Ο Σλούκας που θέλει ο Παναθηναϊκός και η καλοκαιρινή δικαίωση Μπαρτζώκα

Κώστας Σλούκας και Γιώργος Μπαρτζώκας απασχόλησαν όσο κανείς άλλος τα ελληνικά media το καλοκαίρι που πέρασε, αλλά το κείμενο αυτό δεν έχει να κάνει με το δικό τους… beef. Αφορά στη συνειδητοποίηση από πλευράς του 33χρονου γκαρντ του ρόλου που ο Παναθηναϊκός AKTOR έχει ανάγκη από εκείνον να εκτελέσει, αλλά και τη δικαίωση του προπονητή του Ολυμπιακού για μια απόφαση που είχε πάρει το καλοκαίρι και είχε αμφισβητηθεί.

Αυτόν τον Σλούκα θέλει

Μέσα σε 40 μέρες άλλαξαν πολλά και ο Κώστας Σλούκας αρχίζει και γίνεται αυτός που πραγματικά θέλει ο Παναθηναϊκός AKTOR. Όχι, δεν ήταν ο… εαυτός του όταν στο ντέρμπι της πρεμιέρας με τον Ολυμπιακό έπαιρνε 15 σουτ για να βάλει 20 πόντους, έχοντας την ίδια ώρα 3 ασίστ για 7 λάθη. Λίγο ο ανερμάτιστος τότε Παναθηναϊκός, λίγο η δική του κάψα απέναντι στην παλιά του ομάδα, τον έβγαλαν από τον τρόπο που μπορεί να γίνει επιδραστικός και ουσιαστικός. Με την πάροδο των ημερών και τη σταδιακή μεταμόρφωση των «πράσινων» σε ομάδα, ο 33χρονος γκαρντ αντιλήφθηκε πως το ταλέντο του ρόστερ αρκεί και περισσεύει για να βάζει 90άρες και να κερδίζει χωρίς ο ίδιος να κάνει τον ήρωα. Αυτό που πραγματικά είχε ανάγκη από τον ίδιο το σύνολο ήταν έναν «στρατηγό», έναν άνθρωπο που θα πάρει τις σωστές αποφάσεις, θα τακτοποιήσει τα πιόνια στη σκακιέρα, θα διαβάσει τις αδυναμίες του αντιπάλου και-μόνο όταν χρειαστεί-θα σκοράρει κιόλας. Έναν play maker δηλαδή, σαν αυτόν που θαυμάσαμε τόσα χρόνια στη Φενέρμπαχτσε, τον Ολυμπιακό και την Εθνική ομάδα.



Ο Σλούκας δεν έχει να αποδείξει τίποτα και σε κανέναν. Μόλις άρχισε να καθαρίζει το μυαλό του από την «υποχρέωση» να δικαιολογήσει το μεγάλο του συμβόλαιο και να απαντήσει στους «πρώην», άρχισε να ξεδιπλώνει τις αρετές του στο παρκέ, δίχως φιοριτούρες. Η εμφάνιση κόντρα στη Βαλένθια ήταν το επιστέγασμα: έδωσε από νωρίς τον τόνο δημιουργώντας ή πετυχαίνοντας τους 16 από τους 19 πρώτους πόντους της ομάδας, μοίρασε συνολικά 9 ασίστ, πήρε σε κάθε περίσταση τις σωστές αποφάσεις και ήταν η προέκταση του Εργκίν Αταμάν στο παρκέ. Όσο ο Σλούκας θα έχει υπερδιπλάσια σουτ από ασίστ και θα παίζει 30+ λεπτά, ο Παναθηναϊκός πιθανότατα θα χάνει. Όσο οι πόντοι που δημιουργεί είναι περισσότεροι από αυτούς που πετυχαίνει (ήδη έχει 13,1 assisted και 12,3 scored πόντους ανά αγώνα) και ο χρόνος του δεν ξεπερνά τα 30 λεπτά, η ομάδα του θα κερδίζει.

