Όταν ο «Sam» συνάντησε τον «Stelios»

Δύο ποδοσφαιριστές, με φαινομενικά αρκετά κοινά, Έλληνες γαρ, συναντιούνται στην Αγγλία δοκιμάζοντας τις δυνατότητές τους στην Πρέμιερσιπ και αποφασίζουν να κάνουν παρέα. Ο λόγος για τον Στέλιο Γιαννακόπουλο και τον Γιώργο Σαμαρά, οι οποίοι αγωνίζονται στην Μπόλτον και Μάντσεστερ Σίτυ, αντίστοιχα. Δύο άνθρωποι με εκ διαμέτρου διαφορετικές πορείες, αφού ο μεν πρώτος έφυγε από την Ελλάδα στο απόγειο της καριέρας του,ο δε δεύτερος στην αρχή της ποδοσφαιρική του καριέρας μιλούν στο «BHMAGAZINO» της Κυριακής για την κοινή, πλέον, ζωή τους και αναλύουν τους λόγους που τους οδήγησαν στην απόφαση να αφήσουν την Ελλάδα. Παράλληλα, προτρέπουν τους απανταχού εν δυνάμει ποδοσφαιριστές να ακολουθούν το ένστικτό τους δείχνοντας πάντα την μέγιστη υπομονή.

-Γνωριζόσασταν προτού συναντηθείτε στο Μάντσεστερ;

Στέλιος Γιαννακόπουλος: «Όχι, εδώ δόθηκε η αφορμή. Ο Γιώργος είχε έρθει πολύ ξαφνικά, ήταν σίριαλ η μεταγραφή του. Εγώ περίμενα λίγο καιρό να τακτοποιηθεί προτού τον πάρω τηλέφωνο. Τελικά βρεθήκαμε λίγο μετά, στην Κύπρο με την Εθνική, εκεί τα είπαμε από κοντά, ανταλλάζαμε τηλέφωνα και τα υπόλοιπα ήταν εύκολα».

Γιώργος Σαμαράς: «Οι πρώτες ημέρες μου στο Μάντσεστερ ήταν σφιγμένες. Εμένα στο Ξενοδοχείο, έψαχνα σπίτι, αμάξι, να γνωρίσω τους συμπαίκτες, τον προπονητή μου. Επίσης, μόλις ήρθα δεν προλάβαινα να σκεφτώ τίποτε άλλο γιατί η μεταγραφή έκλεισε Δευτέρα, και Τετάρτη και Σάββατο είχαμε αγώνες. Η Κύπρος ήρθε ύστερα από είκοσι ημέρες. Και κολλήσαμε αμέσως».

- Τον ψάχνατε τον Έλληνα εδώ στο Μάντσεστερ;

Στ. Γ.: «Σαν τρελός. Όταν έχεις μεγαλώσει στην Ελλάδα, βγαίνοντας στο εξωτερικό σου λείπουν αρκετά πράγματα. Οι φίλοι σου, η καθημερινότητα σου, όλα εκείνα που μπορείς να κάνεις στην πατρίδα σου. Γενικά σου λείπει η καθημερινότητα εκτός επαγγέλματος, το οποίο επάγγελμα άλλωστε είναι ο μοναδικός λόγος που μας κρατάει εδώ. Γι' αυτό είμαστε μακριά από την πατρίδα».

Γ. Σ.: «Η ζωή στην Ελλάδα δεν συγκρίνεται. Η δεύτερη χώρα είναι πολύ μακριά. Την καθημερινότητα που έχεις στην Ελλάδα δύσκολα θα τη βρεις οπουδήποτε αλλού. Όταν είσαι στην Αθήνα σου προκύπτουν πράγματα από το πουθενά. Στο εξωτερικό οι ρυθμοί είναι διαφορετικοί. Βέβαια, όταν έχεις επιλέξει ένα επάγγελμα και εκτός Ελλάδας είναι καλύτερες οι συνθήκες για να το ασκήσεις, πρέπει να κάνεις συμβιβασμούς».
-Δεν ταιριάζετε με άλλους συμπαίκτες σας;

Στ. Γ.: «Είναι διαφορετικές οι κουλτούρες. Άλλο χιούμορ έχει ο Έλληνας, άλλο ο Άγγλος, ο Γάλλος. Καμία σχέση. Και είναι πολύ σημαντικό να κάνεις χιούμορ στην ίδια γλώσσα».

