Ζήκος:«Θα με πειράξει αν δεν πάρω πρωτάθλημα»

Ο Άκης Ζήκος είναι ο μοναδικός Έλληνας ποδοσφαιριστής που έχει αγωνιστεί σε τελικό Τσάμπιονς Λιγκ. Ο έμπειρος μέσος της ΑΕΚ θυμάται εκείνον τον τελικό με την Μονακό και μοιράζεται τα συναισθήματα του μιλώντας στο «Active» για εκείνη τη μαγική βραδιά, την πορεία προς τον όνειρο, τη Μονακό τον Ντεσάμπ, τον Μοριέντες. Κάνει τα προγνωστικά του για το φετινό τελικό ενώ δηλώνει πως θέλει και ένα πρωτάθλημα με την ΑΕΚ, για να κλείσει ονειρεμένα την μεγάλη του καριέρα.Αναφορικά με την Εθνική ομάδα, ο 33χρονος μέσος της ΑΕΚ δεν έκρυψε την πικρία του και έχει μείνει με μια απορία που θέλει να του λυθεί.

Τα κυριότερα αποσπάσματα της συνέντευξης

Εχουν περάσει τρία χρόνια από εκείνη τη «μαγική» βραδιά στη Γερμανία. Αν σου ζητήσω να ανατρέξεις πίσω στη μνήμη σου, τι θυμάσαι περισσότερο από εκείνο το βράδυ;

«Είναι ανάμεικτα τα συναισθήματα από εκείνο το βράδυ. Από τη μία, η χαρά, η ευχαρίστηση… Πώς να το πω; Η "ηδονή", με την καλή έννοια, που ένιωσα παίζοντας στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ. Η όλη ατμόσφαιρα, η όλη προετοιμασία, το γήπεδο, η οργάνωση. Από την άλλη, είναι η στενοχώρια και η πίκρα που σου μένει μετά την ήττα. Τώρα όμως, έπειτα από τόσο καιρό, αυτό που κυριαρχεί μέσα μου είναι η ικανοποίηση για το γεγονός ότι συμμετείχα στην απόλυτη γιορτή του ποδοσφαίρου. Σίγουρα θα ήθελα να έχω και το χρυσό μετάλλιο, αλλά, εντάξει, συμβιβάζομαι με τη συμμετοχή και μόνο».

Αυτή η ομάδα μπορούσε εκείνο το βράδυ να φτάσει μέχρι το τρόπαιο ή ήταν για μέχρις εκεί πιστεύεις;

«Οχι, όχι, είμαι σίγουρος ότι μπορούσαμε να κερδίσουμε το παιχνίδι. Θα σταθώ στην ατυχία και τον τραυματισμό του Ζιουλί στο 20λεπτο. Μέχρις εκείνο το λεπτό υπερτερούσαμε, είχαμε κάνει ευκαιρίες, είχαμε ανακοπεί καμιά δυο φορές με ανύπαρκτο οφσάιντ και ο Ζιουλί ήταν ο νούμερο ένα φόβος για την άμυνα της Πόρτο. Από τη στιγμή που βγήκε, αναγκαστήκαμε να παίξουμε με δύο βαριά σέντερ φορ, τον Μοριέντες και τον Πρσο, κάτι το οποίο βόλεψε πάρα πολύ την Πόρτο. Σημαντικό σημείο στην εξέλιξη του ματς ήταν και το γκολ που δεχτήκαμε 3-4 λεπτά πριν από τη λήξη του ημιχρόνου. Γενικά όμως είχαμε και κάποιους παίκτες-κλειδιά σε πολύ κακή βραδιά».

Σου χρυσώνει κάπως το χάπι ότι σ' εκείνο το ματς ήσουν ο κορυφαίος της Μονακό και, κατά γενική ομολογία, από τους καλύτερους του γηπέδου;

«Νιώθω ικανοποίηση για την απόδοσή μου, ειλικρινά ένιωσα να μην κουράζομαι καθόλου σε αυτό το παιχνίδι. Πίστεψε με, δεν ήθελα να τελειώσει. Από την άλλη, η εμφάνιση έχει μείνει, αλλά το αποτέλεσμα είναι αυτό που μετράει. Το τέλειο θα ήταν η εμφάνιση να είχε συνδυαστεί και με νίκη και τώρα σίγουρα θα μιλούσαμε αλλιώς!».

