Ο Μουνιόθ θυμάται…

Ο προπονητής του Παναθηναϊκού, Βίκτορ Μουνιόθ σε συνέχεια της χθεσινής(4/4) συνέντευξής του στην «El Mundo Deportivo», μιλάει για όλες τις μεγάλες στιγμές της καριέρας του και θυμάται σκηνές όπως αυτή που μάρκαρε τον Μαραντόνα σε φιλικό προς τιμήν του Ρέσακ, αλλά και τον αγώνα της Σαραγόσα κόντρα στη Μούρθια, όπου και έπαιζε με σπασμένα πλευρά.

Αναλυτικά η συνέντευξη του Βίκτορ Μουνιόθ

Το γκολ του Αρτσιμπαλντ στο Τορίνο:

«Θυμάμαι εκείνο το γκολ και σκέφτομαι πού και πού ότι οι σέντρες μου ήταν συστημένες. Και μάλιστα την είχα βγάλει με το αριστερό! Σε εκείνο το παιχνίδι ο Πατσιόνε είχε τρεις κλασικές ευκαιρίες. Ο Πλατινί του έστρωνε τη μπάλα στο πιάτο κι αυτός την έστελνε έξω».

Ενα μαρκάρισμα αξέχαστο:

«Το πρώτο παιχνίδι του Μαραντόνα στο "Καμπ Νου" ήταν με την εθνική Αργεντινής, σε έναν αγώνα προς τιμήν του Τσάρλι Ρέσακ. Τον μάρκαρα εγώ. Θυμάστε τι έκανα; Τίποτα. Τον ακολουθούσα σε όλο το γήπεδο. Εγώ πήγαινα με το "κυνηγετικό όπλο" από πίσω του. Ο Πασαρέλα έδινε τη μπάλα στον μικρό κι εγώ τον περίμενα στο κέντρο κι όταν έφτανε, έπεφτα πάνω του. Δεν είμαι περήφανος που μποϊκόταρα το παιχνίδι, με το οποίο τιμούσαμε τον Τσάρλι, αλλά είμαι περήφανος που έβγαλα εις πέρας αυτό που μου ζητήθηκε. Η Μπαρτσελόνα ποτέ δεν μάρκατε man-to-man, αλλά το έκανε εκείνη την ημέρα».

Το πιο πολύτιμο γκολ του κόντρα στην Ρεάλ Μαδρίτης:

«Τα παιχνίδια που θυμάμαι καλύτερα είναι το ντεμπούτου μου, ο ημιτελικός με την Γκέτεμπορργκ με το πέναλτι που έβαλα και με το οποίο περάσαμε στον τελικό της Σεβίλλης (σ.σ. 1986, Πρωταθλητριών) και τον τελικό του Κόπα ντελ Ρέι απέναντι στον "αιώνιο" αντίπαλο, τη Ρεάλ Μαδρίτης, στο σπίτι μου, το "Λα Ρομαρέδα". Ολος ο κόσμος θυμάται τη γκολάρα του Μάρκος στο τελευταίο λεπτό, αλλά είχα σκοράρει κι εγώ εκείνη την ημέρα».

Ο τελικός της Σεβίλλης (Πρωταθλητριών, 1986, με Στεάουα, 0-0, και ήττα 2-0 στα πέναλτι, με τον Ντουκαντάμ να πιάνει τέσσερα πέναλτι):

«Ηταν μία στιγμή πολύ σκληρή και δύσκολη, αλλά στη ζωή διαμορφώνεσαι και μέσα από την ήττα. Η συγκέντρωση ήδη ήταν πολύ περίεργη, γιατί ο Αρτσιμπαλντ ήταν τραυματίας και έπρεπε να παίξει και επιπλέον πηγαίναμε στον τελικό έχοντας χάσει τον τελικό του Κόπα ντελ Ρέι από τη Σαραγόσα με αυτογκόλ του Πίτσι, όπως πάντα λέω αστειευόμενος. Αλλά δεν υπήρχε χαλάρωση. Λέγεται ότι ταξιδέψαμε στη Σεβίλλη απλά για να πάρουμε την κούπα, αλλά αυτό ισχύει μόνο για τους μη επαγγελματίες, τα μέλη της διοίκησης, τους δημοσιογράφους και τους οπαδούς. Εμείς μπήκαμε στο γήπεδο πεπεισμένοι ότι το γκολ θα ερχόταν, αλλά περνούσαν τα λεπτά και ο αγώνας τελείωσε. Σκεφτόμασταν ότι δεν έπρεπε να τρελαθούμε, να παίξουμε τη μπάλα μας και το γκολ θα ερχόταν. Δεν δώσαμε το 100% από το πρώτο λεπτό. Αυτή η αίσθηση μου μένει εμένα και το μάθημα που πήραμε εκείνη την ημέρα. Μετά θέλεις, αλλά δεν μπορείς, δεν έχεις τρόπο. Στα πέναλτι ξεκίνησε το δράμα. Τα εκτέλεσαν αυτοί που είχαν την ικανότητα να τα εκτελέσουν, την πυγμή να τα χτυπήσουν. Εγώ ήμουν κομματιασμένος, πληγωμένος. Μετά μετανιώνεις. Σκέφτεται τι θα είχε συμβεί, αν είχες χτυπήσει εσύ το πέναλτι. Αλλά το βράδυ στο Γκέτεμποργκ είχα την ψυχολογία, με τη Στεάουα όχι».