Γ. Σ.: «Εγώ πέντε χρόνια στην Ολλανδία μόνο με έναν ξένον συμπαίκτη μου έκανα παρέα. Μάλλον επειδή είχε ζήσει στην Ελλάδα. Αναφέρομαι στον Κνόπερ του Άρη. Η γυναίκα του ήταν Ισπανίδα, επίσης κοντά στη δική μας κουλτούρα, ενώ και μόνο το γεγονός ότι είχε ζήσει στη Θεσσαλονίκη, καταλαβαίνετε...».

-Λίγο προτού αποφασίσεις να αποδεχτεί την πρόταση της Μπόλτον, πριν από τέσσερα χρόνια Στέλιο, είχε γίνει σίριαλ το να μείνει» ή να φάνει», Το φοβόσουν; Είχες άγχος;

Στ. Γ.: «Δεν θα έλεγα ότι ήταν θέμα άγχους ή φόβου. Όταν ζεις κάποιες καταστάσεις σαν αυτές που έζησα εγώ επτά χρόνια στον Ολυμπιακό, οι περισσότερες ευχάριστες, έχοντας φτιάξει κάποιο όνομα, δεν είναι ό,τι πιο εύκολο να τα παρατήσεις όλα και να φύγεις. Ήταν σαν να ξεκινούσα από το μηδέν. Εγώ το είδα σαν ένα στοίχημα με τον εαυτό μου, πού μπορώ να φτάσω, αν μπορώ να τα καταφέρω. Σήμερα πιστεύω ότι το στοίχημα το κέρδισα. Και αισθάνομαι πολύ γεμάτος και ικανοποιημένος με τον εαυτό μου που βγήκα νικητής».
-Εσύ αντίθετα. Γιώργο, έφυγες από μικρός. από τα δεκαπέντε σου, αν δεν κάνω λάθος.

Γ. Σ.: «Είχα πάντα στο μυαλό μου κάποια στιγμή να παίξω ποδόσφαιρο εκτός Ελλάδας. Πήγα στη Φίτεσε στα 14 μου, όταν ήταν εκεί ο Μαχλάς, για δέκα ημέρες, να δοκιμάσω τις ικανότητες μου. Το καλοκαίρι του 2001 πήγα πάλι για να ξαναδώ και όχι για να μείνω. Μου άρεσε όμως πολύ το κλίμα και το σκεφτόμουν. Μέσω ενός κοινού γνωστού έγινε η επαφή με τη Χέρενφεϊν, η οποία μου πρόσφερε και το σχολείο - κάτι πολύ σημαντικό - και είπα να το δοκιμάσω. Πήγα, δοκιμάστηκα και από την πρώτη προπόνηση μου είπαν για συμβόλαιο. Σε ένα δεκαήμερο είχαν τελειώσει τα πάντα».

- Πρόλαβες να συνειδητοποιήσεις το άλμα;

Γ. Σ.: «Δεν σκεφτόμουν το μέλλον. Δεν σχεδίαζα κάτι. Πήγα απλώς να ευχαριστηθώ τις καλύτερες συνθήκες και ό,τι έχουν εκεί. Υπήρχαν στιγμές που με κούραζε η Ελλάδα ποδοσφαιρικά. Φαντάσου ότι ήμουν στις καλύτερες ακαδημίες της Ελλάδας - λόγω Γκέραρντ πιστεύω πως αυτές είναι του ΟΦΗ - αλλά κάτι δεν μου άρεσε. Δεν έβλεπα πρόοδο στον ίδιο μου τον εαυτό. Και για να γλιτώσω από όλο αυτό, έφυγα. Σίγουρα άφησα πίσω μου οικογένεια, φίλους, αλλά αν δεν κάνεις θυσίες στο ποδόσφαιρο τίποτε δεν πετυχαίνεις. Θα μείνεις στάσιμος».

