Το δίδαγμα του Σαββάτου, ο Ντένι ο τρομερός και τα must για την Εθνική

Είναι ζόρικο πράγμα τα νοκ άουτ. Ο ορισμός του win or go home είναι αυτό που άρχισε από το Σάββατο στη Ρίγα για το Ευρωμπάσκετ και η πρώτη μέρα των «16» δίδαξε πως δεν υπάρχουν εύκολα παιχνίδια. Αν η Τουρκία και η Γερμανία, που θεωρούνται πολύ μεγαλύτερα φαβορί για μετάλλιο από ό,τι η Ελλάδα, τρόμαξαν για να κερδίσουν Σουηδούς και Πορτογάλους, ενώ η Σερβία αποκλείστηκε από τους φοβερούς Φινλανδούς, τότε κι εμείς δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να βλέπουμε αφ’ υψηλού το Ισραήλ, που είναι καλύτερη ομάδα και μεγαλύτερη… μπασκετομάνα από Σκανδιναβούς και Ίβηρες.

Αυτό δεν αναιρεί τη διαφορά ανάμεσα στις δύο ομάδες. Η Εθνική υπερέχει ξεκάθαρα των αντιπάλων της σε ποιότητα, βάθος, εμπειρία, ακόμη και μέγεθος. Από εκεί, όμως, μέχρι να αποτυπωθεί αυτό στο παρκέ, υπάρχει απόσταση όσο από τον καύσωνα της Λεμεσού στον φθινοπωρινό καιρό της Ρίγας.

Ντένι ο τρομερός, που όλα γύρω του γυρίζουν…

Αν η ελληνική ομάδα έχει «κατηγορηθεί» ότι περιστρέφονται όλα γύρω από τον Γιάννη, τι να πουν για το Ισραήλ; Ο Ντένι Άβντιγια είναι η αρχή και το τέλος της ομάδας του Ισραήλ, καθώς από το υπόλοιπο ρόστερ στο επίπεδο Ευρωλίγκας ανήκουν μόνο ο Σόρκιν και ο Μάνταρ. Ο φόργουορντ των Μπλέιζερς, που χρόνο με το χρόνο ανεβαίνει στην ιεραρχία του ΝΒΑ, σκοράρει ή δημιουργεί 31 πόντους ανά αγώνα. Έχει ένα πλήρες επιθετικό οπλοστάσιο, με παιχνίδι κοντά στο καλάθι, με πρόσωπο, με τρίποντο, με αιφνιδιασμό, με τα πάντα… Όλα δείχνουν πως η πρώτη «βάρδια» στο μαρκάρισμά του θα αναληφθεί από τον Παπανικολάου, που μέχρι τώρα έχει περιορίσει Φοντέκιο, Μαμουκελασβίλι και Αλντάμα αριστεύοντας στις αμυντικές του αποστολές.

Η μεγαλύτερη αδυναμία του Ισραήλ είναι ότι πίσω από τους τρεις παίκτες του που ξεχωρίζουν, ακολουθεί περίπου το χάος, με παίκτες που απλώς συμπληρώνουν τις ανάγκες για γηγενείς στις ομάδες του Ισραήλ, καθώς ο Μπεν Σαράφ μετά την επιλογή του στο 26 του ντραφτ από τους Νετς έμεινε στις ΗΠΑ και ο Ταμίρ Μπλατ είναι «σκοτωμένος» με την ομοσπονδία αφότου γύρισε την πλάτη του σε κλήσεις για τα «παράθυρα». Ο Σόρκιν προσφέρει μέγεθος κάτω από το καλάθι και ο Μαντάρ πίεση στην μπάλα και δημιουργία, αλλά οι αντικαταστάτες τους δεν είναι ούτε κατά διάνοια του ίδιου επιπέδου. Από τους δεύτερους ρόλους ξεχωρίζουν κάπως ο Γκινάτ και ο Κάρινγκτον.



Ο προπονητής της ομάδας, Αριέλ Μπέιτ-Χαλάμι, είναι ένας γυρολόγος που δεν έχει δουλέψει στο τοπ επίπεδο της χώρας, ωστόσο προτιμήθηκε επειδή ως κόουτς της U20 της χώρας είχε πάρει δύο χρυσά (2018, 2019) με ηγέτες τους Άβντιγια, Μαντάρ και Ζούσμαν. Πάει σε ένα ροτέισον με ουσιαστικό ρόλο σε 7-8 παίκτες, που πλέον στα νοκ άουτ μπορεί να κλείσει ακόμη περισσότερο. Η ομάδα του προσπαθεί να τρέξει το γήπεδο, παίζει με ένταση, εφαρμόζει σύνθετες άμυνες για να μπερδέψει τον αντίπαλο και έχει αρκετά καλή χημεία, αλλά και όχι ιδιαίτερα υψηλό ποιοτικό και ποσοτικό ταβάνι.