Δεν είχατε εμπειρίες, όπως λες, αλλά είχατε έναν προπονητή που μπορούσε να σας μεταδώσει τις εμπειρίες του ως παίκτη, κατ' αρχάς. Τι ρόλο έπαιξε η εμπειρία του Ντεσάμπ, που ήταν γεννημένος νικητής, ειδικά σε αυτή τη διοργάνωση;

«O προπονητής σίγουρα παίζει μεγάλο ρόλο, αλλά εκεί που θέλω να σταθώ είναι ότι είχαμε παίκτες στη σωστή θέση, δηλαδή είχαμε τον Ροτέν αριστερά, τον Ζιουλί δεξιά, τον Μοριέντες σέντερ φορ μαζί με τον Πρσο ή τον Αντεμπαγιόρ, είχαμε δύο αμυντικά χαφ καλά, καλά μπακ, εξαιρετικό τερματοφύλακα, πάγκο. Τι να σου πω, νομίζω ότι ο προπονητής σίγουρα παίζει τον ρόλο του. Και το ότι ο προπονητής αυτός είχε κατακτήσει σχεδόν τα πάντα ως παίκτης φτιάχνουν την τέλεια συνταγή για επιτυχίες».

Από εκείνη την ημέρα μέχρι σήμερα πόσες φορές έχει καθίσει να δεις τον τελικό στην τηλεόραση;

«Μία φορά μόνο τον έχω δει. Από τη μία θέλω να τον βλέπω γιατί, όπως σου είπα, μου αρέσει. Αυτό το παιχνίδι είναι κάτι μοναδικό, κάτι ξεχωριστό, το κορυφαίο στην καριέρα μου. Από την άλλη, όμως, η στενοχώρια είναι αυτή που μένει στο τέλος, διότι το αποτέλεσμα δεν ήταν το αναμενόμενο. Και κάθε φορά που το σκέφτομαι νιώθω την ίδια πίκρα».

Στον πρώτο ημιτελικό κόντρα στην Τσέλσι αποβλήθηκες για χτύπημα στον Μακελελέ και κινδύνεψες να μείνεις εκτός τελικού λόγω τιμωρίας. Μίλησέ μου λίγο για εκείνα τα δραματικά για σένα λεπτά. Τη στιγμή της αποβολής σου με την κόκκινη κάρτα πέρασε από το μυαλό σου ότι αφήνεις τη Μονακό με 10 παίκτες σε κρίσιμο σημείο ή σκέφτηκες κατευθείαν τον τελικό και τον κίνδυνο να τον χάσεις;

«Πήγε κατευθείαν στον τελικό το μυαλό μου, με έπνιγαν η πίκρα, η απογοήτευση και η οργή για τον τρόπο με τον οποίο αποβλήθηκα, που ήταν τελείως άδικος και φάνηκε αυτό αργότερα και από την απόφαση που πήρε η ΟΥΕΦΑ. Φοβόμουν πάρα πολύ, διότι ήταν η δεύτερη κόκκινη –είχα φάει άλλη μία με την Αϊντχόφεντ και ομολογώ ότι μέχρι να μάθω την ετυμηγορία της διοργανώτριας είχα χάσει 10 χρόνια από τη ζωή μου! Ευτυχώς όλα πήγαν καλά...».

Επειτα από τόσα χρόνια, από εκείνη τη σεζόν και την ομάδα γενικά τι διδάχτηκες περισσότερο, τι σου έμεινε;

«Το πιο σημαντικό που έμαθα είναι ότι για να φτιάξεις μια καλή ομάδα χρειάζεται να έχεις καλούς ποδοσφαιριστές και πάνω απ' όλα καλούς χαρακτήρες. Αυτά που μου έχουν μείνει είναι η απλότητα και η σεμνότητα που είχε αυτή η ομάδα. Αυτά τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν μια ομάδα και έναν ποδοσφαιριστή και νομίζω πως μόνο εάν τα διαθέτεις μπορείς να προχωρήσεις και να κάνεις κάτι πολύ σημαντικό».

Τον φετινό τελικό ανάμεσα στην Λίβερπουλ και την Μίλαν πώς τον βλέπεις ; Πιστεύεις ότι χωράνε προγνωστικά σε τέτοια παιχνίδια;

«Είναι λάθος να τολμήσει κάποιος να μιλήσει για φαβορί. Η Μίλαν απέδειξε και στις μάχες κόντρα στη Μάντσεστερ ότι είναι για μεγάλα πράγματα όπως και η Λίβερπουλ πέταξε έξω ολόκληρη Τσέλσι, άρα τα πάντα κρέμονται σε μια κλωστή. Και μην ξεχνάμε ότι και οι δύο έχουν ανοιχτούς λογαριασμούς από τον τελικό της Κωνσταντινούπολης».

