάτι παραπάνω από εμάς θα βλέπουν. Πάντως για να μην τον αδικούμε, είναι αλήθεια πως τα ποσοστά των λαθών του, έχουν μειωθεί σημαντικά σε σχέση με το παρελθόν. Μέχρι τα 50 του, έχει το περιθώριο ακόμα και να τα εκμηδενίσει…

Ανδρέας Κριαράς