-Στέλιο, η πορεία αυτή που έχεις διαγράψεις ήταν το παιδικό σου όνειρο; Έκλεινες τα μάτια και ονειρευόσουν Ολυμπιακό, Εθνική, πρωτάθλημα Ευρώπης, Πρέμιερ Λιγκ;

Στ. Γ.: «Ναι, μικρός έκανα πολλά όνειρα- στο επιτρέπει η ηλικία άλλωστε. Είχα πρότυπα ποδοσφαιριστές - Πελέ, Μαραντόνα, Κρόιφ, Σαραβάκος... Έχω και φωτογραφία μαζί του. Το όνειρο μου ήταν μια ημέρα να γίνω Πελέ ή Μαραντόνα. Έχω βάλει εγώ γκολ σε τελικούς Παγκοσμίου Κυπέλλου στο όνειρο μου... Επίσης ήθελα πάντα να σηκώσω το Μουντιάλ με την Εθνική. Ποιος να μου το έλεγε ότι τελικά θα γίνει πραγματικότητα, έστω και με το EURO. Αν πω δηλαδή ότι έχω παράπονο από τη ζωή μου, θα πέσει φωτιά να με κάψει. Μου έχει δώσει τόσο απλόχερα τα πάντα ο Θεός. Δόξα και χρήμα και τίτλους, τόσο που απολαμβάνω το ποδόσφαιρο πια ως την τελευταία σταγόνα».

- Ο πατέρας του καθενός σας ήταν ποδοσφαιριστής. Αυτό έπαιξε ρόλο στην επιλογή σας;

Γ. Σ.: «Βέβαια. Θυμάμαι μια Ζωή να παρακαλάω τον πατέρα μου να με παίρνει στις προπονήσεις. Ήταν η βόλτα μου, το... λούνα παρκ μου. Να κάθομαι εκεί σε μια γωνιά και να τους παρακολουθώ. Ή να παίζω μόνος μου. Ήμουν πάντα μέσα στα αποδυτήρια του ΟΦΗ και έδινα τις φανέλες, τις πετσέτες, τα σορτσάκια. Σαν φροντιστής. Πιτσιρικάς, επτά χρόνων, οκτώ, και όλα αυτά ώσπου να φύγω, στα 14. Βοηθός φροντιστή. Κατά μία έννοια λοιπόν, ναι, Ξεκίνησα από χαμηλά, που λένε, από τις τάπες. Και να ήθελε ο πατέρας μου να με αποτρέψει, δεν γινόταν».

Στ. Γ.: «Βέβαια, πρέπει να το έχεις μέσα σου. Δηλαδή όσο και να σε τραβάει ο πατέρας σου, από το πρωί ως το βράδυ να είσαι εκεί, δεν θα σου βγει. Αν δεν το έχεις».

- Συγκρίνεται ποδοσφαιρικά η Ελλάδα με την Αγγλία;

Γ. Σ.: «Δεν γίνεται αυτό, δεν υπάρχει καν δυνατότητα σύγκρισης. Από πού να αρχίσεις; Από την οργάνωση; Τα γήπεδα; Τον κόσμο; Και ειλικρινά πιστεύω ότι δύσκολα θα αλλάξουμε εμείς ως χώρα. Δεν είπαμε να γίνουμε Αγγλία, αλλά έστω να γίνουμε Γαλλία, Ολλανδία. Πρώτα πρώτα για να αλλάξουμε πρέπει όλες οι ομάδες να χτίσουν καινούργια γήπεδα. Να σου φέρω ένα παράδειγμα. Έφτιαξε ένα γήπεδο ο Ολυμπιακός και από εκεί που είχε 5.000 κόσμο με την Ξάνθη στο ΟΑΚΑ, τώρα έχει 30.000 στο Καραϊσκάκη. Ο κόσμος επίσης το σέβεται πολύ περισσότερο το γήπεδο. Δεν έχω δει επεισόδια, να κάψουν, να πετάξουν καθίσματα. Και ας μην πηγαίνουν οπαδοί άλλων ομάδων. Μια αρχή είναι και αυτό».