Η Αθήνα σε λίγες ημέρες φιλοξενεί για πρώτη φορά έναν τελικό Τσάμπιονς Λιγκ. Θα είσαι εκεί;

«Ακόμα δεν ξέρω, όμως θα προσπαθήσω. Μιλάμε για μια γιορτή του ποδοσφαίρου που αξίζει να τη ζήσει κανείς ακόμα και ως φίλαθλος. Είναι διαφήμιση για τη χώρα και εύχομαι να τα πάμε άψογα από οργανωτικής πλευράς. Tα βλέμματα του ποδοσφαιρικού πλανήτη στις 23 Μαΐου θα είναι στραμμένα στην Αθήνα».

Φέτος είδαμε μια ΑΕΚ αγνώριστη στο Τσάμπιονς Λιγκ και εννοώ προς το καλύτερο φυσικά. Πέτυχε όσα δεν είχε πετύχει τα προηγούμενα χρόνια και θέλω να μου πεις με το χέρι στην καρδιά αν θεωρείς ότι έφερες και εσύ κάτι από την αύρα σου, από τις εμπειρίες σου, στην ομάδα;

«Οπως κι εμείς τότε στη Μονακό είχαμε στην ομάδα τον Μοριέντες, ο οποίος είχε παίξει σε τρεις τελικούς, έτσι και η ΑΕΚ είχε και έχει φέτος παίκτες με μεγάλες εμπειρίες. Ενας από αυτούς ήμουν κι εγώ. Σίγουρα όταν υπάρχει ένας ποδοσφαιριστής που έχει εμπειρία από τέτοιες διοργανώσεις βοηθάει. Οπως και να το κάνεις, και μόνο η παρουσία του και μόνο η συμμετοχή του και μόνο ο τρόπος που αγωνίζεται βοηθάει κατ' αρχάς στην ψυχολογία της ομάδας. Θέλω να πιστεύω ότι έστω ένα μικρό λιθαράκι, ειδικά στον τομέα της ψυχολογίας, το έχω βάλει».

Γυρίζουμε τώρα στην Ελλάδα. Εχεις μπροστά σου την τελευταία σου ποδοσφαιρική χρονιά, τι ονειρεύεσαι για τον ποδοσφαιρικό επίλογο της καριέρας σου;

«Το έχω ξαναπεί, είναι γνωστό, θέλω ένα πρωτάθλημα με την ΑΕΚ και για τον λόγο αυτόν άλλωστε επέστρεψα στην Ελλάδα. Φέτος δεν τα καταφέραμε, αλλά δεν ήμασταν και πολύ μακριά από τον τίτλο. Πιστεύω ότι δεν είχαμε βάθος ως ομάδα, δεν είχαμε την ανάλογη συνέχεια, ειδικά μετά τον Δεκέμβρη».

Υπάρχει κάτι που σε κάνει να πιστεύεις ότι αυτό που δεν είχατε φέτος με την ΑΕΚ θα το έχετε του χρόνου;

«Ελπίζω να έχουμε ό,τι χρειάζεται για να φτάσουμε στον στόχο, γιατί αλλιώς, σου είπα, θα σταματήσω το ποδόσφαιρο χωρίς να έχω πάρει ένα πρωτάθλημα και αυτό θα μου στοιχίσει αρκετά. Σίγουρα δεν θα είμαι ο μόνος ποδοσφαιριστής που δεν θα έχει κατακτήσει πρωτάθλημα στην καριέρα του, όμως αυτό δεν θα αλλάζει την ιστορία και πάντα θα με πειράζει».

Εάν συναντούσες τον Ρεχάγκελ ποτέ στον δρόμο, θα τον ρωτούσες, έτσι απλώς για να σου λυθεί η απορία;

«Ναι, θέλω να τον ρωτήσω και θέλω να μου απαντήσει. Εγώ περίμενα κάποια στιγμή να απαντήσει, αλλά δεν το έκανε ποτέ, ίσως να μην έχει να πει και αυτός κάτι. Το να βγει όμως και να πει ακόμα και σήμερα ότι δεν μου κάνει ο Ζήκος ως ποδοσφαιριστής εμένα θα με ικανοποιούσε και θα μου έλυνε τελικά και την απορία».


Επιμέλεια: Αντώνης Κατσίκης