Ο ανίκητος Γιάννης, το άλυτο πρόβλημα του ριμπάουντ και η ευχή για… «βροχή»

Η Ελλάδα στα χαρτιά δεν υστερεί σχεδόν πουθενά του Ισραήλ. Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο έχει αποδειχτεί άλυτο πρόβλημα για όλες τις ομάδες και οι αντίπαλοι στους «16» δεν θα είναι εξαίρεση. Άλλωστε δεν διαθέτουν το πλήθος των κορμών για να τα βάλουν μαζί του, έστω και για να τον κουράσουν. Ο Greek Freak, που ως τώρα στο τουρνουά σκοράρει ή δημιουργεί σχεδόν τους μισούς πόντους της Εθνικής (41,3 από τους 86,4 πόντους της ομάδας) θεωρητικά θα έχει πολύ πιο εύκολο έργο για να βάλει 25, 30 ή και παραπάνω πόντους απέναντι σε αυτή την άμυνα, που είναι μόλις η ενδέκατη της διοργάνωσης με παθητικό 107,5 πόντους ανά 100 κατοχές (τέταρτη η Ελλάδα με 101,1).

Ασφαλώς το έργο του Γιάννη θα γίνει ευκολότερο αν η Εθνική συνεχίσει να μας εντυπωσιάζει με την ευστοχία της από μακριά. Η ελληνική ομάδα είναι πρώτη-ναι, πρώτη, καλά διαβάσατε-σε όλο το Ευρωμπάσκετ με 45,6% στα τρίποντα (το Ισραήλ μόλις 14ο με 31,3%). Αν συνεχίσει το ίδιο καταιγιστική με τις επιδόσεις της Λεμεσού, τότε και η ζωή του ηγέτη της θα γίνει ευκολότερη και κατ΄επέκταση κι αυτή της Εθνικής. Άλλωστε, το έχουμε επισημάνει πολλάκις, η σχέση Γιάννη και ελεύθερων σκοπευτών είναι άρρηκτα συνδεδεμένη, αφού ο ίδιος ανοίγει το γήπεδο για τους σουτέρ και εκείνοι τους διαδρόμους για αυτόν.



Ασφαλώς μεγάλο ζητούμενο για την Ελλάδα θα είναι τα ριμπάουντ. Είναι η μοναδική στατιστική κατηγορία όπου υστερούμε όχι μόνο έναντι του Ισραήλ αλλά σχεδόν… όλων. Η Εθνική μαζεύει μόνο το 63,5% των αμυντικών ριμπάουντ που διεκδικεί, μπροστά μόνο από Τσέχους, Βρετανούς και Κύπριους που αποκλείστηκαν ήδη. Κι έχει χάσει τη μάχη των κατοχών σε όλα τα ματς της πρώτης φάσης πλην αυτού με την Γεωργία όπου είχε μία παραπάνω (ναι, και κόντρα στην Κύπρο είχε λιγότερες κατοχές). Το Ισραήλ, με κύριο όπλο τον Σόρκιν, μαζεύει το 33,7% των διαθέσιμων επιθετικών ριμπάουντ και θα πιέσει για να κερδίσει έξτρα κατοχές (η γαλανόλευκη δέχεται 13,4 πόντους ανά αγώνα από δεύτερες ευκαιρίες), από τις οποίες ως τώρα παίρνει 14,8 πόντους κατά μέσο όρο.

Ελέγχοντας την εναέρια κυκλοφορία, το Ισραήλ θα έχει το παράπλευρο κέρδος να μην επιτρέψει στην Ελλάδα προϋποθέσεις fast break. Παρεμπιπτόντως η Εθνική παίρνει μόλις 12,2 πόντους ανά αγώνα στο ανοιχτό γήπεδο ως τώρα στο τουρνουά, αριθμός πραγματικά πολύ μικρός για αυτό που μπορεί να εισπράξει μια ομάδα με τον Γιάννη στο ρόστερ της. Ακόμη και το Ισραήλ παίρνει παραπάνω, με 13,4 πόντους κατά μέσο όρο μετά την πρώτη φάση. Και είναι δεδομένο πως οι Ισραηλινοί θα επιζητήσουν να αποφύγουν, όσο μπορούν, το σετ παιχνίδι στον αγώνα της Κυριακής.



Το Ισραήλ δεν είναι ούτε Ιταλία, ούτε Ισπανία, από κάθε άποψη. Όμως αυτό δεν πρέπει να καθησυχάζει αλλά-απεναντίας-να διατηρεί στην πρίζα την Εθνική ομάδα που μόνο αν είναι αυτή που πρέπει μπορεί να κάνει πάρει την πρόκριση και να το κάνει να μοιάζει και εύκολο.

ΥΓ: Λογικά θα προκρίνονταν από… μόνες τους, αλλά η αλήθεια είναι ότι Τουρκία και Σερβία πήραν τα σφυριγματάκια τους σε καίρια σημεία στους αγώνες του Σαββάτου. Να δούμε αν ο Γιάννης Αντετοκούνμπο θα έχει καλύτερη αντιμετώπιση από την άνιση που έχει σε σχέση με άλλους σταρ ως τώρα.