«Ήμουν στην ποδοσφαιρική ακαδημία της Ρεάλ Μαδρίτης και σιχάθηκα τη ζωή μου»

Τραυματική εμπειρία αποτελεί για τον Ιγκνάσιο Μάρτιν το πέρασμά του από τις ακαδημίες της Ρεάλ Μαδρίτης και έγραψε σχετικό άρθρο μέσω του οποίου αναφέρεται σε αυτήν την εμπειρία του.

Το άρθρο του

Κάθε πρωί στις 8.00, εγώ και οι συμπαίκτες μου μπαίναμε στο μπάνιο «οπλισμένοι» με ισιωτικά μαλλιών και σωληνάρια κεριού/ζελέ για τα μαλλιά. Οι μικρότεροι πάλευαν με τους μεγαλύτερους για μια θέση κοντά στους καθρέφτες. Σεβόμασταν την ιεραρχία, αλλά σεβόμασταν περισσότερο τον καλλωπισμό μας.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ πώς ήταν να μπαίνεις στα αποδυτήρια της La Fabrica (ο επίσημος τίτλος της είναι «Real Madrid Youth Academy»). Μύριζες παντού καμένη κερατίνη και πρωινά χεσίματα, ενώ τα αυτιά σου γέμιζαν με reggaeton που έβγαινε με δύναμη από κάποιο φορητό στερεοφωνικό.

Ήμασταν παιδιά που προσπαθούσαμε να συντονιστούμε με τα metrosexual είδωλά μας, λες και αυτό θα μας έφερνε πιο κοντά στην επιτυχία τους. Μερικοί από εμάς βγάζαμε περισσότερα λεφτά από τους γονείς μας και όλοι μας δουλεύαμε προς κάτι το άπιαστο. Το να σε παίρνει η ακαδημία της Ρεάλ ήταν όντως κάτι πολύ τιμητικό, αλλά ήταν μια από τις πιο δύσκολες εμπειρίες της ζωής μου.

Πριν γίνω μέλος της ομάδας, ζούσα με τους γονείς μου στην Τενερίφη και έπαιζα για την τοπική ομάδα, την U.D. Orotava. Μια μέρα, ένας ανιχνευτής ταλέντων με κάλεσε να παίξω σε μερικά τουρνουά με την ακαδημία της Μίλαν, η οποία είχε παράρτημα στην Avila, στην Ισπανία. Ενώ έπαιζα στο τουρνουά, οι ανιχνευτές της Ρεάλ Μαδρίτης έδειξαν ενδιαφέρον για μένα. Λίγο αργότερα, κάθισαν με μένα και τους γονείς μου σε ένα στρογγυλό τραπέζι στη Ciudad Real Madrid (το προπονητικό κέντρο της Ρεάλ) και μου προσέφεραν συμβόλαιο.

Για τη σεζόν 2008-09, μου κάλυπταν όλα τα έξοδα: την πτήση από την Τενερίφη, την επανεγκατάσταση, τα έξοδα του σχολείου, τα έξοδα παραμονής στις εστίες και μηναίο εισόδημα 200 ευρώ. Υπέγραψα. Ήμουν 15 ετών και θα γινόμουν μέλος μιας εκ των καλύτερων ακαδημιών στην Ισπανία αλλά και στον κόσμο. Το μέλλον μου ήταν λαμπρότατο.

Όσο εγώ ζούσα στις εστίες, χιλιόμετρα μακριά από τους γονείς μου, μερικοί από τους συμμαθητές μου ζούσαν σε διαμερίσματα στο κέντρο της Μαδρίτης με τους δικούς τους γονείς. Ο σύλλογος ήθελε τόσο πολύ να αποκτήσει τα συγκεκριμένα παιδιά, που είχε πληρώσει τα έξοδα μετεγκατάστασης και των γονιών τους. Τα ίδια παιδιά είχαν εντοπιστεί ήδη από τις μεγάλες αθλητικές εταιρείες και είχαν υπογράψει συμβόλαια χορηγίας.

Οι φίλοι μου κι εγώ τους ζηλεύαμε όταν τους βλέπαμε να ξεφυλλίζουν τους καταλόγους από τους σπόνσορές τους, επιλέγοντας ό,τι ρούχα και παπούτσια ήθελαν. Θυμάμαι μια ιστορία με ένα από αυτά τα παιδιά, που είχε αγοράσει ένα ολοκαίνουργιο Audi χωρίς καν να έχει άδεια οδήγησης.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