Στ. Γ.: «Οι διαφορές μεταξύ Αγγλίας και Ελλάδας είναι ακριβώς όπως και ο καιρός. Στην Ελλάδα ήλιος, στην Αγγλία μόνο βροχή. Έτσι και στο ποδόσφαιρο, αλλά ανάποδα. Στην Αγγλία ήλιος ποδοσφαιρικός, στην Ελλάδα βροχή. Μου έχει κάνει εντύπωση ο τρόπος που βλέπουν εδώ το ποδόσφαιρο. Η ποδοσφαιρική τους παιδεία. Εδώ υπάρχει μεγάλος σεβασμός στον ποδοσφαιριστή και στον προπονητή, ανεξαρτήτως αποτελέσματος. Είτε παίζεις εντός είτε εκτός έδρας. Στην Ελλάδα τη μια είσαι πάνω, την άλλη κάτω. Σε περιόδους που ήμουν ντεφορμέ, το χειρότερο που μου είπαν εδώ ήταν "well played". Δηλαδή "καλό παίξιμο, καλό παιχνίδι". Και σε έκτος έδρας ματς η χειρότερη βρισιά που άκουσα, ως μπλακ χιούμορ, ήταν που φώναξε ένας "Stelios easy Jet, ha ha", δηλαδή για τον Χατζηιωάννου. Ένα αστείο, μια ειρωνεία ότι ήμουν αλλού. Φαντάσου. Που το χειρότερο στην Ελλάδα δεν χρειάζεται να σου πω ποιο είναι. Μητέρες, οικογένειες, έχουμε περάσει πολλές... κακουχίες».

- Τι είναι σημαντικότερο, το ταλέντο ή η δουλεία;

Γ. Σ.: «Για μένα το ταλέντο είναι σημαντικότερο, αρκεί να το δουλέψεις. Το έχουν πει πολλοί, να το πω και εγώ ξανά. Το ταλέντο θα σε πάει στα 100-200 μέτρα, ενώ με τη δουλειά θα κάνεις μαραθώνιο».

Στ. Γ.: «Είναι λίγο κλισέ, αλλά είναι αλήθεια. Έχουμε δει παραδείγματα και για το αντίστροφο. Παίκτες, που δεν έχουν το μεγαλύτερο ταλέντο, δουλεύοντας έχουν φτάσει σε ένα επίπεδο όχι απλώς αξιοπρεπές αλλά και αξιοπρόσεκτο».

- Πολλοί προπονητές έχουν πει ότί οι Έλληνες ποδοσφαιριστές έχουν πρόβλημα νοοτροπίας, επαγγελματισμού. - Είναι τεμπέληδες είπε ο Τροντ Σόλιντ. Συμφωνείτε;
Γ. Σ.: «Μήπως μαθαίνουμε έτσι; Διότι στο εξωτερικό είναι άλλη η νοοτροπία».

Στ. Γ.: «Έτσι είναι η φτιαξιά μας. Αν μπορούμε να λουφάρουμε λιγάκι θα λουφάρουμε, ακόμη και στη ζωή μας. Βλέπεις ανθρώπους, επαγγελματίες που θα βρουν μία ώρα να πάνε για καφέ. Ξέρεις επίσης ότι στην Ελλάδα δεν είναι πολύ μεγάλες οι απαιτήσεις. Δηλαδή αν παίξω σε μια μικρομεσαία ομάδα που δεν έχει μεγάλες απαιτήσεις, δεν θα πιέσω τον εαυτό μου για το παραπάνω. Εδώ υπάρχει μεγαλύτερος ανταγωνισμός. Αν δεν προπονήσεις, τελείωσες. Άλλοι ρυθμοί. Μια ομάδα σαν την Μπόλτον είναι μια μεσαία ομάδα. Αν αυτή τη φέρεις στην Ελλάδα θα κάνει πρωταθλητισμό».