Το πέναλτι στο Μουντιάλ 1986:

«Μετά πήγα στο Μουντιάλ, θυμήθηκα το βράδυ στη Σεβίλλη και είπα στο Ισπανία-Βέλγιο "εδώ εκτελώ εγώ". Ακόμη κι
έτσι, σε ένα μήνα χάσαμε τον τελικό του Πρωταθλητριών και αποκλειστήκαμε στο Μουντιάλ Επίσης θυμάμαι την εικόνα στο Ισπανία-Βέλγιο, όταν είπα στον προονητή: "Θα στείλω τη μπάλα εκεί". Εκανα τον προπονητή».


Η πίστη στο 12-1 επί της Μάλτας (21/12/1983):

«Στην Ιταλία μου έλεγαν ότι αυτό το παιχνίδι το είχαμε αγοράσει, αλλά η αλήθεια είναι ότι συνέπεσαν μία σειρά από απίθανα πράγματα και τα οποία έφεραν αποτέλεσμα. Πρώτα, υπήρχε μία ανάγκη, να πετύχουμε ένδεκα γκολ. Ανάμεσα στους παίκτες υπήρχαν οι αισιόδοξοι, όπως ο Πόλι Ρινκόν, και άλλοι πιο συγκρατημένοι που αναρωτιόμασταν: Πώς είναι δυνατόν να σκοράρεις κάθε επτά λεπτά; Επιπλέον είχε βρέξει στη Σεβίλλη, αλλά την προηγούμενη μέρα είχε πια ήλιο. Ηταν μία εκπληκτική μέρα, με τον αγωνιστικό χώρο εξαιρετικό, "χαλί". Χάσαμε ένα πέναλτι, μας έβαλαν ένα γκολ, χάσαμε πολλές ευκαιρίες και στο ημίχρονο κερδίζαμε με 3-1. Στα αποδυτήρια σχολιάζαμε ότι αν αξιοποιούσαμε τις ευκαιρίες θα τα καταφέρναμε. Ευτυχώς στο 60' είχαμε φτάσει τα οχτώ γκολ και οι άλλοι δεν ήξεραν πού βρίσκονταν. Ρωτούσαν μεταξύ τους: Τι γίνεται εδώ; Το πιστεύαμε εμείς, το πίστεψαν κι αυτοί στο τέλος αυτό που γινόταν».

Μπουντραγκένιο, καλός αμυντικός:

«Από τακτικής άποψης ήταν πολύ καλός. Δεν χρειαζόταν ούτε να πρεσάρει ούτε να κλέψει τη μπάλα. Ατό ήταν δική μου δουλειά. Ανασταλτικά ήταν πολύ καλός, ήταν έξυπνος, έμενε πίσω από τη μπάλα, δεν την έκλεβε, αλλά κάλυπτε το χώρο και αυτό ήταν αρκετό».

Ενας νεαρός στη Μπαρτσελόνα:

«Εγώ δεν ήμουν ώριμος. Πολλοί σκέφτονταν ότι ήμουν νεαρός, χωρίς την ικανότητα να αναλάβω έναν ρόλο σε μεγάλη ομάδα. Αν βγαίνεις από την ακαδημία της ομάδας είναι πιο απλά. Εγώ έφτασα στην ομάδα και μου έλεγαν ότι ήταν πολύ δύσκολο και ότι θα επέστρεφα στη Σαραγόσα».

Πτυχιούχος χάρη στον Μενότι:

«Οταν υπέγραψα στη Μπαρτσελόνα, γράφτηκα στο Δίκαιο και στο INEF (Τμήμα Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού), αλλά δεν μπορούσα να πάω στα μαθήματα, γιατί ήταν πρωινά. Αλλά μετά ήρθε ο Μενότι και αρχίσαμε τις απογευματινές προπονήσεις και τότε παράτησα το Δίκαιο. Ο Μενότι είχε πολύ ξεκάθαρες ιδέες, εκφραζόταν πολύ καλά. Σου εξηγούσε τέλεια κάθε λεπτομέρεια με την ομιλία».

Μία μεγάλη Σαμπντόρια:

«Εκείνη την περίοδο ήταν μία σημαντική ομάδα με μεγάλους παίκτες. Πραγματικά, τη χρονιά που χάσαμε το Κυπελλούχων απέναντι στη Μπαρτσελόνα (σ.σ. 2-0 το 1988/89), βάλαμε τρία γκολ στη Νάπολι του Μαραντόνα, στον τελικό του κυπέλλου».

Παίζοντας με σπασμένα πλευρά:

«Ηταν λίγο πριν αποσυρθώ από το ποδόσφαιρο, παίζαμε την άνοδο με τη Σαραγόσα κόντρα στη Μούρθια και κερδίσαμε με 5-2. Επαιξα με τρομερό πόνο».

Ενας "κουλέ" (σ.σ. εννοούν τον οπαδό του Καταλανού) στο Παρίσι:

«Από μικρός δεν ήμουν οπαδός της Μπαρτσελόνα, όπως λένε πολλοί όταν πηγαίνουν στην ομάδα. Εγινα όμως. Ημουν φίλαθλος της Σαραγόσα, αλλά όταν παίζεις επτά χρόνια στη Μπαρτσελόνα γίνεσαι "μπλαουγκράνα", ιδρώνεις τη φανέλα, κερδίζεις τίτλους και στο τέλος κερδίζεις αγάπη. Ημουν με την οικογένειά μου στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ στο Παρίσι».