Τι είδαμε από τον Καζιγιάμα

Σχεδόν ένα μήνα μετράει στα μέρη μας ο Γιοχέι Καζιγιάμα και σιγά-σιγά προσπαθεί να μπει στο κλίμα της νέας ποδοσφαιρικής πατρίδας του.

Ένα καλό πρώτο μάθημα… ελληνικών θα μπορούσε να είναι η γνωστή παροιμία «κάθε αρχή και δύσκολη», στην οποία συμπυκνώνονται κατά πολύ και οι εντυπώσεις μας από την παρθενική συμμετοχή του Γιαπωνέζου με τον Παναθηναϊκό.

Αν ορισμένοι είχαν καλλιεργήσει μέσα τους υψηλές προσδοκίες για τον Καζιγιάμα, σίγουρα διαψεύστηκαν. Αλλά, για να είμαστε ειλικρινείς, ελάχιστοι θα περίμεναν από τον 27χρονο ποδοσφαιριστή να έχει καταλυτική παρουσία με το «τριφύλλι» από τόσο νωρίς.

Φανερά έξω από τα νερά του, ο Καζιγιάμα (δυο μήνες είχε να παίξει μπάλα άλλωστε) γρήγορα κατάλαβε και ο ίδιος πως δεν ήταν σε θέση -αν όχι αγωνιστικά- τουλάχιστον πνευματικά να βοηθήσει ομάδα και συμπαίκτες. Κατά συνέπεια, πήρε ελάχιστες πρωτοβουλίες και δεν μπόρεσε να αποτελέσει το συνδετικό κρίκο του κέντρου με την επίθεση.

Ενδεικτικό του πόσο άβολα ένιωσε στο ντεμπούτο του ήταν το γεγονός πως δεν ζήταγε μπάλα -όπως συνηθίζουν να κάνουν οι επιτελικοί χαφ- ενώ έχοντας αντιληφθεί και ο ίδιος πως ήταν «χαμένος στη μετάφραση», προτιμούσε να δίνει την μπάλα με τη μία στους συμπαίκτες του, αποφεύγοντας το κάτι παραπάνω που θα μπορούσε να οδηγήσει στο να του πιστωθεί μια ωραία ενέργεια ή να του χρεωθεί ένα λάθος.

Πάντως, θα ήταν άδικο για οποιονδήποτε ποδοσφαιριστή να κριθεί και να «τελειώσει» μετά από μία εμφάνιση. Όλοι αξίζουν μια δεύτερη ευκαιρία και ο Φάμπρι -όσο κι αν ορισμένοι προτιμούν να εξαντλούν την κριτική τους προς το πρόσωπό του στη διαπίστωση των γραφικών στοιχείων του χαρακτήρα του- έχει δείξει πως παιδιά και αποπαίδια δεν έχει. Ο Καζιγιάμα θα πάρει σίγουρα μία ακόμη και μετά από εκείνη τα συμπεράσματα θα είναι πιο ασφαλή.

Νικόλας Ακτύπης