- Πως αντιμετωπίζετε τα επαγγελματικά διλήμματα;

Γ. Σ.: «Ακολουθώ το ένστικτο, ό,τι λέει η καρδιά μου».

Στ. Γ.: «Αυτό που λέει ο Γιώργος. Η καρδιά σου. Εγώ στην Ελλάδα είχα τότε κλείσει τον κύκλο μου. Είχα κατακτήσει τα πάντα και ήθελα το κάτι παραπάνω. Η καρδιά μου όμως δεν είχε αποφασίσει. Ήρθα εδώ, και τους πρώτους τρεις μήνες η καρδιά μου ήταν στον Ολυμπιακό. Συννέφιασα, σαν τη χώρα. Αν δεν είχα μαζί την οικογένεια μου ίσως να γύριζα. Πάλευα για τη θέση μου σε μια μικρομεσαία ομάδα, τότε δεν ήμασταν καν μεσαία. Και δεν έπαιζα. Αλλαγή, λίγο βασικός, Έκανα αλλαγή. Μέσα-έξω συνεχώς. Στο τρίμηνο αυτό, σκεφτόμουν, το πάλευα. "Να γυρίσετε, αλλά το στοίχημα που έβαλες το έχασες;" έλεγα. "Πήγες κι έκανες μια τρύπα στο νερό". Κι έλεγα από την άλλη: Όχι, θα μείνω, θα το παλέψώ. Και τελικά μου βγήκε».

Γ. Σ.: «Τελείως διαφορετικά ένιωσα εγώ. Πήγα στην ομάδα κάτω των 16 και στο τέλος του χρόνου βρέθηκα στην πρώτη. Δεν σκέφτηκα ποτέ αν έκανα λάθος. Είχα μια στενοχώρια για όσα μου έλειπαν από την Ελλάδα, αλλά δεν σκεφτόμουν αν έκανα καλά που ήρθα ή όχι. Το ένιωσα πολύ μόνο μέσα στον Αύγουστο, προτού φύγω για την Ολλανδία, που βγαίναμε έξω, κοίταγα, και έλεγα "πού πάω, οι φίλοι μου είναι εδώ, τι κάνω, μήπως δεν πρέπει να φύγω».

- Τι συμβουλή θα δίνατε σε όσους αντιμετωπίζουν παρόμοια διλήμματα στη ζωή;

Γ. Σ.: «Να μην τα σκέφτονται ως διλήμματα. Να ακολουθούν τον δρόμο τους και την καρδία τους».
Στ. Γ.: «Αν δεν το έχεις πάρει απόφαση, μην το κάνεις, λέω εγώ. Κάνε το μονάχα αν το έχεις πάρει απόφαση. Και τότε κυνήγα το μέχρι τέλους. Μη λακίσεις στην πρώτη, δεύτερη στραβή».

-Το μέλλον πως το σκέφτεστε;

Στ. Γ.: «Για μένα ο χρόνος κυλά αντίστροφα. Θέλω να μείνω στον χώρο. Δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου εκτός ποδοσφαίρου, ειδικά μετά το ονειρεμένο ταξίδι τέσσερα χρόνια στην Αγγλία. Όσα έμαθα, όσα βίωσα εδώ κάπου πρέπει να τα δείξω, το θεωρώ χρέος μου ως Έλληνας. Δεν ξέρω ακόμη τον τρόπο. Σκέφτομαι κάποια πράγματα, θα τα δουλέψω όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή».

