Χρειάζεται μια ηχηρή νέα διακήρυξη

Γράφει ο Αλέξης Σαββόπουλος

Με το διπλό στην Κρήτη επί του ΟΦΗ πιστέψαμε όλοι ότι από εκεί και πέρα ο Άρης θα πάει... τραίνο ως το φινάλε του πρώτου γύρου, διορθώνοντας θέση και βαθμολογική συγκομιδή. Ή τουλάχιστον με τις λιγότερες απώλειες βοηθούντος και του προγράμματος. Είχε άλλωστε βγάλει το δύσκολο πρόγραμμα με τα ντέρμπι και είχε περάσει από μια πρώτη «βαρβάτη» κρίση που έφτασε ως την αντικατάσταση του Πάκο Ερέρα με τον Σάββα Παντελίδη. Οι δυο ήττες από Ατρόμητο και Παναιτωλικό που ακολούθησαν αλλά κυρίως ο τρόπος που ήρθαν είναι αυτός που φέρνει μια νέα κρίση στο club. Κρίση που αυτή τη φορά… ακουμπά τον Καρυπίδη, τον Διαμαντόπουλο, τον Παντελίδη και ασφαλώς τους ποδοσφαιριστές. Δεν ξέρω σε ποιο βαθμό μπορεί να φταίνε οι παραπάνω για τα παιδαριώδη λάθη που συνεχίζουν να κάνουν οι ποδοσφαιριστές του Άρη σαν να είναι ένα παρεάκι που βγαίνει στην αλάνα για τη χαρά του παιχνιδιού. Και τι οδηγία μπορεί να δώσει ο προπονητής όταν γίνονται λάθη στα αυτονόητα. Στην λεγόμενη Άλβα- Βήτα του αθλήματος. Όπως τι κάνουμε όταν καθόμαστε στο πρώτο δοκάρι…

Όπως ξέρω ότι δεν οδηγεί πουθενά η κουβέντα γιατί παίζει αυτός και όχι ο άλλος, όπως γίνεται κατ΄ εξακολούθηση από την αρχή σχεδόν της σεζόν με υπονοούμενα που δηλητηριάζουν τα αποδυτήρια και ρίχνουν μπόλικο νερό στον μύλο της εσωστρέφειας, την μόνιμη γάγγραινα της ομάδας.

Ο Δέλλας είπε μια μεγάλη κουβέντα στο τέλος των δηλώσεών του. Μίλησε για υπομονή και στήριξη αναφερόμενος στην ομάδα από την οποία ξεκίνησε. Υπομονή που δείχνει να στερεύει και βάζει την ομάδα στην λαιμητόμο της πίεσης για άμεσα αποτελέσματα. Ο Άρης εξέπεμψε ένα σήμα αισιοδοξίας στο ξεκίνημα του πρωταθλήματος και δημιούργησε προφανώς μια στρεβλή εικόνα για το πραγματικό μέγεθος των ικανοτήτων της φετινής ομάδας. Ήρθε με φόρα και ενθουσιασμό μετά από τέσσερα χρόνια λειψανδρίας, εμφάνισε κάτι καινούργιο και αρεστό στο μάτι, ένα στυλ παιχνιδιού και ορισμένους προικισμένους ποδοσφαιριστές και οι τέσσερις νίκες στα πέντε πρώτα ματς εκτόξευσαν μαζί με του ενθουσιασμό και τον πήχη των προσδοκιών.

Η ομάδα όμως σταμάτησε να προοδεύει, να βελτιώνεται τακτικά, στέρεψε από ιδέες. Για να ήμαστε και δίκαιοι, προσαρμόστηκαν και οι αντίπαλοι στο παιχνίδι της, στις εμπνεύσεις των Ματέο, Γκάμα. Ήταν η στιγμή που η διοίκηση αποφάσισε να αλλάξει τον προπονητή και να φέρει τον Σάββα Παντελίδη. Μετά την εκτός προγράμματος ήττα από τον Παναιτωλικό ο Άρης διέρχεται μια στενωπό και καλείται να διαχειριστεί μια κατάσταση. Χρειάζεται νίκες ασφαλώς που αλλάζουν την ψυχολογία και την καθημερινότητα. Να γυρίσει το μομέντουμ της ομάδας που είναι ξεκάθαρα αρνητικό. Να φύγει και ο φόβος, ορατός πλέον στις κινήσεις των ποδοσφαιριστών. Φόβος που θολώνει το μυαλό, μπερδεύει την κρίση σε στιγμές του παιχνιδιού.

Πιο πολύ από όλα όμως χρειάζεται μια καινούργια και ηχηρή διακήρυξη των στόχων του. Των προθέσεών του. Ποιος είναι και που πάει. Δεν φτάνει να συνομολογεί το ποδοσφαιρικό σύμπαν ότι ο φετινός Άρης έχει ποιότητα και ικανότητες και αυτός να… αυτομαστιγώνεται σχεδόν σε κάθε παιχνίδι. Στα εύκολα όλοι θέλουν μερτικό από τη χαρά. Τώρα στα δύσκολα είναι που πρέπει να σκύψεις το κεφάλι, να δουλέψεις ακόμη πιο πολύ. Ο Άρης, στην καμπή που βρίσκεται η σεζόν δεν μπορεί να κάνει και πολλά πράγματα. Μόνο να προσπαθεί να βελτιώνεται καθημερινά, να διορθώνει ατέλειες στο παιχνίδι του και όταν μετά τα δυο παιχνίδια με Εργοτέλη και Ξάνθη γίνουν και οι 3-4 κινήσεις ενίσχυσης σε θέσεις που χωλαίνει η ομάδα, να επιδιωχθεί η αγωνιστική αντεπίθεση που θα ξαναβάλει τον Άρη σε τροχιά 5άδας και θα επαναφέρει την ηρεμία που έχει κλονιστεί σοβαρά.