Η δικαίωση Μπαρτζώκα για Κάνααν-Πίτερς

Η φετινή μεταμόρφωση και σταθερότητα των Αϊζέια Κάνααν και Άλεκ Πίτερς αποτελεί το καλύτερο μάθημα απέναντι στις βιαστικές κρίσεις. Δύο παίκτες που σχεδόν όλοι θεωρούσαν ανεπαρκείς πέρσι, φέτος έχουν εξελιχθεί στους κορυφαίους παίκτες του Ολυμπιακού. Κι όμως, είναι οι ίδιοι παίκτες, απλώς πλέον αγωνίζονται με αυτοπεποίθηση στο… Θεό και γι’ αυτό είναι υπεύθυνη η ομάδα τους και ο Γιώργος Μπαρτζώκας.

Ο μεν Κάνααν την περασμένη σεζόν και μέχρι την εκτόξευσή του στο Final 4 της Ευρωλίγκας δεν είχε καμία σχέση με τον φετινό. Με μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού καλές εμφανίσεις, χωρίς σταθερότητα ακόμη και μέσα στο ίδιο το παιχνίδι, δίχως αποτελεσματικότητα στην άμυνα και μοιραία με περιορισμένο ρόλο, «κόπηκε» στο τέλος της σεζόν από το ρόστερ για τα ελληνικά playoffs ως έβδομος ξένος. Ο δε Πίτερς ήταν στη δύσκολη θέση να κάνει τα… ρεπό του Σάσα Βεζένκοφ, ο χρόνος του ήταν ελάχιστος και η σύγκριση με ολάκερο MVP της Ευρωλίγκας άδικη. Η απόφαση του Γιώργου Μπαρτζώκα να διατηρήσει αμφότερους στο ρόστερ του Ολυμπιακού ξένισε πολλούς και αμφισβητήθηκε, αλλά ο κόουτς αποδεικνύεται πως ήξερε καλύτερα.



Όχι, δεν άλλαξαν Κάνααν και Πίτερς, άλλαξε όμως η χρησιμοποίησή τους και αυτό έφερε τη μεταμόρφωσή τους. Άλλωστε έχουμε διανύσει πλέον 10 αγωνιστικές στην Ευρωλίγκα και το δείγμα είναι απόλυτα επαρκές προκειμένου αριθμοί όπως το +53% στα τρίποντα που έχουν αμφότεροι να μη θεωρούνται συμπτωματικοί. Ο πρώτος έπαψε να αποτελεί τη γρήγορη πρώτη αλλαγή για να περάσει στο παρκέ ο Σλούκας, που μαζί με τον Γουόκαπ έπαιρναν τον περισσότερο χρόνο στις δύο θέσεις των γκαρντ και τελείωναν τα παιχνίδια. Με την ανάγκη πλέον για σκορ μεγαλύτερη, ο Κάνααν άρχισε να νιώθει απαραίτητος, να έχει μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και να το βγάζει όχι μόνο στις εκτελέσεις αλλά και στις άμυνές του. Ο δε Πίτερς αντιλήφθηκε πως δεν έμεινε για να αποτελεί τη ρεζέρβα του βασικού, αλλά προήχθη ο ίδιος σε ρόλο… Βεζένκοφ. Όχι στα λόγια, αλλά στην πράξη, αφού ο τρόπος που αξιοποιείται μέσα από την ομάδα, ακόμη και αρκετά plays, είναι «φωτοτυπία» με τα περσινά. Ο ίδιος ανταποκρίθηκε άψογα, πρώτα πνευματικά και μετά αγωνιστικά. Δίχως να κοιτάζει το ρολόι ή τον πάγκο περιμένοντας πότε θα επιστρέψει στο παρκέ ο Βεζένκοφ, δείχνει πλήρως απελευθερωμένος και βγάζει σιγουριά που δεν είχε σε καμία από τις προηγούμενες σεζόν του στην Ευρωλίγκα.

ΥΓ: Καλός ο βαθμός για τους «αιώνιους» στις δέκα πρώτες αγωνιστικές, αλλά με επτά και έξι ματς εντός έδρας αντίστοιχα, τα συμπεράσματα είναι πρώιμα. Τα πραγματικά crash tests είναι μπροστά. Χαμηλά την μπάλα, λοιπόν, και ας αποφεύγονται μεγαλοστομίες για deja vu του Βερολίνου 2009 μετά από 15 χρόνια. Ο πρώτος στόχος είναι τα playoffs και μετά έχει ο Θεός.