Γ. Σ.: «Εμένα με ενδιαφέρει το αμιγώς ποδοσφαιρικό μέλλον μου. Σκέφτομαι μόνο το επόμενο σκαλοπάτι. Αν δεν έχεις στόχο για να δουλεύεις δεν πας πουθενά. Άρα πρέπει να έχεις στόχο να παίξεις σε μία από τις δέκα τοπ ομάδες της Ευρώπης, που κυνηγάνε πρωταθλήματα κτλ. Αυτό είναι το επόμενο βήμα. Αλλά και αν δεν έρθει, στο επίπεδο που βρίσκομαι νιώθω γεμάτος από το ποδόσφαιρο και καθόλου τελματωμένος. Απλώς ποτέ δεν μένω ικανοποιημένος από τον εαυτό μου. Έχω μεγάλες απαιτήσεις αλλά δεν βιάζομαι. Δουλεύω και θα έρθει».

- Νιώθετε φόβο για το τέλος της καριέρας σας; Κάποτε ο Πύρρος Δήμας είχε πει ότι φοβάται την ημέρα που δεν θα τον αναγνωρίζουν στον δρόμο. Έσεις;

Γ. Σ.: «Γιατί; Μας ήξεραν και από πριν;».

Στ. Γ.: «Καλό είναι να έχεις την ανωνυμία σου κάποιες στιγμές. Να περνάς απαρατήρητος. Αυτό το εισπράττω στις διακοπές μου στο εξωτερικό, που δεν σε ξέρει κανείς, μπορείς να κάνεις κάτι παραπάνω χωρίς παρεξήγηση. Πάντως ευγνωμονώ τον Θεό που με έχει φτάσει σε αυτό το σημείο. Μου αρέσει γιατί έχω δουλέψει και έχω φτάσει σε ένα επίπεδο που αναγνωρίζεται από τον κόσμο για κάτι που κάνω καλά. Αν κάποιος πει ότι δεν του αρέσει που είναι διάσημος, θα πει ψέματα. Και σίγουρα θα τον πειράζει όταν σβήσουν τα φώτα».

-Ο προσιτός σταρ πουλάει περισσότερο ή η «ντίβα», ο απρόσιτος;

Στ. Γ.: «Όσο πιο απλός και πιο προσγειωμένος μείνεις τόσο πιο πολύ θα σε αγαπάει ο κόσμος. Η βάση του κόσμου είναι οι μικρομεσαίοι. Από αυτούς που σε βλέπουν οι περισσότεροι είναι σαν την οικογένεια σου. Μικρομεσαίοι. Και θέλουν να σε νιώθουν κοντά τους, γήινο, ανθρώπινο».

Γ. Σ.: «Να σου φέρω ένα παράδειγμα. Εγώ δεν μπορώ ποτέ να αρνηθώ αυτόγραφο, ιδιαίτερα σε μικρά παιδιά. Διότι και εγώ κάποτε παιδί ήμουν και ξέρω τι σημαίνει το αυτόγραφο από κάποιον που ένα παιδί θαυμάζει. Υπάρχουν πολλοί όμως που αρνούνται και το κάνουν για να πουλήσουν σταριλίκι».
-Είστε πλούσιοι;

Στ. Γ.: «Δόξα τω Θεώ, είμαι άνετος οικονομικά και κάθε βράδυ πρέπει να Τον ευγνωμονώ. Τι σημαίνει πλούσιος όμως; Να έχεις την ευτυχία σου και την υγεία σου. Όσα λεφτά και αν έχεις δεν αγοράζονται αυτά, κυρίως η υγεία. Όταν υπάρχουν αυτά, μαζί με μια ευτυχισμένη οικογένεια, είσαι ζάπλουτος. Όσο για τα λεφτά, καλώς ή κακώς έχουμε διαλέξει ένα επάγγελμα το οποίο, αν είσαι καλός και τυχερός, σου αποφέρει αρκετά χρήματα και δεν θα μπορούσα να έχω φανταστεί κάτι καλύτερο. Να κάνω αυτό που αγαπάω και να πληρώνομαι καλά».

Γ. Σ.: «Πολλοί νομίζουν ότι το ποδόσφαιρο είναι πολύ εύκολο και ότι έχει πολλά λεφτά. Αυτό είναι ψέμα. Έχει λεφτά, όχι για όλους. Και πού τα έχει τα λεφτά; Στην Ελλάδα; Μιλάμε για χιλιάδες παίκτες, πόσοι παίρνουν καλά λεφτά;».

-Ο κόσμος ξέρει ποδόσφαιρο εδώ;

Γ. Σ.: «Ναι, και περισσότερο από την Ελλάδα. Στην Αγγλία κάνουν ανάλυση 100% πάνω στο ποδόσφαιρο».

Στ. Γ.: «Στην Ελλάδα ο κόσμος δεν πάει στο γήπεδο και διαμορφώνει άποψη από τις εφημερίδες, τα ραδιόφωνα και τα κανάλια. Βλέπεις ότι οι αθλητικές εφημερίδες πουλάνε 100.000 φύλλα και ο μέσος όρος στο γήπεδο είναι 30.000 κόσμος. Οι υπόλοιποι προτιμούν να είναι φίλαθλοι μέσω της εφημερίδας ή του ραδιοφώνου παρά να πηγαίνουν στο γήπεδο. Πιο πολύ πουλάει η κουτσομπολίστικη κατάσταση, να λέει στα ραδιόφωνα ο καθένας το μακρύ και το κοντό του, παρά το ίδιο το ποδόσφαιρο. Ο φίλαθλος βγάζει συμπέρασμα χωρίς να έχει πάει στο γήπεδο, από την εφημερίδα ή το ραδιόφωνο».

-Στο Μουντιάλ δεν πήγαμε, παρ' ότι πρωταθλητές Ευρώπης, ενώ στα τωρινά προκριματικά του επόμενου Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος πάμε καλά. Άλλαξε κάτι ύστερα από τον αποκλεισμό από το Μουντιάλ;
Στ. Γ.: «Μας ενόχλησε ο αποκλεισμός όπως και άλλα που συνέβησαν γύρω από την Εθνική. Μας πείσμωσαν, κάναμε ένα καλό ξεκίνημα αλλά προς Θεού μην την πατήσουμε ξανά. Και δεν σου κρύβω ότι μετά το EURO, την είχαμε "δει" λιγάκι. Ίσως αυτό να μας στοίχισε το Μουντιάλ».

Γ. Σ.: «Εγώ την Εθνική την έχω πολύ ψηλά. Δεν έχω παίξει στην Ελλάδα ουσιαστικά και το να παίζω με την Εθνική είναι μεγάλο πράγμα, μεγάλη πρόκληση και περηφάνια. Γι' αυτό και θέλω διακαώς την πρόκριση».

-Ο Οτο Ρεχάγκελ είναι λίγο my way; Θα κάνει το δικό του και ας γίνεται γύρω του χαλασμός;

Στ. Γ.: «Ναι, είναι. Και νομίζω ότι στο ίδιο μοτίβο και στυλ ήταν και πριν από την κατάκτηση του EURO. Και πάλι υπήρχε γκρίνια. Πήγαμε και πήραμε το Πρωτάθλημα και μετά έγινε ο Όθωνας. Τώρα πάλι τα ίδια. Αυτό με τρελαίνει. Ακόμη και αν κάποιος φταίει, δώσε του πίστωση χρόνου. Σου έφερε κάτι που ούτε καν το ονειρευόσουν. Υπάρχει η καλοπροαίρετη κριτική αλλά υπάρχει και η χολή. Να περιμένει ο άλλος τη στραβή για να σε κράξει».

Γ. Σ.: «Η αρνητική εικόνα που υπήρχε πριν από τα ματς της Εθνικής εμένα με ενοχλεί. Αν δεν έβαζε το γκολ ο Λυμπερόπουλος στη Μολδαβία θα μας είχαν φάει όλοι. Μετά από εκείνα τα ματς βγήκαν και είπαν ότι αυτή η Εθνική μπορεί να κάνει επτά στα επτά. Ενώ πριν έλεγαν ότι χρειάζεται ανανέωση, αλλαγές. Μέσα σε μία εβδομάδα, από εκεί που είμαστε κάτω στο χώμα, σκουλήκια, γινόμαστε ομάδα για επτά στα επτά. Έλεος».